ตอนที่ 26 ความคลุ้มคลั่งในห้องทำงาน

ต๭นที่ 26 ความคลุ้มคลั่งในห้องทำงาน “ปิยะ วันนี้เธอสวยจังเลยนะ!” นิทัศน์โอบกอดปิยะที่สวมชุดกระโปรงสีขาวจากด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองบีบเค้นที่ทรวงอกสูงของปิยะไม่หยุด ลูบไล้ผ่านเสื้อผ้าของเธอไป ส่วนท่อนล่างที่ชูชันขึ้นมาบดเบียดอยู่ระหว่างก้นขาวสองฝั่งของปิยะ ขยับไปมาอย่างหยอกล้อ “คุณ..... คุณปล่อยฉันเถอะ อย่ามาจับฉันนะ.......” ปิยะที่โดนเขาสัมผัสร่างกายจนละลาย ก็มีปฏิกิริยาตอบรับทันที แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ที่เขาไม่แคร์เธอถึงขนาดที่ทำให้เธอต้องถอดเสื้อผ้าทั้งหมดต่อหน้าผู้ชายคนอื่น แถมวันนี้ยังจะทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นแล้วเข้าหาเธออย่างสนิทสนม เธอก็อดโมโหขึ้นมาไม่ได้ แต่เพราะไม่อยากให้เธอพูดอะไรออกมาตอนโกรธ นิทัศน์ก็ยกมือยอมแพ้ ถอยออกมาก้าวหนึ่ง เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักแล้วเอ่ย“ก็ได้ เธอพูดเองนะ นิทัศน์คนนี้ไม่เคยบังผู้หญิงอยู่แล้ว!” พูดจบเขาก็หันหลังกลับอย่างสง่าผ่าเผย เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ประธานของเขา ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง เอนหลังพิงเก้าอี้ ในดวงตาไม่มีแม้แต่ความเห็นใจหรือความรู้สึกใดๆ มีเพียงความเย็นชาที่จ้องไปยังปิยะ แล้วพูดว่า “อยากลาออกใช่ไหม? ไม่มีปัญหา แต่ว่า จะต้องอยู่ที่นี่รอจนกว่าบริษัทจะหาคนใหม่มาทำงานแทนที่เธอ ถ้าอีกฝ่ายรับช่วงต่อมาทำจนโอเคแล้วเธอถึงไปได้” มองดูนิทัศน์ที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเข้าสู่โหมดการทำงานที่ดูไร้ซึ่งความรู้สึกส่วนตัว ปิยะก็อึ้งไปพักหนึ่ง พอมาได้ยินนิทัศน์ที่อนุญาตให้เธอไปจริงๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมา โกรธจนนิ้วที่ชี้หน้านิทัศน์สั่นเครือ“คุณ......... คุณ คุณ..........” พูดแค่คุณอยู่นานก็ไม่มีประโยคอื่นตามออกมา พวกผู้ชายมีแต่คนไร้ความรู้สึกแบบนี้หรือไง เขาดูไม่ออกหรือไงว่าที่เธอพูดแบบนี้เพราะกำลังโกรธอยู่น่ะ? ในใจของปิยะทั้งโกรธ ทั้งกังวล ทั้งเสียใจ มองดูท่าทางคาดหวังการตอบกลับของปิยะ นิทัศน์ก็เผยอยิ้มออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มานี่มา ฉันมีของจะให้เธอ” “อะไร?” ปิยะตะลึงจนได้แต่กระพริบตาปริบๆ เธอไม่รู้จะปรับตัวยังไงกับนิทัศน์ที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นอีกคน แต่พอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจของเขาแล้ว เธอก็เหมือนกับต้องมนต์ไป จับพลัดจับผลูเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย “นั่งบนนี้” นิทัศน์ตบลงที่โต๊ะทำงานของเขา ปิยะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังขึ้นไปนั่งตามที่เขาบอก เมื่อกี้ที่จู่ๆ นิทัศน์ก็ทำท่าทีเย็นชาใส่ทำเอาเธอกลัวเหมือนกัน ตอนนี้ เขาก็ยังจะปฏิบัติกับเธออย่างอ่อนโยนยิ้มแย้มเหมือนเมื่อก่อนอีก เธอรู้เพียงว่าตัวเองนั้นไม่สามารถโกรธเขาได้อีกแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่า การที่เธอคิดแบบนี้ ทำแบบนี้ เธอก็เริ่มจะค่อยค่อยยอมศิโรราบให้กับนิทัศน์แล้ว นิทัศน์ยิ้มกว้างกว่าเดิม แขนทั้งสองยื่นไปจับข้อเท้าของปิยะ แล้วเอาเท้าของเธอมาวางลงบนที่วางแขนของเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ ในตอนนั้น ภาพทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน เพราะปิยะนั่งอยู่สูงกว่า ก็กลายเป็นเธอกำลังแยกขาสองข้างออกจากกันอยู่ตรงหน้านิทัศน์ ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เธอสวมกระโปรงยาวมา เกรงว่าคงจะเปิดให้อีกฝ่ายเห็นข้างในเต็มตา “คุณจะทำอะไร........” ปิยะที่ถูกจัดให้อยู่ในท่าทางชวนเข้าใจผิดก็ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมา เธอถอยหลัง นึกอยากจะหุบขากลับเข้ามา “อย่าขยับ!” มือข้างหนึ่งของนิทัศน์จับปิยะไว้ มืออีกข้างเปิดลิ้นชักที่อยู่ด้างข้างแล้วเอากล่องใบเล็กที่ประดับลวดลายงดงามออกมา จากนั้นก็ส่งให้ปิยะพลางเอ่ย “เปิดดูสิ” ปิยะเปิดดูตามที่บอก ข้างในกล่องเผยให้เห็นสร้อยข้อเท้าประดับด้วยทองคำขาวเส้นหนึ่ง ทั้งดูประณีตละเอียด ทั้งดูเจิดจ้าลานตา ดูจากส่วนผสมของเนื้อทองคำและลวดลายแล้ว จะต้องเป็นของคุณภาพระดับสูงที่มีราคาเกินล้านแน่ๆ “อันนี้......ให้ฉันเหรอ?” ปิยะช็อคจนริมฝีปากเป็นรูปตัวO บนโลกนี้ไม่มีผู้หญิงที่ไม่หลงรักเพชรพลอย “ใช่แล้วล่ะ!” นิทัศน์พยักหน้าทั้งรอยยิ้ม ยกมือขึ้นมาหยิบสร้อยข้อเท้าทองคำขาวที่อยู่ในกล่องใบนั้น เอามันมาสวมเข้าที่ข้อเท้าข้างขวาของปิยะอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นก็ยกขาเรียวขาวสวยข้างขวาของปิยะขึ้น เปิดผืนกระโปรงที่ปิดบังท่อนขาเอาไว้ออก ค่อยๆ กดจูบไปทีละนิด กดจูบจากปลายเท้าขึ้นมาถึงต้นขา ปิยะหลอมละลายไปกับสัมผัสอันอ่อนโยนจากเขา ร่างกายท่อนบนแอ่นขึ้น ทรวงอกขยับขึ้นลง ลมหายใจก็แรงขึ้นตามจูบอันหนักหน่วงของนิทัศน์ ในตอนนั้น เธอก็พูดคำว่า“ไม่”ออกมาไม่ได้เสียแล้ว สุดท้ายจูบขอนิทัศน์ก็มาหยุดตรงกลางระหว่างขาทั้งสองของปิยะ พอมองดูแล้ว ปิยะนั้นสวมใส่กางเกงในจีสตริงสุดเซ็กซี่มา แบบนี้น่ะเหรอจะลาออกหนีเขาไป ดูยังไงก็มายั่วเขาชัดๆ เป็นแบบนี้แล้ว เขาจะยังต้องสุภาพอยู่อีกเหรอ ไม่แม้แต่จะลังเล นิทัศน์ก็เริ่มบรรเลงดูดดันเม็ดเสียวนั้น ใช้ลิ้นโลมเลียอย่างชำนาญ บางครั้งก็ตรงเข้าไป ตวัดลิ้นเข้าข้างในอย่างรวดเร็ว ทั้งเลียทั้งดุนเข้าไป “อา......... อา.........” ปิยะจะไปทนกับการรุกเร้าของเขาได้อย่างไร นิ้วมือกำลงกับผมของนิทัศน์ จากนั้นก็กดใบหน้าของนิทัศน์ลงพร้อมกับแอ่นท่อนล่างของตนเข้าหา ขาทั้งสองอ้าออกกว้างกว่าเดิมโดยอัตโนมัติ