ตอนที่ 62 ไม่มีแผนการ

ต๭นที่ 62 ไม่มีแผนการ ดนุพลไม่สนใจผู้คน รีบจอดเครื่องบินลง และรีบพาปาลีเข้าไปในห้อง จากนั้นก็เกิดเสียง’ตึ้ง’ปิดประตูลง "ดนุพล..." การกระทำต่อเนื่องกันของดนุพลที่ปฏิบัติต่อปาลี ทำให้เธอรู้สึกมึนงง ขณะที่เธอยังไม่เอ่ยปากพูด ริมฝีปากทั้งสองก็เม้มไว้อย่างรุนแรง และค่อยๆเพิ่มความรุนแรงขึ้น ตอนที่สบตากันบนบันไดเชือก เขาคิดอยากจูบเธอ เพียงแต่มีนัฐพงษ์กับจักรกฤษอยู่ด้วย เขาเลยอดทนไว้ "อึ้มอึ้ม..." ปาลีใช้มือสองข้างที่กอดหน้าอกผลักดนุพลออก แต่เมื่อเห็นว่าผลักไม่ออก เลยยืนนิ่งเงียบๆ จากนั้นก็เริ่มการตอบสนองที่ไม่งามขึ้น ใครจะไปรู้ว่า ตอนที่เธอเกิดปฏิกิริยาตอบสนองจะทำให้ดนุพลที่คิดอยากใช้กำลังจูบเธอ ทนไม่ไหวจนดันเธอไว้กับแผ่นประตู และมือทั้งสองข้างก็ลูบไล้บนตัวเธอ ไม่นานก็ถอดชุดออกกำลังกายของเธอร่วงลงบนพื้น และบริเวณก้อนเนื้อที่ทั้งแข็งและยืดตรงก็สอดเข้าไป "โอ๊ย เจ็บ...ดนุพล..." ความเจ็บนี้ทำให้ปาลีสั่นเทาไปหมดทั้งตัว เธอกัดบนแขนของดนุพลไว้ เธอไม่เข้าใจว่าวันนี้ดนุพลเป็นอะไรไป เมื่อก่อนหากเขาอยากทำเรื่องแบบนี้ เขามักจะอ่อนโยน และเล้าโลมให้เกิดอารมณ์ก่อน แต่ครั้งนี้... ความเจ็บปวดของปาลี ทำให้ดนุพลหยุดการกระทำทุกอย่างลง และบนใบหน้าก็เผยสีหน้าขุนเคือง พร้อมจ้องมองปาลีที่ถูกตัวเองยันไว้กับประตู และพูดว่า : "ทำไหมถึงไม่โทรศัพท์บอกผมก่อนว่าจะมาที่นี้ เธอรู้ไหมว่าสองวันที่หาคุณไม่เจอ ผมเจ็บปวดทรมานมากขนาดไหน" หากไม่ใช่เพราะเขาสั่งการให้คนตรวจสอบ จึงรู้ว่านิทัศน์พาปาลีมาหมู่บ้านชาลา เพราะถ้ายังไม่รู้เกรงว่าตอนนี้เธอยังถูกขังอยู่ในถ้ำอีก ดังนั้นในตอนแรก เขาเลยรีบหาจักรกฤษให้ขับเครื่องบินออกตามหา แต่คนในหมู่บ้านชาลากลับบอกว่าปาลีถูกฝูงหมาป่าไล่ล่า วินาทีนั้นหัวใจของเขาเกือบจะหยุดเต้นแล้ว เขาไม่กล้าจินตนาการ เพราะถ้าหากเสียปาลีไป เขาจะยังไงต่อ? เขาไม่รอให้เสียเวลา รีบสั่งให้จักรกฤษขับเครื่องบินตามหาปาลีกลางอากาศ โชคดีที่ปาลีไม่เป็นอะไร ไม่เช่นนั้นเขาคงแย่มากแน่ๆ วินาทีนี้เขาคิดแค่อยากครอบ/ครองเธอ เลยอดใจไม่ไหวที่จะอยากนอนกับเธอ มีเพียงวิธีการแบบนี้จึงจะทำให้เขารับรู้ได้ว่าปาลีไม่ได้จากเขาไป ปาลีจะอ่านความคิดความอ่านเขาได้ยังไง เธอนึกว่าเป็นเพราะเธอไม่ได้โทรศัพท์บอก เขาเลยโกรธเคือง เลยรีบส่ายหน้าพร้อมอธิบายว่า "นิทัศน์ไม่ให้เธอโทรศัพท์ และโทรศัพท์ของตัวเองก็ถูก...ถูกตัวเองขว้างจนพังด้วย ดนุพล ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่บอกคุณนะ" "จริงหรอ?" ท่อนบริเวณหนึ่งของดนุพลที่หยุดค้างในร่างกายภายในของปาลีเริ่มเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน และพูดว่า : "นิทัศน์ไม่ใช่คนดีอะไร เธอพาคุณมาหมู่บ้านชาลาต้องมีเจตนาร้ายแน่ สองวันมานี้เธอทำอะไรต่อคุณบ้าง?" ความอ่อนโยนของดนุพลค่อยๆลดความเจ็บปวดภายในร่างกายลง ไม่นาน เพราะการเสียดสีจึงทำให้เกิดความรู้สึกหวาดเสียว จนทำให้ปาลีต้องเปล่งเสียงในลำคอออกมา พร้อมชายตามองดนูพล และเม้มปากเล็กน้อย พูดว่า : "ไม่...เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน...เพราะในตอนนั้นธวัฒน์ก็มาตอนพล่ำค่ำ.....แล้ว" เมื่อดนุพลได้ยินชื่อของธวัฒน์ การกระทำทั้งหมดก็หยุดชะงัก "เมื่อคืนในถ้ำมีแค่คุณสองคนหรอ แล้วเขาทำอะไรเธอบ้างไหม?" เมื่อปาลีถูกซักถามแบบนี้ก็ตกใจ และรีบเงยหน้า พร้อมยกมือทั้งสองข้างผลักตัวดนุพลออกไป และจ้องมองด้วยความโมโห : "ดนุพล คุณหมายว่าอะไร พอพูดถึงนิทัศน์ก็ถามว่าเขาทำอะไรฉันหรือเปล่า พอพูดถึงธวัฒน์ก็ถามฉันว่าเขาทำอะไรฉันหรือเปล่า ตกลงว่าคุณไม่เชื่อใจพวกเขา หรือไม่เชื่อใจฉันกันแน่? ฉันเป็นผู้หญิงมักง่ายแบบนั้นหรอ?" เมื่อนึกถึง ตอนนั้นที่ตัวเองไม่น่ากระโดดลงรถยนต์เพื่อปกป้องร่างกายบริสุทธิ์ของตัวเอง แต่ดนุพลกลับใช้น้ำเสียงแบบนั้นซักถามตัวเอง เธอรู้สึกน้อยใจมาก น้อยใจสุดๆ เธอยอมต่อสู้อย่างสุดชีวิต ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ สุดท้ายปาลีเลยนั่งยองกอดเข่าพร้อมร้องไห้ออกมา ดนุพลทนเห็นผู้หญิงร้องไห้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงคนนี้เป็นปาลีด้วย ทันใดนั้นเขารีบเข้ามากอดปาลีไว้ในอ้อมอก พร้อมปลอบโยนเธอ "เป็นความผิดของผมเอง เพราะผมไม่ดี ผมแค่เป็นห่วงคุณ ผมแค่เป็นห่วงคุณจริงๆ คุณไม่รู้หรอกว่าคุณดีขนาดไหน พวกเขาเลยล้วนมีเจตนามุ่งหวังจากคุณ แล้วทำไหมผมถึงจะไม่เชื่อใจคุณล่ะ บนโลกนี้คนที่ผมเชื่อใจมากที่สุดก็คือคุณนะ ที่รัก" "จริงหรอ?" ปาลีเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา ท่าทางเหมือนกับดอกแพร์ที่มีน้ำฝนติดค้างอยู่ จนทำให้คนใจอ่อน "ที่รัก อย่าร้อง น้ำตาของคุณ ทำให้หัวใจของผมเจ็บปวด" ดนุพลอุ้มปาลีวางลงบนเตียงอย่างเบาๆ จากนั้นเขาก็โน้มตัวลง "อย่า ฉันไม่อยากแล้ว" ปาลีรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร เลยเอ่ยปากอันเรียวเล็กปฏิเสธเขา