ตอนที่ 27 ยอมแพ้อย่างราบคาบ

ต๭นที่ 27 ยอมแพ้อย่างราบคาบ นิทัศน์รู้ว่าเธอมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว มือข้างหนึ่งรูดซิปกางเกงของตัวเองลง ปลดปล่อยความต้องการที่กำลังตั้งชูชัน จากนั้นก็โอบเอาร่างของปิยะให้เข้ามาใกล้ โดยให้ขาทั้งสองของเธอพาดลงบนพนักแขนเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ แต่ก็ไม่รีบร้อนที่จะสอดใส่เข้าไป “อยากหรือไม่อยากทำ?” นิทัศน์ดึงสายเอี๊ยมของปิยะลง มือใหญ่บีบนวดเข้าที่หน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้างของเธอ เข้าตวัดลิ้นที่จุดติ่งเสียวอย่างคล่องแคล่วเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ “อยาก......” ตอนนี้ปิยะจิตใจเตลิดเปิดเปิงไปหมดแล้ว เกือบจะลืมความตั้งใจที่ตัวเองมาที่นี่แล้ว “พูดสิว่ารักฉันหรือเปล่า?” นิทัศน์ขบลงเบาๆ ที่จุดเสียวนั้น “ฉัน......รัก.......” ปิยะสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง บิดกายไปมาอย่างทรมาน นิ้วมือมันเล็กเกินไป ตอนนี้เธอต้องการอะไรที่ใหญ่กว่านั้นเข้ามาเติมเต็มข้างในของเธอ แต่นิทัศน์เพียงแค่ยกก้นของเธอขึ้น ไม่ยอมให้เธอนั่งลงไป “ถ้างั้นเธอยังอยากจะลาออกหรือเปล่า?” มุมปากที่มีเสน่ห์เหลือร้ายของนิทัศน์ยกยิ้มร้าย มือทั้งสองยิ่งบีบเค้นเร้าอารมณ์ของปิยะมากขึ้นอีก “ฉัน........” ถูกนิทัศน์กระตุ้นแบบนี้ จิตใจของปิยะก็ตื่นเต้นขึ้นมา ถึงได้นึกออกว่าวันนี้ตัวเองคิดจะมาทำอะไร ถึงจะได้สติแล้ว แต่ร่างกายก็ถลำลึกลงไปเสียแล้ว ในตอนนั้นเธอคิดแค่อยากจะทิ้งตัวนั่งลงไป เธอไม่คิดถึงเรื่องอื่นแล้ว “ฉันไม่ลาออกแล้ว ไม่ออกแล้ว.....” นิทัศน์ถึงจะยิ้มอย่างพึงพอใจ แต่เขาก็ยังไม่คิดจะปล่อยเธอไปแบบนี้ เขาพูดต่อ “งั้นหลังจากนี้ถ้าฉันไปทำกับผู้หญิงคนอื่น เธอจะยังโกรธอยู่ไหม?” “ไม่โกรธ.......” “ต่อให้เป็นต่อหน้าต่อตาเธอ ก็ไม่โกรธใช่ไหม?” วันนี้เขาจะทำให้ยัยผู้หญิงไม่รักดีคนนี้ยอมแพ้เขาอย่างราบคาบให้ได้ “ค่ะ.........” “ดี แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย!” ในที่สุดนิทัศน์ก็ปล่อยมือซ้ายที่รั้งก้นของปิยะออก ร่างของปิยะที่อยู่นิ่งๆ มาตลอด พอเขาปล่อยมือแบบนี้ เธอก็นั่งลงในทันที ส่วนแข็งขืนก็ผลุบหายเข้าไปในร่างของเธอจนมิด “อือ......” ปิยะครางออกมาด้วยความพึงพอใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ร่างกายแอ่นขึ้นแล้วเอนไปข้างหลัง ทรวงอกกระชับทั้งสองสั่นไหวไปมา นิทัศน์ที่มองดูอยู่ก็ยิ่งมีอารมณ์มากกว่าเดิม เขาลุกขึ้นจับร่างของปิยะให้นอนราบลงกับโต๊ะทำงาน หลังจากนั้นก็ยกเอาขาของเธอขึ้นมาพาดบ่า ก้มหน้าลองมองส่วนแข็งขืนของตนที่ผลุบเข้าออกจากท่อนล่างของปิยะ เป็นอะไรที่เคลิบเคลิ้มวาบหวิวเป็นที่สุด....... หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง! ในที่สุดปิยะก็ออกมาจากห้องทำงานของท่านประธาน ปาลีที่เอาแต่นั่งจมปลักอยู่กับความจริงที่ว่าดนุพลนั้นเป็นถึงนายกเทศมนตรี จนกระทั่งปิยะเดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ เธอถึงได้ได้สติราวกับวิญญาณกลับเข้าร่าง เธอรีบลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปกุมมือของปิยะ จากนั้นเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ปิยะ ท่านประธานไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม? เขาได้เซ็นอนุมัติจดหมายลาออกให้เธอหรือเปล่า?” “ไม่....... ฉันไม่อยากลาออกแล้ว......” พวงแก้มของปิยะแดงเรื่อด้วยความเขินอาย เธอก้มหน้าลงตอบเสียงเบา ปาลีตกตะลึง เธอค่อยๆ มองอีกฝ่ายอย่างละเอียด ปิยะในตอนนี้ ใบหน้าแดงระเรื่อ ดูราวกับดอกท้อ บนเรือนร่างดูเหมือนยังมี กลิ่นอายที่แปลกไปหลงเหลืออยู่ มันคือกลิ่นอายที่หลงเหลือมาจากการร่วมรักของชายหญิง “คุณพระช่วย ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้เธอกับท่านประธานเพิ่งจะ....... แบบนั้นใช่ไหม?” ปาลีพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ “ปาลีเธอพูดเบาๆ หน่อย” ปิยะพูดพลางส่งสายตาดุ ปาลีหลับตาลง ดูก็รู้ว่าเธอทายถูก เธอกุมหน้าผากตัวเอง เธอส่ายหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยากกับอีกฝ่ายพลางตอบกลับ “ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้นะ เมื่อคืนเขาทำแบบนั้นกับเธอ เธอยังดูเขาไม่ออกอีกเหรอ? เธอยังอยู่กับเขาต่อไปแบบนี้ก็มีแต่จะทำให้เขาได้ใจมากกว่าเดิมนะ ปิยะคนดีของฉัน รีบตั้งสติสักทีสิ!” ปิยะเงยหน้าขึ้น เธอส่งยิ้มเศร้าๆ ให้อีกฝ่าย“ไม่ทันแล้วล่ะ ฉันถลำลึกลงไปแล้ว ฉันแค่หลงรักเขา รักเขาจนอยากจะตายอยู่แล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าตอนที่อยู่ในห้องทำงานของท่านประธานน่ะ จู่ๆ เขาก็บอกว่าจะยอมให้ฉันไปได้ หัวใจของฉันเหมือนกับโดนเอาไปแช่แข็ง เย็นเฉียบไปตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนั้นน่ะ ฉันทั้งกลัวทั้งเสียใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในตอนนั้นฉันถึงได้รู้ว่า ฉันไปจากเขาไม่ได้จริงๆ ช่างมันเถอะ ให้เป็นแบบนี้แหละ เขาจะรักฉันหรือไม่ก็เรื่องของเขา แค่ฉันรักเขาก็พอแล้ว” ปาลีเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ของตนอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอรู้ว่า เธอไม่มีทางจะทำให้ปิยะเปลี่ยนใจได้แล้ว” ปิยะหลงใหลเขามากเกินไป แล้วเธอก็เจ็บไม่จำด้วยไม่ใช่เหรอ? รู้ดีว่าตนเองกับดนุพลไม่มีทางมีอนาคตร่วมกัน แต่เธอก็ยังคิดถึงเขา........... เธอนั่งใจลอยจนหมดช่างเวลาทำงาน ในที่สุดก็เลิกงาน ปาลีลงลิฟต์มาพร้อมกับปิยะ ปาลีมองลงมาจากอาคารสำนักงานก็เห็นรถคันเล็กขงดนุพลจากไกลๆ