ตอนที่134พวกเราเลิกกันเถอะ

ต๭นที่134พวกเราเลิกกันเถอะ ปาลีกระตุกเงยหน้าขึ้นมองนี่เป็นครั้งแรกที่ดนุพลเรียกชื่อเต็มของเธอไม่ต้องสงสัยเลยว่าดนุพลคงโกรธเข้าแล้วปาลีรู้สึกได้อยู่ลึกๆ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้...งั้นก็เอาแบบนี้แล้วกันเธอจะได้ไม่ต้องไปคิดหาเหตุผลอื่นๆมาเป็นข้ออ้างที่จะห่างกัน เธอพยักหน้าสองสามทีปาลีฝืนยิ้มแล้วพูดว่า“ดนุพลเรา..เลิกกันเถอะ！” เมื่อคำนี้หลุดออกมาจากปากเธอทำเอานัฐพงษ์งงไปเลย จักรกฤษก็นิ่งงงไป ธัญญาก็นิ่งงงไป ดนุพล...ร่างกายที่เหมือนถูกฟ้าผ่าแค่พริบตาเดียวใบหน้าก็ซีดเผือดราวกับกระดาษ “เธอ..พูดอะไรออกมาน่ะ?” ดนุพลมองปาลีด้วยความไม่เชื่อเขาเพียงแค่ถามเธอไปหนึ่งหรือสองประโยคก็เท่านั้นคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดออกมาว่าจะเลิกกับเขา “ไม่กี่วันที่ผ่านฉันคิดมันอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วว่าฉัน..ไม่เหมาะกับเธอเราเลิกกันเถอะ” ปาลีเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองตาของดนุพลเสียงที่สั่นสะท้านกำลังจะสะกดกลั้นอารมณ์อย่างสุดความสามารถพร้อมหยิบกระเป๋าเดินทางกับกระเป๋าจากมือของดนุพลทันทีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อนกับธัญญาที่อยู่ข้างๆว่า“ธัญญาฉันยังอยากจะไปอยู่กับเธอที่นั่นอีกสักสองสามวันพวกเราไปกันเถอะ!” พูดไปก็ลากกระเป๋าหวังจะออกไปจากที่นี่ “ที่รัก....” ดนุพลหลังจากที่นิ่งงงไปครู่หนึ่งก็รีบเดินไปสวมกอดปาลีไว้จากข้างหลังน้ำเสียงที่เต็มด้วยความกังวล“ที่รักคุณอย่าไปนะผมผิดไปแล้วผมคิดผิดไปแล้วผมไม่ควรจะถามคุณออกไปนั้นเลยผมไม่ควรไม่เชื่อคุณอย่าโกรธผมเลยนะหื้มเรากลับประเทศกันนะกลับบ้านกัน...” ปาลีปิดตาแน่นน้ำไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างอย่างเงียบๆ ดนุพลเป็นผู้ชายเย่อหยิ่งคนหนึ่งเวลานี้กลับใช้น้ำเสียงเสียงทุ้มต่ำขอร้องอ้อนวอนเธอความรักที่เขามีต่อเธอคงมีมากเหลือเกิน แต่น่าเสียดายที่เรื่องทั้งหมดมันกลับไปไม่ได้อีกแล้ว ปาลีกัดริมฝีปากแน่นค่อยๆเอามือที่ดนุพลกอดเธอไว้แกะออกทีละนิ้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ฉันไม่ได้พูดออกไปเพราะความโกรธฉันจริงจังนะพวกเราน่ะจบกันด้วยดีเถอะ!” พูดจบก็ไม่หันกลับไปมองร่างกายที่แข็งทื่อของปาลีค่อยๆเดินห่างออกไป ธัญญาสับสนไปชั่วขณะแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆก็เดินตามปาลีไป ทิ้งไว้แต่ดนุพลที่งงเป็นไก่ตาแตกอยู่ที่เดิมและนัฐพงษ์กับจักรกฤษที่กำลังอยู่ในสถานการณ์ตกตะลึงงงงวย “ปาลีนี่เธอจะตัดเยื่อใยกันแบบนี้จริงๆหรอ?” ทันใดนั้นดนุพลก็ร้องเรียกตะโกนอยู่ข้างหลังของปาลีด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด ทำให้พวกนักท่องเที่ยวในสนามบินค่อยๆหยุดเดินทันทีสายตาจับจ้องมาที่ตัวเขาและปาลีอย่างรวดเร็ว ปาลีสั่นไปทั้งตัวดนุพลที่ตะโกนเรียกเธอใจแทบจะแหลกสลายแต่ว่า...เธอกลับไปไม่ได้แล้วกำลังอดกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาปาลีปาลีเริ่มก้าวและวิ่งออกไปทางข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง เธอต้องการที่จะออกไปจากที่นี่เธอกลัวว่าถ้ายังอยู่ที่นี่ไปอีกวินาทีเดียวเขาก็จะไม่สามารถบังคับตัวเองได้ “อย่าไป...” ดนุพลที่เห็นปาลีจะไปจากเขาจริงๆก็ขยับตัวเพื่อที่จะตามเธอไป “ดนุพลหยุดอยู่ตรงนั้น!” นัฐพงษ์กลับดึงดนุพลไว้จากข้างหลังพูดจากความหมายที่แท้จริง“การตามตื๊อเนี่ยมันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงเขาทำกันสิ่งที่นายควรทำคือปล่อยเธอไปซะก็แค่ผู้หญิงคนเดียวนายไม่ต้องทำถึงขนาดที่ไม่เหลือเกียรติไว้เลย” “ปล่อยฉัน...” เวลานี้ดนุพลฟังคำพูดของนัฐพงษ์ที่ไหนกันล่ะมองไปทางปาลีที่ยิ่งวิ่งก็ยิ่งห่างออกไปเขารู้เพียงแค่ว่าถ้าเขาไม่ตามเธอไปชีวิตนี้ก็เกรงว่าจะต้องสูญเสียหญิงสาวที่ตนเองรักไป แต่ว่านัฐพงษ์ไม่ยอมที่จะปล่อยมือกลับยิ่งดึงดนุพลไว้แน่น ในที่สุดจักรกฤษก็ทนดูต่อไปไม่ได้ก็พูดไปทันทีว่า“นัฐพงษ์นายให้ดนุลตามไปเถอะ!”เขาเข้าใจความคิดของนัฐพงษ์ถึงกับว่าเขาก็หวังว่าตั้งแต่นี้ไปปาลีกับดนุพลจะเลิกกันแต่ว่า..เขาไม่ถึงกับนัฐพงษ์ในใจของเขาความเป็นพี่น้องยังคงสำคัญที่สุด นัฐพงษ์ที่ไม่ได้สนใจจักรกฤษตั้งแต่แรกก็เพียงแค่ชักสีหน้าพูดว่า“ฉันบอกไม่ต้องก็คือไม่ต้องไปก็แค่ผู้หญิงคนเดียวไม่มีก็ค่อยหา..อะ...” แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดจบดนุพลก็ใช้หมัดขวาไปทักทายใบหน้ารูปงามของเขา บนโลกใบนี้ไม่มีใครเทียบกับเธอได้ ตาของดนุพลแดงกล่ำใช้หนึ่งหมัดต่อยนัฐพงษ์ไม่แคร์สายตาของกลุ่มคนรอบๆแล้วตามไปทางที่ปาลีออกไป แต่ว่าคนในสนามบินเยอะเกินไปเขาเพียงแค่ถูกนัฐพงษ์ทำให้เสียเวลาแค่แปปเดียวในกลุ่มคนก็หาไม่เจอแม้แต่เงาของปาลีและธัญญาแล้ว ดนุพลไม่มีความลังเลวิ่งออกไปจากสนามบินไปอย่างสุดชีวิตแต่ทว่าข้างนอกสนามบินคนเดินไปเดินมาก็เหมือนกันไปหมดเต็มไปด้วยฝูงชนรถแท็กซี่แดงๆเขียวๆในแต่ละแถวนั้นแออัดกันอยู่ถึงแม้ว่าเวลานี้ปาลีจะนั่งอยู่ในแท็กซี่ไม่ไปไหนเขาก็ไม่มีทางที่จะหาจะอยู่ดี และเวลานี้ปาลีก็นั่งอยู่ในแท็กซี่พวกนั้นจริงๆ จากตำแหน่งของเธอสามารถเห็นดนุพลที่ออกมาตามหาได้อย่างชัดเจนใบหน้าที่ร้อนรนท่ามกลางฝูงชนกำลังหาเขาอยู่ “ดนุพล..ฉันขอโทษขอโทษขอโทษจริงๆ.....” ปาลียกมือขึ้นปิดปากสุดท้ายก็บังคับไม่ได้ที่ต้องจะร้องไห้ออกมา ธัญญาที่นั่งอยู่ข้างๆไปมองที่พวกทั้งคู่ที่อยู่ตรงหน้าต่างฝ่ายต่างก็ทรมานทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะพูดออกไปว่า“บางทีเธอควรจะอธิบายกับเขาให้ชัดเจนฉันดูออกว่าเขารักเธอมากฉันคิดว่าเขาจะเข้าใจเธอพวกเธอก็ยังจะอยู่ด้วยกันต่อได้”.....