ตอนที่ 38 ไปบ้านฉันเถอะ

ต๭นที่ 38 ไปบ้านฉันเถอะ หลังจากดิ้นรนอยู่นาน แม้จะตอบโต้อย่างบ้าคลั่ง ปาลีก็ไม่ได้คิดว่า มือทั้งสองที่ดึงกลับมา เล็บมือแหลมคมจะไปโดนใบหน้าหล่อของรฐา สวงโทโดยไม่ได้ตั้งใจ เล็บของเธอข่วนเข้าอย่างแรง พริบตาเดียว ก็ทำเอาใบหน้าซ้ายขวาของรฐา สวงโทมีรอยเลือดขึ้นมา ”อ๊าก!” รฐา สวงโทร้องอย่างเจ็บปวด กุมใบหน้าของตนไว้ เจ็บจนได้แต่ส่ายหน้าไปมา จะไปมีกะจิตกะใจวุ่นกับปาลีได้อย่างไร ส่วนแข็งขืนที่ตั้งชูขึ้นมาก่อนหน้านี้ ในตอนนี้ ก็ถูกความเจ็บแสบร้อนบนใบหน้า ทำเอาอ่อนตัวลงในที่สุด ปาลีเองก็หวาดผวากับการกระทำรุนแรงของตนเอง ในตอนนั้นเธอเองก็ไม่กล้าหยุดอยู่กับที่ หมุนตัววิ่งออกไปจากห้องครัว แม้กระทั่งห้องนั่งเล่นก็ไม่กล้าอยู่แล้ว จึงรีบพุ่งออกจากประตูไป ”ปาลี เป็นอะไรไปน่ะ.......” ข้างหลังเธอมีน้ำเสียงเป็นห่วงจากพ่อดังตามมา แต่ตอนนี้ปาลีกลัวไปหมดแล้ว จะไปกล้าหยุดเพื่อตอบคำถามได้อย่างไร เพื่อที่จะรีบวิ่งออกไปให้เร็ว ปาลีก็รีบถอดรองเท้าส้นสูงของตนออกไปวิ่งเท้าเปล่าอย่างรวดเร็วลงมาข้างล่าง แต่ข้างล่างนั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่ ดนุพลขับรถจากไปแล้ว ปาลีใจลอยไปครู่หนึ่ง ก็รีบออกวิ่งทั้งเท้าเปล่าจากเขตอยู่อาศัยนี้ ไม่มองว่าใต้ฝ่าเท้าจะมีเศษหินหรือไม่ มีเศษแก้วหรือไม่ มีเข็มหรือไม่ ไม่สนว่าใต้ฝ่าเท้านุ่มของเธอจะเจ็บปวดขนาดไหน เจ็บปวดจนทนไม่ได้ ปาลีสนเพียงแค่จะวิ่งออกไปข้างนอกให้เร็วที่สุด บ้าคลั่งจนลืมทุกสิ่ง ในตอนนั้น ในหัวของเธอมีเพียงเป้าหมายเดียว นั่นก็คือหนีออกห่างจากรฐา สวงโท หนีไปยิ่งไกลยิ่งดี ยิ่งไกลยิ่งปลอดภัย ประมาณสิบนาทีให้หลัง ในที่สุดปาลีก็วิ่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมหยุด ฝ่าเท้าของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล มีคราบเลือดไหล ทุกก้าวย่างของเธอก็จะมีรอยเลือดรูปฝ่าเท้าอยู่ที่พื้น ทำเอาผู้คนที่เดินตามถนนหันหลังกลับมามอง บางคนก็ตะลึงกับข้างล่างกระโปรงทำงานที่มีเรียวขายาวสวยของเธอ จองตาไม่กระพริบอยู่นานสองนาน บางคนก็ตกตะลึงกับทุกย่างก้าวของเธอที่มีรอยเท้าเป็นรอยเลือด พากันนึกคิดในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่สวมรองเท้าแล้วเอาแต่วิ่งอย่างบ้าคลั่ง น่าจะเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า? เผชิญหน้ากับสายตาแปลกๆ ของผู้คนที่จับจ้องมา ปาลีทำแค่อดทนต่อความเจ็บปวดแล้วค่อยๆ ก้าวเดินต่อไป กระเป๋าของเธอยังอยู่ที่บ้าน ตอนนี้เธอไม่มีเงินติดตัว โทรศัพท์ก็โดนรฐา สวงโททำพังไปแล้ว ตอนนี้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะไปที่ไหนดี? ตอนที่ปาลีกำลังลังเลไร้หนทางอยู่นั้น ข้างหลังก็มีเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้นมา “ปาลี?” ปาลีหยุดเดิน เอี้ยวตัว แล้วมองไปข้างหลังตนเอง ใต้แสงอาทิตย์ มีธวัฒน์ที่สวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์ ดูเรียบง่ายสะอาดสะอ้าน ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนเยาว์ชวนให้หลงใหลเหมือนเดิม อย่างไรก็ตาม เขาดูกังวลและซูบผอมลงไปพอสมควร ”ปาลี ใช่เธอจริงๆ ด้วย” ธวัฒน์มองเห็นปาลีที่หันหลังกลับมาก็ตกตะลึง เขาตั้งแต่เช้าวันนี้ก็เริ่มออกตามหาปาลี ตลอดมาจนถึงตอนนี้ ระหว่างทางก็มีหลายครั้งที่เขาเผลอทักคนอื่นผิดไปว่าเป็นปาลี ดังนั้นตอนที่เพิ่งมองเห็นแผ่นหลังปาลีก็เลยลองเรียกชื่อดูอย่างไม่แน่ใจ ”ธวัฒน์......” ปาลียกยิ้มขึ้นมาราวกับเพิ่งฟื้นขึ้นมาจากความตาย ขาทั้งสองอ่อนไปหมด แทบจะล้มลง ”ปาลี!” ธวัฒน์รีบพุ่งตัวไปข้างหน้า คว้าเอวบางของปาลีเอาไว้ มองเท้าทั้งสองของเธอที่โชกเลือดด้วยความเจ็บปวดใจ เขาเอ่ยถามอย่างเจ็บปวด “ทำไมเท้าของเธอเป็นแผลขนาดนี้ รองเท้าของเธอล่ะ?” ปาลีส่ายหน้า เธอไม่อยากจะนึกย้อนกลับไปว่าก่อนหน้านี้รฐา สวงโทลวนลามทำร้ายอะไรเธอไว้บ้าง แต่คำพูดของธวัฒน์ที่เต็มไปด้วยความห่วงใยก็ทำให้จิตใจที่พยายามเข้มแข็งของเธออ่อนสลายลงในทันที เธอซบลงในอ้อมแขนของธวัฒน์ แล้วร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวด ร่างของธวัฒน์แข็งทื่อ น้ำตาอันร้อนรุ่มของปาลีหยดลงที่แผ่นอกของเขา ทำเอาหัวใจของเขาโดนแผดเผาอย่างเจ็บปวดไปด้วย “อย่าร้องเลยนะ ใช่ไอ้ผู้ชายเลวทรามคนเมื่อวานรังแกเธอหรือเปล่า เธอบอกฉันมาว่ามันอยู่ที่ไหน ฉันจะไปเอาคืนแทนเธอเอง” ปาลียังคงส่ายหน้า เธอรู้ว่าธวัฒน์หมายถึงดนุพล แต่พอคิดถึงดนุพล น้ำตาก็ยิ่งพรั่งพรูออกมาหนักกว่าเดิม ดนุพลทั้งรัก ทั้งเอาใจใจใส่ ทั้งเชื่อใจเธอ แต่เธอกลับไม่สามารถดูแลปกป้องตัวเองดีๆ ได้ แล้วยังถูกรฐา สวงโทล่วงเกินร่างกายของเธออีก เธอรู้สึกอยากขอโทษเขา เธอละอายต่อเขา ธวัฒน์เห็นปาลีร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ก็พลันไม่กล้าถามอะไรอีก รีบเอ่ยขึ้นมา “โอเคโอเค ฉันไม่ถามแล้ว แผลที่เท้าเธอแบบนี้ต้องรีบไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ” พูดจบ ธวัฒน์ก็รีบอุ้มปาลีไปที่คลินิกเล็กๆ ในละแวกนั้น หลังจากรักษาปากแผลแล้ว ธวัฒน์ก็ซื้อยาอีกถุงใหญ่ แล้วจึงอุ้มปาลีออกมาจากคลินิก ”ตอนนี้เธออยากไปไหน? ต้องกลับบ้านหรือเปล่า?” ธวัฒน์เอ่ยถามขึ้นมา ปาลีส่ายหน้ารัว “ฉันไม่กลับบ้าน ให้ตายยังไงก็ไม่กลับ” ”งั้น......... ไปบ้านฉันแล้วกัน!” ธวัฒน์รวบรวมความกล้าพูดออกมา