ตอนที่25 รีบร้อน ความกังวลใจของสุมิตร

ต๭นที่25 รีบร้อน ความกังวลใจของสุมิตร “ตั้งแต่ที่นายหญิงออกมาจากห้องของนายน้อย ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย！”สาวใช้คนนั้นเห็นท่าทีของสุมิตรจึงเกิดอาการกลัวขึ้นเล็กน้อย รีบตอบไปอย่างรวดเร็ว สุมิตรขมวดคิ้ว นวดไปที่กระหม่อมที่อยู่ปลายคิ้ว ในใจหัวเราะเยาะตนเองอย่างอดไม่ได้ ใส่ใจมันทำไม จันวิภาคนนั้นจะสามารถหนีไปที่ไหนได้อีกกันนะ แต่ทว่านี่มันก็ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว สุมิตรยังไม่มีทีท่าว่าจะเห็นจันวิภากลับมา สีหน้าของเขาเย็นยะเยือกลงอย่างไม่รู้ตัว ผู้หญิงที่บัดซบคนนั้น ไม่ใช่ว่าหนีไปแล้วหรอกหรือ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในที่สุดสุมิตรก็ลุกขึ้นยืน แล้วกระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง พูดออกมาอย่างเย็นชา “พวกเธอทั้งหมดออกไปหาซะ！ถ้าหานายหญิงไม่เจอก็ไม่ต้องกลับมา！” …… อีกด้านหนึ่งที่สวนสาธารณะ จันวิภากับกนกอรนั่งอยู่ข้างๆกัน “จัน พวกเรากลับกันเถอะ มันดึกมากแล้ว！”กนกอรพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง จันวิภาส่ายหัว“รออีกสักหน่อยเถอะ......” แค่เพียงคิดว่าจะต้องกลับไปเจอกับใบหน้าและรอยยิ้มที่เย้ยหยันนั่นของสุมิตรแล้ว จันวิภาก็เกิดความรู้สึกอึกอัดขึ้นมา！ ณ ตอนนี้ ท้องฟ้องก็เริ่มมีฝนโปรยลงมา และก็มีแนวโน้มว่าจะตกหนังขึ้นไปอีก จันวิภากับกนกอรตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่พวก เขาจะมีท่าทีตอบสนอง ทั้งร่างกายก็ได้เปียกโชกไปเสียแล้ว จ้องมองไปยังท้องฟ้าที่อึมครึมอยู่ทางด้านนอก และฝนยังตกหนักอีก อารมณ์ของสุมิตรจึงหงุดหงิดเข้าไปทุกที ทุกคนที่อยู่ข้างๆต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหาจันวิภาไม่เจอ สีหน้าของเขาก็ยิ่งมืดมนเข้าไปอีก ที่นี่ก็ใหญ่แค่นี้ จันวิภาจะโบยบินได้หรือไง? คิดไปชั่วขณะ ก็ให้คนค้นหาต่อไป ส่วนตนเองจะหาอีกทางหนึ่ง แล้วจะพาคนออกไปตามหา เวลานี้ จันวิภากับกนกอรกับกำลงวิ่งถลันอยู่กลางสายฝน พวกเธออยากที่จะหาสถานที่หลบฝนสักแห่งหนึ่ง แต่ไปๆมาๆกลับเปียกโชกยิ่งขึ้นไปอีก จันวิภาดึงมือของกนกอรแล้ววิ่งไปข้างหน้า ทันใดนั้นเองจันวิภาจึงได้รู้สึกถึงมือที่ว่างเปล่า เมื่อหันกลับไปมอง จึงได้เห็นกนกอรล้มลงไปเสียแล้ว “กอร กอร”จันวิภารีบคุกเข่าลงแล้วตรวจสอบดูสถานการณ์ แต่ทว่ากนกอรกลับไม่มีท่าทีตอบสนองดันใด นี่ทำให้จันวิภาตกใจกลัวเป็นอย่างมาก จันวิภาครุ่นคิด กำมือจนแน่น แล้วแบกกนกอรไว้บนร่างกาย เดินไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก ฝนตกหนักไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ทำให้จันวิภาที่แบกกนกอรอยู่นั้นเดินได้เชื่องช้ายิ่งขึ้นไปอีก เดิมทีร่างของจันวิภาก็ไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว ฝนที่กำลังตกอยู่นี่ทำให้หัวของเธอมึนอยู่นิดหน่อย หากไม่ใช่ว่ากนกอรกำลังทับเธออยู่ล่ะก็ เกรงว่าตอนนี้เธอก็จะเป็นลมล้มลงไปเช่นกัน “อ่า！”ทันใดนั้นเอง เท้าของจันวิภาก็ก้าวได้ไม่มั่นคงอีกต่อไป ล้มลงไปที่ด้านหน้า และกนกอรที่อยู่บนร่างกายของเธอก็ได้ล้มลงไปข้างหน้าด้วยเหมือนกัน！ ถนนสายเป็นถนนบนเนินเขาในสวนสาธารณะ จันวิภาไม่ได้ระมัดระวัง ด้วยความเฉื่อย เธอกับกนกอรทั้งสองคนจึงกลิ้งตกเนินเขาไป ศีรษะเริ่มมึนมากขึ้นเรื่อยๆ บวกกับแรงที่ค่อยๆหมดไป ทำให้จันวิภารู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เปลืองตาแทบจะลืมไม่ขึ้น จากนั้นจึงหมดสติลง ไม่รูว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดจันวิภาจึงได้สติฟื้นขึ้นมา เธอลุกขึ้นยืน มองไปรอบๆอยู่ครู่หนึ่ง ฝนได้หยุดตกลงแล้ว แล้วกนกอรก็อยู่ไม่ไกล จันวิภารีบวิ่งไปดูกนกอร กนกอรในเวลานี้ยังไม่ได้สติตื่นขึ้นมา แต่ลมหายใจยังมั่นคงดีอยู่ ก็นับว่ายังดี！ จันวิภาจึงวางใจลงได้เปราะหนึ่ง เธอแหงนหน้าขึ้นมองบริเวณโดยรอบอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะยังอยู่ในสวนสาธารณะแห่งนั้นอยู่ ประจวบเหมาะกับตอนที่จันวิภากำลังคิดว่าจะทำยังไงถึงจะพากนกอรออกไปจากที่นี่ด้วยกันได้ ทันใดนั้นเองก็ได้มีแสงจากไฟฉาดสาดส่องมาจากทางด้านหน้า “คุณหญิง！” ไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครตระโกน ทางด้านของจันวิภาถูกแสงจากไฟฉายจำนวนมากาดส่องอยู่ เวลานี้จันวิภารู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่นัก เธอขยี้ตา จึงจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นคนของสุมิตร จันวิภายังไม่มีท่าทีตอบสนองอะไรออกมา ทางด้านของสุมิตรก็ได้ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว มองไปรอบๆอยู่พักหนึ่ง และมองมาที่จันวิภาอีกครั้ง เห็นเพียงแต่ร่างกายของเธอที่เปียกชุ่ม สัดส่วนที่เย้ายวนของร่างกายทั้งหมดได้ถูกเผยออกมาให้เห็น สุมิตรอดไม่ได้ที่จะยิ่มออกมาอย่างเยือกเย็น“คิดไม่ถึงเลยว่าเธอยังจะมีอารมณ์อยู่อีก ทำไม? อยากอยู่ข้ามคืนที่นี่งั้นหรอ? ผมก็ไม่ถือสาหรอกนะที่จะนอนกับเธอที่นี่” จันวิภาโกรธขึ้นมาทันที แล้วพูดออกไปด้วยความโมโห“สุมิตร นายมองให้ดีก่อนจะดีกว่าไหม? ！ฉันไม่ทันระวังก็เลยล้มลงไป แล้วกลิ้งมาจนถึงที่นี่！” สุมิตรจ้องมองดูจันวิภาที่จนตรอกอย่างละเอียดถี่ถ้วน จึงเห็นเสื้อผ้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยดอกไม้และดินโคลน นอกจากนี้ยังมีรอยฟกช้ำอยู่ที่แขนอีกด้วย แต่ทว่าสุมิตรกลับไม่มีความสงสารใดๆ เขาขมวดคิ้วขึ้นและจ้องมองดูจันวิภาอยู่นาน จึงจะเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “ในฐานะที่เป็นภรรยาของผมสุมิตรคนนี้ จันวิภา เธอควรจะรู้ฐานะของตนเอง การที่ตกอยู่ในที่นั่งลำบากเช่นนี้ มันคือการดูถูกผม ช่างไม่รู้จักภาพรวมเอาเสียเลย” “หึ น่าละอาย? นายมีสิทธิ์อะไรถึงมาพูดว่าน่าละอาย? ถึงจะน่าละอาย ก็ไม่ได้ถูกนายส่งไปประมูลให้น่าอับอายต่อหน้าผู้คนละกัน！” จันวิภาโมโหขึ้นมาทันที ลุกขึ้นมาแล้วตระโกนใส่สุมิตร เธออยากที่จะรู้จริงๆว่าทำไมผู้ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าถึงได้เกลียดชังเธอถึงขนาดนั้น ดูถูกเธอเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งยังดูถูกแม่บังเกิดเกล้าของเธออีก！ สุมิตรรู้สึกหน้าชา และหงุดหงิด“จันวิภา เธอควรที่จะเรียนรู้ที่จะทำตัวดีๆกับผมเอาไว้นะ อย่ามาล้ำเส้นผมให้มันมากเกินไป” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นหาใดเปรียบ ทำให้สาวใช้ที่อยู่รอบๆสั่นเทาขึ้นมาทันที กระทั่งไม่กล้าที่จะหายใจออกมา พูดจบ สุมิตรจึงพูดออกคำสั่งกับคนอื่นๆ“พวกเธอพาคุณหญิงกับเพื่อนของเขาไปพักผ่อนซะ”จากนั้น จึงไม่หันกลับมามองจันวิภาอีกแล้วหันตัวเดินจากไป เมื่อกลับมาถึงบ้าน กนกอรก็ได้ถูกคนหามขึ้นไปบนห้องรับแขก สุมิตรจ้องมองจันวิภาอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยปากพูดขึ้น “ตามฉันมา” ร่างกายของจันวิภาอดไม่ได้สั่นเทา เมื่อคิดถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของสุมิตร แท้จริงแล้วเธอได้ล้ำเส้นของสุมิตรเข้าไปแล้วจริงหรือ เขาโกรธเข้าเสียแล้วงั้นหรือ？！ เมื่อจ้องมองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งหนึ่ง ยังจะมีอะไรที่น่าอับอายมากว่าสิ่งที่สุมิตรทำอีกล่ะ? เขาต่างก็ทำมาหมดแล้ว มีสิทธิ์อะไรที่จะไม่ให้เธอพูดกัน? สุมิตรไม่หันกลับมา เดินตรงเข้าไปในห้อง จันวิภาเดินตามไปอย่างลังเล หลังจากที่เข้าไปในห้อง ยังไม่ทันที่จะได้เงยหน้าขึ้นมองสุมิตร ก็ได้ยินเสียงลอยดังขึ้นมาจากข้างบนหัว“ถอดเสื้อผ้าออก” จันวิภาตกตะลึง สีหน้าขาวซีด ตกใจกลัวเสียจนก้าวถอยหลังไปอยู่สองก้าว หันตัวกลับคิดอยากที่จะวิ่งหนีไป สุมิตรก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า จากนั้นจึงดึงจันวิภาเข้ามา แล้วสะบัดเธอลงไปที่เตียงอย่างรุนแรง จากนั้นจึงใช้ร่างกายของตนเองกดทับเอาไว้ “เธอไม่ถอด? ผมจะถอดให้เธอเอง”เสียงอันเยือกเย็นของสุมิตรดังก้องอยู่ข้างหู เมื่อเห็นเรือนร่างของเธอที่เปียกชื้นเช่นนี้แล้ว จึงอดไม่ได้เลยที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา จันวิภาตกใจ หลังจากตอบสนองได้จึงตบสุมิตรไปอย่างรวดเร็ว ตระโกนออกมา“สุมิตร！นายจะทำอะไรอีก? จะฉวยโอกาสตอนฉันอยู่ในอันตรายอีกแล้วงั้นหรอ?”