ตอนที่ 122 สะใจจริงๆ

ต๭นที่ 122 สะใจจริงๆ สองพี่น้องฝาแฝดมีนามสกุลว่าแซ่มีสุข คนหนึ่งชื่อ: จริยา อีกคนชื่อจารวีชอบใส่เสื้อเหมือนกันกินเหมือนกันชอบทำอะไรก็ทำด้วยกัน หรือแม้กระทั่งผู้ชายยังใช้ด้วยกันได้ ก็อย่างเช่นนิทัศน์ ตอนนั้นเอง พวกเธอเดินส่ายเอวไปมาและเข้าไปยังห้องน้ำ ไม่แม้สังเกตเห็นปาลีและปิยะที่แอบตามพวกเธอไป เข้าไปยังห้องน้ำ สองพี่น้องเลือกคนล่ะห้องจากนั้นก็ปิดประตู นี่เป็นห้องน้ำสาธารณะที่ใหญ่มาก สามารถเข้าๆออกๆได้ง่ายมือที่จับแน่ของปาลีรีบเข้าห้องน้ำตามไปและหาห้องที่จารวี จริยากำลังทำธุระส่วนตัว และเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างพวกเธอ ที่แม่บ้านกำลังทำความสะอาดห้องน้ำอยู่ทำให้เหลืออยู่สองห้องที่มีคนกำลังเข้าอยู่ “ปาลี เธอคิดจะทำอะไรอะไรกันแน่?” ปิยะทนไม่ไหวถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ซู่!” ปาลีรีบชูมือบอกให้เงียบๆ และชี้ไปยังทางสองฝาแฝดนั้นให้ปิยะหนึ่งคน จากนั้นใช้มือชี้ไปยังอ่างล้างมือที่อยู่ตรงหน้าของพวกเธอ ปิยะตกใจครู่หนึ่ง และเข้าใจความหมายที่ปาลีจะสื่อทันทีอ้าปากมองดูปาลีเกือบหลุดตะโดนออกมา “ซู่!” ปาลีรีบใช้มือปิดปากของปิยะไว้ จากนั้นทั้งสองจับมือเดินไปตรงอ่างล้างหน้าใช้ขันเติมน้ำเต็มๆสองขัน และหลังจากนั้น มายังหน้าประตูห้องน้ำของจริยาและจารวี “สาม สอง หนึ่ง!” ปาลีมองปิยะพร้อมพูดเบาๆนับถอย หลังนับเสร็จและในขณะเดียวกันทั้งสองเทน้ำลงพร้อมกัน น้ำที่เต็มขันสองได้ดิ่งลงสู่ในห้องน้ำที่จริยา และจารวีเข้าอยู่ ลงสู่หัวของทั้งสอง “กรี๊ด……กรี๊ด……” จากนั้นเสียงกรี๊ดตกใจจากห้องน้ำได้ดังขึ้นจากหญิงทั้งสอง เข้าห้องน้ำได้ไม่ถึงครึ่ง กำลังสบาย จากนั้นโดนน้ำที่ไหนไม่รู้สาดลงมาสู่หัวถึงทั้งตัว ความรู้สึกแบบนี้เป็นใครก็ไม่ชอบหรอก “โอ๊ย ใครที่ไหนทำอะไรบ้าๆเนี่ย……” “คนบ้าที่ไหนกันเนี่ย……” ทั้งสองกรี๊ดเสร็จ รีบดึงกางเกงขึ้นมาใส่ในขณะเดียวกันก็บ่นด่าไปพร้อมกัน ด้านประตูด้านนอก ปาลีและปิยะได้ใจ รีบวิ่งหนีออกจากห้องน้ำ วิ่งไปด้วยหัวเราะไปด้วย อย่างนี้เขาเรียกว่าสะแกใจแล้วจริงๆ! ทันทีที่กลับไปยังห้องโถงใหญ่ ปาลีและปิยะก็ทำเหมือนเรื่องทั้งหมดไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดนรังแกมานานขนาดนี้ ในที่สุดวันนี้ได้แก้แค้นสักหน่อย ปิยะอารมณ์ดีขึ้นเยอะ จับมือของปาลีไว้และหัวเราะไม่หยุด “หยุดหัวเราะได้แล้ว หัวเราะอีกเดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก” ปาลีที่เก็บและกลั้นขำไว้ มองไปยังทางจาริยาและจารวีที่เปียกเหมือนซุปต้มไก่เดินมาทางนี้ และรีบเก็บอาการให้เร็วที่สุด พูดอะแฮ่ม: “พวกเธอมาแล้ว หยุดยิ้มได้แล้ว ใจเย็น ใจเย็น!” ปิยะตัดสินใจว่าจะไม่หัวเราะแล้ว แค่หันหัวเห็นจริยาและจารวีสภาพแบบนั้น หัวเราะอย่างกะทันหัน และไม่สามารถเก็บไว้ได้หวัดราะออกมา จริยาและจารวีไม่เคยสงสัยในตัวพวกเธอเรื่องห้องน้ำที่เกิดเหตุเจอคนนำน้ำมาเทใส่พวกเธอแต่เป็นเพราะปิยะ ปิยะแค่หัวเราะ หญิงทั้งสองก็แน่ใจทันที ในเวลาเดียวกันก็มองปิยะอย่างแรง และเดินไปข้างของนิทัศน์ ฟ้องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วยน้ำเสียงแอบแบ๊ว ในขณะเดียวกัน ไม่คิดเลยว่า พวกเธอเปียกไปทั้งหัวจรดเท้า เสื้อผ้าเปียกที่แนบติดร่างกาย หุ่นที่สมบูรณ์แบบ นอกจากนี้ยังเห็นชุดชั้นในที่เซ็กซี่กับกางเกงในจีสตริง แค่เวลานั้น ก็สามารถดึงดูดความสนใจจากคนในห้องโถงที่กำลังแข่งขันกันจ้องมองไปยังตัวของพวกเธอ นิทัศน์ที่เห็นก็ขมวดคิ้วขึ้น มองดู สายตาที่เย็นชามองดูจริยาและจารวีกลับไม่ได้รู้สึกอะไรพูด: “เปียกมาขนาดนี้แล้วยังมีหน้ากล้ามาให้ฉันขายขี้หน้าอีก รีบลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” “แต่ว่า……นี้เป็นเพราะว่าปิยะที่ทำให้พวกเรากลายเป็นแบบนี้นะคะ” “ใช่ค่ะ ท่านประธาน คุณต้องจัดการให้พวกเราด้วยนะคะ!” หญิงทั้งสองโดนมาขนาดนี้ จะแพ้ง่ายๆแบบนี้ก็ไม่ใช่อยู่แล้ว พวกเธอไม่รู้เลยว่ายิ่งพวกเธอทำแบบนี้ยิ่งทำให้นิทัศน์ลำคานและรังเกียจมากขึ้นเรื่อยๆ สายตาของนิทัศน์มองแรง พูดอย่างเย็นชา: “กลับไปการประมูลของวันนี้พวกเธอก็ไม่ต้องเข้าร่วมแล้ว รีบไสหัวออกไปจากตรงนี้เดี๋ยวนี้!” หญิงทั้งสองตกใจจนตัวสั่น ทุกวันนี้ นิทัศน์ไม่เคยพูดรุนแรงขนาดนี้มาก่อน แต่เป็นเพราะพวกเธอยิ่งอยู่ยิ่งทำตัวได้ใจเรื่อยๆ จนถึงเวลา ทั้งสองรู้แล้วว่าที่ของตัวเองอยู่ตรงไหนกันแน่ ไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว หันหลัง ก้มหน้าเดินออกจากห้องโถงไป ตอนที่เดินผ่านปิยะและปาลี กัดปากพูด: “ปิยะ หล่อนจำไว้เลยนะว่าพวกเราจะแก้แค้นอย่างสาสม!” พูดจบ ถึงจะยอมไปสักที ปาบีที่ได้ยิน พูดอย่างเป็นห่วงขึ้นมาว่า: “ปิยะ วันนี้ฉันทำให้แกเดือดร้อนแล้วหรือเปล่า?” ถึงน้ำขันเมื้อกี้จะสะใจมากแค่ไหน แต่ถ้าหลังจากนี้จะทำให้ปิยะเดือดร้อนมากขึ้นหรือเปล่า เธอไม่น่าใจร้อนเลยเมื่อกี้