ตอนที่29 ฉันไม่ใช่เต็มใจแต่งกับนาย

ต๭นที่29 ฉันไม่ใช่เต็มใจแต่งกับนาย จันวิภาหันหน้าหนีอยากจะหนีออกไปแต่กลับถูกสุมิตรจับไว้บังคับให้จันวิภามองมาที่เขา สำหรับการบีบบังคับของของสุมิตร จันวิภาดิ้นรนตามจิตใต้สำนึก สุมิตรก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงเกินไปเพียงแค่โอบเอวของจันวิภาไว้เท่านั้น เพียงแต่การสัมผัสสุดแสนกะทันหันแบบนี้ทำให้จันวิภารู้สึกกลัวขึ้นมา เธอตกใจดิ้นหนีพยายามหลบทันที แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาหยุดรั้งทั้งสองเอาไว้ เสียงโทรศัพท์ของจันวิภาดังขึ้น! จันวิภารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แต่ว่า พอเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้ว ก็มึนอึ้งนิ่งไปสักพัก สุมิตรประหลาดใจกับท่าทีของจันวิภา รู้สึกแปลกๆ กำลังจะเริ่มสงสัย จันวิภาก็เรียกสติกลับมารีบจับโทรศัพท์และรีบขึ้นเบาๆ ระยะเวลาคุยไม่นาน จันวิภาตอบสั้นๆ“อืม”ไม่กี่ทีก็วางสายไป หลังจากนั้นก็บอกกับสุมิตรว่า“ฉันอยากจะลงรถ” “ทำไม?”สุมิตรหรี่ตามองถามขึ้น เขามองเห็นไม่ชัดเมื่อกี้ใครโทรเข้ามา แต่รู้สึกได้ว่าคนคนนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ จันวิภาไม่พูดอธิบายอะไรมากแค่พูดขึ้นอย่างง่ายๆ“เพื่อนนัดฉันไปกินข้าว” พอฟังแล้ว แม้สุมิตรจะสงสัย แต่ก็ไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา“งั้นเธอบอกฉันสิว่าไปนัดกันที่ไหน เดี่ยวฉันไปเอง” จันวิภาได้ยินประโยคนี้ก็ตกใจอยู่ยกใหญ่ รีบตอบกับทันที“ไม่ต้องไม่ต้อง กลับไปก่อนเลยเดี่ยวฉันจะรีบกินรีบกลับ แปปเดียว” พูดจบจันวิภาหนีลงจากรถ รีบกวักมือเรียกรถแท็กซี่ จากไปทันที สุมิตรจ้องจันวิภาที่จากไป ลองคิดคิดรู้สึกได้ว่าเธอดูแปลกๆ สักพักหนึ่งก็ตัดสินใจรีบบอกคนขับให้ขับรถตามรถแท็กซี่ของจันวิภาไปทันที …… แม้จะไม่ฤดูร้อนที่แสนอบอ้าว แต่อุณหภูมิของเมือง A กลับไม่เคยจะลดลงแม้แต่น้อย แสงแดดแยงตาตกกระทบสู่พื้นโลกสะท้อนความร้อนเข้าที่ใบหน้าของนราวิชญ์ แต่เหมือนเขาไม่รู้สึกถึงเรื่องนี้ ตอนนี้ในหัวไม่คิดอะไรแม้แต่น้อย ไม่สนใจที่จะทำอะไร เขาเพียงแค่เงียบ รอจันวิภาอย่างใจร้อนรน นราวิชญ์ก้มหน้าลง มองไปที่ภาพถ่ายในมือ ในภาพนั้นมีนราวิชญ์และจันวิภาสองคนยิ้มอย่างมีความสุข พนักงานเดินมาถามนราวิชญ์หลายครั้งว่าต้องการสั่งอะไรหรือไม่ แต่เขากลับเพียงส่ายหัวเท่านั้นไม่สนใจสิ่งอื่นใด เอาแต่ระลึกถึงความทรงจำที่ผ่านมา นี้คือร้านกาแฟร้านหนึ่งที่มีชื่อว่า “สลักกาลเวลา” ดูจากภายนอนตกแต่งอาจจะเรียบๆ แต่ป้ายร้ายกลับเขาตาของนราวิชญ์ ประกอบกับคำโฆษณาของร้านนี้ทำให้นราวิชญ์เลือกร้านนี้นัดเจอจันวิภา เพียงมองภาพวากที่ติดที่ผนัง วาดบนกระดาษขาวแผ่นบาง บนนั้นเขียนไม่กี่คำ : คุณกำลังตกอยู่ในวังวน อยากจะยอมแพ้แต่ใจกลับทำไม่ได้? คุณกำลังอยู่ในเมฆหมอกไม่สามารถออกมาได้ใช่ไหม? ลองกาแฟ “ความทรงจำ” สักนิดสิอาจทำให้คุณระลึกได้ถึงคนที่คุณเคยทุ่มเทไปแต่ไม่ได้อะไรกลับมา! “จันวิภา ฉันหวังว่า‘ความทรงจำ’ แก้วนี้สามารถทำให้เธอและฉันระลึกถึงวันเวลาที่มีความสุขของเรานะ” นราวิชญ์ถอดหายใจพูดกับตัวเอง เขามองไปที่นาฬิกาหรูบทข้อมือของเขาเอง คาดว่าจันวิภาอีกไม่นานน่าจะมาถึงแล้ว จันวิภาเพิ่งลงจากรถแท็กซี่ก็เจอนราวิชญ์ทันที คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ที่หน้าประตูร้านกาแฟยืนมองแสงแดดแสนร้อนแรงรอจันวิภา ไม่ยอมเข้าไปในร้านกาแฟ ผู้ชายคนนี้นี้มันจริงๆเลย ทั้งสองเดินเข้าหากันและเข้าร้านกาแฟไป จันวิภาเงยหน้าขึ้นมองนราวิชญ์อย่างเงียบๆ เขาเป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อและอบอุ่นมาก มรรยาทงาม อ่อนน้อมถ่อมตน ขนคิ้วเรียวงาม ตาสองชั้นชัดเจน เส้นผมสะอาดสลวย ผมหน้าม้าเล็กน้อย แม้ใบหน้าจะไม่หล่อเหลาแบบสุมิตร แต่ดึงดูดน่ามองน่าหลงไหล วันนี้นราวิชญ์สวมชุดสูทสีกรมสูงสง่า ตัวสูงสง่า และดูมีชีวิตชีวา ทำให้คนที่ไม่ได้เจอเขานานอย่างจันวิภารู้สึกอึ้งอยู่บ้าง พอนราวิชญ์เห็นท่าทางของจันวิภาก็ยิ้มขึ้น เขามาวันนี้เพื่อจะเจอเธอ ตัดชุดสูทหรูชุดนี้รอมานาน เพื่อหวังว่าจันวิภาจะมองเห็นว่าเขาเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน นราวิชญ์คือเพื่อนสนิทผู้ชายของจันวิภามาตั้งแต่ยังเด็กและยังเป็นความรักในวัยเด็กด้วย มีช่วงหนึ่งนราวิชญ์ต้องไปต่างประเทศทำให้ไม่ได้ค่อยได้ติดต่อกับเธอสักเท่าไหร่ แต่โทรศัพท์วันนี้ เขารู้ได้ยังไงนะ? ทำให้จันวิภารู้สึกสงสัยอยู่เหมือนกัน! เหมือนนราวิชญ์จะรู้ว่าในใจของจันวิภานั้นคิดอะไรก็ยิ้มพร้อมพูดขึ้น “กนกอรบอกเบอร์ของเธอให้ฉัน วันนี้ฉันเลยลองนัดเธอออกมา” กนกอร....โอเค! จันวิภาพยักหน้า นราวิชญ์สูดลมหายใจสูดใหญ่รอบหนึ่งและสั่งกาแฟ‘ความทรงจำ’ให้เธอพร้อมถามเธอ“จันวิภา ได้ยินมาว่าเธอแต่งงานแล้วเหรอ?” กนกอรให้เบอร์โทรก็แล้ว สงสัยเรื่องอื่นๆน่าจะบอกไปหมดแล้วแน่ๆ จันวิภาฟังคำถามของนราวิชญ์ก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร ก็พยักหน้าและนึกขึ้นได้ขึ้นมาเรื่องหนึ่งตาก็โตขึ้นมาทันที ตอนเด็กเธอกับนราวิชญ์สัญญากันว่าโตขึ้นมาจะแต่งงานมีลูก อยู่กันจนแก่เถ้า พอขึ้นถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ในใจของเธอก็ตกใจขึ้น เงยหน้าขึ้นพร้อมกับนัยน์ตาเศร้าสร้อยมองประสานกับนราวิชญ์ ได้แต่ฟังน้ำเสียงแสนเศร้าที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดของนราวิชญ์ “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้หรอก...จันวิภา พวกเราสัญญากันแล้วว่าจะแต่งงานกัน ทำไมเธอถึงแต่งงานแล้วล่ะ? เพราะฉันไม่ได้ติดต่อเธอใช่ไหม มันเป็นความผิดของฉัน ทั้งหมดฉันผิดเอง....” นราวิชญ์ขอโทษทำให้จันวิภายิ่งรู้สึกเสียใจขึ้นไปอีก “พี่นราวิชญ์ พี่ฟังฉันนะเรื่องนี้โทษพี่ไม่ได้มันเป็นเพราะฉันเลือกเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่เลย! แต่วันนี้ฉันตัดสินใจแต่งงานกับคนอื่นแล้วต้องขอโทษพี่จริงๆ ฉันไม่สามารถที่จะทำสัญญาของเราให้เป็นจริงได้แล้ว!” จันวิภาขอโทษด้วยความละอายใจ แม้ว่าทั้ง 2 จะไม่ใช่คู่รักกัน แต่เมื่อเคยสัญญากันไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตอนเด็ก คำพูดนี้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย นราวิชญ์ปิดหูด้วยความเจ็บปวดก้มหน้าลง ไม่ฟังอีกต่อไป สถานการณ์ของจันวิภาในตอนนี้ ได้แต่ถอนหายใจ เธอก็ไม่รู้จะแก้ไขเรื่องนี้ยังไงดี แต่ในตอนนี้นราวิชญ์กับเงยหน้าขึ้นมาเหมือนเขาจะคิดอะไรออก ยื่นมือจับมือของจันวิภา “จันวิภา แม่เลี้ยงของเธอบังคับให้เธอแต่งงานใช่ไหม? บอกฉันสิ ถูกบังคับใช่ไหม? ถ้าเธอตอบว่าใช่ฉันก็ไม่สนอะไรแล้ว ไม่สนอะไรทั้งนั้น!”