ตอนที่135กลับบ้านนอก

ต๭นที่135กลับบ้านนอก ปาลีส่ายหัว“ไม่เธอไม่เข้าใจดนุพลเขาคือคนที่เพียบพร้อมคนหนึ่งในชีวิตของเขาไม่มีจุดไหนด่างพร้อยต่อให้เป็นสิ่งชอบเขาก็สามารถทิ้งมันเหมือนเป็นของไร้ค่าได้ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งเป็นคนรักแบบฉันก็อาจจะเป็นแบบที่เธอพูดฝืนใจยอมรับไปแต่ว่าเรื่องนี้จะต้องบาดแผลในใจเขาไปตลอดกาลอย่างแน่นอนและนี่เป็นที่ฉันไม่อยากจะเห็นมัน” แทนที่จะต้องทุกข์ทรมานกันทั้งสองก็รีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า ทั้งหมดนี้ให้มีแค่เขาคนเดียวที่แบกรับก็พอแล้ว ธัญญาหมดคำจะพูดทันทีที่ปาลีพูดมาก็มีเหตุผลเงียบไปสักพักก็พูดว่า“งั้นเธอตอนนี้...วางแผนจะกลับไปอยู่กับฉันที่นั่นอีกจริงๆหรอ? “ไม่หรอก” ปาลีส่ายหัวอีกครั้ง“ฉันอยากกลับบ้านเธอพาฉันไปสนามบินอีกที่เถอะนะ” กระเป๋าของเธอที่เพิ่งจะเอามาจากดนุพลเธอมีพาสปอร์ตที่ใช้กลับประเทศแล้ว ธัญญานิ่งไปแปปนึงก็กลับเป็นปกติแต่ก็ยังพยักหน้าอย่างจำยอมแล้วพูดว่า“โอเค” ทันใดนั้นก็เรียกแท็กซี่ไปอีกสนามบินทันที ตอนที่แท็กซี่ขับผ่านดนุพลไปก็ราวกับคืนนั้นที่ปาลีถูกรฐาจับตัวขังไว้ในลิฟต์ดนุพลยังคงหันหลังให้กับปาลีสายตาที่ร้อนรนกำลังมองหาไปตรงหน้าช่างไม่รู้อะไรเสียเลยปาลีกำลังผ่านเขาไปจากทางด้านหลัง จ้องมองไปด้านหลังของดนุพลปาลีก็ก้มลงให้พ้นกระจกเม้มริมฝีปากแน่นร้องไห้น้ำตาแตกเธอกับเขาก็มักจะเป็นแบบนี้หรือไม่ก็เราไม่มีบุพเพสันนิวาสต่อกัน เมื่อส่งปาลีถึงอีกสนามบินแล้วธัญญาก็จัดการขั้นตอนทุกอย่างให้ปาลีอย่างเงียบๆ ก่อนจะไปถึงแม้ว่าปาลียังมีอาการตื่นตระหนกอยู่บ้างแต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณธัญญา“ขอบคุณเธอนะช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาถ้าไม่ใช่ว่ามีเธอฉันคิดว่าฉันคงจากโลกนี้ไปแล้วขอบคุณเธอมากจริงๆหลังจากนี้ถ้าเธอมาประเทศจีนต้องบอกฉันนะฉันจะเป็นไกด์ให้เธอเอง” “โอเค!” ธัญญายิ้มบางๆแล้วพยักหน้าทันใดนั้นก็ยกโทรศัพท์ในมือขึ้นโบกๆเล็กหน่อยแล้วพูดว่า“หลังจากกลับประเทศแล้วถ้าเธอต้องการเพื่อนคุยล่ะก็โทรหรือส่งข้อความหาฉันได้ตลอดเลยนะ” ปาลีพยักหน้าก็ลากกระเป๋าเดินทางหมุนตัวเงียบๆแล้วเดินออกไปทันที มองไปยังแผ่นหลังปาลีที่ค่อยๆห่างออกไปธัญญาช้อนดวงตาคู่สวยขึ้นเล็กน้อยพูดพึมพำเบาๆกับตัวเองว่า“ประเทศจีนฉันจะต้องไปให้ได้ปาลีพวกเราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน!”... ขณะที่ปาลีกำลังลากกระเป๋าเดินทางใบหน้าที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินกลับตอนกลับถึงหมู่บ้านน้ำขาวก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว ปกติผู้คนในชุมชนก็จะนอนเร็วกันไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่ของเธอก็ปิดไฟล็อกบ้านกันแล้วปาลียืนอยู่หน้าประตูบ้านแต่กลับไม่กล้าที่จะเคาะประตูเธอกลับบ้านมาอย่างฉุกละหุกแบบนี้ต้องทำให้พ่อแม่ตกใจแน่ๆ ปาลีเลยนั่งกอดเข่าพิงประตูหน้าบ้านเงยหน้ามองฟ้าดวงจันทร์ดูเย็นราวกับน้ำฟ้าปลอดโปร่งบรรยากาศกลางคืนของบ้านเกิดเธอช่างสวยเสียจริง ทั้งบรรยากาศกลางคืนที่งดงามและคุ้นเคยทำให้ใจที่ไม่เป็นสุขของปาลีได้รับความสงบอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน คืนนี้ปาลีก็ขดตัวนอนอยู่หน้าประตูบ้านของตัวหนึ่งคืน เมื่อถึงวันถัดมาที่ธามตื่นมาตอนเช้าเปิดประตูก็เจอกับปาลี “ปาลีลูกถึงมานอนอยู่ข้างนอกได้อย่างไรกันลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่เคาะประตูล่ะ?ลูกคนนี้เนี่ย” ธามสงสารปาลีที่เพิ่งตื่นอย่างจับใจหลังจากนั้นก็ช่วยปาลียกกระเป๋าเข้าบ้าน พอได้เห็นหน้าพ่อตัวเองที่ดูเริ่มแก่ชราแต่กลับอ่อนโยนไม่มีอะไรเทียบปาลีที่ยังไม่ตื่นดีน้ำตาก็ไหลออกมาทันที “พ่อ.....” พอพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดพ่อปาลีก็ร้องไห้ราวกับเด็ก “ปาลีลูกเป็นอะไรเกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?” ธามที่เห็นปาลีร้องไห้ใจกระตุกวูบทันใดนั้นเบนสายตาแล้วพูดว่า“รฐากับน้องสาวลูกมารังแกลูกอีกแล้วใช่หรือไม่?” ปาลีที่ได้ยินพ่อพูดถึงชื่อรฐาก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีกทันที จาริณีที่กำลังหวีผมล้างหน้าก็ได้ยินเสียงคนอยู่ข้างนอกรีบเดินออกจากในห้องมาเห็นตอนที่ปาลีกำลังร้องไห้พอดีก็ลากปาลีมาด้วยความแปลกใจถามออกไปเสียงดังว่า“เกิดอะไรขึ้น?ทำไมกลับมาฉุกละหุกล่ะ?น้องขวัญกับรฐาล่ะ?เขาไม่ได้กลับมากับลูกหรอ? ธามพอได้ฟังแบบนี้ก็ดึงปาลีออกจากจาริณีด้วยความโมโหถลึงตาใส่แล้วพูดว่า“ไม่เห็นหรอว่าลูกกำลังร้องไห้เรื่องอื่นน่ะค่อยถาม” พูดจบก็ใช้น้ำเสียงนุ่มนวลปลอบปาลีเหมือนกับตอนเด็กๆ“ปาลีอย่าร้องเลยลูกไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรพ่อจะยืนอยู่ข้องลูกเสมอเข้ามาในห้องก่อนมาหิวหรือเปล่าพ่อจะได้ทำก๋วยเตี๊ยวให้บะหมี่ไข่ที่ตอนเด็กๆลูกชอบไงโอเคไหม?”...