ตอนที่ 53 กอดแน่น

ต๭นที่ 53 กอดแน่น ตามแสงจันทร์ ปิยะวิ่งอยู่กลางป่า วิ่งจนเหงื่อไหลหยดลง หอบจนกระทั่งถึงแม่น้ำคดเคี้ยวกั้นขวางทางของเธอ ปิยะจึงหยุดวิ่ง ภูผาไล่ตามมา หน้าของเขาไม่แดงไม่มีอาการหอบ สำหรับเขาแล้วการวิ่งบนภูเขานั้นเป็นเพียงแค่เรื่องเด็กๆมาก มองไปที่แสงจันทร์ยามค่ำคืน สายน้ำเล็ก ๆ ที่ใสและสวยงาม ปิยะค่อยๆเดินลงไปในแม่น้ำทีละก้าวทีละก้าว เมื่อภูผาเห็นเข้า เขาคิดว่าปิยะกำลังคิดสั้น เขาตกใจมากจึงรีบวิ่งตามไปในแม่น้ำ และรีบคว้าแขนของปิยะไว้ “พี่สาว มีเรื่องอะไรที่คิดไม่ตกถึงต้องคิดสั้นอย่างนั้นหรือ” ปิยะมองเขาด้วยความแปลกใจ ทันใดนั้น จึงหัวเราะออกมา “เธอคิดว่าฉันจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายหรอ? แม่น้ำที่ตื้นแบบนี้ฉันจะทำให้ฉันจมได้หรอ ฉันแค่อยากลงไปอาบน้ำเย็นเท่านั้น” วิ่งมาไกลขนาดนี้ เหงื่อบนตัวนั้นทำให้ไม่สบายตัว อีกอย่างเธอเพียงต้องการใช้น้ำเย็นนั้นทำให้เธอสดชื่นขึ้นหน่อย อยากรู้ว่าเส้นทางหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร เรื่องการฆ่าตัวตายนั้น ปิยะเธอไม่เคยคิดเลย ถึงแม้เธอจะรักนิทัศน์ แต่ก็ยังถึงขั้นที่จะทำร้ายตัวเอง หรือสามารถฆ่าตัวเอง พูดตามความจริง สิ่งที่เธอรักที่สุดก็คือตัวเอง “พี่สาว..ผมตื่นเต้นจนเข้าใจผิดไปแล้ว” ภูผาอายจนจับหัวตัวเองแล้วจับอีก รีบปล่อยมือจากปิยะ จากนั้นก็กลับไปที่ฝั่ง หันหลังให้กับปิยะ มองไปที่หลังของเด็กวัยรุ่น ปิยะอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ เด็กคนนี้ซื่อสัตย์จริงๆ นี่เป็นความแตกต่างของคนที่อยู่ในเมืองกับคนที่อยู่ในภูเขา แม่น้ำตื้นเขินจริงๆ ปิยะเดินไปตรงกลางของแม่น้ำ น้ำก็ยังไม่ถึงอกของเธอ กลางน้ำ ปิยะถอดเสื้อของเธอออก จากนั้นก็โยนมันขึ้นฝั่ง สวมเพียงชุดชั้นในเท่านั้น เหมือนกับสวมชุดว่ายน้ำบิกินี ปิยะที่กำลังว่ายน้ำอย่างมีความสุข ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าสิ่งที่เย็นและเปียกห่อรอบข้อเท้าซ้ายของเธอ ตามด้วยกระดูกข้อเท้าที่มีอาการปวดเสียวไปถึงหัวใจ เหมือนมีบางสิ่งกัดเข้า “โอ๊ย” ปิยะร้องด้วยความเจ็บปวด ขาซ้ายยกขึ้นเหนือน้ำ งูสีเขียวขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือรัดรอบข้อเท้าซ้ายของเธอ “กรี๊ด..” ปิยะกรีดร้องอย่างหวาดกลัว “งู งู ช่วยด้วย” ผู้หญิงส่วนใหญ่นั้นกลัวงู ปิยะก็เป็นหนึ่งในนั้น ภูผาที่อยู่บนฝั่งเมื่อได้ยินเสียงร้อง ก็ไม่สนใจมารยาทอะไรแล้ว หันกลับลงไปในแม่น้ำอย่างรวดเร็วราวกับเสือดาวในภูเขา ไปที่ตรงหน้าของปิยะอย่างรวดเร็ว จับงูเขียวตัวนั้นที่ยังรัดอยู่ที่ข้อเท้าของปิยะ จับมันโยนลงบนกองหญ้าตรงข้ามแม่น้ำ “น่ากลัว ฉันกลัว” เมื่อได้รับการช่วยเหลือ มือทั้งสองข้างของปิยะก็รัดรอบคอของภูผา ร่างกายที่สั่นไปทั้งตัวแนบอยู่ที่อกแข็งแรงของภูผา ภูผาที่อุ้มหญิงสาว หน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดง หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น มือคู่ใหญ่อุ้มปิยะขึ้นฝั่งโดยไม่รู้ตัว “เท้าของฉันเจ็บมาก ฉันถูกงูกัดแล้ว ฉันจะตายไหม” ปิยะทั้งเจ็บและกลัว ทันใดนั้นน้ำตาก็ล่วงลงมา ภูผาถอดเสื้อตัวเองออกมาปูบนพื้นหญ้าข้างแม่น้ำ ให้ปิยะนั่งลงและยิ้มปลอบโยน “คุณไม่ต้องกลัวหรอก งูนั้นเป็นงูน้ำ ไม่มีพิษ ผมจะดูบาดแผลให้” พูดอยู่ก็จับเท้าซ้ายของปิยะ ใช้ปากดูดเลือดจากแผลของปิยะ ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วงูน้ำจะไม่มีพิษ แต่ตอนนี้เดือนมินายน กรกฎาคมนั้น ดวงอาทิตย์เป็นพิษในเวลากลางวัน ถ้าหากงูนั้นได้รับแสงแดด ก็อาจจะมีพิษได้ และแน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่สามารถบอกปิยะได้ เขากลัวว่าจะทำให้สาวในเมืองคนนี้ตกใจ ท่าทางการดูดเลือดอย่างกล้าหาญของภูผาที่อยู่ด้านหน้า ทำให้ปิยะนั้นตกใจเล็กน้อย ริมฝีปากอ่อนนุ่มและฟันของเด็กหนุ่มความร้อนจากเท้า ทำให้ปิยะอดไม่ได้หน้าร้อนขึ้น เวลานั้น ความกลัวในหัวใจก็ลดลงมาก ภูผานำถุงเล็กๆผงสีเหลืองที่สามารถกันงู มด จากตัวออกมา โรยรอบๆที่ปิยะนั่งทั้งสีด้าน “คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ ผมจะไปหาสมุนไพรมาให้คุณ” สายตาของภูผาที่พูดอยู่นั้นกลับไม่กล้ามองปิยะ เพราะตอนนี้ปิยะสวมเพียงชุดชั้นใน อีกทั้งยังเปียกโชกไปทั้งตัว รูปร่างที่ดีของเธอไม่มีอะไรกีดขวาง “ไม่ต้อง เธอไม่ต้องไปหรอก ฉันกลัว” ปิยะกลัวงูมากจริงๆ เธอจับแขนของภูผาไม่ปล่อยให้เขาไป กลับไปคิดถึงว่าเธอกำลังกอดแขนของภูผาอยู่อย่างนี้ หน้าอกสองข้างชิดแน่นอยู่ที่แขนของภูผา มันนุ่มและยืดหยุ่นมาก ทำให้ส่วนล่างของร่างกายที่แข็งแกร่งของภูผานั้นขยายอีกครั้ง