ตอนที่ 30 ดื้อด้านไม่ยอมไป

ต๭นที่ 30 ดื้อด้านไม่ยอมไป “แกนั่นปล่อยมือ!” ธวัฒน์เองก็จ้องกลับไปอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ ดนุพลกัดฟันกรอด มองดูปาลีในอ้อมแขนที่หน้าซีดจนแทบไม่มีสีเลือด ก็ทำได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ฉันมีเพื่อนเป็นหมอคนหนึ่งอยู่แถวนี้ ถ้านายหวังดีกับเธอจริงๆ ก็ให้ฉันพาเธอไปดูอาการ ขืนช้าไป ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น นายรับผิดชอบไหวหรือไง?” พอธวัฒน์ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็อ่อนลง “ก็ได้ แต่ฉันจะไปกับนายด้วย” ดูจากที่ปาลีเป็นห่วงดนุพลขนาดนั้น เขาก็ดูออกแล้วว่า ความสัมพันธ์ของปาลีกับผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด นอกจากนั้น สายตาเป็นห่วงที่ดนุพลมองปาลีนั้นเป็นของจริงแน่นอน “แล้วแต่เลย!” ดนุพลที่รับเอาปาลีมาจากธวัฒน์ก็รีบวิ่งไปที่รถของเขา แม่งเอ๊ย ถ้ารู้ว่าจะทำให้เธอเจ็บล่ะก็ เขายอมโดนอัดเละไม่สู้กลับไปเลยดีกว่า “ที่รักครับ เธอต้องไม่เป็นไรนะ ต้องไม่เป็นไร......” เพื่อนหมอที่ดนุพลพูดถึง ก็คือนัฐพงษ์นั่นเอง จริงๆ แล้วนัฐพงษ์เป็นลูกของเจ้าหน้าที่ระดับสูง ครอบครัวหลายรุ่นก็เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้จักกับดนุพลมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยนิสัยชอบทำอะไรตามใจตัวเองของเขา จึงไม่ชอบข้อบังคับและความจอมปลอมของวงการข้าราชการ ดังนั้นจึงตัดสินใจมาเป็นหมอ อายุยังน้อยก็มาตั้งโรงพยาบาลเอกชนของตัวเอง มีความสุขไปกับชื่อเสียงอันน้อยนิดในวงการแพทย์ของตนเอง และโรงพยาบาลเอกชนของเขาก็ไม่ได้อยู่ไกลจากบริษัทโจวกรุ๊ปมากนัก ดนุพลรีบขับรถไป เพียงสิบนาทีก็ถึงแล้ว นัฐพงษ์ได้รับโทรศัพท์จากดนุพลจึงรู้เรื่องมาก่อนแล้ว ดนุพลยังไม่ทันได้ไปถึง เขาก็ให้หมอและพยาบาลรีบไปรอหน้าประตูพร้อมอุปกรณ์ปฐมพยาบาล พอเขาตรวจดูอาการบาดเจ็บของปาลีดูแล้ว ก็อดถอนหายใจไม่ได้ เขาโบกมือให้เหล่าหมอและพยาบาลที่เตรียมชุดปฐมพยาบาลมากลับออกไปทำงานต่อ แล้วหันไปมองดนุพลอย่างหงุดหงิด “แค่บาดเจ็บเล็กน้อยน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นายไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก ทำฉันตกใจหมด นึกว่าพ่อแม่นายล้มป่วยซะอีก! นายพาเธอไปที่ห้องตรวจของฉันเถอะ” “นี่ยังเรียกบาดเจ็บเล็กน้อยเหรอ เธอสลบไปเลยนะ” ดนุพลพูดอย่างร้อนใจ “สลบก็เป็นเรื่องปกติ อย่างนึงก็คือจู่ๆ ก็โดนอัด อีกอย่างก็คือล้มลงแรงไปหน่อย อย่างที่สามนะ เมื่อคืนไม่ได้นอน วันนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรอีก ตอนแรกร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว ดูเหมือนว่าจะมีไข้ตัวร้อนนิดหน่อยด้วย” นัฐพงษ์อธิบายอาการของปาลีแบบสั้นๆ พอดนุพลได้ฟัง ก็อดเจ็บใจไม่ได้ ดูจากที่เธอหลบหน้าเขา ในใจก็คงย่ำแย่น่าดู เพราะอย่างนั้นจึงไม่ได้กินข้าวินะ เขายิ่งไม่ลังเล อุ้มปาลีเข้าไปในโรงพยาบาล ข้างหลังก็มีธวัฒน์ที่ตามมาจนทัน ปาลีที่สลบไปนานพอสมควร จนถึงประมาณตีสามก็ตื่นขึ้นมาเพราะคอแห้ง “น้ำ.........” ปาลีค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นดนุพลกับธวัฒน์นั่งประกบข้างเตียงทั้งซ้ายขวา ทั้งสองไม่มีใครนอนหลับ นั่งอดทนถ่างตารอจนตาแดง พอเห็นเธอตื่นขึ้นมา ก็ดีใจมาก รีบไปเอาน้ำมาให้เธอดื่ม มองดูแก้วน้ำสองใบที่อยู่ตรงหน้า ปาลีกลอกตา มองไปที่ดนุพล แล้วก็มองไปที่ธวัฒน์ สุดท้าย เธอก็ยื่นมือไปรับแก้วน้ำจากธวัฒน์ ธวัฒน์ยิ้มอย่างมีความสุข ความเหนื่อยล้าจากการนั่งเฝ้าเธอมาจนดึกดื่นก็หายเป็นปลิดทิ้ง แววตาของดนุพลดูเจ็บปวด เขาดึงแก้วที่อยู่ในมือกลับมาอย่างพ่ายแพ้ “ทั้งสองกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว” ปาลีมองดูกำแพงรอบๆ ที่เป็นสีขาว ทั้งเตียงและผ้าห่มก็เป็นสีขาวเช่นกัน ถึงได้รู้ว่าตนเองอยู่ที่โรงพยาบาล ความเจ็บปวดเล็กน้อยที่หน้าท้องก็ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ถึงตอนเลิกงานที่ดนุพลกับธวัฒน์ต่อสู้กันตอนนั้น “ฉันไม่ไป” ดนุพลจ้องปาลีตาไม่กระพริบ ปาลีไม่ยอมบอกเหตุผลว่าทำไมเธอถึงหลบหน้าเขา เขาก็ไม่อาจยอมแพ้ง่ายๆ ได้ “นายไม่ไปแล้วฉันจะไปได้ยังไง?” ธวัฒน์จ้องมองดนุพลอย่างไม่เป็นมิตร ถ้าเขากลับไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ “ล่วงเกิน” ปาลีอีกจะทำยังไง เพราะฉะนั้นเขาต้องอยู่ปกป้องปาลีที่นี่ ปาลีปวดหัวจนต้องหลับตาลง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ธวัฒน์ถึงมาเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอารมณ์จะไปถามคำถามนั้น เธอมุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม ไม่สนใจทั้งสองคน แต่พอวันที่สอง พอปาลีลืมตาขึ้นมา ร่างกายของเธอก็มาอยู่ในสถานที่ใหม่อีกแล้ว พอลืมตาขึ้นมองไปให้ทั่ว ปาลีถึงได้รู้ตัว นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ของดนุพลที่เธอมาครั้งที่แล้วหรอกเหรอ! แล้วเธอในตอนนี้ ก็อยู่ในอ้อมแขนของดนุพล หัวของเธอหนุนอยู่บนแผ่นอกแกร่งของเขา ปาลีตกใจจนดีดตัวขึ้นมา เธอจำได้ว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาลนะ? ดนุพลตื่นขึ้นมาเพราะการขยับตัวของปาลี เขาลืมตาขึ้น แล้วเอ่ยทักทายปาลีอย่างเป็นธรรมชาติ “ที่รัก ตื่นแล้วเหรอ!” แววตาของปาลีสั่นไหวเล็กน้อย เขาเอาแต่เรียกที่ว่าที่รักอย่างสุภาพอ่อนโยนแบบนี้ แล้วเธอเองก็ชอบที่เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาตลอด แต่ว่า........ ในหัวของปาลีดันไปนึกถึงภาพที่รฐาทำกับเธอ เธอรีบกระโดดลงจากเตียง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลนลาน “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ธวัฒน์ล่ะ?”