ตอนที่ 24 เครื่องหมายยืนยันความรัก

ต๭นที่24 เครื่องหมายยืนยันความรัก ในคืนนั้น ปาลีไม่กล้ากลับไปยังห้องนอนของตัวเอง ทนขดตัวอยู่ในห้องน้ำที่เปียกชื้นอยู่สองสามชั่วโมง พอประมาณหกโมงเช้า เธอก็แต่งชุดไปทำงานให้เรียบร้อย แล้วรีบนั่งรถเมล์คันแรกรอบเช้าสุดไปทำงาน เธอกลัวว่าถ้าออกช้าจะต้องมาเจอกับรฐาที่จะออกไปทำงานเหมือนกัน กลัวยิ่งกว่านั้นคือต้องมาเจอกับดนุพลที่รับปากไว้ว่าจะมารับรออยู่ที่ชั้นล่าง คนหนึ่งก็เป็นคนที่เธอไม่อยากจะเห็นหน้า ส่วนอีกคนหนึ่งก็เป็นคนที่เธอไม่มีหน้าจะไปพบเขาอีกแล้ว สิ่งที่เธอทำได้ ก็มีแค่หนี หนีให้ห่างจากพวกเขา เธอนั่งอยู่ที่ร้านชาใกล้ๆ กับบริษัทมาชั่วโมงกว่า พอเห็นคนอื่นเดินตามกันเข้าประตูทางเข้าบริษัทไป ปาลีถึงได้ตะลึงพรึงเพริดลุกขึ้นไปทำงานบ้าง เธอนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวของหัวหน้าเลขา ในหัวของปาลีนั้นว่างเปล่า ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานสักชิ้น “ปาลี!” ในตอนนั้น ปิยะเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าหงอยเหงา ตอนนี้เธอสวมกระโปรงเอี๊ยมสีขาว พวงแก้มน่ารักปัดบลัชออนสีชมพูระเรื่อ ดูน่ารักอ่อนหวานน้อยกว่าตอนสวมชุดทำงานตามปกติ แต่ก็ดูสวยน่าดึงดูดมากขึ้น ดูบริสุทธิ์น่าประทับใจ “ปิยะเองหรอกเหรอ” ปาลีเงยหน้าขึ้น พยายามฝืนยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่าย แล้วจู่ๆ ก็ขมวดคิ้ว“ปิยะทำไมวันนี้เธอไม่ใส่ชุดทำงานล่ะ เธอลืมกฎของบริษัทไปแล้วเหรอ?” บริษัทโจวกรุ๊ปเป็นบริษัทมหาชนขนาดใหญ่ที่เป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ การบริหารงานก็ต้องเข้มงวดกว่าบริษัททั่วไปเป็นธรรมดา พนักงานต้องสวมชุดเครื่องแบบในเวลาทำงาน เป็นข้อปฏิบัติพื้นฐานที่สุดของบริษัท ตามที่เล่ามา ทำแบบนี้ก็เหมือนเอาจดหมายลาออกมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของปาลี ปิยะเป็นเลขาของท่านประธาน ปาลีเป็นหัวหน้าเลขาของประธาน ถ้าเธอต้องการจะลาออก ก็ต้องมาขอคำอนุมัติจากปาลีอยู่แล้ว ปาลีตกใจจนไม่กล้าเชื่อสายตาตนเองที่มองปิยะ “เกิดออะไรขึ้นเหรอ ที่ทำงานอยู่ก็ทำได้ดีแท้ๆ ทำไมถึงจะลาออกล่ะ?” ไม่ใช่ว่าปิยะชอบนิทัศน์เหรอ ถึงขนาดที่เธอยอมเลิกกับธวัฒน์แบบไม่เสียดายเลย แต่พอมาตอนนี้เธอกลับจะลาออก แบบนี้ก็ไม่เท่ากับว่าเธอคิดจะไปจากนิทัศน์หรอกเหรอ? ปาลีทายไม่ถูกจริงๆ ว่าในใจของปิยะกำลังคิดอะไรอยู่ “เพราะว่า.......” ดวงตาของปิยะแดงรื้นขึ้นมา ทันใดนั้นก็คว้าปาลีเข้ามากอดแล้วร้องไห้ออกมา “เขาไม่ใช่คน เขามันไม่ใช่คน ฮือ ฮือ.........” หัวใจของปาลีสั่นไหว พลันนึกถึงคืนเมื่อวานตอนที่เธอกับดนุพลออกมาจากคลับAisne นิทัศน์ นัฐพงษ์ จักรกฤษ สามคนนั้นพูดกันเรื่องเกมเล่นไพ่ถอดเสื้อผ้านั่น หรือว่า...... “ปิยะ หรือว่าเมื่อคืนนิทัศน์บังคับให้เธอถอดเสื้อผ้าจริงๆ เอาเธอมาเป็นของพนันกับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ?” ปาลีถามอย่างร้อนใจ “..........ใช่!” ปิยะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ปาลีช็อคจนพูดอะไรไม่ออก วันนั้นตอนที่เธอกับดนุพลออกมา เธอเองก็รู้สึกเป็นห่วงปิยะ แต่ดนุพลบอกว่าผู้ชายถือตัวอย่างนิทัศน์ ไม่มีทางบังคับผู้หญิงคนหนึ่งได้ แล้วทำไม ทำไมสุดท้ายถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ “ขอโทษนะ ปิยะ ฉันขอโทษ ทุกอย่างเป็นความผิดฉันเอง วันนั้นฉันไม่น่าทิ้งเธอไว้คนเดียวเลย เป็นความผิดของฉันคนเดียวเลย.....” ปาลีรู้สึกผิดขึ้นมาทันที มือทั้งสองตบเข้าที่ข้างแก้มของตนเอง “ไม่ ไม่เกี่ยวกับเธอหรอกนะ” ปิยะรีบหยุดมือของปาลี เธออธิบายทั้งน้ำตานองหน้า“เป็นเพราะฉันเอง เป็นความผิดของฉันเอง เขาไม่ได้บังคับอะไรฉัน ไม่ได้สั่งให้ฉันทำเลย เป็นเพราะฉันอยากรู้ว่าเขาจะแคร์ฉันบ้างหรือเปล่า ดังนั้น ฉันก็เลยถอดเสื้อผ้าออก นึกไปเองว่าเขาจะทนไม่ได้ขึ้นมาสักหน่อย แต่ว่าเขา.....ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด นั่งมองฉันถอดเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนอื่นทั้งอย่างนั้น...... ฉันไม่มีหน้าจะพูดไปมากกว่านี้แล้ว ปาลีให้ฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากนั่งโง่อยู่ที่บริษัทโจวกรุ๊ปนี้อีกแล้ว” พอนึกถึงเมื่อคืนในใจเธอก็นึกอยากตายแล้ว นิทัศน์แพ้แต่ละครั้ง เธอก็ถอดทีละชิ้น สุดท้ายแม้แต่กางเกงในที่เหลือตัวสุดท้ายก็ต้องถอดออก เธอถอดเสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกายออกหมดเลย แต่นิทัศน์นั้นไม่แม้แต่คิ้วกระตุก ปล่อยให้ร่างกายของเธอเปิดเผยต่อหน้าผู้ชายอีกสองคน ในตอนนั้น เธอรู้สึกเกลียดชังนิทัศน์ขึ้นมา แล้วก็ยิ่งเกลียดตัวเองมากกว่าอีก หลังจากกลับไปคิดมาหนึ่งคืน สุดท้ายเธอก็หมดหวังกับนิทัศน์แล้ว ผู้ชายแบบนั้น ไม่มีค่าพอที่เธอจะมาเสียเวลาให้ “ปิยะเธอนี่มันโง่จังเลย ทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วยนะ..........” ปาลีกอดปิยะร้องไห้อย่างขมขื่น เมื่อคืนเป็นคืนอันแสนอัปยศของปิยะ แล้วเธอเองก็ชดเชยอะไรไม่ได้ด้วย! สุดท้ายแล้วปาลีก็ไม่ได้รั้งปิยะเอาไว้ เธอตวัดปากกาเซ็นอนุมัติจดหมายขอลาออกของปิยะ หลังจากนั้นก็คำนวณเงินค่าจ้างให้ปิยะอย่างรวดเร็ว แล้วให้ปิยะไปรับเงินโดยตรงที่ฝ่ายการเงิน เท่านี้ก็ไปได้แล้ว แต่ไม่คิดว่าฝ่ายการเงินจะยืนยันว่าต้องมีลายเซ็นจากท่านประธานก่อนจึงจะจ่ายให้ได้ เหตุผลก็คงเป็นเพราะว่าปิยะเป็นเลขาส่วนตัวของท่านประธาน ถ้าประธานไม่อนุมัติ พวกเขาจะไปกล้าจ่ายเงินให้ลาออกไปได้อย่างไร ปาลีรู้ดี เธอบอกกับปิยะ“ปิยะเธอรอฉันอยู่ที่ห้องทำงานนะ ฉันจะไปขอให้ประธานเซ็นอนุมัติให้เอง”