ตอนที่ 46 ตัดสินใจวางแผน

ต๭นที่ 46 ตัดสินใจวางแผน “พูดจริงเหรอ?” ปาลีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เธอจำได้ว่าวันนั้นในห้องทำงานของประธาน นิทัศน์เองก็พูดอะไรแบบนี้ แต่เพิ่งผ่านวันที่เกิดเรื่องไปไม่นาน เขาก็ลืมคำสัญญาของตนเองไปแล้ว หลายต่อหลายครั้งเขาได้รังแกและล่วงละเมิดเธอ “แน่นอนว่าพูดจริง เธอคิดว่านิทัศน์คนนี้เป็นใครกัน คิดว่ายังไงฉันก็ต้องได้เธอมาหรือไง?” นิทัศน์เหลือบมองปาลีด้วยหางตา แววตาเฉยชาเย่อหยิ่ง กลับมาเป็นประธานผู้เย่อหยิ่งเป็นที่สุดเหมือนกับปกติทุกวัน “งั้นก็ดีแล้ว ถือว่าพี่คนขับรถเป็นพยานให้ฉันนะ” ปาลีค่อยๆ นั่งลงบนเบาะที่นั่งอย่างระมัดระวัง ดวงตาจับจ้องไปที่กระจกมองหลังอย่างตาไม่กระพริบ เพียงแค่นิทัศน์ขยับเล็กน้อยอย฿ข้างหลังเธอก็จะมองเห็นได้ในทันที ถ้านิทัศน์กลืนคำพูดตนเองอีกล่ะก็ เธอก็คงทำได้เพียงกระโดดออกจากรถเพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของตนเองแล้ว นิทัศน์เอนตัวไปข้างหลัง หลับตาลง ไม่ได้ทำอะไรปาลีอีก จิตใจของปาลีที่คอยกังวล ตอนนี้ก็ค่อยๆ สบายใจขึ้นมา แต่ไม่ทันมองว่า ถึงนิทัศน์จะหลับตาสนิท แต่มุมปากก็ยังยกยิ้มร้ายขึ้นมา เขาเพิ่งจะพูดไป เขาจะไม่แตะต้องปาลีอีก เว้นแต่ว่าเธอจะยินยอม คำพูดนี้ดูเหมือนคำสัญญา แต่จริงๆ แล้วมีความหมายแฝงอยู่อีกชั้นหนึ่ง นั่นก็คือ ถ้าปาลียินยอมเอง นั่นก็ถือว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แน่นอนว่าสำหรับปาลีในตอนนี้ ต่อให้ตีจนตายเธอก็ไม่ยินยอม แต่หลังจากนี้เขามีวิธีที่จะทำให้เธอยอมศิโรราบให้เขาแต่โดยดีต่อหน้าเขา “คอยดูเถอะ ปาลี สักวันหนึ่ง นิทัศน์คนนี้จะเอาเธอมาไว้ในกำมือเอง!” นิทัศน์สาบานหนักแน่นในใจ....... เพราะว่ารถแล่นไปตามทางด้วยความเร็วสูง ความเร็วสม่ำเสมอ เพียงหนึ่งชั่วโมงก็ไปถึงเมืองข้างๆ แต่หมู่บ้านซาลานั้นอยู่ในป่าลึกกลางหุบเขา รถยนต์วิ่งขึ้นภูเขาผ่านแอ่งโคลน พยายามไปต่ออยู่ห้าชั่วโมงถึงจะเห็นควันลอยจากหมู่บ้านซาลารางๆ แต่ว่าถนนข้างในนั้นแคบเกินไป รถยนต์ไม่สามารถเข้าไปได้ คณะเดินทางจึงทำได้เพียงลงรถแล้วเดินเอา แล้วนิทัศน์ก็น่าจะคิดไว้อยู่แล้วว่าสุดท้ายก็ต้องเดินบนทางเดินโคลนเล็กๆ ที่แสนขรุขระนี้ ในท้ายรถมือเกี้ยวหาบอยู่ จากนั้นก็ให้คนสองคนยก คนหนึ่งข้างหน้าอีกคนข้างหลัง ยกเขาขึ้นแล้วเดินต่อไป ส่วนเขาก็แค่นอนเอนลงอย่างสบายๆ เท่านั้น คราวนี้คนที่ลำบากก็คือปาลี ใต้ฝ่าเท้าของเธอมีบาดแผล จะไปทนการเดินบนภูเขาได้อย่างไร เดินไปเพียงสิบกว่านาที บาดแผลที่รักษาอย่างยากลำบากเมื่อคืนก็เปิดออก รองเท้าส้นเตี้ยสีขาวที่เธอสวมใส่ก็พลันมีเลือดซึม ปิยะที่อยู่ข้างกันเห็นแล้วก็เจ็บปวดใจ อยากจะให้ปาลีขี่หลังเดินไป แต่ว่าถึงเธอจะเพิ่งนอนในรถไปหลายชั่วโมง แต่วันนี้นิทัศน์ทำกับเธอไว้หนักมาก ต่อให้พักผ่อนไปนาน แต่ขาของเธอก็ยังคงสั่นอยู่ แค่ใช้แขนประคองปาลีเธอก็รู้สึกเมื่อยแล้ว จะเอาแรงที่ไหนให้เธอขี่หลัง คาดว่ายังไม่ทันได้ขึ้นขี่หลัง ทั้งสองคนก็คงจะร่วงลงโคลนไปแล้ว ปิยะทำได้แค่ไปขอความช่วยเหลือจากบอดี้การ์ดสองคน ให้พวกเขาช่วยอุ้มปาลี แต่ว่า บอดี้การ์ดสองคนนั้นกลับนิ่งเหมือนต้นไม้ ดวงตามองไปข้างหน้า สีหน้าไร้อารมณ์ ไม่ส่งเสียงใดๆ เหมือนกับว่ามองไม่เห็นไม่ได้ยินคนอย่างเธอเลย ปิยะอดโมโหไม่ได้ แต่เธอรู้ว่าพวกเขาเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ ยิ่งเป็นมืออาชีพยิ่งพูดน้อย นอกจากหน้าที่ปกป้องเจ้าของเงิน คนอื่นๆ พวกเขาก็ย่อมไม่ให้ความสนใจ สุดท้าย ปิยะก็ได้แต่ไปขอร้องนิทัศน์ เพียงแค่เขาพูดออกมา บอดี้การ์ดเหล่านี้ไม่ใช่แค่เชื่อฟังคำสั่ง แต่พอเธอเปิดปากพูด นิทัศน์ก็ตอบกลับมาเจ็ดคำ “ให้เธอมาขอร้องฉันเอง” ปาลีได้ฟังที่ปิยะบอกมาแล้ว ก็แค่หัวเราะเย็นชา อดทนความเจ็บปวดแล้วเดินต่อไปข้างหน้า บอกให้เธอขอร้องเขา ไว้ชาติหน้าเถอะ! ปิยะมองอยู่ข้างๆ แค่คิดว่าบรรยากาศระหว่างสองคนนี้ค่อนข้างแปลก แต่แปลกตรงไหน เธอในตอนนี้ก็บอกไม่ได้ เธอจะไปรู้ได้อย่างไร ก็ตอนที่เธอผล็อยหลับอยู่ในรถ ปาลีก็เพิ่งจะกลับมาจากประตูนรกหลังถูกนิทัศน์ใช้กำลัง ปาลีกัดฟันกรอด เดินไปข้างหน้าทีละก้าว แววตามุ่งมั่น เย็นยะเยือกเสียจนคนกลัว ในใจของเธอได้ตัดสินใจไว้แน่วแน่แล้ว ได้กลับไปเมื่อไหร่ จะลาออกทันที! แน่นอนตอนนี้เธอยังพูดเรื่องความคิดออกมาแบบนี้ไม่ได้ เพราะว่า เธอกลัวว่านิทัศน์จะโกรธขึ้นมาแล้วทิ้งเธอไว้ในเขตกันดารในหุบลึกเขาลึกนี้ ถึงตอนนั้น เธอคงได้ร้องทั้งวันก็ไม่มีใครตอบรับเป็นแน่ ประมาณหนึ่งชั่วโมงให้หลัง คนกลุ่มนั้น ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้านซาลา ดวงตามองไปข้างหน้าเห็นกระท่อมไม้ที่ใช้ไม้ไผ่ล้อมขึ้น แล้วยังมีเครื่องใช้เก่าแก่แขวนไว้นอกบ้านไม้ รวมไปถึงเหล่าชาวภูเขาที่สวมชุดตัวยาวเรียบง่ายแบบสมัยก่อนกำลังง่วนอยู่ในสวนของบ้านตนเอง ปาลีก็พลันมีความรู้สึกเหมือนเดินทางย้อนเวลา ย้อนกลับมาถึงโลกของมนุษย์ยุคแรก