ตอนที่28 จ่ายเงินเดือนให้ของเล่นของเธอ

ต๭นที่28 จ่ายเงินเดือนให้ของเล่นของเธอ ไฟโกรธสุดร้อนแรงประทุขึ้นในใจของสุมิตร นัยน์ตาแสนเย็นชาจ้องไปยังจันวิภาพร้อมกับพูดขึ้น “ เธอก็เห็นทั้งหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังต้องโกหกอีก ฉันล่ะสงสัยเธอจริงๆไม่กี่ปีมานี้เธอจริงๆแล้วทำอะไรอยู่? โตมาไม่มีสมองเหรอไง? เธอเข้าใจเพื่อนของตัวเองดีขนาดไหน? ทำไมเพื่อนของเธอไม่รู้จักหัดห้ามใจ ฟ้ายังไม่ทันมืดก็เข้าห้องมายั่วสามีของเพื่อนสนิทแบบนี้?” จันวิภาตกใจ“คุณบอกว่ากนกอรยั่วคุณก่อนเหรอ? พูดเป็นเล่น คุณหลอกฉันปะเนี่ย?” สุมิตรไอออกมา เขาแค่อยากจะเรียกสติของเธอแล้วก็ไม่สนที่จะอธิบายอะไรให้แก่จันวิภา เพียงแค่พูดขึ้น“เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่”ไม่พูดต่อแล้วคิดจะสวมชุดแล้วเดินออกไป จันวิภากัดปากแน่นมองไปที่สุมิตร แล้วสักพักก็เอ๋ยปากพูดขึ้น“เอากระเป๋าตางค์ของนายมาให้ฉัน!” สุมิตรหันหน้ากลับมา สงสัยและมองไปยังจันวิภา แต่ก็ไม่ลังเลที่จะโยนกระเป๋าตางค์ให้จันวิภา เขาไม่เข้าใจว่าเธอคิดจำทำอะไรและก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ จันวิภารับกระเป๋าตังมา ก้นหน้าลงและพูดเสียงต่ำขึ้น“ฉันช่วยนายไปจ่ายเงินให้ของเล่นของนาย” จันวิภาพูดจบ ก็ออกจากห้องผู้ป่วยไป เงยหน้าขึ้นก็เจอกนกอรที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร พอเห็นกนกอรเป็นแบบนี้ จันวิภาก็คิดมาก ในใจคิดไม่หยุด พี่น้องที่แสนดีโตมาด้วยกันของตัวเองจะหักหลังเธอจริงเหรอ?เธอหักหลังจริงๆเหรอ? จันวิภารู้สึกว่าในหัวของเธอมันสับสนไปหมด เธอคิดไม่ออกจึงเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ แต่กนกอรอยู่ที่นั้น ตอนเธอเห็นจันวิภา ก็รู้สึกเหมือนกับเห็นยมทูติอย่างงั้นรีบเดินหันกลับไปอีกทางทันที จันวิภาตะลึง รีบเดินตามไปตะโกนขึ้น“กนกอรอย่าเพิ่งไป ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ” กนกอรได้ยินก็หยุดเท้าลง แล้วหันกลับมามองจันวิภา จันวิภาตามเข้าไปยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงสะอื้นพร้อมพูดขึ้นของกนกอร“จัน ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าให้สามีของเธอทำเรื่องแบบนี้เลย แต่...เธอ...เธอต้องเชื่อฉันนะ ไม่ใช่ฉันยอม...สุมิตร...สุมิตรบังคับฉัน!” ฟังคำพูดของกนกอรแล้ว จันวิภาอยู่ๆในใจก็เกิดรู้สึกเจ็บปวดขึ้นแต่สีหน้าไม่แสดงอะไรออกมายังคงนิ่งสงบ เธอควักเงินที่เอามาจากสุมิตร โยนให้กนกอร “จัน นี้มัน....อะไรกัน?”กนกอรหน้าซีด “นี้ก็ค่าเหนื่อยของเธอไง”จันวิภาพูด “ผู้หญิงที่นอนกับสุมิตรได้มันไม่ง่ายหรอก!”จันวิภายิ้มแหยงๆ มองกนกอร ทำให้ในใจของกนกอรรู้สึกกลัวขึ้นมา กนกอรเม้มปากคิดแล้วคิดก็จึงเปิดปากพูด “ จัน...เรื่องพวกี้เธอรู้ทั้งหมดแล้วหรอ?” กนกอรไม่รู้ว่าสุมิตรพูดอะไรกับจันวิภาบ้าง จึงได้แต่กังวลและกลัว แต่พอเห็นจันวิภาพยักหน้าเท่านั้น ก็ทำให้เธอรู้สึกมึนขึ้นมา จันวิภาก้มหน้าลง“ใช่ฉันรู้หมดแล้ว แต่กนกอรฉันจะบอกอะไรให้นะ สุมิตรไม่ได้ดีอะไรหรอก ถ้าเธออยู่กับเขาจริงๆละก็ไม่มีทางได้อยู่ดีกินดีหรอก” จันวิภาพูดจบก็หันตัวเดินจากไปในใจเศร้าหมอง เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เธอแค่ลองใจกนกอรนิดหน่อยก็สามารถทำให้กนกอรแสดงธาตุแท้ออกมาได้” ด้านกนกอรได้ฟังคำพูดของจันวิภาก็ยังไม่ยอมร้องไห้พร้อมกับแก้ตัวออกมา“ จัน เธอฟังฉันนะ เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด ฉันกับสุมิตรไม่ได้มีอะไรกัน เขาบังคับฉัน ฉัน....พยายามปฏิเสธตลอด ในเมื่อเธอมาแล้วฉันสาบาน ฉันไม่ได้โกหกเธอจริงๆ!” จันวิภาพยักหัวแต่กลับไม่สนใจที่จะหยุดอยู่ตรงนี้ ฟังคำแก้ตัวของกนกอรจบก็หัวหน้าเดินจากไปทันที มองจันวิภาที่เดินจากไป กนกอรใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายสุดขีดขึ้นมา ในตาของเธอเปลี่ยนเป็นอาฆาตมองเหงาหลังของจันวิภาที่อยู่ไกลออกไป พูดน้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความั่นใจขึ้น“จันวิภา เราคอยดูกัน!” …… จันวิภาออกจากโรงบาลไปในใจทั้งเศร้าในหัวก็มีความคิดมากมาย เดินไปรอรถแท็กซี่ ในจังหวะนั้นเองสุมิตรก็ตามเข้ามา เขาจับแขนของจันวิภาแล้วดึงเธอเข้ามาในลงของเขาพร้อมกับปิดประตูรถ จันวิภาไม่รู้สึกแปลกใจกับสุมิตรที่ตามมา สูดอากาศหายใจเข้าในจมูก พยายามอดกันความเจ็บไว้ในใจ จริงๆแล้วจันวิภาเข้า เรื่องทั้งหมดเธอเข้าใจดี ตั้งแต่มองเข้าไปในหน้าจากเห็นสุมิตรกับกนกอรนั้นเธอก็เข้าใจทันที กนกอรบอกว่าเธอถูกบังคับ เธอไม่อยากทำ แต่ถ้าเธอไม่อยากจริงๆและปฏิเสธมันก็ไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก ดังนั้นคำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวนั้นคือคำพูดของสุมิตรนั้นน่าเชื่อถือที่สุด ส่วนของกนกอรนั้นคือคำโกหก ในโลกมนุษย์นี้ จันวิภาไม่เคยทำอะไรไม่ชัดเจน แค่ไม่อยากจะยอมรับว่าเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กจนโตของเธอนั้นจะแสดงละครหลังจากขึ้นรถมา จันวิภาก็โยนกระเป๋าตางค์ให้สุมิตรและไม่คุยอะไรกับเขาเลยสักนิด รีบหลับตาแกล้งนอนพักสมอง สุมิตรเห็นจันวิภาก็พูดอย่างดูถูกขึ้น ว่าไง ยังจะแกล้งไร้เดียงสาอีกเหรอ คุณแม่ชี? หรือว่าคิดถึงเพื่อนสนิทของเธอแล้ว งั้นฉันพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลไหม? หรือจะให้เธอแต่งงานกับฉันดีล่ะ? ในฐานะอัจฉริยะทางการค้า เจ้าวงการทางด้านมืด ความฉลาดและเจ้าเลห์ของสุมิตรแค่คิดก็รู้ ในใจเขาเข้าใจจันวิภาทันทีแม้ปากจะพูดไม่เชื่อเขา แต่ในใจลึกๆเชื่อแล้วแน่นอน ไม่งั้นคงไม่พูดแบบนั้นกับกนกอรหรอก ขณะคิดสุมิตรก็แสยะยิ้มมุมปากขึ้น อาการที่จันวิภาแสดงออกมาเขานั้นพอใจสุดๆ ผู้หญิงคนนี้ในปกติดูเหมือนจะจิตใจแข็งแกร่ง แม้จะไม่รู้ว่าแกล้งทำหรือเป็นจริงๆ แต่เจอเรื่องแบบนี้เข้าไปยังนิ่งคิดวิเคราะห์นี้ถือว่าฉลาดจริงๆ จันวิภาได้ยินคำดูถูกของสุมิตรหยุดหัวเราะพร้อมพูดขึ้นมาไม่ได้ “ ไม่ต้องเอากนกอรมาแทงใจดำฉันแล้ว ฉันไม่มั่วอย่างคุณหรอก” พูดจบจันวิภาก็มองไปนอกหน้าต่าง แต่พูดเสริมขึ้นอีก“จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ยอมที่จะแต่งกับคุณสักหน่อย คุณบังคับฉันให้แต่งกับคุณเองนิ” พูดจบสุมิตรก็ดึงจันวิภาเข้ามาหาตัวเองพร้อมกับบอกให้คนขับหยุดรถ เพราะความคุ้นชิน จันวิภาถูกดึงเข้าไปหาสุมิตร สายตาทั้งสองประสานกัน แม้ครั้งนี้จะกะทันหันแต่ไม่เหมือนกับครั้งก็ๆที่มีเขินกัน สุมิตรมองจันวิภาตรงหน้า มองดูว่าเธอจะขยับไม่ได้จ้องมองมาทางตัวเอง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดออกมา“ อะไร? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ? กลัวฉันจะแต่งกับกนกอรเหรอ?”