ตอนที่112 ความอบอุ่นยังคงอยู่

ต๭นที่112 ความอบอุ่นยังคงอยู่ “คุณบ้าพอหรือยัง？” พอหญิงสาวสวยได้ยินเสียง ร่างกายของเธอก็เกิดอาการสั่นเทาพลางเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แสดงความตกตะลึงเมื่อมองไปที่ผู้ชายคนนั้น เป็นระยะเวลานานกว่าที่จะกล้าพูดออกมาได้ด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ “คุณ......ทำไมมาอยู่ที่นี่?” ผู้ชายคนนี้ดูเด็กมาก น่าจะประมาณแค่ 23-24ปี รูปร่างผอมเพรียว เครื่องหน้าที่หล่อมาก เค้าโครงชัดเจน ราวกับโดนมีดกรีด ดูเย็นชามากโดยเฉพาะดวงตาของเขาที่ฉายแววความเย็นชาล้ำลึกราวกับว่าแค่เขามองมาก็สามารถทำให้คุณกลายเป็นน้ำแข็งได้ ชายหนุ่มไม่สนใจท่าทีตื่นตระหนกและตกตะลึงของหญิงสาวสวยแต่กลับคว้าและดึงแขนของหญิงสาวไป แลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “กลับบ้านกับฉัน!” เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าหญิงสาวสวยไม่ได้มีพฤติกรรมต่อต้าน แต่ยอมปล่อยตัวปิยะมา หลังจากนั้นก็ก้มหน้าลงพลางเดินออกไปพร้อมกับผู้ชายคนนี้ ปาลีรีบเข้าไปประคองตัวของปิยะที่ทำท่าจะล้มลงไปกองกับพื้นพลางมองไปที่หนุ่มสาวที่เดินจากไป สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ นี้มันเรื่องอะไรกัน？ แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีเวลาคิดมากไปกว่านี้ เธอไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้ จึงรีบพาปิยะออกไปจากคลับทันทีจากนั้นขึ้นก็โบกแท็กซี่เพื่อที่จะพาปิยะไปส่งที่บ้าน เครื่องปรับอากาศบนรถเย็นมาตลอดทางจนกระทั่งมาถึงที่บ้าน ปิยะก็เริ่มรู้สึกตัวมากขึ้น แต่เริ่มที่จะทำตัวแสดงอาการเมามายอกมา เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะปากก็พูดพึมพำอะไรบางอย่างออกมา โดยเก้าในสิบประโยคที่พูดออกมาก็ไม่พ้นเรื่องของนิทัศน์และความสนใจใหม่ในตัวของพี่น้องฝาแฝด ปาลีมองไปด้านข้างด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดจิตใจ ไม่ต้องพูด ปิยะกำลังรู้สึกขัดข้องใจ ดูเหมือว่าพี่สาวฝาแฝดคู่นี้จะทำมากเกินไปจริงๆ ไม่อย่างนั้นปิยะจะอารมณรุนแรงย่างแบบนี้ได้อย่างไร ทำไมถึงไปดื่มเหล้าที่คลับที่เป็นสถานที่เสื่อมโทรมและแถมยังลืมพกกระเป๋าเงินไปอีก รอจนกระทั่งปิยะพล่อยหลับไปปาลีจึงกลับออกมาด้วยความสบายใจ เมื่อกลับมาถึงบ้านด้วยความเมื่อยล้า ปาลีพบกับความรู้สึกประหลาดใจนั้นคือดนุพลได้กลับมาแล้ว นั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่รอเธอด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา “คุณดนุพล คุณกลับมาแล้ว!” ปาลีระงับความกดดันในจิตใจลง ค่อยๆขยับก้าวเดินเข้าไปหาดนุพล “ไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับ？” ดนุพลเงยหน้าขึ้นมองไปที่ปาลี ปาลีตอบไปด้วยความเร่งรีบ ”ปิยะเธอไปกินเหล้าเมา ฉันไปดูแลเธอมา คุณดนุพล เรื่องของฉันกับรฐาความจริงแล้วฉันตั้งใจจะบอกคุณเร็วๆนี้ แต่แค่.....อ๊ะ.....” แต่ก่อนี่เธอจะได้พูดจบดนุพลพุ่งจากโซฟาเอื้อมมืออกมาคว้าเธอมาไว้ในอ้อมแขน หลังจากนั้นก็โน้มตัวลงและกดตรึงเธอไว้ที่โซฟาหนานุ่ม ปาลีร้องออกมาด้วยความตกใจกับการกระทำของดนุพล “คุณดนุพล คุณจะทำอะ...ไร....” ปาลีมองไปที่ดนุพลด้วยความกล้าๆกลัวๆพลางอ้าปากจะเอ่ยคำพูดออกมาแต่กลับโดนดนุพลแนบริมีปากลงมาเสียก่อน ในตอนนั้นเสียงทั้งหมดของเธอถูกดนุพลดูดกลืนไปจนหมด ริมฝีปากของดนุพลคือความร้อนแรงที่น่าหลงใหล ชั่วพริบตาปาลีได้ถูกหลอมละลายโดยสมบูรณ์ ก่อนที่จะรู้ตัวอีกทีเสื้อผ้าบนร่างกายก็โดนดนุพลปลดเปลื้องออกไปอย่างง่ายดาย เมื่อนั้นปาลีก็ค้นพบว่าดนุพลได้เบียดสะโพกสอบเข้ามาในร่างกายของเธอแล้ว “อา....คุณดนุพล.....” ปาลีอุทานออกมาเนื่องจากการกระทำของดนุพลทำให้เธอสับสนเล็กน้อย เขาต้องการเธอ หมายความว่าเข้ายกโทษให้เธอแล้ว？ “คุณดนุพล.....” ปาลีมองไปที่ดนุพลด้วยใบหน้าที่ซับสีแดงระเรื่อ “ฉันกับร......” “เวลานี้ไม่ใช่ควนที่จะพูดเรื่องนี้” ดนุพลจูบลงมาและได้กลืนกินคำพูดของปาลีเข้าไปในท้องของเขาอีกครั้ง ปาลีทำตามที่บอกและกอดดนุพลอย่างแนบแน่น ทั้งสองคนเพลิดเพลินไปกับความลุ่มหลงเร้าร้อนของกันและกันบนโซฟา หลังจากที่พายุพัดสงบลง ดนุพลอุ้มพาปาลีตรงไปที่ห้องน้ำ และขัดถูร่างปาลีด้วยความรักใคร่และนุ่มนวล ปาลียืนอยู่นิ่งๆหน้าซับสีแดงในขณะที่รับการดูแลด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนจากดนุพล “คุณดนุพล....ฉัน....” ปาลีอยากที่จะคุยอธิบายกับดนุพลให้เข้าใจ "ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร ผมเข้าใจหมดแล้ว" ดนุพลเช็ดหยดละอองน้ำออกจากร่างกายของปาลิ ในขณะที่อุ้มปาลีกลับมาที่ห้องนอนก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า “วันนี้ตอนเย็นจักรกฤษได้มาขอพบผมเป็นพิเศษ บอกผมเกี่ยวกับเรื่องของรฐาว่าได้ทำอะไรกับคุณที่ร้านกาแฟในวันนั้น ทั้งหมดเป็นความผิดผมเองที่ตอนนั้นไม่ได้อยู่ข้างคุณ คุณสบายใจเถอะ หลังจากนี้ผมจะไม่ให้รฐามารังแกคุณได้อีก” เมื่อปาลีได้ฟังก็คาดไม่ถึงเลยว่าจักรกฤษจะมาช่วยเธอ ดูเหมือนว่าวันนั้นที่โรงพยาบาลจะเป็นความผิดของเธอจริงๆที่ตำหนิจักรกฤษไป “คุณดนุพล งั้นคุณก็ไม่ได้โกรธฉันแล้วใช่ไหม？” ดนุพลส่ายหัวและค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา “ความจริงผมโกรธมาก แต่หลังจากที่ฟังคำพูดของจักรกฤษแล้วผมถึงรู้ว่าคนทีผมควรโกรธไม่ใช่คุณแต่เป็นตัวผมเอง คุณถูกรังแกอยู่ข้างนอกแต่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผมทำหน้าที่แฟนได้ล้มเหลว”