ตอนที่94 การตัดสินใจเลือกที่ผิดพลาด

ต๭นที่94 การตัดสินใจเลือกที่ผิดพลาด ปาลีเป็นมิตรแต่กลับถูกเย็นชาใส่ รีบทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับอย่างเก้อเขิน จากนั้นก็กลับออกไปจากห้องทำงาน รวมทั้งถือโอกาสปิดประตูลง ในตอนที่ห้องทำงานเหลือแค่ตัวกิรณาเองเพียงคนเดียว เธอรีบดึงของสิ่งนั้นออกมาในทันทีจากนั้นก็ทิ้งใส่ในชักโครกในห้องน้ำด้วยความโกรธเป็นอย่างยิ่งเพราะความอับอาย กดน้ำราดลงไป ทำลายของสิ่งนั้นอย่างไม่หลงเหลือร่องรอยเอาไว้เลยแม้แต่น้อย เช่นนี้แล้ว พอหลังจากเลิกงานกิตติมา"ตรวจสอบสินค้า" "สินค้า" ก็ได้ไร้ร่องรอยไปตั้งนานแล้ว กิตติโกรธอย่างกลั้นเอาไว้ไม่ได้ รั้นอยู่ในห้องทำงานของกิรณาไม่ยอมออกไป กิรณามองไปยังกิตติอย่างจนปัญญาเป็นอย่างยิ่ง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างแทบจะเป็นการขอร้องว่า "คุณอย่ากวนแล้วได้ไหมคะ ที่นี่คือบริษัท ต่อให้เป็นที่บ้านก็เถอะคุณก็จะมามั่วๆแบบนี้ไม่ได้ ช่างเถอะค่ะ ฉันกลัวคุณแล้ว ว่ามาเถอะค่ะ คุณอยากจะเอายังไงกันแน่?" เช่นนี้ใบหน้าของกิตติถึงได้เผยรอยยิ้มออกมา สิ่งที่เขารอก็คือประโยคนี้ของกิรณา เพียงแต่ โอกาสยังไม่สุกดี มือข้างหนึ่งโอบกิรณาเอาไว้จากด้านหลัง คางเกยไปบนช่วงบ่าและลำคอของกิรณา พ่นลมหายใจร้อนออกไปพลางเอ่ย "ผมก็แค่ต้องการคุณ ตอนนี้ เวลานี้ เดี๋ยวนี้" พูดไปพลาง มือใหญ่คู่หนึ่งก็เริ่มเคลื่อนที่ไปทั่วทุกสารทิศบนร่างกายของกิรณาอย่างไม่ซื่อสัตย์ ลมหายใจของกิรณารุนแรงขึ้นมาในทันที ก่อนหน้านี้ที่กิตติใช้ของใช้ทางอารมณ์นั่นก็ได้กระตุ้นความร้อนระอุทั่วทั้งร่างกายของเธอแล้ว คราวนี้ยังจะสามารถทนต่อเขาที่อย่างกับจุดไฟไปทั่วทุกสารทิศได้ที่ไหนกัน แต่เธอเป็นผู้หญิงที่มีเหตุผลเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้ตนเองจะมีอารมณ์เร่าร้อนใจจนแทบจะควบคุมเอาไว้ไม่ได้ แต่เธอก็ยังคงควบคุมตนเองเอาไว้ได้เหมือนเดิม มือข้างหนึ่งผลักกิตติออก กิรณาส่งเสียงเอ่ยปากโอ๋เขาอีกครั้ง "กิตติ อย่าทำแบบนี้ค่ะ ตอนกลางคืนกลับไปคุณอยากจะยังไงก็อย่างงั้น โอเคไหมคะ?" "ได้ นี่เป็นสิ่งที่คุณพูดเองนะ" ในที่สุดกิตติก็มีรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา เขายิ่งรู้ว่า ในเวลานี้ เป็นเวลาที่กิรณากำลังมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อเขา เช่นนี้ถึงได้เอ่ยจุดประสงค์ของเขาออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก "ใช่แล้ว วันนี้มีญาติที่ต่างจังหวัดของผมคนหนึ่งมาหาผม บอกว่าบ้านของแกมีหลานสาวคนหนึ่งอยากเข้ามาทำงานในบริษัทCLกรุ๊ป คุณผ่อนผันให้หน่อยสิ!" พอกิรณาได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย "เธอมีวุฒิการศึกษาอะไร อายุเท่าไร มีประสบการณ์ในการทำงานไหม อยากจะทำในตำแหน่งอะไรคะ?" "วันนี้เธอมาสัมภาษณ์ไปแล้ว คุณน่าจะมีเอกสารของเธออยู่ เธอชื่อขวัญชีวี" กิตติเอ่ย "ขวัญชีวี?" คิ้วของกิรณายิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก "สาวน้อยคนนี้ปาลีได้สรุปรวบไปในส่วนของคนที่สัมภาษณ์ไม่ผ่านเกณฑ์ ดูแล้วความสามารถคงจะไม่เท่าไร" กิตติก็รู้ตั้งนานแล้วว่ากิรณาไม่ยอมรับปากอย่างง่ายดายเช่นนี้แน่ เพราะว่ากิรณาคนๆนี้อยู่ในหลักเกณฑ์ที่เข้มงวดเป็นอย่างยิ่ง แต่เขากลับรู้จุดอ่อนของเธออย่างชัดเจนที่สุด นั่นก็คือทุกครั้งตอนที่เขาจะมีอะไรกับเธอ เธอก็จะไม่มีกำลังที่จะรับมือเลยแม้แต่น้อย ในเวลานี้ แน่นอนว่าจะต้องใช้ไม้นี้อีก" กิรณาถูกเขาหยอกเย้าจนทนไม่ไหวเข้าแล้วจริงๆ แต่สติสัมปชัญญะบอกกับเธอว่า ไม่อาจจะมามั่วๆในห้องทำงานได้โดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นมีหนึ่งก็ต้องมีสอง มีสองก็ต้องมีสาม หลายๆครั้งเข้าจะช้าจะเร็วก็ต้องถูกคนพบเห็นเข้าในที่สุด ภายใต้ความจนปัญญา เธอจึงทำได้เพียงปล่อยปากรับปากกิตติไป กลับไม่รู้เลยว่าวันต่อไปข้างหน้า เพราะการตัดสินใจเลือกแบบยอมในครั้งนี้ในวันนี้ เธอได้เสียใจในภายหลังอย่างถึงที่สุด จนแทบอยากจะตีตัวเองให้ตาย ปาลีไม่รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องทำงานของกิรณาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว หลังเลิกงานก็มายืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ตกของเมือง ในใจของเธอทั้งกลัดกลุ้มและอีนุงตุงนังเป็นอย่างยิ่ง หนึ่งคือ เพราะว่าการปรากฏตัวของขวัญชีวีในวันนี้ สองคือ เพราะว่าวันนี้คือวันที่เจ็ดแล้ว เป็นวันสุดท้ายของระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่จักรกฤษมอบให้กับเธอ แต่เธอกลับยังหาโอกาสที่จะเอ่ยปากสารภาพกับดนุพลไม่ได้ ถึงการมีอยู่ของรฐา "ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด..." กำลังกลัดกลุ้มใจ อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอปาลีรับโทรศัพท์ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นจาริณีที่โทรมา การตอบสนองแรกของปาลีก็คือใจเต้นตุ้บๆอยู่ครู่หนึ่ง หรือขวัญชีวีจะกลับไปฟ้องแม่แล้วจริงๆ? "ฮัลโหล แม่!" ปาลีรับสายโทรศัพท์ "ปาลี เลิกงานแล้วใช่ไหมลูก ไม่เห็นกลับบ้านมานาน พักอยู่ข้างนอกยังคุ้นชินอยู่ใช่ไหม อาหารการกินดีไหมลูก ตอนกลางคืนนอน นอนหลับหรือเปล่า?" คำดุด่าที่รุนแรงในความคิดไม่ได้เกิดขึ้น คิดไม่ถึงว่าจาริณีจะพูดคำที่ห่วงใยขนาดนี้กับปาลีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "แม่..." ปาลีได้ยินดังนั้น ก็แสบจมูกอย่างไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ได้ เกือบจะน้ำตาไหลออกมา ในความทรงจำยี่สิบสองปีของเธอ แม่ไม่เคยแสดงความรักที่อบอุ่นอ่อนโยนอย่างในเวลานี้กับเธอมาก่อน "ปาลี แม่กับพ่อของลูกวางแผนเอาไว้ว่าพรุ่งนี้จะกลับต่างจังหวัด คืนนี้ลูกมาที่นี่สักรอบ พวกเราครอบครัวกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุขด้วยกันสักมื้อ ดีไหม?" จาริณีพูดอย่างใจดีต่อไป "ดีค่ะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้ ปาลีแทบจะไม่ได้คิดก็รับปากไปในทันที ทว่าพอคิดอะไรขึ้นมา จึงรีบเอ่ยถามในทันที "รฐาล่ะคะ?" "รฐาสองวันนี้ออกไปทำงานต่างจังหวัดแล้ว ไม่เช่นนั้น พวกเราหนึ่งครอบครัวถึงจะถือได้ว่ามาครบกันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว" ในน้ำเสียงของจาริณีแสดงถึงความเสียดายเล็กน้อย ปาลีได้ยินดังนั้น กลับโล่งอกเฮือกใหญ่ พูดกับแม่อีกสองสามประโยค หลังจากวางสายก็โบกแท็กซี่คันหนึ่งมุ่งหน้าไปยังบ้านที่อยู่แต่เดิม พอคิดถึงว่าพรุ่งนี้พ่อแม่ก็จะกลับต่างจังหวัด แต่ตัวเองหลายวันมานี้ไม่ได้ตั้งใจอยู่เป็นเพื่อนพวกท่านทั้งสองเลยแม้แต่น้อย ในใจของปาลีก็รู้สึกละอายใจไม่หยุด ดังนั้น พอเธอได้ยินว่ารฐาไม่อยู่บ้าน เธอก็แทบจะไม่ได้สงสัยอะไรเลยแม้แต่น้อย กลับไม่รู้เลยว่า ในโทรศัพท์ฝั่งนั้น จาริณีที่แต่เดิมยังยิ้มอย่างใจดีนั้น พอวางโทรศัพท์ลง ทั้งใบหน้าก็เย็นชาลงในทันที และคนที่นั่งอยู่ข้างๆแม่ก็คือ...ขวัญชีวี