ตอนที่132ฉันอยากกลับบ้าน

ต๭นที่132ฉันอยากกลับบ้าน ผู้หญิงคนนั้นราวกับรู้อยู่แล้วว่าปาลีจะมีปฏิกิริยาแบบนี้มือก็เอาปึกผลการตรวจพวกนั้นวางไว้ข้างๆและพูดว่า“เธอสลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆฉันว่าเพื่อนเธอน่าจะหาเธอให้วุ่นอยู่นะถึงแม้ว่าเธอไม่อยากจะเจอเขาก็ควรที่จะบอกเขาว่าตอนนี้เธอปลาดภัยดีหรือไม่” พูดเสร็จผู้หญิงคนนั้นก็ยื่นโทรศัพท์ให้ปาลี ปาลีรับมาด้วยมือที่สั่นไหวที่ผู้หญิงพูดก็ถูกเธอหายไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆดนุพลคงจะตามหาตัวเธอให้วุ่นแล้วแต่มือที่กำโทรศัพท์อยู่นั้นปาลีกลับไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงกับดนุพล มองขึ้นไปที่หน้าของผู้หญิงคนนั้นปาลีก็พูดว่า“ทำไมเธอถึงช่วยฉันล่ะ?” เธอกับเขาก็เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน ผู้หญิงคนนั้นนิ่งเงียบไปถอนหายใจแล้วพูดว่า“คนร่วมชะตาเดียวกันน่ะ..” ปาลีที่ได้ฟังก็รู้สึกตกใจ“หรือว่าเธอก็เคยถูก...” คำพูดต่อจากนั้นทำเอาเธอพูดออกมาไม่ได้ไม่แปลกที่ผู้หญิงคนนี้จะช่วยเธอเก็บหลักฐานแท้จริงแล้วเขาก็เคยผ่านประสบการณ์แบบเดียวกันนี่เอง ผู้หญิงคนนั้นระบายยิ้มออกมาบางๆ“เรื่องทั้งหมดต้องอาศัยเวลาค่อยๆก้าวข้ามไปตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เสียใจแล้วดังนั้นคุณไม่ต้องไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมันแล้วล่ะรีบโทรหาเพื่อนคุณเถอะหรือไม่ก็ส่งข้อความไปหาก็ยังดีงั้นฉันจะไปซื้อข้าวให้คุณก่อนแล้วกัน” พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกจากห้องไป เหลือทิ้งไว้แต่ปาลีที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่เตียงคนเดียวน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีเสียง ในที่สุดปาลีก็เลือกที่จะส่งข้อความไปบอกดนุพลโกหกออกไปว่าตัวเองบังเอิญเจอเพื่อนทั้งหมดโอเคดีดนุพลไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนดนุพลที่ตามหาปาลีทั้งวันทั้งคืนจนใกล้จะบ้าแล้วพอได้เห็นว่าปาลีใช้เบอร์แปลกส่งข้อความมาเขาก็รีบโทรกลับไปทันที แต่ว่าปาลีไม่พร้อมที่จะได้ยินเสียงของเขาเธอกลัวว่าถ้าเธอได้ยินเสียงของเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา ดนุพลที่เห็นว่าไม่มีคนรับโทรศัพท์ก็ส่งข้อความไปตามนิสัยปกติถามปาลีว่าอยู่ที่ไหนเขาจะรับไปรับเธอทันที มือของปาลีที่สั่นสะท้านก็พิมพ์ข้อความตอบกลับไปแต่ให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีทางบอกว่าอยู่ที่ไหนและแท้จริงแล้วตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน พวกเขาทั้งสองก็ยังคุยกันผ่านการส่งข้อความไปมาต่อมาดนุพลเริ่มสงสัยว่าคนที่ส่งข้อความจะไม่ใช่ตัวของปาลีแต่ว่าเนื่องจากข้อความที่ส่งกลับมาก็ค่อยๆวางใจแล้วเขาเชื่อว่าข้อความพวกนี้ต้องเป็นข้อความที่ปาลีพิมพ์ส่งมาเองเพราะว่าแต่ละคนล้วนแต่จะมีวิธีการพูดเป็นของตัวเองและมันก็เป็นวิธีการพูดของปาลีจากจุดนี้ไม่มีใครจะรู้ดีไปกว่าดนุพลแล้ว ทั้งนัฐพงษ์และจักรกฤษที่คอยช่วยตามหาปาลีเป็นเพื่อนดนุพลพอได้ยินว่าปาลีปลอดภัยดีก็วางใจจากที่เป็นกังวล ผ่านไปสองสามวันแต่ละวันปาลีผ่านไปด้วยความหวาดผวาอย่างไม่รู้จบแต่ละคืนก็มีอาการฝันร้ายกวนใจที่เข้ามาในฝันมักจะฝันถึงฉากที่รฐาที่โหดร้ายป่าเถื่อนและไม่สนใจความรู้สึกของเธอมันเหมือนจริงมากมันเหมือนจะทำให้ใจเขาแหลกสลายอีกครั้งแค่ไม่กี่วันก็ทำให้ปาลีผอมซูบทั้งยังนอนซมอยู่บนเตียงขยับตัวไปไหนไม่ไหว และวันที่ผ่านมาเหล่านี้มีเพียงแค่ข้อความของดนุพลเท่านั้นที่ปลอบใจ แต่หลายต่อหลายครั้งก็ไม่กล้าที่จะกลับไปเธอกลัวตอนนี้เธอกลัวทุกอย่างที่เกี่ยวดนุพล จากที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตอนที่คนๆนึงที่ละอายใจและกระวนกระวายใจจะทำให้ทรมานยังกับอะไรกว่าจะผ่านไปแต่ละวันเหมือนใช้เวลาเป็นปี โชคดีที่ไม่กี่วันที่ผ่านผู้หญิงคนนี้ที่ดูแรงๆกลับมีจิตใจเมตตากลับคอยดูแลปาลีอย่างเงียบๆมาตลอดทั้งไม่ไล่ปาลีออกจากบ้านและก็ไม่ได้เรียกร้องเงินจากปาลี ถึงแม้ว่าเวลาส่วนมากเขามักจะแต่งหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติวิ่งวุ่นทำงานอยู่ข้างนอกแต่เมื่อถึงเวลากินข้าวสามมื้อเขาก็จะกลับบ้านมาอย่างตรงเวลาพร้อมซื้อข้าวกลับมาให้ปาลีถึงแม้ว่าในหลายๆครั้งแม้แต่ปากปาลีก็ไม่ขยับแต่ธัญญาก็ยังทำแบบนี้ทุกวัน และชื่อของเขาก็โดดเด่นเฉพาะตัวชื่อว่าธัญญา ผ่านไปห้าวันแล้ว ธัญญายังคงกลับบ้านตรงเวลาเหมือนเดิมซื้อข้าวเที่ยงกลับมาให้ปาลีทอดมองไปยังปาลีที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบเชียบดวงตาที่ว่างเปล่าไร้วิญญาณกำลังมองไปยังฝ้าเพดานธัญญาถอนหายใจเบาๆพูดว่า“เธอจะนอนแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน?” ปาลีหันไปมองธัญญาทันใดนั้นก็น้ำตาไหลลงมาเงียบๆอีกครั้ง ธัญญาพูดอีกว่า“ห้าวันแล้วนะแผลบนตัวเธอก็ใกล้จะหายดีแล้วไม่อยากจะกลับไปหาแฟนเธอจริงๆหรอ?” กี่วันที่ผ่านมาถึงแม้ว่าปาลีจะไม่ค่อยยอมพูดคุยแต่ว่าจากคำพูดบางคำทำให้ธัญญารู้ว่าปาลีนั้นเจอกับความเคราะห์ร้ายขมขื่นประมาณไหน “ดนุพล...” ปาลีพึมพำออกมาเบาๆให้ท้องฟ้ารู้ว่าช่วงที่ผ่านมานั้นเธอคิดถึงดนุพลเท่าไหร่แต่ว่า..กลับไปไม่ได้แล้วเรื่องทั้งหมดมันกลับไปไม่ได้แล้ว เวลานี้ปาลีคิดถึงพ่อเหลือเกินบนโลกใบนี้นอกจากดนุพลแล้วก็มีแค่พ่อที่รักและเป็นห่วงเธอ “ฉะฉันอยากบ้าน...” ปาลีจู่ๆก็นั่งลงไปจับมือของธัญญาแน่นสะอึกสะอื้นพร้อมพูดว่า“ฉันอยากกลับบ้าน!”