ตอนที่ 57 กัดฟันอดทน

ต๭นที่ 57 กัดฟันอดทน จริงๆแล้วเขาไม่ได้อยากให้ธวัฒน์มีความสะดวกสบาย ในเมื่อต้องการที่จะแบกผู้หญิงคนนี้ ก็แบกไป คนที่เหนื่อยก็คือแก นิทัศน์คิดในใจอย่างโกรธแค้น นิชหัวหน้าหมู่บ้าน ได้พาผู้ชายที่แข็งแรงเกือบสิบคน ในหมู่บ้านมาด้วย หนึ่งในนั้นก็คือภูผา พวกเขาแบกธนูและมีดอยู่ข้างๆกับนิทัศน์ ในเขานั้นมีสัตว์ป่ามากมาย คุ้มกันสี่คนถือว่า จำนวนคนน้อยไป ในสายตาของนิชตอนนี้ นิทัศน์ไม่เพียงแต่เป็นเจ้านายของเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นลูกเขยของเขาในอนาคตอีกด้วย คือเขาจะได้รับความมั่งคั่ง เขาจะให้นิทัศน์ได้รับอันตรายสักนิดได้อย่างไร เพียงได้ยิน นิทัศน์เรียกตัวเอง ปิยะเงยหน้ามองตกใจเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้นิทัศน์ สีหน้าซีด “ท่านประธานนิทัศน์ มีอะไรหรือเปล่าคะ” นิทัศน์หน้าบึ้ง อยากรู้ว่าคนที่อยู่ด้านหน้าของเขา ปิยะเธอนั้นน้อยมากที่จะใช้น้ำเสียงเย็นชาแบบนี้คุยกับเขา โดยเฉพาะเมื่อคืนนั้นที่เขาตั้งใจทำการเคลื่อนไหวที่เสียงดัง วันนี้ปิยะเธอควรจะโกรธและโมโหสิ ทำไมถึงได้ใจเย็นและเงียบแบบนี้ นิทัศน์ผู้หยิ่งรู้จิตใจของผู้หญิงมาโดยตลอด เวลานี้ เขาเดาไม่ได้ว่าในใจของปิยะตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่าเขาจะทำเกินไป ปฏิกิริยาตอบโต้อย่างนั้นหรือ? ที่เรียกว่ามันกลับกลายเป็นทางตรงกันข้าม ต้องเป็นเพราะแบบนี้แน่ๆ นิทัศน์วิเคราะห์มันอยู่ในใจ ได้ผลเป็นแบบนี้ ยกมือขึ้นให้สองผู้คุ้มกันวางเขาลงบนพื้น และหลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไร ดึงปิยะเขามากอดอยู่ข้างตัว แล้วยกเธอขึ้นมานั่งบนตัวเขา เวลานั้นปิยะก็นั่งอยู่บนตักของเขาทันที “คุณทำอะไรคะ” ปิยะตกใจ พยายามรีบที่จะลุกขึ้นยืน “อย่าดิ้น” นิทัศน์จับปิยะไว้ เป่าลมร้อนข้างหูของปิยะ “ทางบนภูเขาเดินไม่สะดวก เธอไม่รักเท้าของตัวเอง แต่ผมรัก นั่งกับผมเถอะ” พูดจบก็ยกมือขึ้น สองผู้คุ้มกันก็ยกเก้าอี้ขึ้นทันที แม้ว่าปิยะจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แม้ว่าจะรูปร่างบอบบาง แต่เพราะความสูงของเธอ ทำให้ไม่อ้วน ค่อนไปทางผอม และน้ำหนักก็ถึงห้ากิโลกรัม ถึงแม้จะหนัก ห้าสิบกิโลกรัม ผู้คุ้มกันทั้งสองก็ยังมีแรง เพราะพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างเข้มงวด ผ่านไปไม่นานก็หยุดลง นิทัศน์ที่อยู่ด้านหน้าก็อ่อนโยนขึ้นมาทันทันที ทันใดนั้นใจของปิยะก็รู้สึกเต้นแรงขึ้นมาทันที เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่มีเสน่ห์ของนิทัศน์ หัวใจของปิยะตอนนี้รู้สึกสับสนมาก เพราะอะไร เพราะอะไรที่เมื่อเธอตัดสินใจว่าต่อไปนี้จะไม่รักเขาอีกแล้ว เขากลับ กลับมาหาเธออย่างอ่อนโยนราวกับน้ำอย่างนี้ เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รักเธอแต่ก็ไม่ยอมปล่อย เธอจะจัดการกับมันได้อย่างไร? ปิยะมองสายตาลงต่ำ นั่งอยู่บนตักของนิทัศน์อย่างเงียบๆ ความเจ็บปวดที่อยู่ภายในจิตใจของตัวเอง ภูผาที่อยู่ด้านหลังของผู้นำหมู่บ้าน ตั้งแต่ปิยะถูกนิทัศน์พาขึ้นมานั่งบนตัก สีหน้าของเขาก็ซีดราวกับไม่มีเลือด นิ้วที่ถือลูกธนู กำไวแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือคล้ายจะระเบิดออกมา เวลานี้ เขาคิดอยากจะนำปิยะออกมาจากอ้อมกอดของนิทัศน์ แต่ว่า เขาทำได้เพียงอดทนต่อไป ไม่ใช่เพราะเขาไม่กล้า แต่ว่าปิยะไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนี้ เมื่อคืนวานนั้น หลังจากที่สองคนนั้นผ่านความสุขนั้นมา เมื่อกลับมาบ้าน ปิยะได้บอกเขา ถึงความสัมพันธ์ของเธอและนิทัศน์ และได้ขอร้องเขา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้ หากต่อมาได้เจอกันอีก ก็ให้ทำเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นในคืนนั้น ความหมายนั้นก็คือ เธอไม่ต้องการให้เขามารับผิดชอบ เธอก็ไม่อยากจะกวนใจเขาแต่อย่างใด เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับโลกส่วนตัวของเธอได้ เมื่อได้ทำสิ่งที่มีความสุขกันแล้ว ให้ลืมมันไป มองดูปิยะที่นั่งสงบนิ่งอยู่บนตักของนิทัศน์ ภูผาทำได้เพียง อดทน แล้วก็ทน เขาเป็นคนที่เชื่อฟัง เมื่อได้สัญญากับปิยะไว้แล้วเขาก็ต้องทำมันให้ได้ อีกอย่างสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ปิยะเลือกแล้ว เขาต้องเคารพต่อเธอ แต่ว่าแบบนี้ ในใจของเขานั้นช่างทุกข์ทรมานจริงๆ ภูผาหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ไม่มองไปที่ชายหญิงที่อยู่บนเก้าอี้นั้นอีก ทางด้านนี้ ปาลีไม่ได้ใส่ใจภูผา เพียงแค่มองไปที่ปิยะอย่างกังวลที่ถูกนิทัศน์หยอกเย้าอยู่ ธวัฒน์ที่แบกปาลีก้าวไปข้างหน้าอย่างราบรื่น ส่ายหน้าถาม “แก่นแท้ของความรักคืออะไร เพียงแค่ทำให้คนต้องตายหากยึดถือต่อมัน”