ตอนที่ 49 อุ้มก็ได้นี่

ต๭นที่ 49 อุ้มก็ได้นี่ “ธวัฒน์ ทำไมเธอถึงมาด้วยล่ะ?” ปาลีมองชาวหนุ่มรูปงามเหมือนมาจากสวรรค์ด้วยสีหน้าตกตะลึง จากนั้นก็ส่งสายตาสงสัยไปยังปิยะ เรื่องที่ปิยะกับธวัฒน์เลิกกันแล้ว ปาลีรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว แล้วทำไมธวัฒน์ถึงยังอุตส่าห์ตามมาถึงในหุบเขาลึกนี้อีกล่ะ หรือว่า เขาอยากกลับไปคืนดีกับปิยะ? จนถึงตอนนี้ ปาลีก็ยังคิดว่าคิดว่าธวัฒน์ทำเพื่อปิยะอยู่ ดวงตาที่เหมือนกับดวงดาวของธวัฒน์ จ้องมองไปยังปาลีตาไม่กระพริบ ยกยิ้มขึ้นมาพูดตอบ “เมื่อเช้าฉันได้รับข้อความจากปิยะน่ะ เธอบอกว่าทั้งสองคนต้องออกนอกเมืองไปหมู่บ้านซาลาที่อยู่ห่างไกล ฉันนึกดูแล้ว บังเอิญฉันมีวันหยุดพอดี น่าเบื่อจะตาย เลยคิดว่าจะตามมาเที่ยวด้วย พักผ่อนสักหน่อยแล้วมาสัมผัสความงามของธรรมชาติ” ปิยะที่อยู่ข้างๆ ได้ยินแบบนั้น ก็อดทำหน้าบึ้งไม่ได้ นึกแอบด่าในใจขึ้นมา ไอ้ธวัฒน์คนนี้เนี่ยนะ มีเรื่องจะพูดแต่ดันไม่พูดออกมาตรงๆ แค่บอกว่าเธอมาที่นี่เพื่อมาหาปาลีก็ได้นี่นา ขี้ขลาดชะมัด พอปาลีได้ยินก็พูดกับปิยะด้วยความตกใจ “ปิยะ เธอส่งข้อความไปตอนไหน ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ” แววตาของปิยะแปลกไปแวบหนึ่ง ตอนที่นิทัศน์บอกให้ปาลีมาที่หมู่บ้านซาลาด้วยกันนั้น เธอก็พลันรู้สึกได้ถึงความคิดที่แปลกไปของนิทัศน์ ดังนั้นก่อนจะขึ้นรถ เธอจึงแอบส่งข้อความไปหาธวัฒน์ แอบบอกว่าปาลีอยู่ที่ไหน เธอมั่นใจว่าธวัฒน์ต้องมาแน่ แบบนี้นิทัศน์จะได้ไม่มีโอกาสแล้ว แน่นอนว่า เธอบอกเหตุผลนี้กับปาลีไม่ได้ เธอยกยิ้มแล้วตอบกลับ “เธอไม่ต้องสนหรอกว่าฉันส่งอะไรไป ฉันทำแบบนี้เพื่อเธอนะ เท้าเธอเจ็บแบบนี้ พรุ่งนี้จะขึ้นเขาไปสำรวจซาลาแมนเดอร์ยังไงกัน มีธวัฒน์อยู่แบบนี้ เขาก็มาเป็นขาให้เธอได้ ให้เธอขี่หลังขึ้นภูเขาไง” “แบบนี้ไม่ดีหรอกมั้ง?” ปาลีพูด “แบกคนขึ้นภูเขาน่ะเหนื่อยจะตาย เธออย่ารบกวนธวัฒน์บ่อยนักสิ เขาไม่ใช่แฟนของเธอแล้วนะ เธอยังเอาแต่ชี้ไม้ชี้มือให้เขาไปทำนู่นทำนี่ให้ เธอทำแบบนี้ไม่ดีนะ” ปิยะรีบยอมแพ้ “เธอดูสิ ธวัฒน์ยังยืนสบายดีอยู่ตรงนี้นะ ทำไมเธอถึงได้รีบหักอกแบบนี้ล่ะ แบบนี้ไม่สมกับเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเลยนะ” พอปาลีได้ยิน ที่ปิยะพูดมามันมีความหมายแฝงแน่ ยื่นมือไปดึงปิยะเข้ามา ถลึงตาพูดใส่ “พูดอะไรของเธอน่ะ ใครหักอกใครกัน” แววตายังแอบเหลือบมองไปยังธวัฒน์อย่างอายๆ ธวัฒน์เองก็ก้มหน้าหัวเราะเขินอยู่ ท่าทางแบบนี้ก็เหมือนชอบที่ปิยะพูดมา ใจของปาลีเต้นขึ้นมา หรือว่า......ธวัฒน์จะชอบเธอ? แต่ในตอนนั้น ปาลีก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้นั้น ก่อนหน้านี้ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เขาก็เห็นว่าธวัฒน์ในตอนนั้นจีบปิยะอย่างไร เรื่องแบบนั้นทับถมกันมา แม้กระทั่งเธอที่อยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกขึ้นมา แต่เห็นเขาชอบปิยะมาก ไหนๆ ก็ชอบขนาดนี้ แล้วทำไมถึงได้ยอมเลิกกันง่ายๆ แบบนี้นะ? ตอนนั้นเอง ก็มีชายร่างผอมอายุสามสิบกว่าเดินเข้ามาจากสวนข้างนอก ใบหน้าที่มีรอยแผลเต็มไปหมดยกยิ้มที่ดูเทียบได้กับนิชเล็กน้อยขึ้นมา พอเข้ามาในห้องก็โค้งให้ปาลีและปิยะแล้วเอ่ย “สวัสดีทั้งสองท่าน ผมเป็นลูกน้องของหัวหน้าหมู่บ้านต้นน้ำ ท่านหัวหน้าหมู่บ้านได้เตรียมมื้อเย็นไว้ให้ทุกท่านแล้ว เลยเรียกให้ผมมาเชิญทั้งสองท่านไปรับประทานมื้อเย็นด้วยกัน” “ได้สิ!” ปิยะพยักหน้า แล้วหันไปพูดกับธวัฒน์ที่อยู่ข้างๆ “เธอเองก็ไปด้วยกันสิ” ตอนนี้เธออยากให้นิทัศน์ได้รู้ว่ามีธวัฒน์มาด้วยโดยเร็ว ให้เขารีบทิ้งความคิดที่มีต่อปาลีไปซะ “เดี๋ยวก่อน ท่านนี้คือ?” ต้นน้ำขมวดคิ้วชี้ไปที่ธวัฒน์ ก่อนหน้านี้ที่มาพร้อมกับเถ้าแก่นิทัศน์ไม่มีผู้ชายคนนี้นี่นา ตอนนั้นเขายืนอยู่ข้างซ้ายของหัวหน้าหมู่บ้านนิช เห็นทุกคนได้อย่างชัดเจน “เขาเป็นเพื่อนของฉันเอง” ปิยะตอบกลับอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าทำไม พอเธอเห็นคนปากแหลมหน้าลิงตรงหน้านี้ ดวงตาเล็กที่มองดูต้นน้ำก็เกิดหงุดหงิดขึ้นมา ต้นน้ำปกติก็ดูสีหน้าคนเก่งมาก ทำไมจะดูไม่ออกว่าปิยะไม่ชอบเขา พลันไม่กล้าถามอะไรอีก “ไหนๆ ก็เป็นเพื่อนคุณแล้วต้องไปด้วยกันได้ เชิญเลยๆ!” “แบบนี้ค่อยดีหน่อย” ปิยะยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็บอกให้ธวัฒน์อุ้มปาลีขึ้นหลังไปกินข้าว ปาลีรู้สึกลำบากใจนิดหน่อย ให้ผู้ชายคนหนึ่งแบกขึ้นหลัง ทำแบบนี้มันใกล้ชิดเกินไปแล้ว เธอลังเลเล็กน้อย แต่ธวัฒน์กลับพูดอย่างใจกว้าง “แค่ไปกินข้าวใกล้ๆ เอง ใกล้แบบนี้ไม่ต้องขี่หลังหรอก อุ้มก็ได้นี่” พูดจบ ก็ไม่รอให้ปาลีตอบ ก้มตัวลง แล้วโอบเอวบองของปาลีอุ้มขึ้น เดินตรงออกไปข้างนอก ปิยะเห็นแบบนั้น ก็อดยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ดูเหมือนธวัฒน์ไม่ได้ขี้ขลาดอย่างที่เธอคิดนะ อุ้มปาลีอย่างใกล้ชิดแบบนี้ไปถึงต่อหน้านิทัศน์ คราวนี้ เธอก็อยากจะเห็นว่าตอนนั้นนิทัศน์จะทำสีหน้าแบบไหนออกมา