ตอนที่ 43 ทำให้เธอดู

ต๭นที่ 43 ทำให้เธอดู “ประธานคะ ฉัน....” ตอนนี้เป็นเวลาทำงานจริงๆ แต่เธอแค่อยากโทรบอกคนสำคัญทั้งสองให้สบายใจนะ ใครจะไปรู้ว่าพอถึงหมู่บ้านซาลาในหุบเขาลึกที่โดดเดี่ยวด้อยพัฒนานั่น โทรศัพท์จะมีสัญญาณหรือเปล่า เธอก็แค่เตรียมการล่วงหน้า จะใช้สักกี่นาทีกัน แต่นิทัศน์ไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบาย โบกมือทีหนึ่ง พูดอย่างเร่งรีบ “ฉันจะเปลี่ยนที่กับเธอ เธอมานั่งข้างหน้านี่” ปาลีอึ้งไปนิดหน่อย เอ่ยถามอย่างไม่ตั้งใจ “ทำไมล่ะ?” แต่พอพูดออกไปก็รู้ทันทีว่าตนเองพูดมากไปแล้ว นิทัศน์มาขอเธอแลกที่นั่งแบบนี้ แน่นอนว่าคิดจะนัวเนียกับปิยะที่อยู่ข้างเธอ คิดถึงจุดนี้ ปาลีก็มองปิยะด้วยใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมา จากนั้นก็ยอมเปลี่ยนที่กับนิทัศน์แต่โดยดี พอนิทัศน์นั่งลงข้างปิยะก็ดึงเธอเข้ามากอดอย่างไม่เกรงใจ ก้มหน้าลงถาม “ทำไมพอเธอขึ้นรถมาก็ดูไม่มีชีวิตชีวาเลยนะ เป็นเพราะว่าเมื่อคืนที่บ้านฉันเล่นมากเกินไปหรือเปล่านะ?” พูดไป มือข้างหนึ่งก็วางลงบนต้นขาขาวของปิยะ ลูบไล้อยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใต้กระโปรง ปิยะตกใจ รีบคว้ามือใหญ่ที่อยู่ไม่สุขของนิทัศน์ พูดอย่างร้อนรน “อย่าทำแบบนี้ ปาลียังอยู่ข้างหน้า.....” เธอกับนิทัศน์ไม่ใช่ไม่เคยทำในรถมาก่อน จริงๆ แล้วหลายครั้งเพราะทนคำขอของนิทัศน์ไม่ได้ คนขับก็นั่งขับรถอยู่ข้างหน้า เธอกับนิทัศน์ก็บ้าคลั่งกันอยู่ข้างหลัง แต่คนขับรถนั้นทำหน้านิ่งชินชามานานแล้ว คาดว่าคงเห็นนิทัศน์ทำกับผู้หญิงคนอื่นในรถมาไม่น้อยครั้ง เธอเองก็ค่อยๆ ปล่อยวาง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ในรถมีปาลีเพื่อนรักของเธอเพิ่มมาอีกคน แต่ไหนแต่ไรเธอก็ยินยอมพร้อมใจจะเป็นเลขาบวกกับเป็นผู้หญิงในสังกัดของนิทัศน์ เธอก็กังวลว่าปาลีจะดูถูกเธอเอา ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะทำรักกับนิทัศน์ต่อหน้าปาลี ได้แต่กลัวว่า ปาลีต้องดูถูกเธอขึ้นมาจริงๆ แน่ “ทำไมจะไม่ล่ะ หืม?” นิทัศน์กลับไม่สนเรื่องพวกนั้น มือซ้ายที่ตอนแรกโอบอยู่ที่เอวของปิยะ ก็มุดเข้าไปในคอเสื้อของปิยะราวกับงูตัวหนึ่ง คว้าเอาสิ่งกลมกลึงที่อยู่ในนั้น แล้วออกแรงบีบคลึงอยู่ครู่หนึ่ง ร่างกายของปิยะก็พลันตอบสนองขึ้นมา ลมหายใจก็รุนแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ แต่สติก็ยังบอกกับเธอว่า ครั้งนี้ เธอจะยอมถอยไม่ได้ เธออ้อนวอนเสียงเบา “อย่า ประธาน ขอร้องล่ะค่ะ อย่าทำตอนนี้ พอถึงหมู่บ้านซาลาคุณอยากทำอะไรก็ทำได้เลย ดีไหมล่ะคะ?” “ถึงหมู่บ้านซาลา อย่างน้อยก็ห้าหกชั่วโมงได้ หรือว่าเธออยากจะให้ฉันอดทนรอนานขนาดนั้น?” นิทัศน์ส่ายหน้า นิ้วมืออันคล่องแคล่วเปิดกระดุมอกเสื้อของปิยะออกอย่างง่ายดาย ดึงเอาเสื้อชั้นในของปิยะที่ประคองหน้าอกใหญ่ของเธอลงมา ทันใดนั้นทรวงอกใหญ่เอิบอิ่มทั้งสองก็เด้งออกมา สั่นอยู่พักหนึ่งกลางอากาศ “อะ!” ปิยะร้องเสียงต่ำ มือของตนที่คว้ามือของนิทัศน์ในกระโปรงของเธอ ก็เผลอปล่อยแล้วไปจับหน้าอกของตนที่จู่ๆ ก็โผล่ออกมา แต่พอเธอปล่อยมือ นิ้วมือของนิทัศน์ก็ฉวยโอกาสเข้าไป หมุนควงอยู่ข้างในเธออย่างชั่วร้าย ปิยะตอนนี้ถูกเขารุกล้ำทั้งบนทั้งล่าง ป้องกันข้างบนป้องกันข้างล่าง เอาแต่รีบขยับหลบอย่างอับอาย นิทัศน์ยังคงรุกล้ำต่อไป หางตาก็จงใจมองไปยังกระจกที่อยู่ข้างรถ เพราะว่าในกระจก สะท้อนภาพปาลีที่นั่งอยู่ข้างหน้าซึ่งหน้าแดงไปหมดไว้อย่างชัดเจน ถึงจะรู้ว่าที่นิทัศน์เปลี่ยนที่กับเธอก็เพราะอยากจะไปนัวเนียกับปิยะ แต่ปาลีก็ยังไม่คิดว่าเขาจะกระทำเสียงดังขนาดนี้ แค่ฟังเธอก็อายจะตายแล้ว แต่ทั้งหมดนี้เป็นความสมัครใจของปิยะ ตัวปิยะเองก็ไม่ได้โกรธขึ้นมา เธอจะไปห้ามได้อย่างไรกันล่ะ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น หันหัวมองออกไปยังทิวทัศน์ข้างนอก แต่ไม่รู้ว่า ที่นิทัศน์ทำอะไรเสียงดังขนาดนี้ก็เพราะอยากให้เธออิจฉา ต่อให้ไม่อิจฉา ก็น่าจะโกรธขึ้นมา จะได้พิสูจน์ว่าในใจของปาลีมีเขาอยู่ในนั้นไม่มากก็น้อย แต่ปฏิกิริยาของปาลีกลับเรียบเฉย นั่นก็เพราะไม่ได้สนใจการมีอยู่ของของแน่ๆ ในที่สุดนิทัศน์ก็โกรธขึ้นมา รูดซิปลง ปล่อยส่วนแข็งขืนของเขาออกมา มือทั้งสองยกปิยะขึ้น แล้วดันให้นั่งลงบนส่วนนั้นของเขาสอดใสเข้าไปอย่างแนบแน่น! “อ๊า.......” ปิยะร้องอย่างเจ็บปวด แต่ความเสียวซ่านบ้านั่นก็ไม่มีอะไรเทียบได้ แต่พอเห็นปาลีนั่งอยู่ข้างหน้า ก็รีบใช้มือทั้งสองปิดปากตนเองเอาไว้ ไม่อยากให้ตนเองส่งเสียงใดๆ ออกมาอีก น่าเสียดายที่เธอห้ามไม่ให้ตนเองส่งเสียงได้ นิทัศน์ก็ยังมีวิธีมากมายที่จะทำให้เสียงดังกว่าเดิม ยื่นมือขวา ออกแรงไปฟาดลงบนก้นขาวของปิยะ แล้วยังฟาดลงเสียงดังมาก ริมฝีปากก็ยังตั้งใจเอ่ย “เกร็งขาให้มากกว่านี้ ขยับเอวด้วย เร็วเข้า อย่าให้ฉันเสียดายที่ไม่ได้พามีนากับสุดามาด้วย”