ตอนที่ 69 ความคลุมคลั่งบนหลังม้า 2

ต๭นที่ 69 ความคลุมคลั่งบนหลังม้า 2 เมื่อปิยะไม่ได้ปฏิเสธ ภูผาก็ยิ่งมีความกล้ามากขึ้น เขาจับยกปิยะขึ้นมานั่งเบื้องหน้าของเขา โดยเธอนั่งบนขาของเขา ขณะที่เชื่อมต่อกัน ทั้งสองคนก็ส่งเสียงฟินยาวๆออกมา "พี่สาว พี่นอนพิงบนหลังม้าเถอะ พี่จะได้ไม่เหนื่อยมากเกินไป" ภูผาให้ปิยะนอนพิงบนหลังม้า ส่วนเอวของเขาโยกย้ายตามจังหวะการเดินของม้า "ภูผา..." ปิยะนอนพิงบนหลังม้าพร้อมเอามือลูบหัว และจ้องมองดวงดาวและดวงจันทร์จากบนท้องฟ้าอันริบหรี่ ขณะเดียวกันภูผาก็เข้าๆออกๆในร่างกายของเธอ วินาทีนี้คิดไม่ถึงว่าจะสวยงดงามเช่นนี้ เมื่อมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของปิยะ ภูผาก็ยิ้มแย้มด้วยความเบิกบานใจ และยกขาเรียวยาวทั้งสองข้างของปิยะทาบบนไหล่ของเขา เพื่อทำให้การหลวมรวมยิ่งลึกกว่านี้ "พี่สาว อยาก"วิ่งร่อน"เมื่อครั้งที่แล้วไหม?" ปิยะสะดุ้ง จากนั้นเมื่อนึกถึงฉากที่ภูผากอดเธอพลางทำพลาง ใบหน้าก็แดงระเรื่อ และพูดว่า : "ตามใจคุณเลย ครั้งนี้พี่เชื่อฟังคุณ" เมื่อภูผาได้ยินก็เบิกบานใจ รีบยกปิยะอุ้มไว้ ทำให้แนบชิดกับหน้าอกของเขา "ผมจะเริ่มวิ่งร่อนแล้วนะ" ขณะที่พูดก็ตีบนท้องม้าจนเกิดเสียงสูงดังขึ้น จากนั้นม้าก็เริ่งฝีเท้าทั้งสี่ขา และรีบวิ่งร่อนตรงไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว "อ่า!" ปิยะกรี๊ดร้องด้วยความตกใจ มือทั้งสองข้างคล้องคอของภูผา ขาทั้งสองข้างเกี่ยวตรงเอวของภูผา เพราะม้าวิ่งเร็วสั่นสะเทือน ทำให้ความรู้สึกครั้งนี้คลุ้มคลั่งและตื่นเต้นกว่าครั้งที่แล้วมาก "พี่สาวชอบแบบนี้ไหม?" มือข้างหนึ่งของภูผาจับอานม้า ส่วนอีกมือจับสะโพกอันขาวเนียนของปิยะ และตะโกนถามขึ้น "ช...ชอบ..." ปิยะถูกสั่นสะเทือนจนร้องออดอ้อนออกมา "พี่สาวอยู่ที่นี้เป็นเมียของผมเถอะนะ!" ภูผารู้สึกดีใจอย่างมากที่สุด จนเผลอเอ่ยปากพูดถึงความในใจของตัวเองออกมา คนบนเขาล้วนเรียกภรรยาว่าเมีย ปิยะที่เคลิดเคลิ้มกับการบินร่อน เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ดึงสติกลับมา เเละเงยหน้าจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของภูผา จากนั้นก็อ้าปากอยู่สักพักใหญ่ โดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ จู่ๆภูผาก็หวาดกลัวคำตอบของปิยะ เลยยิ้มและพูดว่า : "พี่สาว ผมแค่ล้อเล่น เดี่ยวผมจะยิ่งเพิ่มความเร็วนะ" เมื่อปิยะได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็โล่งอกทันที ขณะเดียวกันก็รู้สึกเศร้าใจ แต่ด้วยความเร็วในการสั่นสะเทือน ทำให้เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย ค่ำคืนนี้เธอหายไปจากความคลุ้มคลั่งของภูผาไป... ไม่กี่วันต่อมา หลังจากที่ฟ้ามืดชิด ภูผาก็จะพาปิยะไปขี่ม้าอีก ปิยะยินยอม เพราะเธอเริ่มหลงรักภูผาและความรู้สึกคลุ้มคลั่งบนหลังม้าแบบนี้ เกือบทุกครั้งที่คิดอยากปฏิเสธ แต่ขาทั้งสองข้างกลับเดินตามภูผาไปโดยไม่รู้ตัว เป็นเช่นนี้มาหนึ่งสัปดาห์ อาการบาดเจ็บของนิทัศน์ก็ดีขึ้นมาก วันนี้เริ่มจัดเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวจากหมู่บ้านชาลาไป ปิยะเองก็อยากกลับไปด้วยเหมือนกัน หลังจากที่ภูผารู้ ทั้งตัวก็แข็งทื่อ เหมือนกับถูกทิ้งไว้ในถ้ำน้ำแข็งหมื่นปี ถึงแม้ว่าเขาจะทำใจมาก่อนว่าปิยะต้องจากไป แต่เมื่อวันนี้มาถึงจริงๆ เขากลับยอมรับไม่ได้ เมื่อไม่มีเวลารอให้ถึงกลางคืนก็เลยฉวยโอกาสทุกคนกินข้าวเสร็จและจัดเตรียมของ ภูผาพาปิยะออกมาอีกครั้ง ทั้งสองคนขี่ม้าตัวหนึ่งวิ่งร่อนตรงไปภูเขาใหญ่หลังหมู่บ้าน หลังจากมีประสบการณ์หลายวันมานี้ ภูผาก็กอดปิยะไว้อย่างแน่น จากนั้นเอาเสื้อคลุมขนาดใหญ่ปกคลุมไว้ข้างหน้าร่างกายของทั้งสอง จากนั้นร่างกายส่วนล่างก็เริ่มเชื่อมติดต่อกัน "ภูผา แบบนี้ไม่ดีนะ ตอนนี้ยังกลางวันอยู่..." ปิยะพยายามขยับเขยื้อน อยากเข้าบริเวณร่างกายของภูผาออกมา "พี่สาว ให้บริเวณนั้นของผมค้างในร่างกายของพี่เถอะนะ ตอนบ่ายพี่ก็จะไปแล้ว ผม..ทำใจไม่ได้" ภูผากอดปิยะจากข้างหลัง ส่วนหัวก็วางลงบนหลังคอของปิยะ น้ำตาร้อนอุ่นไหลลงบนผิวหนังของปิยะ ปิยะรู้สึกประทับภูผามาก ถึงแม้ตอนกลางวันอาจจะมีชาวบ้านสัญจรไปมา แต่เพราะใจอ่อน เธอเลยพลิกมือลูบบนใบหน้าอันหล่อเหลาของภูผา และพูดอย่างอ่อนโยนว่า : "ตกลง พี่จะอยู่เป็นเพื่อนกับความคลุ้มคลั่งครั้งสุดท้ายของน้องนะ" กลับไม่รู้เลยว่าในตอนนี้ ปาลีกับดนุพลกำลังเก็บเห็ดและผักป่าบนภูเขาอยู่ วันที่อัพต่อ 2019-11-08