ตอนที่ 16 ไปคลับครั้งแรก

ต๭นที่ 16 ไปคลับครั้งแรก ไม่ใช่เพราะเสียงทำนองนี้จะทำให้เธอเศร้าเสียใจ แต่มันน่ารังเกียจ น่ารังเกียจเป็นที่สุด แถมยังทำให้พ่อแม่ที่นอนหลับไปแล้วอยู่อีกห้องหนึ่งตื่นอีกด้วย “ไอ้หยา คุณดูสิ ลูกสาวแสนดีที่คุณเลี้ยงดูฟูมฟักมาน่ะ ดึกดื่นป่านนี้ ยังจะมาร้องซะเสียงดัง แถมยังไม่กลัวเพื่อนบ้านจะได้ยินเอา เธอช่างไม่รู้จักอายจริงๆ!” แม่ที่ถูกเสียงของขวัญชีวีปลุกให้ตื่นหน้าแดงจัด ร่างกายร้อนผ่าว เธอคิดไปเองว่าคนที่ร้องคือปาลี เพราะยังไงเธอก็ไม่คิดว่าขวัญชีวีจะปีนขึ้นเตียงพี่เขยตัวเอง พ่อเองพอฟังแล้วก็รู้สึกเขินอาย“นอนเถอะนอนเถอะ พวกเราอย่าไปยุ่งเรื่องของลูกเลย ยังไงมันก็เป็นเรื่องในห้องส่วนตัว” ถึงอาจจะเป็นแบบนั้นได้ก็ตาม แต่ในใจของพ่อก็ยังอดสงสัยไม่ได้ เขาเลี้ยงดูปาลีเองกับมือ ลูกคนนั้นไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นคนค่อนข้างหวงเนื้อหวงตัว ทำไมคืนนี้ถึงได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้กันนะ? แม่จะไปนอนหลับลงได้อย่างไร เธอรู้สึกร่างกายร้อนผ่าวมีความต้องการเนื่องจากได้ฟังเสียงร้องของขวัญชีวี สะกิดร่างของ สามีที่อยู่ข้างกาย เอ่ยอย่างเขินอาย“นี่คุณดูสิ... พวกเราไม่ได้ทำอะไรแบบนี้กันมาก็น่าจะเดือนนึงแล้วนะ ยังไงตอนนี้พวกเราก็น่าจะ.......” “เรื่องแบบนี้............ ไม่ดีหรอกมั้ง ให้ลูกได้ยินอะไรแบบนี้มันไม่ดีนะ”พ่อส่ายหน้ารัว “พวกเขา มีใจที่ไหนมาได้ยิน ไม่ได้ยินที่พวกเขาทำกันร้อนแรงขนาดนั้นเหรอ มาทำเถอะน่า!”แม่พูดจบก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม “ช้าก่อน ช้าก่อน แก่ๆ กันแล้วทำไมยังใจร้อนขนาดนี้อะ......”พ่อบ่นเสียงเบาอย่างอายๆ ถึงแม้ว่าพ่อแม่จะพยายามลดเสียงกิจกรรมของพวกเขาลง แต่ปาลีเองก็ยังคงได้ยินนิดหน่อยอยู่ดี ทันไดนั้น เธอรู้สึกทั้งโกรธทั้งอายขึ้นมา เวลาอย่างนี้ พ่อแม่ก็ยังจะมาร่วมสนุกด้วยอีก น่าโมโหจริงๆ ปาลีเอาผ้าห่มห่อตัวเองไว้ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเข้าไปหลบข้างใน ถึงเสียงจะเบาลงมากแล้ว แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ทะลุเข้าหูมา ตอนนั้น ปาลีก็นึกถึงดนุพล ผู้ชายอบอุ่นแสนบริสุทธิ์คนนั้น“เวลาแบบนี้ ไม่รู้เขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ?” ปาลีขดตัวในตู้เสื้อผ้า ในสมองนึกถึงภาพในคืนวันนั้นที่เธอกับดนุพลถลำลึกโหยหาซึ่งกันและกันมากขึ้นทีละนิด ภายในใจลลึกๆ ยิ่งคิดถึงดนุพลมากขึ้นเรื่อยๆ คืนนี้ ปาลีนอนไม่หลับ ครึ่งแรกของคืนต้องมาทนฟังเสียงของรฐากับขวัญชีวี อีกครึ่งคืนหลัง.....ในหัวเธอมีแต่ใบหน้าของดนุพล ไม่ว่ายังไงเธอก็นอนไม่หลับ แล้วสถานการณ์แบบนี้ ก็เกิดขึ้นสามวันติดต่อกัน ทุกๆ คืนรฐากับขวัญชีวีก็เอาแต่ทำและกรี๊ดร้องอยู่ห้องข้างๆ เสียงดังจนเธอนอนไม่หลับ สุดท้ายแม่เองก็ทนไม่ไหว พอตอนเช้าก็เรียกรฐากับปาลีมาคุย ให้พวกเขาระวังและลดเสียงลงหน่อย รฐาพยักหน้ายอมรับด้วยรอยยิ้ม ปาลีเพียงคิดว่ามันช่างน่าขัน แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกได้ เธอกลัวว่าพ่อแม่จะไม่สามารถทนรับความอับอายนี้ได้ แล้วแม่ของเธอเองก็เป็นโรคหัวใจด้วย วันที่สี่ เสียงร้องครางอย่างเคลิบเคลิ้มก็กลับมาดังขึ้นอีกครั้ง ปาลีหมดความอดทน เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากระเป๋า แล้วรีบออกจากบ้านไป ไหนๆ สองคนนั้นก็ชอบทำขนาดนี้แล้ว ถ้างั้นเธอก็จะเปิดทางให้พวกเขาสะดวกหน่อยก็แล้วกัน แต่เมื่อเดินอยู่บนถนนใหญ่ที่โล่งสงัด ปาลีก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะไปที่ไหน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ปาลีทำได้แค่กดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทปิยะ “ฮัลโหล ปาลี โทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่า?” เสียงปิยะที่ตอบกลับมาไม่ค่อยชัดเจน เหมือนถูกรบกวนจากเสียงรอบข้าง “ปิยะ ฉันไม่มีที่ไปแล้ว คืนนี้ฉันไปนอนที่บ้านเธอได้ไหม?” พอได้ยินเสียงคุ้นเคยของปิยะ ปาลีก็น้ำตารื้นขึ้นมา “หา? แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่บ้านนะ ฉัน.... ฉันอยู่ข้างนอกกับท่านประธาน.......”ปิยะตอบกลับอย่างลำบากใจ “งั้น....... งั้นก็ช่างมันเถอะ จริงๆ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร พวกเธออยู่ด้วยกันต่อเถอะ”พอได้ยินว่าตนเองไปรบกวนเรื่องดีๆ ของคนอื่นเขา ปาลีก็รีบวางสายทันที เธอนั่งย่อลงที่พื้นโดยกุมโทรศัพท์เอาไว้ในมืออย่างหมดหนทาง ปาลีคิดถึงดนุพลมากจริงๆ น่าเสียดายที่ตอนดนุพลขอเบอร์โทรศัพท์เธอเมื่อครั้งก่อน เธอได้ให้เบอร์โทรศัพท์ปลอมกับเขาไปไม่รู้ว่า เขาจะตามหาเธอหรือเปล่า ต่อให้เขาตามหา ก็ไม่มีทางหาเธอเจอแน่ๆ ไหนๆ เขาก็หาเธอไม่เจอแล้ว งั้นเธอก็ไปตามหาเขาเองแล้วกัน! ความคิดนี้บุกเข้ามา ปาลีก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เธอขึ้นรถแท็กซี่ เก็บความหงุดหงิดใจเอาไว้ มาถึงสถานเริงรมย์ที่ใหญ่ที่สุดและหรูหราที่สุดของเมืองA —— คลับAisne! ในคืนวันนั้น ปาลีใช้โทรศัพท์ของพวกจิ๊กโกโล่โทรไปก็คือที่คลับAisneแห่งนี้ มาถึงตอนนี้ ปาลีก็ยังนึกว่าดนุพลเป็นจิ๊กโกโล่ของคลับ........... คลับAisne เป็นสถานบันเทิงสำหรับเหล่าผู้ชอบหาความสุขในแวดวงชั้นสูง ตกแต่งอย่างหรูหรา ขนาดกว้างใหญ่ มีที่แช่เท้า บริการนวด คาราโอเกะ ดีเจ กินดื่มหลับนอนกับสาวสวย มีทุกบริการรวมอยู่ด้วยกัน! ครั้งแรกที่ปาลีได้มาไนต์คลับที่เติมเต็มความต้องการขนาดนี้ ในใจก็แอบลนลานอยู่ แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยถามพนักงานที่มาต้อนรับ “ฉันมาหา.......ดนุพล!”