บทที่37 พี่ชายที่รู้ใจ

บ๗ที่37 พี่ชายที่รู้ใจ จิดาภายิ้มออกมาเมื่อได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้น “จริงสิ พ่อแม่สุขภาพเป็นยังไงบ้าง” “พวกเขาแข็งแรงดี” เปรมศักดิ์เอ่ยพลางมองเธอ “กลับมาแล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ” จิดาภานิ่งไปชั่วขณะ “เธอยังโกรธเรื่องตอนนั้นอยู่เหรอ” อีกฝ่ายเอ่ยถาม เธอสบตาอีกฝ่ายพลางส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก ฉันมีเหตุผลน่ะ แค่ยังไม่อยากกลับไป” จิดาภาเป็นคนดื้อรั้น ถ้าดื้อขึ้นมา ใครก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาโตมาด้วยกัน ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ดังนั้นเขาก็ไม่อยากเซ้าซี้เธอ “จริงสิ บริษัทเป็นยังไงบ้าง” จิดาภาเอ่ยถาม “ทุกอย่างเรียบร้อยดี” “พันเดชไม่ได้ทำอะไรบริษัทใช่ไหม” อีกฝ่ายพยักหน้า “ไม่หรอก” จิดาภาโล่งอก ไม่คิดว่าพันเดชจะยังคงรักษาสัญญา “กลับบ้านกันนะ ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าเธอกลับมาแล้วต้องดีใจมากแน่ๆ” “พี่คะ ฉันมีเหตุผลที่ยังไม่กลับตอนนี้ ถ้าถึงเวลาแล้วฉันจะกลับไปแน่นอน” เธอเอ่ยอย่างหนักแน่น ในเมื่อเป็นแบบนี้เปรมศักดิ์คงทำอะไรไม่ได้ “อย่างนั้นก็ได้ ฉันไม่เซ้าซี้เธอแล้ว” “งั้นพี่ต้องช่วยฉันเก็บความลับ อย่าให้พ่อแม่รู้เด็ดขาด” “รู้แล้วๆ” เขาพยักหน้า “พี่เชื่อฉันนะ ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อครอบครัวทั้งนั้น” เห็นท่าทางตั้งใจของน้องสาวเขาก็ทำได้เพียงพยักหน้า “โอเคๆ รู้แล้ว แต่ถ้ามีอะไรต้องบอกฉันนะ ห้ามปิดบังฉันล่ะ!” เปรมศักดิ์เอ่ย จิดาภาพยักหน้ายิ้ม “ได้เลย” เมื่อจิดาภารับปากเขาก็สบายใจขึ้นได้บ้าง กาแฟมาเสิร์ฟแล้ว ขณะที่จิดาภากำลังคนกาแฟอยู่นั้น “จริงสิ เธอทำงานที่ไหน” เปรมศักดิ์เอ่ยถาม เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เธอชะงักครู่หนึ่ง คงจะปิดบังไม่ได้แล้วล่ะ “บริษัทCA” ได้ยินเช่นนั้น อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองเธอทันที “นั่นมันบริษัทของพันเดชไม่ใช่เหรอ” “อืม” เธอพยักหน้า “เธอกลับไปคบกับเขาอีกแล้วเหรอ!” ถามเสียงแข็ง เธอส่ายหน้า “เขาจำฉันไม่ได้น่ะ ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร” “หมายความว่าไง !” “ในความทรงจำของเขาไม่มี ‘ภรรยาเก่า’อย่างฉันสักนิด เพราะอย่างนั้นพี่อย่าเป็นห่วงไปเลยน่า” ได้ยินแบบนี้ เปรมศักดิ์มองน้องสาวอย่างไม่อยากเชื่อ จริงอยู่ที่จิดาภาตอนนี้กับตอนที่แต่งเข้าบ้านพันเดชอย่างกับคนละคน แต่ถ้าถึงกับจำไม่ได้เลย ก็แสดงว่าก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของจิดาภากับพันเดชคงไม่ดีนัก “เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลยจริงๆเหรอ” ถามอย่างเป็นห่วง จิดาภาพยักหน้า “ฉันก็เข้าไปบริษัทเขาอย่างไม่ตั้งใจเหมือนกัน เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับฉันจริงๆ ดังนั้นพี่ไม่ต้องเป็นห่วง ” เปรมศักดิ์พยักหน้า แต่ในใจกลับคิดอีกอย่าง…