ตอน 106 โดนหลอกอีกครั้ง(3)

ต๭น 106 โดนหลอกอีกครั้ง(3) เวลานี้ พันเดชรีบพลิกโทรศัพท์ หาเบอร์โทรแพทย์ประจำตระกูลแล้วโทรออกไป แต่ทว่าปลายสายกลับตอบมาว่า “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่อยู่ในเขตพื้นที่ให้บริการ….” “แม่งเอ๊ย!” พันเดชร้อนใจไม่หยุด เวลานี้ มองไปที่จิดาภาที่นอนอยู่บนเตียงสปริง “ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล!” พันเดชพูดพลางไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ “รอเดี๋ยว!” จิดาภาเอ่ยปาก พันเดชหันหน้ากลับมา มองไปที่เธอ “ช่วยใส่เสื้อผ้าให้ฉันหน่อย คุณจะพาฉันไปโรงพยาบาลด้วยสภาพแบบนี้หรือไงเล่า?” จิดาภาพูดกับเขาเสียงเย็น พันเดช “…………..” ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นเธอกำลังปวดท้องอยู่ เขาจะทำให้เธอรู้ ว่าผลของการแผดเสียงใส่เขามันเป็นยังไง! ถึงแม้จะคิดแบบนั้น แต่พันเดชยังคงเดินเข้าไปหา ช่วยเธอใส่ชุดให้ดี รูดซิปขึ้นให้อีกครั้งหนึ่ง หลังจากเขาช่วยเธอใส่เสร็จแล้ว พันเดชก็สวมเสื้อผ้าจนเสร็จ โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาอุ้มจิดาภาออกไป ป้าแม่มที่อยู่ชั้นล่างยังคงไม่หยุดร้อนใจ เนื่องด้วยไม่รู้ว่าที่ชั้นบนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เป็นห่วงจะแย่แล้ว ประจวบเหมาะที่เวลานี้ พบว่าประตูเปิดออก พันเดชได้อุ้มจิดาภาออกมา ครั้นพอเห็นสภาพเช่นนี้ ป้าแม่มงงแล้วงงอีก “คุณชาย คุณหนูจิดาภา เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอคะ?” ป้าแม่มถามด้วยความเป็นห่วง เวลานี้ พันเดชโอบจิดาภา มองไปที่ป้าแม่ม “เธอปวดท้อง ฉันกำลังจะพาเธอไปโรงพยาบาล!” พูดเสร็จก็เดินไป ปวดท้อง？ ป้าแม่มงุนงงเล็กน้อย ตอนที่เขาเดินผ่านไป รีบไปเปิดประตู “ต้องการให้ป้าไปด้วยไหมคะ!?” ป้าแม่มถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่ต้องหรอก ป้าอยู่เฝ้าบ้านน่ะดีแล้ว!” พันเดชเอ่ยปาก จากนั้นก็อุ้มจิดาภาตรงไปที่รถด้านนั้น พาเธอเข้าไปในรถ พันเดชขึ้นรถได้ก็ห้อตะบึงออกไปอย่างรวดเร็ว จิดาภานั่งอยู่ด้านหลัง มือกุมที่ท้องไว้ หน้าซีดเซียวมาก เหงื่อผุดบนหน้าผากเนียน ดูออกเลยว่า เธอปวดมาก พันเดชมองเธอจากกระจกมองหลัง รีบขับเร่งออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วขึ้นอีก เดิมทีใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีถึงตัวเมือง แต่พันเดชใช้เวลาเพียงแค่สิบนาที จิดาภามองออกไปยังนอกหน้าต่าง คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี ช่างเป็นเวลาประจวบเหมาะพอดี จิดาภามองไปเห็นร้านขายยาที่อยู่ด้านนอก “ปวด…….”จิดาภาเปิดปากร้องออกมา พันเดชได้ยินดังนั้น ก็ร้อนใจไม่หยุด “เธออดทนไว้ อีกนิดเดียวจะถึงโรงพยาบาลแล้ว!” “ไม่ไหวแล้ว ปวดมาก พันเดช พาฉันไปซื้อยาที….” จิดาภานั่งอยู่ด้านหลัง ทนปวดเอ่ยปากพูดคำต่อคำ ซื้อยา？ ฟังถึงตรงนี้ พันเดชรีบมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ชั่วเวลานี้ เขาพยักหน้า “ได้!” ครั้นแล้วก็ รีบบึ่งรถไปยังด้านข้าง หลังจากที่ถึงหน้าประตูร้านขายยา เขามองมาที่จิดาภา “เธอรอประเดี๋ยว ฉันรีบไปรีบกลับ!” พูดจบ เขาก็ผลักประตูรถและเดินลงไป จิดาภานั่งอยู่ภายในรถ มองตามหลังพันเดชไป ในใจเกิดความรู้สึกอดสงสารขึ้นมาไม่ได้ หลังจากที่เขาเดินไปแล้ว อาการปวดของจิดาภาก็พลันหายวับไปในพริบตา ช่างมันเถอะ ป้องกันตัวเองก่อนสำคัญที่สุด! โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอเกือบจะได้กินเนื้อสดกับพันเดชเข้าแล้วจริงๆ ตอนนี้พวกเขาล้วนต้องการสติ! คิดถึงตรงนี้ มือของจิดาภา จับประตูรถเปิด เดินลงจากรถ ลงรถพลาง ยังคงมองทางนั้นไปพลาง ด้วยกลัวว่าพันเดชจะหุนหันกลับมา ครั้นแล้ว เธอเดินหายไปยังอีกด้านหนึ่ง ประจวบเหมาะกับมีรถแท็กซี่วิ่งผ่านมาพอดี เธอโบกเรียก รถหยุดลง จิดาภาไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบกระโดดขึ้นรถไป “คนขับ รีบไปเร็ว!” จิดาภารีบร้อนพูด เหมือนกลัวว่าพันเดชจะปรากฏตัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น