ตอนที่423ลูกถูกจับตัวไป

ตอนที่423ลูกถูกจับตัวไป หลังจากวางสายของประทินเตชินก็หันไปกำชับกับพี่เลี้ยงว่าให้ดูแลธีมนต์เป็นอย่างดีจากนั้นก็บอกสองตายายก่อนที่เขาจะออกจากบ้านไป ร้านกาแฟอำพันเป็นร้านกาแฟที่มีชื่อเสียงใช้วัตถุดิบที่คัดสรรมาเป็นอย่างดีอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ก็ทันสมัยจึงทำให้มีลูกค้าเป็นจำนวนมากโดยเฉพาะช่วงกลางวันบรรยากาศในร้านจะคึกคักมาก การที่หล่อนนัดเขาที่นี่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากด้วยสภาพจิตใจของประทินตอนนี้ไม่น่าจะชอบบรรยากาศแบบนี้แต่เขาก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากเพราะในใจก็รู้ดีว่าหล่อนดื้อดึงเขาแค่ต้องการจะพบหล่อนเพื่อที่ห้ามไม่ให้หล่อนนำภาพของนัชชาไปส่งต่อ เตชิตคิดไม่ถึงเลยว่าประทินไม่ได้คิดที่จะไปที่ร้านกาแฟแต่แรกและไม่ได้อยากที่จะพบเขาด้วยซ้ำหลังจากวางสายจากเตชิตหล่อนก็รีบขับรถมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลจิวะพงษ์ทันทีมือที่กำพวงมาลัยรถมีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อยสายตาชำเลืองไปที่โทรศัพท์มือถือกลัวว่าเตชิตจะโทรเข้ามา หล่อนต้องอาศัยจังหวะที่เตชิตกำลังเดินทางไปร้านกาแฟรีบมาให้ถึงบ้านหลังเก่าก่อนที่เขาจะถึงร้าน ปกติคนที่ขับรถใช้ความเร็วไม่เกิน100ไมล์ต่อชั่วโมงตอนนี้ขับโดยใช้ความเร็ว120กว่าไมล์ต่อชั่วโมงหล่อนขบกรามแน่นเหยียบคันเร่งรถเหมือนลูกกระสุนที่พุ่งออกไปทยานไปบนถนนอย่างรวดเร็ว จากบ้านหล่อนมาถึงที่นี่ใช้เวลา20กว่านาทีหล่อนไม่ได้ขับเข้าไปด้านในแต่เลือกที่จะจอดรถในที่ที่ไม่สะดุดตานักแล้วแอบอยู่ที่มุมหนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาโทรไปที่บ้านหลังเก่านี้ โทรศัพท์ดังไม่กี่ครั้งก็ถูกรับสายโดยพี่เลี้ยงในบ้าน "สวัสดีค่ะ" ประทินใจเต้นมองไปทางประตูบ้านหล่อนพยายามกดความกังวลและประหม่าในใจเพื่อให้เสียงฟังดูนิ่งและธรรมชาติ"สวัสดีค่ะฉันเป็นคุณครูที่โรงเรียนอนุบาลของธีมนต์ค่ะขอพูดสายกับคุณชนาพรหน่อยค่ะ" ชนาพรคือชื่อของคุณยายแห่งตระกูลจิวะพงษ์หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีใครกล้าเรียกชื่อนี้โดยตรงเพราะเห็นแก่เตชิตพี่เลี้ยงได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบปลายสายว่า"คุณรอสักครู่นะคะ" ผ่านไปชั่วครู่เสียงที่ฟังดูมีอายุจากปลายสายก็ดังขึ้น"สวัสดีค่ะ" "สวัสดีค่ะคุณชนาพรดิฉันเป็นคุณครูอนุบาลที่โรงเรียนของน้องธีมนต์นะคะเมื่อสักครู่คุณเตชิตบอกให้ดิฉันนำเอกสารการเข้าเรียนมาให้เซ็นไม่ทราบว่าตอนนี้คุณสะดวกมั้ยคะ"ประทินรีบพูดให้จบเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะจับพิรุธตนเองได้ ชนาพรได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ"ครูของธีมนน์" เมื่อก่อนเคยได้ยินเตชิตพูดว่าจะหาโรงเรียนให้ธีมนต์อยู่เหมือนกันแต่ไม่ใช่บอกว่ากำลังตัดสินใจอยู่หรอกหรือตกลงเลือกแล้วเหรอ มือที่จับโทรศัพท์ของประทินเกร็งแน่นขึ้น"ใช่ค่ะเป็นเอกสารฉบับหนึ่งที่ต้องให้เด็กพิมพ์ลายนิ้วมือไว้เป็นหลักฐานค่ะฉันนำเอกสารมาแล้วเดี๋ยวอีกสักครู่คุณลองอ่านดูค่ะ" "ตอนนี้คุณอยู่ที่หน้าประตูเหรอ" "ใช่ค่ะคุณแค่พาเด็กออกมาก็พอ"หล่อนก้มลงดูนาฬิกาที่ข้อมือ"เนื่องด้วยเวลาที่จำกัดขอความกรุณาคุณช่วยรีบหน่อยนะคะ" ด้วยความที่สูงอายุทำให้หญิงชราไม่ได้สงสัยในคำพูดของหล่อนเลยคิดว่าเรื่องแบบนี้คงไม่มีใครรู้นอกจาคนในบ้านเท่านั้น"ได้งั้นคุณรอแปบนึงฉันจะออกไปเดี๋ยงนี้" เมื่อชนาพรวางโทรศัพท์ลงก็รีบเรียกเด็กน้อยมาทันที"มานี่มาออกไปกับยายทวดแปบนึง" ธีมนต์ที่กับกำลังเล่นเครื่องเป่าฟองสบู่อยู่อยากจะออกข้างนอกอยู่แล้วพอได้ยินดังนั้นสายตาเป็นประกายทันที"ได้ครับ" พี่เลี้ยงรู้สึกเป็นห่วงจึงถามว่า"ให้รถออกไปส่งคุณท่านดีกว่ามั้ยคะ" "ไม่ต้องแค่สองก้าวฉันกับธีมมนต์เดินออกไปก็ได้"หญิงชรายกมือขึ้นบอกปฏิเสธถึงแม้ว่าอายุจะมากแล้วแต่ขาแข้งก็ยังแข็งแรงดีอีกทั้งยังได้อยู่กับธีมนต์มากขึ้นหล่อนก็ดีใจแล้ว คนอื่นห้ามก็คงไม่ฟังได้แต่มองหญิงชราพาเด็กน้อยเดินออกไป จากตัวคฤหาสน์เดินไปถึงหน้าประตูก็ไม่ไกลนักทั้งสองเดินไปพลางคุยเล่นไปด้วยทำให้ยิ่งรู้สึกว่าระยะทางไม่ไกลเลยธีมนต์เป็นเด็กฉลาดเขาจับมือหญิงชราไว้ไม่ปล่อยเพราะกลัวว่าหล่อนจะล้ม เมื่อเดินมาถึงประตูมองไปที่ถนนว่างเปล่าไร้ผู้คนหญิงชราเริ่มสงสัยพอดีกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเพราะเบอร์โทรศัพท์เบอร์เดิมที่โทรเข้ามาเมื่อกี้หล่อนกดรับสาย"คุณครู่คะตอนนี้ฉันอยู่หน้าประตูแล้วคุณครูอยู่ตรงไหนคะ" ด้านหลังไม่ไกลจากตรงนั้นประทินที่มองเห็นทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายหล่อนยังไม่รีบร้อบ"ดิฉันอยู่ตรงด้านขวาของประตูค่ะเห็นมั้ยคะ" ชนาพรมองไปทางขวาตามที่อีกฝ่ายบอกแต่ไม่เห็นใครทั้งนั้น "ฉันไม่เห็นคุณเลย.." "หรือว่าคุณอยู่ห่างออกไปอีกคุณลองเดินออกมาอีกหน่อยได้มั้ยด้านหน้าประตูไม่สามารถจอดรถได้พนักงานรักษาความปลอดภัยก็ไม่ให้ฉันเข้าไปฉันอยู่ด้านหน้าขึ้นมาอีกนิด"พูดจบในหัวประทินก็ครุ่นคิดอย่างหนัก หญิงชราค่อยๆเขยิบเดินออกมาด้านหน้าตามที่หล่อนบอกแต่ทว่ามืออีกข้างก็ยังคงจับมือเด็กน้อยไว้ไม่ปล่อย ประทินเม้มปากแบบนี้ไม่ได้หล่อนจะต้องหาวิธีทำให้ทั้งสองแยกออกจากกันให้ได้ จังหวะนี้เองที่หญิงชราค่อยๆเดินไปข้างหน้าหญิงสาวอีกคนกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้ทั้งสองแยกจากกันโอกาสของหล่อนก็มาพอดี ธีมนต์ปล่อยมือจากหญิงชราเพื่อถือเครื่องเป่าฟองสบู่หมุนไปมาอยู่ที่เดิมชนาพรหยุดรอเขาแต่สายตายังคงมองไปรอบๆหาคุณครู ไม่ง่ายที่โอกาสของเธอมาถึงแล้วใจหล่อนเต้นโครมครามรู้สึกตื่นเต้นเสียงเริ่มสั่น"เดินมาข้างหน้าอีกนิดอีกนิด" ชนาพรได้ยินเสียงอีกฝ่ายบอกประหนึ่งว่าอีกไม่กี่วินาทีก็จะได้พบตัวหล่อนแล้วจึงไม่ได้คิดถึงอย่างอื่นเดินไปตามที่อีกฝ่ายบอกประทินรีบฉวยจังหวะนี้ขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งพุ่งไปยังด้านข้างของเด็กน้อย ธีมนต์ที่กำลังเล่นเครื่องเป่าฟองสบู่ในมือในขณะที่หญิงชรากำลังชะโงกหน้าไปด้านหน้าเพื่อหาคนอยู่นั้นหล่อนก็ผลักประตูลงจากรถกระชากปกเสื้อของเด็กน้อยแล้วอุ้มร่างเล็กๆขึ้นรถ ธีมนต์ร้องด้วยความตกใจทำให้หญิงชรารีบหันกลับมาดูเห็นประทินเข้าก็อึ้งไปประทินจึงฉวยจังหวะเปิดประตูขึ้นรถแล้วล็อคประตูทันที หล่อนเหยียบคันเร่งจนมิดรถพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วกว่าหญิงชราจะได้สติรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นก็เห็นแค่เพียงท้ายรถไกลๆจนค่อยๆลับสายตาไปในที่สุด ชนาพรได้แต่ยืนมองตาปริบๆแล้วร้องอุทานออกมายังไม่ทันได้พูดอะไรดวงตาก็แดงกล่ำโทรศัพท์ในมือแทบร่วงหล่นไปที่พื้นหญิงชราพยายามกดโทรออกไปหลายครั้งแต่ก็กดผิดกดถูกด้วยความลนลานจนสุดท้ายก็โทรหาเตชิตได้"เตชิตแย่แล้วธีมนต์โดนประทินจับตัวไปแล้ว" อีกด้านหนึ่งเตชิตที่เพิ่งจะขับรถเข้าไปจอดที่หน้าร้านกาแฟและเตรียมจะลงจากรถแต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อนสิ่งที่ปลายสายเล่าทำให้ชายหนุ่มอึ้งไปชั่วขณะเหงื่อผุดขึ้นที่ด้านหลังหน้าถอดสีแววตาเย็นเยือกขึ้นมาทันที"ตอนนี้อยู่ที่ไหน"