ตอนที่ 51 ขายผู้หญิงเพื่อผลประโยชน์

ต๭นที่ 51 ขายผู้หญิงเพื่อผลประโยชน์ “อะไร..” ปิยะเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวก็นิ่งไป เด็กหญิงชาวเขาที่ชื่อว่าวารีกำลังเผชิญหน้ากับปิยะ ยิ้มกว้าง เสียงชัดเจนอ่อนหวาน “พี่สาว ความหมายของพี่นิทัศน์ พี่ฟังไม่เข้าใจเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นวารีจะบอกให้ดีไหมคะ คือพี่นิทัศน์เรียกให้คุณไปนั่งที่โต๊ะนั้น อย่ามายืนรบกวนพวกเราตรงนี้ พี่สาว วางใจเถอะค่ะ ช่วงนี้วารีจะดูแลพี่นิทัศน์แทนคุณอย่างดีเลยค่ะ” เมื่อปิยะฟังแล้ว เกือบจะปะทุความโกรธ เป็นไปอย่างที่คิดไว้ หญิงสาวชาวเขาคนนี้ที่ภายนอกนั้นดูใสซื่อบริสุทธิ์ แท้จริงแล้วนั้นในใจนั้นช่างลึกมาก สิ่งที่พูดออกมานั้นดูแล้ว อ่อนโยนและสุภาพ ในความเป็นจริงแต่ละประโยคนั้นมันทำให้คนฟังนั้นเสียสติ คำที่จงใจเรียก “พี่สาว”เห็นได้ชัดว่ากำลังเยาะเย้ยเธอว่าอายุเยอะแล้ว มันเชยไปแล้ว ซึ่งต่างกับเธอที่อายุเพียงสิบห้าสิบหกปี ที่ยังเด็กและนุ่มนวล ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้ชายชื่นชอบ ครู่หนึ่ง ปิยะอยากจะทุบโต๊ะจริงๆ อยากตบใบหน้าของหญิงสาวชาวเขา แต่ว่า.....สายตาที่เย็นชาของนิทัศน์นั้นก็ทำให้ความโกรธของปิยะนั้นก็ถูกสั่งห้าม รู้สึกเพียงว่าช่วงเวลานี้มันช่างน่าตลกมาก น่าตลกและน่าเศร้า ไม่มีการทะเลาะกัน ไม่มีอะไรให้เป็นปัญหาอีก ปิยะลุกขึ้น หลังจากนั้นก็เดินไปนั่งทางปาลีกับธวัฒน์ราวกับเครื่องจักร หยิบชามข้าว ตักข้าวเข้าปากตัวเองอย่างไร้ความรู้สึก ปาลีมองปิยะที่เกือบจะทำร้ายตัวเองด้วยการกินแต่ข้าวสวยอย่างใจจดใจจ่อ เวลานี้ เธอพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ปิยะก็ไม่ได้ยิน เพียงถอนหายใจออกมายาวๆหนึ่งที ในหัวใจของเธอมันไร้ค่าสำหรับปิยะ ธวัฒน์กลับสัมผัสไม่ได้ เขาไม่รู้ถึงความสัมพันธ์พิเศษระหว่างปิยะและนิทัศน์ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่นิทัศน์และปิยะคุยกัน เวลานั้นเขาก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาคิดไว้ในใจนั้นจะจริงหรือไม่ แต่เวลานี้ก็ไม่เหมาะสมที่จะถามไป ดังนั้นก็เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเกมส์ที่ยอดเยี่ยมมาก นอกจากรอยยิ้มที่สดใสของวารีเด็กหญิงชาวเขาคนนั้น ทุกคนก็กินข้าว กินราวกับกำลังเคี้ยวขี้ผึ้งอยู่ ท้ายที่สุดปาลีก็ทนมองปิยะที่จะยืนหยัดกินข้าวเปล่า เธอดึงแขนเสื้อของธวัฒน์ ธวัฒน์ก็รู้ทันที จากนั้นเขาก็คว้าชามข้าวในมือของปิยะแล้วโยนลงบนโต๊ะ ดึงผู้หญิงสองนั้น พาออกไปและกลับไปที่ภูผาและย่าของเขาอาศัยอยู่ เมื่อมองที่ผู้หญิงสองคนที่ถูกธวัฒน์พาเดินไป นิทัศน์ได้รับความโกรธที่อยู่ในหัวใจของเขาอย่างขีดสุด หมุนตัวกลับมาที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยเหล้าและอาหาร และพาสาวชาวเขาคนสวยที่อยู่ข้างกายมากอดไว้ และแบกเธอเข้าไปในห้องของเขา นิชผู้ซึ่งยืนพิงกำแพงมองฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ถูฝ่ามือไปมาด้วยความพอใจ ฮัมเพลงเบาๆออกมา ราวกับคนที่ได้เงินห้าล้าน ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีความสุขขนาดไหน ต้นน้ำที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูเพียงมองนิทัศน์แบกสาวชาวเขาคนสวยคนนั้นเข้ามาในห้อง ก็ตกตะลึง รีบวิ่งเข้าไปในห้อง และเรียกนิช “อาจารย์อาจารย์ นิทัศน์ทำไมถึงพาวารีเข้าไปในห้องของเขา ทำไมอาจารย์ไม่ห้ามเขาละ วารีเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของอาจารย์” นิชกลับส่ายหัวยิ้ม ใบหน้าที่ยากจะคาดเดา “นี่คือสิ่งที่อาจารย์ต้องการ นั้นก็คือส่งวารีให้กับท่านประธานนิทัศน์ เธอไม่คิดดูละ ท่านประธานนิทัศน์รวยขนาดไหน วารีได้อยู่กับเขาก็จะมีชีวิตที่ดี ร่ำรวย ถึงเวลานั้นก็มีลูกให้เขา บางทีเธออาจจะกลายเป็นคุณผู้หญิงไปเลย ถึงเวลานั้นฉันในฐานะที่เป็นพ่อก็จะประโยชน์ไปด้วย ก็ไม่เสียแรงเปล่าที่ฉันเสียงเธอมาสิบหกปี” ไม่ผิดเลยที่สาวสวยชาวเขาคนนี้จะเป็นลูกสาวของนิช วารี ในหมู่บ้านซาลา เธอเป็นสาวชาวเขาที่ทั้งสวยและน่าดึงดูดที่สุด เมื่อต้นน้ำได้ฟังคำนั้น ขาสองข้างก็อ่อนแรง ล้มลงกองบนพื้น ริมฝีปากสั่น พูดไม่ออก นิชมองท่าทางของเขา มุมปากของเขาอดไม่ได้ยิ้มเยอะเย้ย ความคิดของต้นน้ำทำไมเขาจะไม่รู้ สองสามปีมานี้ เหตุผลที่ต้นน้ำยกย่องให้เขาเป็นอาจารย์ ทำงานอย่างหนักในบ้านของเขา ทั้งหมดก็เพราะวารี ในสองสามปีอยู่ในสายตาของนิช เขาไม่พูดออกมา แต่ในใจนั้นกลับดูถูกต้นน้ำ เขามักจะเยาะเย้ยอยู่ในใจ คากคกคิดอยากจะกินเนื้อหงส์ แต่ก็ไม่เจียมตัวเอง แกคู่ควรกับวารีที่ทั้งสวยและน่าดึงดูดของฉันอย่างนั้นหรือ แต่ก็แน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้ ใช้แรงงานฟรี ยิ่งไปกว่านั้นต้นน้ำมันก็ดีมากจริงๆ แม้ในขณะนี้ นิชจะยังไม่ได้คิดจะทำลายต้นน้ำ เพียงแกล้งทำเป็นไม่เห็นความตื่นตระหนกของต้นน้ำ หลังจากนั้นตัวเองก็ไปเก็บชามที่แตกและอาหารที่เหลืออยู่ เพราะว่าไม่มีใครเข้าใจไปมากกว่าเขา แม้วารีจะพาตัวเองให้กับนิทัศน์ ต้นน้ำก็ยังคงทำงานให้เขา ใครเรียกวารีของเขาว่าสวยน่าดึงดูดกันละ กลับไม่รู้ว่าบางครั้งคนเราก็โลภและราคาถูกเกินไป ต้องมีสักวันที่จะจ่ายให้มันได้ แต่ว่าการจ่ายนี้นั้นไม่ใช่นิชอาจารย์ของเขา แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เขาเสียใจแล้ว