บทที่ 87 ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน（5）

บ๗ที่ 87 ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน（5） ตอนนี้ ในเมื่อหล่อนพูดมาแบบนี้แล้ว เปรมศักดิ์เองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้แล้ว ไม่อยากจะคิดว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไป คิดแล้วคิดอีก เปรมศักดิ์ก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “เอาหอะ ในเมื่อเธอพูดแบบนี้แล้ว พี่จะเชื่อและสนับสนุนเธอแล้วกัน!” เมื่อได้ยินที่เปรมศักดิ์พูด จิดาภาก็หัวเราะขึ้นมา “ขอบคุณนะคะพี่ พี่วางใจได้เลย ฉันจะไม่ให้มันเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน!” “อื้ม！” เปรมศักดิ์พยักหน้า ทำได้เพียงแค่พยักหน้า “โอเค โอเค รีบทานกันเถอะ!” ในเวลานั้น ไปรยาพูดขึ้นมา เพราะไม่อยากคุยเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ทั้งสามคนนั่งทานอาหารไปพลางพูดคุยกันไปพลางอย่างสนุกสนาน หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว เปรมศักดิ์ก็ทำหน้าที่ไปส่งพวกเธอที่บ้าน จิดาภาธุระที่ต้องไปทำ จึงให้เปรมศักดิ์ไปส่งเธอก่อน เปรมศักดิ์ไม่สามารถเอาชนะจิดาภาได้ จึงทำได้เพียงแค่ไปส่งหล่อนที่บ้าน เมื่อถึงที่หน้าคอนโด จิดาภาก็ลงจากรถ และมองมาที่พวกเขาพร้อมกับพูดว่า “พี่ จะต้องไปส่งไปรยาให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยนะ!” “โอเค!” เปรมศักดิ์ที่นั่งอยู่ในรถ พยักหน้าเบาๆ เมื่อตอนเย็นมีการดื่มเบียร์นิดหน่อย ไปรยาเองดื่มไม่เก่ง ดื่มเข้าไปนิดเดียวก็เมาแล้ว “โอเค ขับรถดี ๆ นะ ฉันขึ้นไปข้างบนก่อนนะ” จิดาภาพูด “จิดาภา!” เปรมศักดิ์เรียกจิดาภาอย่างกะทันหัน พร้อมกับลงจากรถเดินตรงไปยังเธอ เมื่อได้ยินเสียงเรียก จิดาภาหันกลับมามองเปรศักดิ์ ในเวลานั้นเปรมศักดิ์เองก็กำลังเดินตรงมาที่หล่อน “มีอะไรหรอพี่?” มองสายตาที่จิดาภามองมายังตัวเอง แล้วเปรมศักดิ์ก็ขมวดคิ้วพร้อมพูดออกไปว่า “เธอ.......” “หือ?” มองดูจิดาภาอยู่ชั่วครู่นึง เปรมศักดิ์เองก็ไม่รู้จะพูดออกมายังไงถึงจะดีที่สุด ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกมาว่า “ระวังตุลยาล่ะ!” เมื่อได้ยินอย่างนั้น จิดาภาก็ขมวดคิ้วพลางถามกับไปว่า “ทำไมเหรอ?” “ฟังฉันนะ คิดเยอะๆเพื่อตัวเองนะ!” เปรมศักดิ์กำชับ เห็นเปรมศักดิ์ที่เป็นแบบนั้นแล้ว จิดาภาเองก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรมากความอีก จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบรับเบา ๆ “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว!” “อย่างงั้นก็ดี รีบขึ้นไปข้างบนเถอะ!” เปรมศักดิ์พูด จิดาภาพยักหน้า “งั้นฉันขึ้นไปล่ะนะ!” “อืม!” “ดูแลไปรยาดี ๆ ล่ะ!” จิดาภาพูดจบ ก็หันตัวเดินกลับขึ้นไปยังคอนโด เปรมศักดิ์ยืนมองจิดาภาขึ้นตึกไปจนลับสายตา เมื่อเห็นว่าจิดาภา เดินไปจนลับสายตาแล้ว ก็หันกลับเดินขึ้นรถของตัวเอง ในเวลานั้น ไปรยาที่นั่งอยู่ด้านหลัง มีอาการเมาเล็กน้อย เปรมศักดิ์มองไปที่หล่อนผ่านทางกระจกหลัง ในวันนี้ทั้งวันจิดาภาพยายามที่จะให้เขาอยู่ใกล้ชิดกับไปรยา ทำไมเขาจะไม่รู้ เพียงแค่..... ภายในใจของเขานั้น ถูกครอบครองไว้แล้ว เขายิ้มมุมปากอย่างขมขื่น จากนั้นก็สตาร์ทรถและขับออกไป หลังจากที่จิดาภาขึ้นห้องมา ก็เดินตรงไปที่ระเบียง มองรถที่ขับออกไปและยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเบาๆ เธอรู้ ไปรยาชอบเปรมศกดิ์มาก เธอเองก็ทำอะไรไปเยอะแล้วเหมือนกัน คิดถึงตรงนี้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จ และกำลังจะนอน โทรศัพท์ของเธอก็ส่งเสียงขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของพันเดชโทรเข้ามา จิดาภาขมวดคิ้ว ดึกแล้วนะ เขาจะโทรมาทำไมกัน? ถึงแม้ว่าจะคิดอย่างนั้น แต่จิดาภาเองก็ยังคงรับสายเขา “ฮัลโหล....” และในเวลานั้นเอง พันเดชเองก็กำลังจะวางสาย เพราะปลายสายพูดว่า ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..... ในตอนที่กำลังลังเลนั้น จิดาภาพูดสวนขึ้นมาว่า “สวัสดีค่ะประธานพัน ดึกแล้วไม่ทราบว่าธุระด่วนอะไรหรือเปล่าคะ?” จิดาภาถาม “ทำอะไรอยู่หรือ?” พันเดชถาม “กำลังจะนอนค่ะ” “คุณอยู่ที่บ้านหรือ?” “ถ้าไม่ใช่ล่ะคะ?”