ตอนที่30 ฉันต้องการแค่คุณเท่านั้น

ต๭นที่30 ฉันต้องการแค่คุณเท่านั้น จันวิภาตกใจอยากจะเอามือที่นราวิชญ์จับไว้ดึงกลับมาแต่ว่าแค่ขยับเขายิ่งจับแน่นขึ้นจะดึงกลับก็ดึงกลับไม่ได้ จันวิภาถอดหายใจมองไปที่นราวิชญ์ข้างหน้า แล้วรู้สึกได้ว่าพวกเขาทั้งสองในใจลึกๆมีความเศร้าแฝงอยู่ พี่นราวิชญ์ ถ้าแค่โดนมะลิวัลย์ บีบบังคับให้แต่งงาน ฉันยังอาจจะทิ้งทุกอย่างไปกับพี่ได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว คืนครั้งแรกของฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉัน รวมถึงสุมิตร ล้วนกลั้นขวางอยู่ระหว่างเรา ฉันทำแบบนั้นไม่ได้... จันวิภาไม่ทันตอบอะไร นราวิชญ์ยิ่งผิดหวังขึ้นไปอีกใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง จับแขนของจันวิภาแน่นขึ้นไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดไปแน่นอน อยู่อยู่เขาก็เข้าก็พุ่งเข้ามาที่นั่งข้างๆจันวิภาและโอบจันวิภาเข้าอ้อมอกของเขา กอดจันวิภาไม่ให้เธอดิ้นและหนีไปได้ น้ำเสียงของนราวิชญ์แฝงด้วยน้ำตาเจ็บปวดสุดขีด “ให้ฉันกอดเธอหน่อยนะ ให้ฉันกอดเธอหน่อยนะจันวิภา....” น้ำเสียงของเขาทั้งเศร้าทั้งเจ็บปวด มือของจันวิภาที่พยายามผลักหนีก็หยุดนิ่งลง ในใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี แล้วในขณะนั้นเองที่ถนนฝั่งตรงข้าม สุมิตรสวมแว่นกันแดดสีดำมองผ่านกระจกรถมองเห็นเหตุการ์ที่เกิดข้างหน้า เขามองเห็นสีหน้าของจันวิภาชัดเจน แต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนที่แสดงกับเขาโดนสิ้นเชิง เธอให้ผู้ชายคนนั้นก่อนเธอ..... สุมิตรโกรธสุดขึ้น มือกำหมัดแน่น “ จันวิภา ใครกันแน่เป็นคนบอกว่าฉันไม่เต็มใจที่จะแต่งงานตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่?” สุมิตรไม่รู้เกิดอะไรขึ้นในใจเหมือนกับมีของบางอย่างถูกคนอื่นเอาไป เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยทำให้เขาโกรธขึ้นเดือดดาลสุดขีด ต่อยเข้าที่ผนักพิงแรงแรงหนึ่งที สุมิตรจ้องไปที่ร้านกาแฟด้วยสายตาอาฆาตและปิดกระจกรถ คนขับที่นั่งอยู่ข้างหน้ามองเห็นสุมิตรเป็นแบบนี้ ตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว แล้วค่อยๆเอ๋ยปากถามขึ้นอย่างระมัดระวัง“นายน้อย จะไปที่ไหนต่อครับ?” คนขับไม่เคยเห็นสุมิตรโกรธแบบนี้มาก่อน เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่รู้สึกกลัว สุมิตรไม่พูดอะไร หลับตานั่งคิด เขาไม่รู้ว่าชายคนที่กอดจันวิภานั้นเป็นใคร แต่เขารู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ธรรมดาแน่ๆ เขาเป็นชายคนแรกของจันวิภาเหรอ? พอคิดถึงจุดจุดนี้ ตัวเขารับของต่อจากคนอื่น ในใจของสุมิตรยิ่งเดือดขึ้นไปอีกในใจลึกๆเกิดเจ็บขึ้นมา ผ่านไปสักพักหนึ่งสุมิตรถึงจะพูดขึ้น “ออกรถ” คนขับตกใจ ยังไม่รู้เลยว่าจะไป เลยตัดสินใจถามอีกรอบ“นายน้อยท่านต้องการไปที่ไหน?” สุมิตรตอบอย่างรำคาญ“ฉันบอกให้ขับไง!” คนขับถูกตะคอกก็ตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมาอีก รีบขับรถออกไปทันที …… “จันวิภา เธอต้องการอะไรฉันให้เธอได้ทุกอย่าง เพียงแค่เธอกลับมาอยู่ข้างๆฉันได้ไหม?” นราวิชณ์กอดจันวิภาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่นมากกว่าเดิม ด้านนราวิชญ์เห็นจันวิภาไม่ผลักตัวเขาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก จันวิภาตกใจ มองเห็นเขายังตื้อไม่เลิก ก็รีบผลักนราวิชญ์ออกไปอย่างแรง ทำให้ทั้งสองเริ่มมีระยะห่างขึ้นมา นราวิชญ์ยังไม่ทันยืนดี จันวิภาก็พูดขึ้น “พี่นราวิชญ์ ฉันเคยสัญญากับพี่ แต่มันก็แค่ตอนเด็กพูดแล้วก็เหมือนเล่นกันแค่นั้น มันจะไปเป็นจริงได้ยังไงล่ะ? ฉันลืมไปแล้ว พี่ก็ควรลืมได้แล้ว! นราวิชญ์ยืนมั่นขึ้นแล้วพอฟังคำพูดของจันวิภาก็สายหัวอย่างแรง “ไม่ จันวิภา นั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น มันคือคำสัญญาจริงๆ ในชีวิตเราต้องทำตามสัญญาสิ จะลืมได้ยัง?แล้วทำยังไงถึงมันจะลืมได้ล่ะ?” จันวิภาพยายามอดกลั้นความเจ็บปวดในใจ มองนราวิชญ์ตรงหน้าสูดหายใจลึกลึกหนึ่งทีพร้อมพูดขึ้น : “แล้วมันยังไงล่ะ? สำหรับฉันมันก็แค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้น ฉันแต่งกับคนอื่นแล้ว ตอนนี้ฉันก็มีความสุข สามีฉันก็ร่ำรวย พี่ไม่มีเงิน แต่เขามี ดังนั้นฉันถึงแต่งกับเขายังไงล่ะเข้าใจไหม ฉันเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงินคนหนึ่ง!” จันวิภากำลังพูดศรีษะค่อยๆก้มลงไม่กล้ามองไปที่นราวิชญ์ พยายามแสดงสุดๆ ดื่มกาแฟตรงหน้าหนึ่งแก้ว รีบยกมือเรียกจ่ายเงิน พยายามไม่สนใจอะไรอีกต่อไป “น่าแปลกที่เธอแต่งงานกับเขาเพื่อเงิน? พลอย ฉันรู้เธอไม่ใช่คนแบบนั้น!”นราวิชญ์ไม่เชื่อจันวิภาพร้อมพูดขึ้นอย่างหนักแน่น นราวิชญ์ไม่มีทางเชื่อว่าผู้หญิงที่เกิดมาด้วยกันกับเขาอย่างจันวิภาจะเป็นภูหญิงหน้าเงิน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเขาก็ไม่รักเธอหรอก. จันวิภาไม่พูดอะไรต่อ เธอกลัวตัวเองจะแสดงต่อไปไม่ไหว รีบลุกขึ้นทันทีเก็บของเรียบร้อยแล้วพูดขึ้น“ขอโทษนะ ฉันขอกลับก่อน สามีของฉันรออยู่ที่บ้าน!” พูดจบก็ออกจากร้ายไปทันที ขาก้าวไม่กล้าหยุด พยายามไม่ให้เกิดความสงสัย นราวิชญ์มองจันวิภาที่เดินออกไปไกลๆ คิดถึงเรื่องที่เธอพูดขึ้นเมื่อสักครู่ ยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจโดนมีดกรีด กำหมัดแน่นทุบลงไปที่โต๊ะ“ จันวิภาบอกฉันเถอะ นี้มันไม่ใช่ตัวเธอจริงๆหรอก!!” เขาไม่เชื่อว่าจันวิภาเป็นคนแบบนี้ ไม่มีทางเชื่อ! เขาไม่ยอมแพ้เขาไม่ปล่อยจันวิภาไปแน่นอน! เวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่งนราวิชญ์สงบอารมณ์ได้แล้ว อยู่ๆนัยน์ตาก็เป็นประกายขึ้นเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออกไป โทรศัพท์สายนั้นมีเสียงแก่ของชายผู้มีอายูอยู่เสียงหนึ่งพูดขึ้น “นราวิชญ์ ว่าไง มีเรื่องอะไรถึงโทรหาฉัน?” “ผู้อาวุโส ผมยอมแล้ว ผมจะสืบทอดกิจการของที่บ้าน!” นราวิชญ์กัดฟันแน่นจนพูดจบ พร้อมกับหลับตาแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดแล้วเศร้าสร้อยแต่ไม่กลับไม่มีความผิดหวังแม้แต่นิดเดียว “โอ้? ดีจริงๆ! ในที่สุดก็เปลี่ยนความคิดแล้วสินะ? ดีดี ไม่มีปัญหา แค่ยอมกลับมาก็โอเคแล้ว เดียวฉันจะส่งคนเริ่มจัดการเรื่องให้!” เสียงในโทรศัพท์ดูเหมือนจะดีใจมาก สายโทรศัพท์วางเรียบร้อยแล้ว นราวิชญ์หลับตาหลงเอนหลังลงที่พนักเก้าอี้ ปากพึมพำ“ถ้าเธอชอบอำนาจเงินทอง ได้เดียวฉันหาให้เธอ ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง พลอย ถ้าเธออยากได้ฉันให้เธอได้หมด แต่ ฉันแค่ต้องการเธอเท่านั้น” …… อีกมุมหนึ่งจันวิภาออกจากร้านกาแฟแล้วก็กวักมือเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านสุมิตร เพิ่งถึงบ้าน สาวใช้กลุ่มหนึ่งก็ตรงเข้ามาล้อมจันวิภาไว้ จันวิภางง ยังไม่ทันที่จะร้องก็โดนคนเอามือปิดปากพร้อมกับมัดเชือกพาเข้าไปห้องมืดเรียบร้อยแล้ว