ตอนที่ 56 วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

ต๭นที่ 56 วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง “คุณพระ คาดไม่ถึงว่ามันจะเป็นหมาป่า” ปิยะถูกกอดอยู่ด้านหน้าของภูผา พอดีที่เห็นสถานการณ์ที่อยู่ด้านหลังของภูผา สิ่งที่กระโจนออกมาจากหญ้ามันเป็นหมาป่าตัวใหญ่ที่สูงหนึ่งเมตร ปากเปื้อนเลือด เขี้ยวสีขาว มองปิยะที่กำลังกอดแขนภูผาแน่น “พี่สาวอย่ากลัวครับ มันตามผมมาไม่ทัน” ภูผายังคงวิ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา ถ้าไม่เพราะว่ากำลังทำความรักกับปิยะ เขาวางคันธนูและลูกธนูและมีดไว้ด้านข้าง เมื่อเห็นหมาป่าก็ไม่ทันแล้ว และยังกอดอยู่กับปิยะ ไม่อย่างนั้น การฆ่าหมาป่าสำหรับเขานั้นเป็นเรื่องง่ายมาก แต่ตอนนี้ นอกจากวิ่งหนีไปกับปิยะก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว ภูผาวิ่งในป่าอย่างรวดเร็ว เร็วมากๆราวกับเป็นหมาป่า เร็วเหมือนสายลม ตอนนี้แม้ว่าไม่มีวิธีที่จะสลัดหลุดจากหมาป่าที่คำราม แต่ก็ยังสามารถรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยกับหมาป่าได้มากกว่าสิบเมตร แต่ทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นกะทันหันมาก ภูผายังไม่ทันดึงร่างกายออกจากปิยะ ก็คือจนถึงตอนนี้ ความแข็งแรงของภูผายังคงฝังลึกอยู่ในร่างกายของปิยะ ตามด้วยการการเคลื่อนไหวที่บ้าคลั่งของเขา การวิ่งนั้นมันบ้าคลั่งมากกว่าที่สองคนนั้นอยู่บนหญ้า มันบ้าอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน “เด็กโง่ เธอออกไปได้ไหม อ่า “ ปิยะสั่นไปทั่วทั้งริมฝีปาก ทำตาเยิ้ม ถึงแม้แบบนี้มันจะกระตุ้นมาก แต่ก็เป็นกระตุ้นแบบไม่เคยมีมาก่อน แต่ว่าหมาป่าตัวใหญ่ที่วิ่งไล่ตามหลังมานั้นก็ยังไม่หยุด สิ่งสำคัญคือรักษาชีวิตไว้ตอนนี้ “...ได้ครับ” ภูผาหน้าแดง เอาออกไปทันทีอย่างเชื่อฟัง แต่ท่าทางที่เขากำลังกอดปิยะแน่นนั้น ไม่นาน อย่างนั้นก็เขาก็ไม่เชื่อฟัง จะเข้าไปอีก ภูผาเวลานั้นเขาอายหน้าแดงมาก ปิยะก็เสียดายสิ่งที่เขาทำ เธอใช้ปากกัดไปที่ไหลของเขา และตำหนิ “ตั้งใจวิ่งไปเถอะ ถ้ายังช้า หมาป่าจะตามมาทันได้” เมื่อฟังแล้ว ก็เลยยกปิยะขึ้นมาบนไหล่ น้องชายที่ไม่รักษาหน้าที่อยากจะเจาะแต่ก็ไม่มีทางเจาะ วอกแวกเล็กน้อย ภูผาวิ่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ค่อยๆห่างหมาป่าตัวนั้นไกลออกไปเลยๆ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็สลัดออกจากหมาป่าตัวนั้น ในที่สุดทั้งสองคนก็ปลอดภัย ตามหลักแล้ว เวลานี้ภูผาควรจะหยุดพัก แต่ชายหนุ่มมีพลังเหลือล้น เป็นความพิเศษของชายหนุ่มที่อยู่ในภูเขา ครั้งนี้ไม่ต้องให้ปิยะสอน เขาอุ้มปิยะวิ่งไปในป่าอีกครั้ง แน่นอนว่าที่ทั้งวิ่งไปและทำไป เพราะว่าเขารู้สึกว่าปิยะจะชอบมัน จริงๆแล้วเขาก็เป็นเด็กผู้ชายที่ฉลาดมากคนหนึ่ง ปิยะถูกเขาพาไปจนลืมเมื่อครั้งแรกที่เธอนั้นยั่วยวนเขา ในหัวของปิยะนั้นไม่มีภาพของนิทัศน์อีกแล้ว ทั้งใจนั้นอยู่กับภูผาแล้ว ขึ้นลงไปตามอารมณ์ของเขา วิ่งไปด้วยความสุข ในป่าที่เงียบสงบ พวกเขาทิ้งรอยเท้าและความสุขไว้ เมื่อถึงกลางดึก ปิยะและภูผาสองคนถึงจะค่อยๆกลับบ้านอย่างระวัง กลับไปที่ห้องของตัวเอง ปาลีรอปิยะนานมากก็ไม่กลับมา จึงหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ปิยะค่อยๆนอนลงข้างๆปาลีอย่างเบาๆ คิดถึงความบ้าคลั่งเมื่อกี้แล้วเนินนานถึงผลอยหลับไป ครั้งที่สอง เช้าตรู่ ทุกคนตื่นแต่เช้า เพราะนิทัศน์ต้องการที่จะไปดูบ่อน้ำลึกที่อยู่ในป่า เพื่อดูว่าปลาทารกที่เลี้ยงไว้จะเหมือนดั่งที่พูดกันมาหรือไม่ อัตราการรอดตายถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ปาลีเดิมทีเธอนั้นไม่อยากไป อย่างไรก็ตามก็ไม่อยากทำกับบริษัทโจวกรุ๊ปจำกัดอีกต่อไปแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องทำตามสิ่งที่นิทัศน์สั่ง และตอนนี้มีธวัฒน์อยู่ แต่ว่าธวัฒน์กลับบอกว่าแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นปลาทารก ได้ยินมาว่าเสียงร้องของมันคลายกับเสียงร้องของทารก เขาอยากไปดูไปฟัง เมื่อปาลีได้ยินเขาพูดกับเธอแบบนี้ ทันใดนั้นความอยากรู้อยากเห็น เธอจึงพยักหน้ารับ ตอบตกลงว่าจะให้ธวัฒน์พาเธอขึ้นภูเขาเพื่อไปดูมัน ปิยะเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้ากีฬาและไปพร้อมกับธวัฒน์และปาลี นิทัศน์ที่อยู่ด้านหน้าเมื่อเห็นฉากนี้ จึงโกรธจนกัดฟันแน่น นอนอยู่บนเก้าอี้ราวกับชายสูงวัย ตะโกนใส่สองผู้พิทักษ์ที่เงยหน้ามอง “พาฉันเดินไปเร็วๆหน่อย ช้าแบบนี้ เมื่อไหร่จะถึง ยังมีอีก ปิยะเธอมาหาฉันที่นี่”