ตอนที่11 ยั่วเขาในรถ

ต๭นที่11 ยั่วเขาในรถ จ้องมองไปยังใบหน้าที่หลับอยู่ของจันวิภา สุมิตรยื่นมือเพื่อที่จะผลักหัวของเธอ แต่พอก้มหน้าลงไปก็สัมผัสรอยแผลบนหน้าผากของเธอ ทันใดนั้นเขาก็รีบเก็บมือทันที ช่างมันเถอะ ผู้หญิงคนนี้จะนอนก็ปล่อยเขานอนไปแล้วกัน แต่ด้านจันวิภาดันไม่หยุดขยับไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่น่าโมโหก็คือ เธอขยับถึงจุดที่.....ของเขา “บัดซบ !!!” สุมิตรสบถเสียงต่ำออกมา จันวิภา นี่คือวิธีการยั่วคนของเธองั้นเหรอ? ! จันวิภากำลังหลับไม่รู้เรื่องก็อยู่ถูกสุมิตรทำให้ตื่นขึ้น เธอเงยหน้ามองเห็นใบหน้าหล่อเหลาผิดปกติของสุมิตร สายตาของทั้ง สองคนสบกัน สักพักจันวิภาถึงได้สติกลับมา พริบตานั้นใบหน้าก็แดงก่ำ เสียงสูดหายใส่อย่างแรงๆ จันวิภารีบนั่งหลังตรงอย่างรวดเร็ว จังหวะนั้นเองรถก็ได้เบรกกะทันหัน เธอพุ่งเข้าหาสุมิตร มือก็ดันกดลงไปจุดๆนั้นของสุมิตรพอดิบพอดี.... จันวิภาตัวแข็งทื่อทันที ข้างหูมีเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็งจากชายหนุ่ม“เธอกำลังบอกฉันว่า เธอยังต้องการไม่พอ ยังอยากจะเอาอีกใช่ไหม?” จันวิภารีบชักมือกลับทันที หน้าแดงราวกับเลือด พูดติดๆขัดๆออกมา“ฉัน...ฉัน…ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ.....” โอ้วพระเจ้า เธอก็แค่นอนหลัลไปหนึ่งตื่น ทำไมถึงก่อเรื่องอบบนี้เขิ้นมาได้ ใช่เหรอ? เมื่อกี้เธอขยับตัวตั้งนาน นั้นไม่ใช่ตั้งใจเหรอ? นางผู้หญิงสำส่อน นี้คือการยั่วของเธอใช่ไหม?”สุมิตรค่อยๆขยับเข้าใกล้จันวิภา หายใจข้างๆใบหูของเธอ และพูดอย่างเหยียดหยาม ใบหน้าของจันวิภาจากเขินอายสีแดง เปลี่ยนเป็นสีขาวซับผลัน เธอกัดปากพูดขึ้น“ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อีกอย่าง แม่ของฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นด้วย!” “เหอ!”สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชา แม่ของเธอใช่คนแบบนั้นหรือไม่ฉันรู้ตั้งนานแล้ว ! สุมิตรมองจันวิภาอย่างเย็นชา ทำให้จันวิภารู้สึกอึดอัด เธอรีบหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่หันกลับมามองเขาอีก และก็ไม่หวังว่าสุมิตรจะมอบความอบอุ่นให้แก่เธอเลยสักนิด ผ่านไปอีกสักพัก ก็ถึงบ้านตระกูลวีระนนท์ จันวิภารีบผลักประตูออกลงรถ สุมิตรก็รีบตามออกมา ผลักประตูเหล็กบานใหญ่เปิดออก จันวิภาเดินเข้าไปในสาวยตาแปลกประหลาดของคนรับใช้ ถามว่า“น้ามะลิล่ะ?” “นายหญิงอยู่ในสวนดอกไม้ค่ะ” อย่างที่จันวิภาคาดไว้จริงๆ หลังจากรู้ว่ามะลิวัลย์อยู่ที่ไหน จันวิภาก็ไม่รีบที่จะไป เธอหันตัวให้คนรับใช้จัดที่นั่งและชาให้แก่สุมิตร และพูดกับเขาว่า“ฉันไปหาน้ามะลิก่อน คุณนั่งตรงนี้เถอะ” สุมิตรไม่สนใจจันวิภา หันตัวหาที่นั่งและนั่งลงไป จันวิภาเห็นสุมิตรเป็นแบบนี้ก็ไม่พูดอะไรต่อ เดินไปที่สวนดอกไม้ทันที เพิ่งเข้าสวนดอกไม้ จันวิภาก็มองเห็นมะลิวัลย์กำลังนั่งดื่มชาที่โต๊ะหิน ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ จันวิภาขมวดคิ้ว เดินตรงเข้าไปพูดขึ้น“พ่อฉันอยู่ที่ไหน” มะลิวัลย์คิดไม่ถึงเลยว่าจันวิภาจะปรากฏตัวต่อหน้าเธอแบบนี้ เลยถามขึ้นด้วยความสงสัย“ทำไมเธอถึงกลับมาล่ะเธอทำอะไรลงไปถึงถูกสุมิตรไล่กลับมา” พูดจบไม่รอให้จันวิภาตอบกลับ สีหน้าของมะลิวัลย์ก็ดูน่ารังเกียจขึ้นและพูดอย่างเหยียดหยาม“ฉันจะพูดนะจันวิภา เธอต้องคิดถึงพ่อของเธอนะ นี้เพิ่งแต่งงานวันแรกก็ถูกไล่ออกมาแล้ว ถ้าพ่อเธอรู้ล่ะก็....” “พอเถอะ”จันวิภาตัดบทมะลิวัลย์ และพูดอย่างหมดความอดทน“ฉันสบายดี คุณไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่ได้ถูกไล่ออกมา แต่พ่อฉันล่ะ ท่านอยู่ไหน” มะลิวัลย์ตื่นตระหนกและตอบแบบขอไปที่“พ่อของเธอตอนนี้ร่างกายไม่ดี รอร่างกายของเขาดีขึ้น เดี๋ยวเขาก็ออกมาเอง!” “พ่อร่างกายไม่ดี ฉันเป็นลูกสาวก็ต้องไปเยี่ยมเขาสักหน่อยไม่ใช่เหรอ มะลิวัลย์ ไม่ใช่ว่าคุณตั้งใจพาพ่อฉันหลบไปหรอกนะ” นัยน์ตาอันเย็นชาของจันวิภาจ้องมองไปมะลิวัลย์ ถามด้วยหน้ามืดๆ มะลิวัลย์ลุกขึ้นยืนทันที โยนแก้วชาบนโต๊ะหินลงพื้นอย่างแรง ส่งเสียงดังออกมา และพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ“จันวิภา เธอหมายความว่ายังไง เธอคือผู้ใหญ่หรือว่าฉันคือผู้ใหญ่ฮะ ฉันพูดไปแล้วไงว่าพ่อของเธอร่างกายไม่ดี ไม่สะดวกที่จะเจอหน้าก็คือไม่สะดวก ถ้าเขาอยากจะออกมาเจอเธอเดี๋ยวเขาก็ออกมาเอง!” จันวิภากัดฟันด้วยความเคียดแค้น“แก.......” จันวิภายังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงของสาวใช้ดังขึ้น“คุณหนู คือ....คือว่าคุณชายสุมิตรเขาไปแล้ว....” “สุมิตรก็มาเหรอ”จันวิภาไม่ทันตอบ มะลิวัลย์นัยน์ตาก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วพูดออกอย่างดีใจสุดขีด มองข้ามจันวิภาและเดินออกไปทันที จันวิภากัดฟันหันตัวเดินตามออกไป มาถึงห้องรับแขก สุมิตรหายตัวไปแล้วจริงๆ ไอ้เลวนั้นทิ้งเธอแล้วไปอย่างงั้นหรอ? จันวิภาโกรธมาก รีบออกจากประตูไป ไม่สนใจเสียงมะลิวัลย์และสาวใช้ที่อยู่ข้างหลัง รีบวิ่งไปที่รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมจอดอยู่ แต่ในตอนนี้ ที่นั้นกลับว่างเปล่าทั้งไม่มีคนและรถ! สุมิตรทิ้งเธอไว้แบบนี้คนเดียวจริงๆเหรอ