ตอนที่ 65 โยกย้ายส่ายสะโพก

ต๭นที่ 65 โยกย้ายส่ายสะโพก ทันใดนั้นนิทัศน์ก็ถูกกระตุ้นจากเธอ จากนั้นภายในเป้ากางเกงก็ตึงขึ้น เหมือนมีบางอย่างแข็งตัวและยืดตรงขึ้น วารีจ้องมองนิทัศน์ด้วยสีหน้าแดงระเรื่อเขินอาย และพูดว่า : "พี่นิทัศน์ ตรงนั้นของคุณ...อยากให้ช่วยเช็ดไหมค่ะ" "น้องวารีว่ายังไงล่ะครับ?" ปิยะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น "ถ้าหากคุณอยากเช็ดก็เช็ดเลย วันนี้ให้สิทธิ์คุณเลือก" บาดแผลบนเเขนของเขาได้รับการรักษามาสี่วันแล้ว ตอนนี้บาดแผลเริ่มสมานแล้ว แต่ไม่สามารถรออกแรงมากจนเกินไปได้ เมื่อได้ยินนิทัศน์พูดแบบนั้น วารีก็เขินอายจนหน้าแดงระเรื่อ แต่ก็ยังกล้าถอดกางเกงลงมา จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดอย่างจริงจัง ฝ่ามือของเธอเริ่มรู้สึกถึงความร้อนอุ่นและความแข็งตัว ทำให้เธอเริ่มหายใจลึกมากขึ้น หลังจากค่ำคืนนั้นเธอก็รู้สึกอยากอีก อยากผ่านช่วงเวลาที่กระดูก วิญญาณถูกกลืนกิน ไม่กี่วันมานี้หัวใจของวารีเหมือนมีมดหลายพันหมื่นตัวมากัดเซาะ จนรู้สึกเจ็บปวดอยากตาย ตอนนี้เมื่อเห็นบรรยากาศเบื้องหน้า ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไร นั้นคืออยากนั่งคร่อมลง ขณะที่วารีจ้องมองด้วยสีหน้าที่เพลิดเพลิน เบิกบานใจ จู่ๆร่างกายก็สะดุ้ง มือข้างซ้ายของนิทัศน์ทะลวงเข้าไปในผ้าคลุมของเธอ "พี่นิทัศน์..." วารีตกใจ เริ่มเกร็งและหนีบขาสองข้าง มือของนิทัศน์ได้สัมผัสกับบริเวณที่เขาอยากเตะต้อง ภายในผ้าคลุมว่างเปล่า คิดไม่ถึงว่าวารีจะไม่สวมกางเกงใน เลยไม่รู้ว่าเธอต้องการมายั่วยวนเขาหรือเปล่า เขายังไม่ได้ทำอะไร ในร่างกายของเธอก็เปียกชื้นแล้ว "น้องวารีของผมปล่อยน้ำแล้ว อยากนั่งคร่อมใช่ไหม" นิทัศน์ตบบนสะโพกอันเนียนนวลและงอนขึ้น ในปากก็เอ่ยคำพูดน่าเขินอายขึ้น วารีถูกเขาตีจนรู้สึกเจ็บและสบาย เธอเงยหน้ามองนิทัศน์ด้วยสายตาขุนเคือง จากนั้นบนใบหน้าก็แดงก่ำ ขณะที่ค่อยนั่งคร่อมลงบนตัวของนิทัศน์ "อ่า พี่นิทัศน์..." วารีก็ทำตาเยิ้ม และเปล่งเสียงร้องออดอ้อน จากนั้นก็เกิดความรู้สึกพึงพอใจขึ้น จนทำให้เซลล์ตามเรือนร่างของเธอผ่อนคลายอย่างคลุ้มคลั่ง นิทัศน์หรี่ตาลงด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ และจ้องมองสีหน้าสะลึมสะลือของสาวน้อยที่อยู่บนตัว วินาทีนี้เขาประสบความสำเร็จแล้ว เขาใช้มือข้างเดียว ปรับท่านอนให้มั่นคง จากนั้นก็พูดอย่างกับราชาผู้สูงส่งออกคำสั่ง : "ถอดเสื้อผ้าออก" เมื่อได้ยินวารีก็เริ่มเคลื่อนไหวเอวเบาๆพลาง และถอดผ้ารัดเอวอย่างเชื่อฟังพลาง และถอดเสื้อผ้าบนเรือนร่างออก ทันใดนั้นก็ปรากฏเม็ดลูกท้อสีแดงชมพูขึ้น ผู้หญิงบนภูเขาไม่สวมชุดชั้นใน พวกเธอยังคงปฏิบัติตามประเพณีการแต่งตัวของผู้หญิงจีนโบราณ โดยการสวมผ้าบางๆหนึ่งไว้ อาจจะเป็นเพราะสภาพดินและน้ำบนภูเขาอุดมสมบูรณ์ หน้าอกของเธอเลยได้สวดทรงสวยมาก บริเวณหน้าอกขนาดสามสิบหกของปิยะนับว่าเป็นผู้หญิงที่อุดมสมบูรณ์ แต่วารีกลับมีขนสดอุดมสมบูรณ์กว่าปิยะมากกว่า เป็นเพราะปกติวารีสวมเสื้อขนาดใหญ่ เลยอาจมองไม่ชัดเจน ตอนนี้เธอสวมแค่ผ้าบางๆแนบบนตัวไว้ ความภาคภูมิใจของเธอค่อยๆผุดโผล่ออกมา อีกอย่างเพราะยังอายุน้อย ทรวดทรงเลยไม่มีอะไรหย่อนคล้อย มองจนนิทัศน์เริ่มรู้สึกโลภมากขึ้น "เคลื่อนไหวหน่อยสิ!" นิทัศน์ดันเอวขึ้นอย่างรุนแรง พร้อมออกแรงดันวารีที่อยู่บนตัวเองขึ้น "อ่า..." วารีจะคาดการณ์ได้ยังไงว่านิทัศน์ที่ถูกวารีนั่งพิง จู่ๆจะเคลื่อนไหวขึ้น ขณะที่ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกนิทัศน์ดันจนทำให้ร่างกายของเธอลุกขึ้นกลางอากาศ จากนั้นก็นั่งคร่อมลงอย่างแรง ส่วนหน้าอกขนาดใหญ่อุดสมบูรณ์ของเธอก็สั่นสะเทือนเหมือนกับมีกระต่ายสองตัวกระโดดออกมาจากผ้าบางสีแดงชมพูของเธอ ตอนที่เธอนั่งคร่อมลง เมื่อเคลื่อนไหวกลางอากาศอยู่สักพัก ลูกท้อสีแดงชมพูขนาดเล็กก็ตั้งตัวขึ้น "อื้ม...ภาพนี้ช่างสวยงดงามเหลือเกิน เอาอีกรอบ" นิทัศน์จ้องมองเบื้องหน้าอย่างไม่วางสายตา หลังจากดึงผ้าบางจากบนเรืองร่างของวารีออกก็ดันเอวอย่างดุดันอีกครั้ง จนทำให้กระต่ายขาวขนาดใหญ่กระโดดไปมาอีกครั้ง "อ่า....พี่นิทัศน์ใจร้าย..." วารีที่ถูกนิทัศน์กระทำจนไม่รู้สึกเขินอายก็จ้องมองความอุดมสมบูรณ์ของตัวเองกระโดดไปมา เธอที่สมควรตายก็รู้สึกกระตุ้นความตื่นเต้นที่ไม่เคยมีมาก่อนขึ้น "พี่นิทัศน์ เดี่ยวฉันร้องเพลงภูเขาให้พี่ฟัง ดีไหม..." วารีพยายามร้องตามจังหวะ"การกระโดด" และยังไม่ลืมเคลื่อนไหวด้วย ครั้งนี้นิทัศน์รู้สึกชื่นชอบเธอในเวลาร้องเพลงเป็นอย่างมาก เป็นดังที่คาดการณ์ไว้ เมื่อนิทัศน์ได้ฟังก็พยักหน้าอย่างสนใจ ทันใดนั้นวารีก็โยกย้ายส่ายสะโพกพร้อมร้องเพลง : "เรียกร้องหาพี่ชายคนรัก น้องสาวรอคอยเจ้าทั้งวัน ทำไหมเจ้ายังไม่มา พี่ชายคนรัก..." จากที่ห่างไกล ปิยะที่เดินลงเขายังไม่มาถึงหมู่บ้านชาลาก็ได้ยินเสียงวารีร่ำร้อง