ตอนที่ 25 อารมณ์แปรปรวน

ต๭นที่25 อารมณ์แปรปรวน “อืม ขอบใจนะปาลี!” ปิยะมองปาลีด้วยความซาบซึ้ง ปาลีตบบ่าปิยะปลอบใจ พอเธอมาถึงห้องทำงานของประธาน นิทัศน์กำลังง่วนอยู่กับการอ่านแผนธุรกิจ “ท่านประธานคะ นี่คือหนังสือขอลาออกของปิยะ ช่วยเซ็นอนุมัติให้ด้วยค่ะ!” ปาลีใช้สองมือนำจดหมายลาออกมาวางไว้ที่โต๊ะของประธาน จากนั้นถอยหลังสามก้าว ตอนนี้เธอมองเห็นผู้ชายคนไหนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย นิทัศน์ส่งเสียงฮึดฮัดเล็กน้อย ตวัดสายตาขึ้นมามองปาลี พูดพลางหรี่ตามองเล็กน้อย “เธอจะลาออกเหรอ? ทำไมล่ะ บ่นว่าเงินเดือนน้อยเหรอ?” ปาลีได้ยินแล้วก็อดโมโหไม่ได้ มาจนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเป็นความผิดของตัวเองอีกงั้นเหรอ ปาลีพลั้งปากออกไป “ท่านประธานคะ เหตุผลที่ปิยะคิดจะลาออกท่านเองก็คงรู้ดีกว่าใคร ไหนๆ ท่านก็ไม่สนใจเธอแล้ว งั้นท่านก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระเถอะค่ะ!” คิ้วของนิทัศน์ขมวดเข้าหากัน เขาจ้องปาลีตาไม่กระพริบ เอ่ยน้ำเสียงเย็นชา“เธอกำลังสอนฉันอยู่เหรอ?” “ไม่บังอาจค่ะ!” ปาลีเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนิทัศน์อย่างดื้อรั้น ถึงปากจะบอกว่าไม่กล้า แต่น้ำเสียงตรงไปตรงมาไม่เปลี่ยนแปลง.......... นิทัศน์แค่นหัวเราะเสียงเบา พลันลุกออกจากที่นั่ง ก้าวเท้าหนึ่งก้าวใหญ่เข้ามาข้างหน้าปาลี ทันใดนั้นก็หมุนตัวจับเอาปาลีกดลงที่โต๊ะทำงานของเขา พูดด้วยแววตาเย็นชา ”เธอมีเหตุผลอะไรถึงมาสั่งสอนฉัน เธอในตอนนี้น่ะ เธอมีสิทธิ์ด้วยเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอคิดจะซื่อสัตย์กับรฐาคู่หมั้นของเธอหรอกเหรอ ทำไมเมื่อวานนี้ถึงได้ทำตัวน่ารักอยู่ในอ้อมแขนของดนุพลล่ะ? เธอกล้าบอกว่าตัวเองไม่ได้ตกหลุมรักตำแหน่งอันน่าเคารพอย่างนายกเทศมนตรีของเขาเหรอ? ก่อนหน้านี้ ที่ฉันทำอะไรเธอไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเธอไม่รักเงิน แต่เป็นเพราะเธอชอบลาภยศมากกว่า ฉันทายถูกใช่ไหมล่ะ หัวหน้าเลขาผู้แสนบริสุทธิ์ของฉัน!” ตอนแรกปาลีที่จู่ๆ ก็ถูกนิทัศน์จู่โจมกลับแบบนี้ ก็กลัวจนต้องดิ้นรนพักหนึ่ง แต่ทันทีที่ฟังคำพูดครึ่งหลังจากปากนิทัศน์ เธอก็ตกใจจนงงไปหมด ลืมที่จะหลบ จ้องมองนิทัศน์ที่เข้ามาใกล้ตาไม่กระพริบ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ “คุณพูดว่าอะไรนะ? ดนุพลเป็นนายกเทศมนตรี? เขาไม่ใช่...........” ไม่ใช่จิ๊กโกโล่เหรอ? ปาลีถูกความรู้ใหม่นี้สะกิดใจขึ้นมา ดนุพลไม่ใช่จิ๊กโกโล่ที่เธอเรียกมาในคืนนั้นจริงๆ ด้วย แล้วทำไมกลายเป็นนายกเทศมนตรีผู้สูงศักดิ์ไปได้ล่ะเนี่ย? นิทัศน์แค่นหัวเราะ เขาง่วนอยู่กับการคลอเคลียตามต้นคอของปาลี “ไม่ต้องมาตอแหลต่อหน้าฉันหรอก พวกผู้หญิงอย่างเธอน่ะถ้าไม่รักเงินก็รักลาภยศ เมื่อคืนได้กับหมอนั่นไปแล้วใช่ไหมล่ะ เขาทำเธอเสร็จไหม?” “นี่คุณ...... ปล่อยฉันนะ!” ปาลีถูกคำพูดยั่วยุของเขาทำให้โกรธสุดๆ เธอกัดลงบนไหล่ของนิทัศน์อย่างแรง ถือโอกาสที่นิทัศน์เจ็บปวด ผลักเขาออกไป แล้ววิ่งไปทางประตูห้องทำงาน นิทัศน์กุมไหล่ที่โดนกัดไว้ เขาไม่ได้ออกไล่ตามเธอ ทำเพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปเรียกปิยะเข้ามา ให้เธอมาพูดกับฉันเอง” ปาลีหยุดเพียงครู่เดียว แล้วรีบหนีออกจากห้องไป พอกลับมาถึงห้องทำงานของตัวเอง ก็เจอปิยะที่รอเธออยู่ “ปิยะ เขาเซ็นให้หรือเปล่า?” ปาลีถามอย่างกังวล ในตอนนั้น จู่ๆ เธอก็กลัวว่านิทัศน์จะเซ็นอนุมัติให้เธอไป เดิมทีลึกๆ ในใจของเธอก็ยังไม่สามารถทิ้งเขาไปได้ ปิยะส่ายหน้า“เขาอยากให้เธอไปคุยกับเขาเอง” ปาลีได้ยินแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโล่งอก“โอเค ฉันไปคุยเอง” “ไม่ต้องไปหรอก เขามันไม่ใช่คนจริงๆ ถ้าเธอเข้าไปเขาจะต้องทำร้ายเธอแน่ อย่างมากก็แค่ไม่ต้องเอาเงินค่าจ้างแล้ว ถ้าเธอมีปัญหาเรื่องเงิน ฉันให้เธอเองก็ได้” ปาลีพยายามดึงปิยะไว้ ห้องทำงานของประธานก็คือโลกของนิทัศน์ เขาอยากจะทำอะไรก็ทำ ขนาดเมื่อกี้ยังกำเริบเสิบสานทำกับเธอถึงขนาดนั้น เซียวเซียวเข้าไปก็เกรงว่าจะกลายเป็นลูกแกะเดินเข้าปากเสือน่ะสิ ปิยะส่ายหน้า“ให้ฉันไปเถอะ ฉันมีเรื่องที่ต้องถามเขาให้เข้าใจ จะเลิกกัน ต่างฝ่ายต่างก็ต้องพูดให้ชัดเจน ใช่ไหมล่ะ?” ปาลีพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง คำพูดของปิยะช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย สุดท้ายก็ทำได้แค่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “เอางั้นก็ได้ รีบเข้าไปแล้วรีบออกมานะ ไม่ว่ายังไงก็อย่าเชื่อเขาเด็ดขาด แล้วก็ไม่ว่ายังไงก็อย่ายอมให้เขาฉวยโอกาสอีกนะ” ปิยะพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ“รู้แล้วล่ะ ฉันรู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร” พูดจบก็เดินสวมรองเท้าส้นสูงเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน ปาลีกลับมานั่งที่ของตนอย่างไร้เรี่ยวแรง ตอนนี้ในหัวของเธอยิ่งสับสนขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆ นิทัศน์ก็มาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของดนุพลว่าเขาเป็นนายกเทศมนตรี นี่มันทำให้เธอตกใจสับสนเกินไปแล้ว ถึงขนาดที่ตอนนี้เธอทำได้แค่ยอมรับมัน ถ้าดนุพลป็นจิ๊กโกโล่จริงๆ ล่ะก็ งั้นเธอก็มีเรื่องกับรฐาสักหน่อย บางทีอาจจะมีโอกาสได้ไปอยู่กับเขา แต่ตอนนี้มารู้ว่าดนุพลนั้นเป็นถึงนายกเทศมนตรี เธอก็ยิ่งไม่ดีพอสำหรับเขาเลยน่ะสิ! ยิ่งคิดยิ่งลำบากใจ ยิ่งคิดยิ่งเศร้า ปาลีล็อกประตูห้องทำงานให้แน่นสนิท แล้วนั่งลงกับพื้นปล่อยโฮออกมาอย่างเจ็บปวดใจ ในขณะเดียวกัน ปิยะเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน แต่ก็ไม่เจออีกฝ่าย ตอนที่กำลังสงสัย ข้างหลังก็พลันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น แผ่นอกกว้างแข็งแรงแนบชิดเข้ากับแผ่นหลังของเธอ แขนยาวกำยำโอบกอดเธอจากข้างหลังไว้แน่น กลิ่นอายของผู้ชายคนที่คุ้นเคยทำเอาเธออดไม่ได้ที่จะใจเต้นขึ้นมา