ตอนที่ 100 ลงโทษยังไงดี (3)

ต๭นที่ 100 ลงโทษยังไงดี (3) จิดาภาตัวแข็งไปทั้งตัว เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา เงยหน้าขึ้นไปมองพันเดช สายตาของพันเดชกลับมองแต่เธอตลอด...... สักครู่ใจของจิดาภาก็เต้นแรงขึ้นมา ทำไมล่ะ เธอรู้สึกว่าสายตาของพันเดชดูแปลกมาก ราวกับว่าต้องการจ้องมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง จิดาภาตั้งสติแล้วพูดว่า “ท่านประธานพันเดชคะ ท่านไม่คิดว่าการเต้นรำนี้มันใกล้เกินไปหรือเปล่าคะ” จิดาภาถามพันเดช พันเดชมองมาที่เธอตลอด จ้องมองเธอตาค้าง หลังจากนั้นเอ่ยถามว่า “เธอคิดงั้นเหรอ” “ใช่ค่ะ” จิดาภาตอบกลับ ความรู้สึกทั้งหมด พันเดชในตอนเย็นวันนี้อึดอัดจนพูดออกมาไม่ได้ มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสมกันแน่ เธอก็ไม่ได้พูดขึ้นมานะ “การเต้นรำมันก็ต้องแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” พันเดชถามกลับอย่างสบายใจ แต่ทุกประโยคที่เขาพูด จิดาภารู้สึกได้ว่าเขากัดฟันพูด หรือเธอจะเข้าใจผิดไปเอง ยิ่งเขาเข้ามาใกล้มากขึ้น จิดาภาก็ยิ่งถอยหลังหนีออกไป “ท่านประธานพันเดชคะ ท่านเต้นรำกับคนอื่นต้องใกล้ชิดขนาดนี้เลยเหรอคะ” จิดาภาขมวดคิ้วแล้วถามกลับด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย พันเดชไม่ตอบเธอ จิดาภาขมวดคิ้ว คิดแต่ว่าอยากจะให้เพลงนี้มันจบเร็วๆเสียที แต่จิดาภาก็ไม่ได้มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเลย ต้องฝืนใจทำเป็นไม่มอง ทั้งสองคนที่กำลังเต้นรำอยู่ จิดาภาไม่มองเขา แต่สายตาของพันเดชก็ยังมองที่เธอตลอด จิดาภาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแล้ว ตอนนี้ได้เงยหน้าขึ้นมา มองด้านหลังก็เห็นตุลยา ตุลยายืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้ามองที่พวกเขาด้วยความไม่พอใจ ดูเหมือนว่าจะเข้าใจผิดอีกแล้ว ตอนนี้จิดาภาเงยหน้าไปมองพันเดช “ท่านประธานพันเดชคะ แฟนของท่านกำลังมองท่านอยู่นะคะ” “งั้นเหรอ” พันเดชเลิกคิ้วขึ้น แล้วถามกลับ น้ำเสียงดูไม่สะทกสะท้านราวกับว่าไม่สนใจเลยสักนิด ฟังเสียงของพันเดชแล้ว จิดาภาก็ยิ่งรู้สึกว่าคืนวันนี้พันเดชดูแปลกไปมาก พูดตามจริงคือตั้งแต่ออกไปกับตุลยา หลังจากกลับมาก็แปลกมาก “ใช่ค่ะ หรือว่าคุณกลัวเธอโกรธ” จิดาภาถามกลับ “ทำไมผมต้องกลัว” พันเดชถามกลับ ได้ยินคำพูดของพันเดชแล้ว จิดาภาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และยังรู้สึกว่ามันแปลกจริง ผู้ชายคนนี้จริงๆแล้วใจดำหรือเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองมากเกินไปกันแน่ ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เต้นรำไปด้วย คุยเล่นกันไปด้วย จากคำพูดของเขา จิดาภารู้สึกว่าในใจของพันเดชไม่เคยมีตุลยาอยู่ในนั้นเลย “ท่านนี่ใจดำจริงๆ” จิดาภาพูด ฟังแล้วพันเดชก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที “ใจดำงั้นเหรอ” “หรือว่าไม่ใช่ล่ะคะ” จิดาภาถามกลับ รู้ทั้งรู้ว่าตุลยาจะเข้าใจผิด ก็ยังลากเธอมาเต้นรำตรงนี้ ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของตุลยาเลยสักนิด ตอนนี้พันเดชพูดแล้วมองไปที่เธอทันที “จิดาภา คุณเคยหลอกอะไรผมไหม” ได้ยินคำนี้ จิดาภาก็ตะลึงงัน ใจก็เต้นช้าลง มองพันเดชแล้วถามว่า “ท่านหมายถึงอะไรคะ” “คุณบอกผมมาเถอะ ถ้าคุณหลอกผม ผมจะลงโทษคุณยังไงดี” พันเดชยังคงถามอย่างสบายๆ เสียงนั้นเหมือนซาตานที่มาจากนรกยังไงยังงั้น มันช่างเย็นชาและโหดร้าย จิดาภารู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่กล้าพูดเยอะ “ฉันหลอกคุณมันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมฉันจะหลอกคุณไม่ได้” จิดาภาถามเขากลับ ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ ฟังแล้วพันเดชก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา......