ตอนที่ 54 ฉันสอนเธอเอง

ต๭นที่ 54 ฉันสอนเธอเอง ภูผาหน้าแดง ชี้ไปที่หญ้าเล็กๆที่ห่างออกไปสามสี่เมตร เสียงสั่น “พี่สาว หญ้านั้นช่วยรักษาพิษงูได้ ไม่ไกล ให้ผมไปเก็บเถอะ” “ถ้าอย่างนั้น เธอก็รีบไปเก็บ” ปิยะเห็นสมุนไพรอยู่ไม่ไกล ถึงค่อยๆปล่อยมือของภูผา แขนอ่อนนุ่มแยกออกไป ใจของภูผาก็โล่ง ความรู้สึกนี้ทำให้ภูผายากที่จะรับได้ แต่เขาไม่ได้รู้ว่าทำไมเขาถึงมีความคิดแปลกๆแบบนี้ เขาก้มหัวและเก็บสมุนไพรกลับมา และนำมันใส่ในปากเคี้ยวจนละเอียด หลังจากนั้นเขาก็ฉีกผ้าเล็กๆจากเสื้อของเขา ใส่สมุนไพรลงบนแผลของปิยะ และพันปิดไว้ ในที่สุดภูผาก็นำเสื้อผ้าของปิยะที่เธอวางไว้ริมฝั่งก่อนหน้านี้กลับมาให้ ส่งให้ปิยะ หัวหันไปด้านข้าง “พี่สาว เสื้อผ้าของคุณ สวมมันเถอะ” ปิยะยื่นมือออกไปรับ กำลังจะสวม แต่กำลังจะเงยหน้า เธอมองเห็นภูผา แม้จะมืดแต่กลับหล่อมาก ทำให้ใจของปิยะนั้นเต้นแรง ทันใดนั้นในสมองก็ปรากฏสายตาที่เย็นชาของนิทัศน์ที่มีให้เธอ ภาพของวารีที่อยู่ในอ้อมกอด และยังมีเสียงของพวกเขาที่อยู่ในบ้าน เวลานี้ ความคิดที่น่ากลัวของปิยะก็แวบเข้ามาในหัว ทำไมถึงมีนิทัศน์คนเดียวที่หาความสุขได้จากผู้หญิง และปิยะกลับทำได้เพียงรอเขามีความรักความโปรดปรานให้กับเธอบางครั้งคราว ถ้าหากนิทัศน์เป็นจักรพรรดิ ถ้าอย่างนั้นปิยะก็ไม่สามารถเป็นทาสหญิง เขาให้ทั้งชีวิตของปิยะเป็นของเขาอย่างนั้นหรือ ปิยะโยนเสื้อผ้าของตัวเองไปด้านข้าง เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอมองไปที่ภูผาที่ยืนอยู่ห่างออกไปสามเมตร เสียงนุ่มเรียก “ภูผา เธอยืนขึ้นสิ” “พี่สาว มีอะไรหรือเปล่า” ภูผายืนหันหลังให้ปิยะ แต่ปิยะก้าวเข้าไปใกล้สองก้าว ปิยะยื่นมือไปจับมือขวาของภูผา “เธอหันกลับมามองฉันสิ” ใจของภูผาที่ยากจะสงบลง ก็เต้นแรงอีกครั้ง จิตใต้สำนึกเชื่อฟังคำสั่ง ปิยะ เขาหมุนตัวกลับมา มองปิยะด้วยความประหลาดใจ “พี่สวยไหม” ปิยะใช้แรงดึง ทำให้ภูผาหมอบลง รักษาความสูงของเขาไว้ “สวย” ภูผาไม่ได้คิด โน้มตัวลงเหมือนกับไก่ที่กำลังจิกข้าว “เธอชอบพี่ไหม” ปิยะดึงภูผามาที่แก้มของเธอ การต่อสู้ที่อ่อนโยน ดวงตาที่อ่อนโยนราวกับน้ำ เสียงที่มีเสน่ห์ “ชอบครับ ชอบมาก” ภูผาไม่ลังเลที่จะพูดความในใจออกมา เมื่อพูดออกมาแล้ว เขาก็ตกใจทันทีกับสิ่งที่เขาพูดออกไป กัดริมฝีปาก ก้มหัวลงต่ำ ราวกับเด็กที่กำลังทำความผิด ปิยะยิ้มเบาๆ เด็กหนุ่มนั้นช่างใสซื่อบริสุทธิ์จริงๆ แต่เสียงของความบ้าคลั่งในจิตใจของเธอนั้นต้องการจะแก้แค้นเสียงนั้นทำให้เธอนั้นอยากหยุดแต่ก็หยุดไม่ได้ ยังคงล่อลวงต่อไป “ถ้าอย่างนั้นเธอต้องการพี่ไหม” “ต้อง..ต้องการครับ” ภูผาพยักหน้าอย่างหนักแน่นอีกครั้ง แล้วเขาก็ย่นศีรษะ “ต้องการ ต้องการอะไรครับ” เขาไม่เข้าใจความหมายที่ปิยะถามว่าต้องการนั้นคือต้องการอะไร แต่ก็ไม่สามารถโทษเขาได้ เพราะพ่อแม่ของเขาเสียตั้งแต่เด็ก ในครอบครัวของเขาจึงมีเพียงคุณยายเท่านั้น คุณยายจะสอนเรื่องระหว่างชายหญิงให้กับเขาได้อย่างไร ปิยะขบขันกับรูปร่างหน้าตาที่สับสนของเขา เธอยิ้มกว้าง ค่อยๆยืดตัวไปทางภูผา และจับเขาไว้ จ้องมองเขา “เด็กโง่ ก็คือทำ แบบนี้ไง” เธอจับมันไว้ในมือ ปิยะอดไม่ได้ที่จะเก็บซ่อนเสียงออกมา เด็กดี มันใหญ่มาก มันแตกต่างกันจริงๆเลย เธอนำภูผาและนิทัศน์มาเปรียบเทียบกัน ถึงแม้นิทัศน์จะแข็งแรง ยอดเยี่ยม แต่เมื่อเทียบกับภูผาแล้วมันเล็กกว่าสองถึงสามเท่า “อ่า..พี่สาวครับ..” ภูผาถูกปิยะจับก็สั่นไปทั้งตัว เลือดผสมกันในตัวที่กำลังเดือดขึ้นมา ปิยะรู้ว่าภูผานั้นยังบริสุทธิ์ บางเรื่องอาจจะไม่เข้าใจ เธอจึงจับมือของภูผา ลูบไล้ตั้งแต่ใบหน้าลงมาด้านล่าง ในที่สุดก็กดลงที่ยอดอกอ่อนและนุ่มนวล เริ่มจับมือของภูผาขยับมันขึ้นลง ทันใดนั้นภูผาก็ถูกปิยะยั่วไปที่หน้าอกอย่างดุเดือด มือใหญ่ที่จับที่ยอดของปิยะ ก็ยกขึ้นตามสัญชาตญาณของผู้ “อยากจูบไหม” ปิยะดึงชั้นในด้านซ้ายลงด้วยมือเดียว เมื่อหน้าอกด้านซ้ายโผล่ออกมา เปิดเผยต่อหน้าภูผา ดอกตูมสีชมพูสั่นไหวเล็กน้อยท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน ราวกับเป็นการเชิญชวนความชุ่มฉ่ำของภูผา ภูผาเบิกตาจ้องมอง กลืนน้ำลาย ทันใดนั้นสัญชาตญาณก็ใช้ปากกอบกุมมันไว้ ราวกับเด็กที่กำลังดูดนม ปิยะถูกเขาทำด้วยความงุ่มง่าม ทำให้หัวเราะออกมาเบาๆ เธอค่อยๆลูบไปที่หัวของภูผาที่ฝั่งอยู่ในหน้าอกของเธอ ปิยะนำนิ้วมือของภูผาเข้ามาในปากของเธอ และเริ่มใช้ลิ้นทั้งดูดและเลียนิ้วมือของเขา