ตอนที่ 72 ค่อยๆตกหลุมพลาง

ต๭นที่ 72 ค่อยๆตกหลุมพลาง เมื่อปาลีและดนุพลเก็บเห็ดและผักได้ตะกร้าหนึ่งแล้ว ก็เดินทางกลับหมู่บ้านซาลา ปิยะก็ได้กลับไปพร้อมกับนิทัศน์และบอดี้การ์ดสี่คนแล้ว วารีกำลังนั่งอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านร้องห่มร้องไห้หนัก ส่วนภูผาก็ยืนดูอยู่ข้างๆราวกับต้นสน ปากประกบเรียบ ไม่เอ่ยเสียงใดๆ แต่นิ้วมือทั้งสิบกลับกำหมัดไว้แน่นจนเส้นเอ็นแทบจะระเบิดออกมา ไม่ต้องไปถามใครให้เสียเวลา แค่เห็นแบบนี้ปาลีก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้เป็นอย่างดีว่าเกิดอะไรขึ้น ท่าทางนิทัศน์ไม่เคยชอบหรือพิศวาสอะไรวารีเลย ไม่งั้นคงไม่จากหมู่บ้านซาลาไปโดยที่ไม่พาวารีกลับไปด้วยหรอก ฉะนั้นเป็นต้นเหตุว่าทำไมวารีจึงร้องห่มร้องไห้หนักขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ยอมรับไม่ได้หรอก มอบทั้งกายทั้งใจให้แก่ชายอันเป็นที่รัก พอผู้ชายบอกไม่ต้องการก็คือจบ ก็ไม่แปลกเลยที่วารีจะร้องไห้หนักแบบนี้ ส่วนภูผา น่าจะอาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ปิยะจากไป แต่เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้เหมือนวารี บาดแผลและความเจ็บปวดในใจเขา ทำได้แค่แอบซ่อนไว้ในก้นลึกของหัวใจ ยิ่งนานวันยิ่งลึกเข้าไป คงจะมีสักวันที่บาดแผลความเจ็บปวดเหล่านี้จะค่อยๆจางหายและลบเลือนไป หรือไม่ก็กลับกลายเป็นมากขึ้นๆจนถึงกับระเบิดล้นออกมาก็เป็นได้ ปาลีและดนุพลก็ใช้ชีวิตชาวบ้านธรรมดา สงบเงียบอยู่ที่หมู่บ้านซาลาต่อไป แต่ภูผาหลังจากที่ปิยะกลับไปนั้น ก็เหี่ยวแห้งใกล้เฉาตายราวกับมะเขือที่โดนยาฆ่าแมลง วันๆเอาแต่นั่งเฝ้าคอยชะเง้อไปยังทิศทางของเมืองAอยู่บนก้อนหินปากทางเข้าหมู่บ้าน นั่งจากเช้าจรดเย็น จากเย็นจรดเช้า เขาก็ไม่เคยห่างจากบริเวณนั้นเลย นอกเสียจากเวลาทานอาหารสามมื้อเขาต้องกลับไปดูแลย่าที่ตาบอดของเขา ปาลีก็มองเห็นเหตุการณ์อยู่อีกฝั่งหนึ่ง สงสารจับใจ เด็กหนุ่มภูผานี่ก็ไม่เลว เสียดายก็แค่ตระกูลรุณชาติของเขาไม่ดี “ที่รัก ดูอะไรอยู่เหรอ” ขณะเดียวกันดนุพลแบกปืนดินออกมาจากในบ้านพร้อมทั้งโอบกอดปาลีเบาๆ “ดูภูผาอยู่ค่ะ” ปาลีตอบดนุพลขมวดคิ้ว ใช้มือประคองใบหน้าเล็กๆของปาลีหันมามองหน้าตัวเอง แล้วพูดขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดว่า “เขามีอะไรน่ามองกว่าผมงั้นเหรอ” ปาลียิ้ม พร้อมกับตั้งใจตอบว่า “แน่นอนค่ะ" ดนุพลได้ยินดังนั้น ตะคอกใส่ว่า “มันหล่อกว่าผมหรอ เฮ้ย！ ที่รักสายตาของคุณมีปัญหาหรือเปล่า มันตัวดำอย่างกับถ่าน มันจะหล่อกว่าผมได้ไง ล้อเล่นอะไรของคุณ” ดนุพลเป็นมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองมาตลอด ซึ่งไม่ผิดเลยที่เขาจะมีความมั่นใจเบอร์นี้ เพราะด้วยรูปร่างสูง 185 เซนติเมตร กล้ามเนื้อผิวสีแทนอันแสนเย้ายวนชวนหลงเสน่ห์ ดวงตางดงาม คิ้วโก่งดั่งวาด หน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่อง ครบคุณสมบัติหนุ่มหล่อขั้นเทพเลยทีเดียว “คุณ คุณพูดแบบนี้รังเกียจหาวาว่าผมแก่แล้วใช่ไหม” ดนุพลโกรธปาลีเป็นฟืนเป็นไฟ ผู้ชายเขาจะเกลียดมากถ้าได้ยินผู้หญิงที่เขารักเอ่ยปากชมผู้ชายคนอื่นหล่อหรือดูดีกว่าตนเอง แต่ทว่า ยิ่งมองรอยยิ้มบนใบหน้าของปาลี และคำพูดกลับทำร้ายจิตใจและความถือตนของผู้ชายคนหนึ่งโดยไม่รู้ตัว สิ้นเสียงสุดท้ายของดนุพล ก็แบกปืนเดินก้าวๆยาวๆไปยังป่าใหญ่ที่อยู่ด้านหลังบ้าน ตอนนี้ทุกวันเข้าป่าเก็บเห็ด เก็บผัก หาของป่า ได้กลายเป็นวิชาเรียนเพิ่มเติมของปาลี เมื่อเห็นดนุพลค้อนศีรษะไม่ถกเถียงกับตัวเอง ปาลีเพิ่งจะฉุกคิดขึ้นได้ว่าคำพูดของตัวเองนั้นแรงเกินไป รีบวิ่งตามดนุพลและแก้ตัวว่า “ดนุพล ฉันไม่ได้ว่าคุณแก่ ใครบอกว่าคุณแก่งั้นเหรอ คุณเพิ่งจะ 25 ปีเองนะ ยังหนุ่มยังแน่นต่างหาก” สีหน้าดนุพลเรียบเฉย เดินไปข้างหน้าอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ “ดนุพล ฉันล้อเล่นนะ คุณโกรธฉันจริงๆหรอ” “ปาลีเริ่มร้อนรนใจขึ้นมา รีบคว้าและเขย่ามือซ้ายดนุพลไปมาทันที” ดนุพลยังคงเดินไปข้างหน้า มือของปาลีก็ไม่สะบัดออก แต่จะกำมือเธอก็ไม่ทำ เมื่อปาลีโดนดนุพลเย็นชาใส่แบบนี้ก็เริ่มตกใจกลัว แปปเดียวน้ำตาก็ไหลร่วงลงมา สะอึกสะอื้นพูด “ดนุพล ฉันแค่พูดไปเล่นๆ สุดหล่อในใจฉันก็มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น จริงๆนะ” ได้ยินเสียงนั้น ดนุพลหยุดฝีเท้าในทันที มองไปยังปาลี พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ถ้าไม่อยากให้ผมโกรธคุณ ง่ายมาก เดี๋ยวคุณจะต้องทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างนะ” “ตกลง คุณว่ามาเลยจะให้ฉันทำอะไร ฉันทำได้ทุกอย่างเลย” ปาลีได้ยินคำพูดจากดนุพล ก็มีท่าทางดีใจเหมือนกับเด็กๆทันที “คุณพูดเองนะ อย่าเสียใจหรือกลับคำทีหลังละกัน ไม่งั้นผลจะยิ่งโกรธคุณ” ดนุพลยังคงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่เสียใจแน่นอนค่ะ” ปาลีพยักหน้าอย่างสุดแรง “ดีมาก งั้นคุณตามผมมา” ดนุพลจูงมือของปาลีมุ่งหน้าเดินเข้าไปยังในป่าลึก รอยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ค่อยๆปรากฏออกมาโดยที่ไม่ให้ปาลีมองเห็น ท่าทางวันนี้เขาจะได้ทำบางอย่าสมใจแล้วสินะ