ตอนที่155บาปกรรมครั้งใหญ่

ต๭นที่155บาปกรรมครั้งใหญ่ “นิชหมายความว่าอะไร?” พอตกลงไปยังกับดักต้นน้ำหันตัวไปทางนิชที่โดนทับไว้ใช้สองมือจับคอของนิชไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “ต้นน้ำแกปล่อยมือ……แฮ่กแฮ่ก……” นิชแทบหายใจไม่ออกเพราะต้นน้ำและสัญชาตญาณก็ให้หันไปทางต้นน้ำในขณะเดียวกันทั้งสองก็ต่อสู้กันขึ้นมาทันที แต่ชัดเจนมากอายุที่มากพอสมครัวของนิชเปรียบไม่ได้กับพลังของต้นน้ำทำได้เพียงต่อสู้ดิ้นรนกับต้นน้ำที่ทับตัวเองอยู่อย่างนั้นถึงครึ่งทางก็ขยับอะไรไม่ได้ “พูดแผนการวันนี้ทั้งหมดเป็นแผนของคุณหรือน้องวารีเป็นคนคิด?” ต้นน้ำถามอย่างโกรธแค้นบวกกับฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไปไม่ได้เบามือให้เลนนิชถูกจนเหลือแต่ดวงตาที่ขาวโพลนเกือบหายใจไม่ออกแล้วยังมีแรงที่ตอบคำถามของเขาได้ “ฉันเอง!” จากนั้นในตอนนี้เองด้านบนก็มีเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา จากต้นเสียงต้นน้ำตัวสั่นหันไปกลับเห็นวารีไม่รู้ตอนไหนก็ปรากฏตัวอยู่หลุมด้านหน้าและในมือยังจับปืนที่เอาไว้ล่าสัตว์ปอกปืนสีดำขมิบเล็งเข้าหาต้นน้ำ “น้องวารีหนู……เหรอ……” ตกใจตะลึงบนหน้าของต้นน้ำตกใจไม่เบาแต่เขายังพูดไม่ทันจบได้ยินแค่“ปัง”เสียงปืน1นัดได้ดังขึ้นวารีลงมือไม่สับสนทันทีดูจากระยะห่างแล้วกระสุนตรงไปยังหน้าอกของต้นน้ำต้นน้ำกรีดร้องทั้งตัวทับอยู่บนร่างของนิช “ทำทำไม……ต้องฆ่าฉัน?” ต้นน้ำตายคาตาไม่มองไปทางวารีหน้าอกที่ถูกยิงเลือดค่อยๆไหลออกมา “อย่ามาโทษฉันนะจะโทษก็โทษตัวเองที่ไม่มีวาสนานายเองก็ไม่ดูๆดูตัวเองว่าเป็นยังไงนายคู่ควรกับฉันวารีไหม?นายได้ร่างกายฉันไปฉันขอชีวิตนายนี้ก็เหมือนการค้าขายทั้งสองฝ่ายเท่าเทียมกัน” สีหน้าของวารีไม่เปลี่ยนและเก็บปืนไม่มีสีหน้าแสดงอะไร วารีแต่เล็กจนโตก็อาศัยอยู่กลางเขาและเรียนรู้วิธีใช้ปืนจากนิชตั้งแต่เด็กตอน7-8ขวบกล้าใช้ปืนขึ้นเขาเองล่าสัตว์ป่ามาแล้วมากมายและต้นน้ำที่อยู่ในสายตาเธอก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เนรฉานดังนั้นตอนที่ยิงต้นน้ำตายวารีไม่มีท่าทีที่หวาดกลัวใดๆเธอแค่คิดว่าตัวเองกำลังล่าสัตว์ป่าตัวหนึ่ง “เธอ……จิตใจอำมหิต……” ต้นน้ำที่จ้องมองไปยังด้านบนสุดที่มีผู้หญิงของตัวเองยืนอยู่ นี้ก็คือผู้หญิงที่อยู่ในใจของต้นน้ำและใจของเธอทุกวันทุกคืนก็อยู่กับชายคนอื่นความชอบที่เปล่าประโยชน์เขายังอยากให้เธอแต่งงานกับเขาให้เป็นภรรยาเนี่ยนะทางกลับกันเธอไม่มีความรู้สึกอะไรให้เขาเลย ในตอนนี้ใจของต้นน้ำเต็มไปด้วยเสียใจและเกียจชังกับความไม่ยุติธรรมด้วย! แต่ปืนนักนี้ของวารีทั้งแม่นทั้งแป๊ะยิงถูกหัวใจเขาเต็มๆเขาค่อยๆสลบไปม่านตาค่อยๆปิดลงจากนั้นจิตใจของเขาเต็มไปด้วยความเกียจความไม่พอใจและตายอย่างเคียดแค้น ข้างๆนิชที่เห็นฉากนี้ใกล้กลายเป็นคนบ้าเต็มที พอเห็นแววตาของต้นน้ำที่แดงก่ำและหายใจเฮือกสุดท้ายนิชตะโกนร้องขึ้นมาอย่างตกใจรีบถอยหลังไปและเลือดของต้นน้ำก็ไหลเต็มใส่บนตัวของเขาในขณะเดียวกันเขาก็เงยหน้ามองไปยังทางวารีสายตาที่หวาดกลัวค่อยๆเปลี่ยนไป ปืนนัดเมื่อกี้ทำให้นิชเข้าใจแล้วว่าลูกสาวของตัวเองน่ากลัวแค่ไหนเปรียบกับเขาไม่ได้เลย “พ่อขึ้นมาเถอะ!” ในตอนนี้เองวารีหยิบไม้หนาใหญ่ที่อยู่ข้างๆลงไปที่หลุมกับดัก นิชที่ยังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นค่อยยื่นมือไปจับท่อนไม้ไว้วารีดึงขึ้นมาถึงได้สติกลับมาได้มองดูต้นน้ำที่อยู่ในหลุมกับดักพูด:“รี……ตอนนี้พวกเราควรทำไงต่อกันดี?” “ยังไงต่ออีกล่ะคะก็ฝั่งเลยค่ะอย่าให้เหลือหลักฐานแม้แต่นิดเดียว” วารีกลับมาเป็นเธอที่รู้สึกว่าไม่ได้ทำผิดอะไรเหมือนเดิมมองไปทางพ่อน้ำตาคลอพูด:“คุณพ่อเรื่องนี้อย่าได้ให้ใครรู้เด็ดขาดเลยนะคะไม่อย่างนั้นสิ่งที่พวกเราหวังไว้จะพังหมดไปตลอดชีวิต” “ได้ยังไงพ่อก็ไม่มีทางบอกใครแน่นอนถึงตายก็ไม่เด็ดขาด” เร็วมากนิชรับรวบรวมสติกลับมาวันนี้เขาตัดสินใจฆ่าต้นน้ำก็เตรียมใจมาแล้วแต่แค่เมื่อกี้วารีเป็นคนลงมือทำให้เขาคาดไม่ถึงนี้ก็เลยทำให้เกินความคาดหมายของเขา ต่อมาสองพ่อลูกจิตใจอำมหิตก็ช่วยกันลงมือขุดดินลงไปที่หลุมกับดักเต็มบนตัวของต้นน้ำให้เต็มๆเพื่อทำลายหลักฐานไม่ให้เหลือร่องรอยอะไรแม้แต่นิดเดียว