ตอนที่26 หยอกเล่นอย่างไม่แคร์สายตา

ต๭นที่26 หยอกเล่นอย่างไม่แคร์สายตา “จะฉวยโอกาสตอนฉันอยู่ในอันตราย? พูดตลกอะไรกัน เธอเป็นภรรยาของผม เรื่องที่ผมทำตอนนี้มันถูกต้อง！” “นาย......”จันวิภาหายใจถี่“ปล่อยฉัน！” ทางด้านของสุมิตร เขาขี้เกียจที่จะอธิบาย หลังจากที่ฉีกกระฉากเสื้อที่อยู่บนเรือนร่างของจันวิภาออกแล้ว จึงหยิบผ้าขนหนูที่วางไว้อยู่ตรงข้างบนหัวเตียงขึ้นมา แล้วเชดหยดน้ำที่อู่บนร่างกายของเธอ หลังจากทำเสร็จ จึงดึกผ้าห่มออกมา ห่มร่างกายของเธอเอาไว้ ในขณะเดียวกันก็ยังสั่งให้คนไปเอาชุดใหม่มาให้จันวิภาเปลี่ยน แต่อย่างไรก็ตาม จันวิภาเหนื่อยล้าเกินไปแล้วสำหรับวันนี้ ตอนที่รอสาวใช้เอาเสื้อผ้ามาให้ เธอก็ได้หลับไปเสียแล้ว สุมิตรชำเลืองมองไปที่จันวิภา ขมวดคิ้วขึ้นมา แต่กลับไม่ได้พูดอะไร หลังจากที่เขาให้สาวใช้เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนอนให้เธออย่างระมัดระวัง เขาก็เดินออกจากห้องไป เหลือไว้แต่เพียงจันวิภาที่นอนหลับอย่างแน่นิ่งอยู่ในห้องคนเดียว ตั้งแต่แต่งงานกับสุมิตรมา จันวิภาก็ไม่เคยที่จะได้นอนกลับสนิทเช่นนี้มาก่อน เช้าวันที่สอง หลังจากที่ท้องฟ้าสว่างจ้า จันวิภาจึงจะตื่นจากการหลับใหล เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา จันวิภาจึงยังมีความรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย เดิมทีสุมิตรต้องการที่จะใช้ประโยชน์จากการอ่อนล้าของถอดเสื้อผ้าของเธอ......แต่ทว่าต่อมา ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงได้นอนหลับอยู่！ จันวิภาส่ายหัวอย่างรุนแรง เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดอะไรให้มากมาย เมื่อเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงแล้ว เธอจึงหยิบมันแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ตอนที่อาบน้ำ จันวิภาก็คิดถึงเรื่องของเมื่อคืนอีกครั้ง จึงรู้สึกหวาดกลัวในเลาต่อมา ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตอนนี้กนกอรจะเป็นเช่นไรบ้าง เธอเป็นห่วงจริงๆ！ หลังจากที่จันวิภาอาบน้ำในห้องอาบน้ำอยู่นิดหน่อยแล้ว จึงอยากที่จะลงไปชั้นล่างเพื่อหาอะไรกินสักหน่อย จากนั้นจึงไปหากนกอรที่ห้องอีกครั้ง เพื่อให้เขามากินด้วยกันกับตนเอง จากนั้น ตอนที่กำลังเตรียมที่จะลงไปชั้นล่าง ทันใดนั้นเองจันวิภาก็ได้ยินเสียงหึ่งๆเสียงดังมาจากห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เธองุนงง แล้วเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่บนบันได มองลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้จันวิภาเกือบที่จะล้มกลิ้งลงไป ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นตรงนั้น สุมิตรกับกนกอรกำลังคลอเคลียกันราวกับไม่มีใครอยู่...... กนกอรนั่งไขว้อู่บนร่างกายของสุมิตร มือข้างหนึ่งของสุมิตรจับเอวของกนกอรเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งจับคางของเธอ ท่าทางของคนทั้งสองคนนี้มันช่างน่าคลุมเครือเป็นอย่างยิ่ง กนกอรยิ้มอย่างเย้ายวนและกำลังป้อนผลไม้ให้สุมิตรรับประทานอยู่ จันวิภาขยีตาอีกครั้ง กระทั่งหยิกตนเองเพื่อพิสูจน์ว่าตนเองไม่ได้ฝันอยู่ หลังจากตนเองแน่ใจว่าที่กำลังมองเห็นอยู่นั้นยังคงเป็นสองคนนั้น จึงรีบปิดปากของตนเองอย่างรวดเร็วและประหลาดใจ โอ้ พระเจ้า！เธอเห็นอะไรเข้าให้แล้ว...... เธอคือเพื่อนที่สนิทที่สุด ส่วนเขาเป็นสามี...... จันวิภานั่งลงบนบันได ร่างกายสั่นเทาและล้มลงกับพื้น น้ำตาไหลลงมาจากเปลือกตา “เพราะอะไร? ทำไมถึงทำอย่างนี้?” จันวิภาพิงเข้ากับราวบันได ตอนนี้เธอเพียงแค่รู้สึกไม่สามารถที่จะทำใจยอมรับได้ แต่ทว่านี่มันเป็นเรื่องจริง！ในเวลานี้ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เธอนึกขึ้นมาได้จาในสมองทันที จันวิภานึกถึงฉากเมื่อวานที่ตนเองไปข้อร้องสุมิตรเพื่อนที่จะให้กนกอรได้อยู่ต่อไป สุมิตรบีบบังคับให้เธอยินยอมเขา เธอไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เขาจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาทันที“เธอไม่คิดถึงเพื่อนของเธอสักหน่อยหรอ? หึ เพื่อนของเธอดูจะเชื่อฟังมากกว่าเธอเสียอีก” “นายพูดว่าอะไรนะ?”จันวิภามีท่าทีตอบสนองทันที จึงถามออกไปอย่างงุนงง “ฉันบอกว่า ถ้าฉันต้องการให้เพื่อนของเธอมาเอาใจผม เขาก็คงเชื่อฟังมากกว่าเธอแน่นอน......”สุมิตรพูดออกมาอย่างขำขัน “เป็นเพราะเรื่องเมื่อวานนั่น......”จันวิภากระซิบกับตนเอง แล้วมองไปยังกนกอรกับสุมิตรที่อยู่ชั้นล่างอีกครั้ง ในใจได้มีการตัดสินใจไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “มันต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ！สุมิตร ฉันคิดว่านายใจดีที่ให้กนกอรอยู่ต่อ แต่คิดไม่ถึงเลยว่านายจะไร้ยางอายเช่นนี้ ถึงขนาดกล้าลงมือกับกนกอร สารเลว！” จันวิภาโกรธแค้นมาก เพียงแค่คิดถึงสุมิตรที่กำลังลงมือกับกนกอร ก็เกิดความไม่พอใจขึ้น และทางด้านนั้น ผลไม้ก็ถูกป้อนจนเกลี้ยง กนกอรจึงลงมาจากร่างกายของสุมิตร จันวิภาเดินลงบันไดไป ยังไม่ทันที่จะได้โกรธ กนกอรก็ได้เห็นจันวิภาเดินลงบันไดมา จึงหันตัวกลับไปแล้วยิ้มให้จันวิภา แล้วพูดราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น“จัน ทำไมตื่นสายอย่างนี้? ฉันจำได้ว่าเดิมเธอเป็นคนที่ตื่นเช้านะ ไม่ใช่ว่าไม่สบายงั้นหรอ?” จันวิภาตกตะลึงขึ้นมาทันที เธอไม่คิดเลยว่ากนกอรจะสงบนิ่งเช่นนี้ ไม่มีความกระวนกระวายใจอยู่เลยแม้แต่น้อย มันไม่มีร่องรอยอะไรออกมาให้เห็นเลย จันวิภาเชื่อถือเพื่อนตัวเองเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงมองไปยังสุมิตรที่อยู่ทางด้านนั้น รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเขาให้ความรู้สึกที่น่าขนลุก นี่จะทำให้ตนเองมั่นใจมากขึ้นกับสิ่งที่คิด สุมิตรจะต้องบีบบังคับกนกอรแน่ๆ！ เมื่อคิดถึงตรงนี้ จันวิภาจึงยิ้มออกมา แล้วตอบคำพูดของกนกอรแบบเป็นนัย“ไม่เป็นไร เมื่อคืนฉันตากฝนเลยเป็นไข้ ตอนเช้าก็เลยตื่นสายหน่อยน่ะ！” กนกอรมองไปที่จันวิภาอีกครั้งแล้วเอ่ยถามว่า“ถ้าเป็นไข้ เธอไปนอนต่อไม่ดีกว่าหรอ? ”ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความใส่ใจ แล้วนั่งลงอยู่ข้างๆจันวิภา สุมิตรที่อยู่ข้างๆจ้องเขม็งมองจันวิภาอยู่ตลอด รอยยิ้มช่างคาดเดาได้ยาก แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา จันวิภาหาได้สนใจสุมิตรไม่ จากนั้นจึงยิ้มออกมา“ไม่ได้ร้ายแรงอะไร” “แต่สีหน้าของเธอดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนะ”กนกอรไม่สามารถที่จะคาดเดาได้เลยว่าจันวิภาเห็นทุกความเคลื่อนไหวทุกเหตุการณ์แล้ว ดังนั้นจึงยังไม่ได้ระแวงเธอ “นายน้อยสุมิตร ฉันคิดว่าสีหน้าของจันวิภาดูจะไม่ค่อยสบายจริงๆนะ ทำไมคุณคุณไม่พาเธอไปหาหมอเพื่อดูอาการสักหน่อยล่ะ? ฉันได้ยินมาว่านายน้อยสุมิตรมีแพทย์ประจำอยู่ทุกโรงพยาบาลเลยไม่ใช่หรอ?” กนกอรมีสีหน้าจริงจัง เป็นห่วงตนเองเป็นอย่างยิ่ง ทำให้จันวิภาเชื่อว่าเธอนั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ จากนั้นสุมิตรกลับยักไหล่ขึ้น พูดขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่แยแส “ร่างกายของตัวเอง ตัวเองรู้ดีที่สุด เธอไม่ตองกังวลหรอก！ เขาเป็นภรรยาของผม ผมไม่ปล่อยให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรอก！” เมื่อจันวิภาได้ยินคำพูดเช่นนี้ออกมาจากปากของสุมิตร จึงได้ดูถูกเหยียดหยามอยู่เล็กน้อย แต่เนื่องจากกนกอรยังอยู่ที่นี่ จึงไม่ได้พูดอะไรออกไป หากคิดกันตามตรงแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากนกอรอยู่ที่นี่แล้วล่ะก็ สุมิตรก็คงจะไม่มีทางที่จะพูดเช่นนี้ออกมาได้ ความอ่อนโยนของเขาเพียงแค่แสดงออกมาให้คนภายนอกออกมาเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่สนใจมัน “ฉันไม่ได้ป่วยร้ายแรงอะไร แต่เธอล่ะกอร เมื่อคืนวานที่เธอล้มลงไปล่ะ? ทำเอาฉันตกใจแทบแย่ ตอนนี้เธอรีบไปตรวจที่โรงพยาบาลเถอะ”พูดจบ จันวิภาก็หันหน้ามามองสุมิตรอีกครั้งหนึ่ง กนกอรยิ้มแล้วพูดขึ้น“ไม่ต้องใส่ใจ ฉันไม่ไดเป็นอะไร อาจจะเป็นเพราะไม่กี่วันมานี้ฉันไม่มีความอยากอาหารเลย น้ำตาลในเลือดก็เลยต่ำน่ะ”