ตอนที่ 50 สาวชาวเขาผู้บริสุทธิ์

ต๭นที่ 50 สาวชาวเขาผู้บริสุทธิ์ แต่ไม่รู้ว่า ในเมืองมีสาวงามมากมาย บนเขาเองก็ไม่ต่างกัน ต้องรู้ว่าบนโลกนี้สิ่งที่ไม่เคยขาดเลยก็คือหญิงสาวสวย ตอนที่ปิยะและธวัฒน์ที่อุ้มปาลีอยู่มาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ที่โต๊ะอาหาร ก็มีสาวน้อยคนหนึ่งอยู่ข้างนิทัศน์คอยรินเหล้าส่งอาหาร หญิงสาวหน้าตาสะสวย ดวงตาเหมือนลูกแอปริคอต ริมฝีปากสีเชอร์รี่ ใบหน้ารูปไข่ เครื่องหน้าได้รูปสวยงาม รูปร่างถือว่าตัวเล็ก ถึงเธอจะนั่งอยู่ข้างกายนิทัศน์ แต่ก็ยังดูออกว่า ส่วนสูงต้องไม่เกินร้อยหกสิบเซ็น ผิวของเธอขาวมาก แล้วยังดูอมชมพูสุขภาพดี ไม่ได้เหมือนกับที่สาวในเมืองใช้รองพื้นและบลัชออนแต่งแต้มขึ้นมา แต่เป็นที่เธอเองที่มีผิวดีแบบนี้ บนใบหน้าของเธอก็ไม่ได้มีเครื่องสำอางใดๆ สีชมพูกุหลาบดูสวยงามอ่อนหวานนั้นมาจากสีผิวของเธอเอง เธอเป็นหญิงสาวสวยไร้การปรุงแต่งแบบเป็นธรรมชาติมากคนหนึ่งเลย ดูเธอในชุดสีเหลืองแอปริคอตแบบสบายๆ เสื้อผ้าคล้ายกันกับของชาวเขา ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเด็กสาวที่เกิดและโตขึ้นมาในหมู่บ้านซาลาแห่งนี้ แล้วดูอายุ น่าจะแค่สิบห้าสิบหกเท่านั้น เพียงแวบเดียว เลือดทั้งร่างของปิยะก็แน่นิ่งไป เธอมีความรู้สึกโดยตรงกับผู้หญิงที่อยู่ข้างกายนิทัศน์คนนี้ ความรู้สึกของเธอบอกว่า หญิงสาวคนนี้มาอยู่ที่นี่เวลานี้ เหตุผลต้องไม่ง่ายแน่ นิชที่ยืนห่างออกไปมากกว่าสามเมตรเห็นพวกปิยะมาทั้งสามคน ก็ยิ้มขึ้นมาทันที ก็ชี้มาที่อีกโต๊ะหนึ่งซึ่งมีอาหารอยู่มากมายแล้วพูด “คุณผู้หญิงทั้งสอง เชิญพวกคุณนั่งทานข้าวที่โต๊ะนี้ แล้วท่านนี้คือ?” ชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฉลาดเหมือนกับต้นน้ำ พูดไปพักหนึ่งถึงได้รู้ว่ามีชายแปลกหน้าอย่างธวัฒน์อยู่ “เพื่อนฉันน่ะ” ปิยะตอบอย่างเย็นชา ดวงตายังจับจ้องไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างนิทัศน์ “ไหนๆ แล้ว ก็เชิญนั่งด้วยกันเลยนะครับ” นิชเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขามาก แต่ก็ยังเน้นย้ำว่าพวกปิยะสามคนต้องนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง ชัดเจนว่าไม่ให้พวกปิยะสามคนไปรบกวนนิทัศน์กับสาวงามชาวเขา แต่นิทัศน์ ตั้งแต่ตอนที่เห็นธวัฒน์อุ้มปาลีเข้ามาในห้อง สีหน้าของเขาก็มืดลง ดวงตาแผดเผาจับจ้องไปยังมือทั้งสองของธวัฒน์ที่อุ้มปาลี แล้วยังปาลีที่ยอมอยู่ในอ้อมแขนของธวัฒน์เป็นลูกแมวน้อยอีก มือขวาที่ถือตะเกียบก็บีบเข้ามาแน่นขึ้นเรื่อยๆ เสียง “แกร๊ก” ดังขึ้นมา ตะเกียบไม้ไผ่ในมือก็ถูกเขาที่เสียการควบคุมบีบจนหัก เศษไม้ที่หักก็แทงเข้าไปในมือของนิทัศน์ ในตอนนั้น เลือดสดๆ ก็ไหลออกมา นิทัศน์กลับไม่รู้สึกเจ็บ ดวงตาร้ายกาจนั้นยังมองตาไม่กระพริบไปที่ธวัฒน์ที่ยิ้มแย้มคอยส่งอาหารให้ปาลี แล้วปาลียังยื่นชามไปรับมาอีก ส่งยิ้มกลับไปให้ธวัฒน์ ภาพฉากนั้นวิวนั้นช่างดูเข้ากันดี ช่างอบอุ่น ช่างเหมือนกับคู่รักที่แต่งงานแล้ว แผดเผาสายตาของนิทัศน์ “ท่านประธาน!” “พี่นิทัศน์!” ทั้งปิยะและสาวงามชาวเขาคนนั้นพอได้เห็นนิทัศน์ทำตัวเองเจ็บ ก็แทบจะร้องเรียกขึ้นมาพร้อมกัน และแทบจะคว้ามือที่เจ็บของนิทัศน์พร้อมกันด้วย ผลคือ..... เพราะปิยะนั่งอยู่ข้างหย้า จึงช้ากว่าสาวงามชาวเขาคนนั้นไปหนึ่งก้าว “พี่นิทัศน์ เลือดออกแล้ว ต้องเจ็บมากแน่ๆ เลย วารีเป่าให้นะคะ” หญิงงามชาวเขารีบเอามือของนิทัศน์มาใช้ปากของเธอดูด จากนั้นก็เอาผ้าเช็ดหน้าของตนมาพันรอบปากแผลที่เลือดไหลของนิทัศน์ เสียงพูดนั้นอ่อนหวาน ราวกับนกขมิ้นก็ไม่ปาน น้ำเสียงอ่อนหวานเป็นที่สุด พอปิยะเห็นแบบนั้น ก็รู้สึกถึงไฟโกรธที่ลุกโชนขึ้นมา ทุกส่วนในร่างกายตอนนั้น โกรธจนทนไม่ไหว ผู้หญิงสวยชาวเขาที่ดูน่าจะบริสุทธิ์ไร้พิษภัยคนนี้ ยังจะกล้าทำอะไรตรงๆ แบบนี้ขึ้นมาอีกไหม? ในตอนนั้น สายตาของนิทัศน์ก็กลับมาจากร่างของปาลีแล้ว จากนั้นจึงมองไปยังใบหน้าของปิยะ ทั้งร่างแผ่รังสีอาฆาตออกมา น้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าก่อนหน้านี้ เอ่ยถาม “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” ตอนนั้นปิยะกลัวขึ้นมา พลันลืมความหึงหวงในเวลานั้น รีบพูดแก้ต่างออกไป “เขาเป็นเพื่อนของปาลี” “ไม่ใช่เธอเพิ่งบอกว่าเป็นเพื่อนเธอเหรอ?” ดวงตาคมของนิทัศน์จับจ้องไปที่ปิยะ ปิยะหัวใจแทบหยุดเต้น เธอแก้อีกครั้ง “เขาเป็นประธานนักศึกษาสมัยที่ฉันกับปาลีเรียนมหาวิทยาลัย” นิทัศน์หรี่ตามอง “ประธานนักศึกษา? เขามาที่นี่ได้ยังไง? เธอเรียกเขามาใช่ไหม?” “ไม่ใช่ฉัน” ปิยะรีบโบกมือ แต่บางครั้งยิ่งรีบปฏิเสธ ยิ่งบ่งบอกว่าในใจรู้สึกผิด นิทัศน์เผยอยิ้ม แต่แววตากลับไม่มีรอยยิ้ม ยื่นแขนซ้ายออก โอบเอวบางของสาวงามชาวเขาเข้ามาในอ้อมแขน พูดกับปิยะอย่างใจร้าย “ปิยะ เธอรู้หรือเปล่า นับวันเธอยิ่งไม่เชื่อฟังเลย สิ่งที่นิทัศน์ไม่ชอบที่สุดคือพวกผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟังนี่แหละ ออกไปซะ ไม่ต้องมานั่งข้างหน้าฉัน หลังจากนี้ทุกวันที่อยู่หมู่บ้านซาลา วารีจะมาแทนที่เธอ”