ตอนที่ 102 โชคลาภที่บินผ่านมา

ต๭นที่ 102 โชคลาภที่บินผ่านมา “อืม สวัสดีจ่ะ...” วิสาข์พยักหน้าด้วยความดีใจ มองไปที่หน้าตาของขวัญชีวี ทั้งสวยงามและไร้เดียงสา เพราะเช่นนั้นแค่แว็บแรกวิสาข์ก็รู้สึกชอบเด็กคนนี้แล้ว แต่พอมองไปที่เสื้อแม่บ้านอันยับเยินที่ขวัญชีวีใส่แล้ว สีหน้าเธอก็ไม่พอใจ ด่าจาริณีว่าทำไมเสื้อผ้าดีๆสักตัวยังไม่ซื้อให้ขวัญชีวีใส่ พร้อมควักบัตรเครดิตสีทองออกจากกระเป๋าและยื่นให้ขวัญชีวี บอกว่าเป็นของขวัญแรกพบ แน่นอนขวัญชีวีก็รับบัตรเครดิตไปด้วยความดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง และยังนั่งคุยกับวิสาข์ไปสักพัก จึงออกจากห้องผู้ป่วยไปกับจาริณี ให้วิสาข์ได้คุยกับธามกันสองคน หลังจากที่ปิดประตูหลังออกจากห้องแล้ว ขวัญชีวีรีบจับมือจาริณีอย่างร้อนอกร้อนใจ ถามว่า “แม่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร ทำไมถึงให้บัตรเครดิตหนูหลังเจอหน้าครั้งแรก?” จาริณีหันหน้าไปอีกข้าง และพูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “เธอไม่ต้องไปสนใจว่าเขาคือใคร แค่รู้ไว้ว่าเขารวย และถ้าคราวหน้าเจอเขาอีก ก็ทำตัวดีๆใส่เขา พูดเพราะๆ รับรองจะได้ผลประโยชน์ที่คาดไม่ถึง ครั้งนี้เป็นบัตรเครดิตทอง ครั้งหน้าอาจจะเป็นเพชร รถหรู หรือคฤหาสน์!” “จริงเหรอ?” หลังจากขวัญชีวีได้ยินสิ่งที่จาริณีพูดแล้ว ยิ่งรู้สึกอยากรู้ตัวตนของวิสาข์เข้าไปอีก แต่พอเห็นจาริณีทำหน้าไม่อยากจะพูดถึง เธอก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ควรถามไปมากกว่านี้ เธอเลยหาข้อแก้ตัวชุ่ยๆเพื่อที่จะออกไปจากโรงพยาบาล และมุ่งไปที่ตู้เอทีเอ็มใกล้ๆ ขณะนี้ ขวัญชีวีรู้สึกร้อนอกร้อนใจที่จะอยากรู้แล้วว่าในบัตรนี้มีเงินอยู่เท่าไหร่! ตามที่วิสาข์ได้บอกรหัสไว้ ขวัญชีวีกดรหัสทีละตัวอย่างตั้งใจ เมื่อจำนวนเงินในบัตรแสดงออกนั้น ขวัญชีวีถึงกับตาค้าง “1 2 3 4 5 6...” ขวัญชีวียื่นนิ้วออกมา พร้อมชี้ไปที่เลข 0 ที่ปรากฏอยู่ในจำนวนเงิน เธอนับไปทีละตัว “โอ้โห มีตั้ง1ล้าน!” ขวัญชีวีดีใจจนจะเป็นบ้า ตั้งแต่เธอเกิดมา ยังไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้มาก่อน! มีเงินก้อนนี้ เธอไม่จำเป็นที่จะไปทำงานที่บริษัทCLกรุ๊ปแล้ว เธอสามารถที่จะไปท่องเที่ยว ซื้อของทุกอย่างที่เธออยากได้ แม้กระทั่งเอาเงินไปทำธุรกิจ ขวัญชีวีหลับตาด้วยความดีใจอย่างล้นหลาม ในสมองนั้นหลุดลอยไปกับการจินตนาการชีวิตในอนาคตที่สวยหรู ในห้องผู้ป่วย หลังจากที่ขวัญชีวีกับจาริณีออกจากห้อง วิสาข์นั่งไปที่ข้างขอบเตียงของธาม เธอมองไปที่ใบหน้าอันแก่ชราของธาม และถอนหายใจเบาๆ พูดว่า “พี่ธาม นี่วิสาข์เอง ฉันมาเยี่ยมพี่แล้ว” ธามที่ปิดตาสนิทอยู่บนเตียงและไม่ขยับเลยนั้น จู่ๆขนตาเขาก็สั่นระริกขึ้นมา วิสาข์ยื่นมือและลูบไปที่ใบหน้าของธาม เธอรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที “พี่ธาม ไม่ได้เจอกัน 22 ปี พี่แก่ลงไปเยอะเลย ยังจำได้ตอนเด็ก ทุกๆวันที่พวกเราอยู่ด้วยกัน มันช่างไร้เดียงสา มันช่างมีความสุข แต่เสียดาย ที่วิสาข์ทำให้พี่ผิดหวัง วิสาข์ขอโทษ...” พูดไปพูดมา น้ำตาของวิสาข์ก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว เรื่องราวทุกอย่างต้องย้อนกลับไปตอนที่พวกเขายังเด็ก--ช่วงนั้นเป็นยุค60 70 คนในชนบทนิยมการแต่งงานกับญาติสนิท ตั้งแต่ยังเด็กๆ พ่อแม่ของวิสาข์และธามทั้งสองฝ่ายปรึกษาและตกลงกันเรื่องการหมั้นของทั้งคู่ แต่ว่าธามนั้นแก่กว่าวิสาข์ 10 ปี ธามใช้เวลา 10 ปีในการรอ เพื่อที่จะให้วิสาข์โตเป็นสาว และแล้ววิสาข์ก็อายุ 16 ปี อีกไม่นานทั้งคู่ก็จะแต่งงานกันแล้ว แต่ทว่าวิสาข์มีความทะเยอทะยานมากกว่าหญิงสาวคนอื่นในหมู่บ้าน เธออยากที่จะออกไปผจญภัยข้างนอกก่อนที่จะแต่งงาน เป็นการเปิดโลกให้กับตัวเอง พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมรับ มีแต่ธามที่สนับสนุนวิสาข์อย่างไร้เงื่อนไข เพราะว่าธามชอบวิสาข์ เขาชอบเธอมาตั้งแต่เด็กแล้ว ชอบมา 10 กว่าปี เพราะฉะนั้นเขาไม่แคร์ที่จะรออีกสองสามปี แต่ว่าใครจะไปรู้ หนึ่งปีผ่านไป เมื่อวิสาข์กลับมา นอกจากบาดแผลเต็มตัวแล้ว ยังมีเนื้ออีกก้อนที่อยู่ในท้องของเธอ ใช่แล้ว วิสาข์เธอตั้งครรภ์ เป็นลูกของผู้ชายคนอื่น ณ ตอนนั้นไม่มีคำพูดอะไรสามารถอธิบายความรู้สึกของธามได้แล้ว เขาไม่ได้พูดอะไร ดูแลวิสาข์อย่างดีเหมือนที่ผ่านมา แต่ว่าเขาพูดน้อยลง และร่างกายก็ผอมทรุดตามกาลเวลา หลายเดือนผ่านไป วิสาข์คลอดทารกหญิงออกมา มีชื่อเล่นว่า: หวาน เธอยกเด็กทารกให้กับธาม ออกจากบ้านเกิดเธออีกครั้ง และไม่กลับไปอีกเลย แต่ทุกปีเธอจะโอนเงินจำนวนหนึ่งให้กับธาม เป็นค่าดูแลให้กับลูกสาว ทุกคนในครอบครัวผิดหวังกับวิสาข์เป็นอย่างมาก สองปีผ่านไป เลยวางแผนงานแต่งงานให้กับธามเป็นอีกครั้ง และคู่สมรสก็คือจาริณี ดังนั้น สรุปได้เลยว่า วิสาข์ติดหนี้บุญคุณธามมากมายมหาศาล เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นในคำพูดที่โทษตัวเองของวิสาข์แล้ว หนังตาที่ปิดสนิทของธามก็สั่นระริกเร็วขึ้นไปอีก วิสาข์พูดต่อว่า “เมื่อกี้ฉันเจอหวาน เธอโตขึ้น ทั้งสูงทั้งสง่า สวยมากเลย หลายปีที่ผ่านมา ขอบคุณพี่ที่ไม่รังเกียจและช่วยฉันเลี้ยงเธอจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ขอบคุณจริงๆ ผู้ชายที่ดีแบบพี่คงหาไม่ได้จากที่ไหนในโลกแล้ว พี่ธาม พี่ตื่นสิ คนดีอย่างพี่ต้องอยู่นานๆ ฉันเองที่สมควรตาย ฉันมันเนรคุณ ฉันมันโลภมาก ฉันมันฟุ้งเฟ้อ!”