ตอนที่ 31 แผนของสุมิตร

ต๭นที่ 31 แผนของสุมิตร ห้องนี้ดูเหมือนถูกคนจงใจเปิดผ้าม่านตรงกลางไว้ รอบรอบของจันวิภามืดสนิท แต่จากร่องผ้าม่ายนั้นสามารถแอบมองไปอีกฝั่งได้อย่างชัดเจน จันวิภามองไปรอบรอบ มีเพียงเก้าอี้แค่ตัวเดียวเท่านั้น ห้องนี้ถูกตกแต่งเหมือนกับห้องของสุมิตรไม่มีผิด ทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ไอ้สารเลวสุมิตร! จันวิภาคิดจะดิ้นอยู่ๆก็ได้ยินเสียงคราวขึ้นมาเบาๆ เธอตกใจและค่อยฟังต่อไปอย่างเงียบๆ เสียงนั้นคือเสียงของกนกอร “อืมม...สุดยอดเลยยย...” กนกอรพูดขึ้นอย่างมีเลศนัย จันวิภาขมวดคิ้ว เธอไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่มั่นใจได้เลยว่าเรื่องนี้สุมิตรทำแน่นอน ขณะกำลังคิดจันวิภาก็คิดอะไรขึ้นได้ ในใจเดาอะไรได้บางอย่าง สุมิตรต้องการให้เธอรู้ว่ากนกอรจริงๆแล้วเป็นยังไง?! ด้วยเหตุนี้เองจันวิภาก็เลยนิ่งเงียบต่อไป และแล้วก็ได้ยินเสียงของกนกอรกำลังว่าตัวเธออยู่ แต่เป็นการด่าที่แย่มาก “สุมิตร ฉันจะบอกคุณให้นะ จันวิภาผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรดีหรอก คุณอย่าไปหลงรูปลักษณ์ที่เธอแสดงออกมาเลย” กนกอรพูดพร้อมพักหายใจเบาๆ “หืม? แล้วมันยังไงล่ะ? เธออยากพูดอะไร?” สุมิตรขมวดคิ้ว แต่กลับรู้สึกอยากหัวเราะ แล้วก็ตั้งใจที่จะเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นเพื่อนให้จันวิภาได้ยินชัดชัด จันวิภากัดปากแน่น ในใจเศร้าสสุดขีดจนไม่อาจหาคำอะไรมาบรรยายได้ เพื่อยสนิทตั้งแต่เล็กหักหลัง จันวิภากลั้นลมหายใจไว้ไม่เบ่งเสียงออกมา ตั้งใจฟังกนกอรจะพูดอะไรต่อไปอีก ทำให้เธอรู้สึกเครียดขึ้นอย่างไร้สาเหตุ เพราะว่าเธอได้รู้แล้วว่านี้คือในใจของกนกอรจริงๆ พอเห็นสุมิตรสนใจ กนกอรยิ่งได้ใจ ยิ้มเบาๆพร้อมพูดขึ้น: “ฉันกับเธอคบกันมาตั้งนาน ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน ฉันมั่นใจเลยว่าคุณอยากรู้เรื่องนี้แน่นอน” น้ำเสียงของกนกอรแลดูมีเลศนัย จันวิภาสามารถมองเห็นการกระทำของพวกเขาหลังผ้าม่านได้ เธอเห็นกนกอรเปลี่ยนไปจากปกติที่อ่อนหวาน พุ่งเข้าหาอ้อมกอดของสุมิตรเอง พักหนึ่งในใจก็รู้สึกขยะแขยง “เรื่องของภรรยาฉันทำไมต้องถามคนนอกล่ะ?” น้ำเสียงของสุมิตรสุภาพสุดๆ ทำให้กนกอรลดความระมัดระวังลง “นายน้อยสุมิตร ฉันแค่ใจดีหรอกน่า ฉันแค่กลัวว่าคุณจะถูกคนชั่วหลอกเอาเท่านั้นเอง ถ้าคุณไม่ฟังฉันงั้นเลยตามเลยแล้วกัน” น้ำเสียงของกนกอรแฝงไปด้วยเลศนัย จันวิภาโกรธจนกำหมัดแน่น แต่พอถึงจุดนี้ สุมิตรกลับหัวเราะเสียงต่ำขึ้น จันวิภาเข้าใจทันที สุมิตรกำลังล้อเธอ ยิ้มให้กับการที่เธอไม่รู้คนที่เธอรู้จักจริงๆ กนกอรนึกว่าสุมิตรสนใจในตัวเธอก็หัวเราะเสียงต่ำพร้อมพูดขึ้น : “ นายน้อยสุมิตร คุณรู้ไหมว่าจันวิภาชอบเงินมากเลย? หิวเงินแบบสุด? “แล้วยังไงล่ะ?” สุมิตรขมวดคิ้ว : “เธอชอบเงินหิวเงินแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?” กนกอรไม่พอใจเล็กน้อย สั่นตัวเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้น : “จันวิภาหิวเงินเธอถึงแต่งงานกับคุณไงล่ะ เธอไม่ได้จริงใจกับคุณ เธอเป็นคนเลว ฉันต่างหากล่ะถึงจะชอบคุณจริงๆ อยากจะแต่งงานกับคุณจริงๆ!” น้ำเสียงกนกอรพึ่งพูดจบ ในใจจันวิภาเหมือนโดนสูบเหลือแต่ความว่างเปล่า เธอถูกกนกอรทำให้รู้สึกขยะแขยง แต่กนกอรกลับยังต่อเรื่องไม่จบสิ้น “คุณชายสุมิตร คุณรู้หรือเปล่า จันวิภามีรักแรกตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันจนแก่ ไม่แน่อาจจะทำอะไรกันแล้วก็ได้ แต่คุณรู้ไหม? เพราะผู้ชายคนนั้นไม่มีเงิน ดังนั้นเธอถึงแต่งงานกับคุณยังไงล่ะ!” เป้าหมายของสุมิตรก็คือล่อให้กนกอรพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขาก็ตามน้ำพูดขึ้น : “ เธอรู้ได้ไงเนี่ย?” “อ่อ ผู้ชายคนนั้นมาหาฉัน ถามหาเบอร์ของจันวิภา แต่เธอแต่งงานแล้วกลับไปเจอผู้ชายคนนั้น เกรงว่าสองคนนั้นน่าจะพลอดรักกันแล้วมั่ง!” สุมิตรขมวดคิ้ว“ หมายความว่าเธอเป็นคนให้เบอร์เหรอ?” กนกอรพยักหน้า จันวิภากัดปากแน่น ทั้งตัวชาเย็นไปหมด เธอรู้สึกสั่นสะท้าน “และฉันก็เบื่อจันวิภาเต็มทนแล้ว!” อยู่กนกอรก็พูดอย่างไร้เยื่อไยออกมา ยังไม่ทันให้สุมิตรถามกลับ เธอกัดฟันพูดต่อ : “ที่ โรงพยาบาลวันนี้ คุณไม่เห็นว่าเธอทำอะไรลงไป เงินของสามีตัวเองเอามาโยนใส่หน้าคนอื่น ไม่ไว้หน้าฉันแม้แต่น้อย นังสารเลวคนนี้มันไม่ไหวจริง!” “แล้ว....” สุมิตรขมวดคิ้วจะยิ้มก็ไม่ยิ้มพูดขึ้น : “ เธอต้องการอะไร?” กนกอรฟังประโยคนี้ก็เงยหน้าขึ้นรีบตอบกลับ: “ที่ฉันต้องการมันง่ายมากเลย ฉันแค่อยากให้คุณหย่ากับจันวิภา ทิ้งผู้หญิงชั่วนั้นไปแล้วแต่งกับฉันโอเคไหม?” “ฉันน่ะทั้งอ่อนโยนและไม่ดื้อเหมือนเธอ ฉันให้คุณทำก็ครั้งก็ได้ แต่งกันฉันดีไหมล่ะ? ทำไมคุณถึงแต่งกับเธอไม่แต่งกับฉันล่ะ?” กนกอรสูดน้ำมูกและด่าอย่างรุนแรง“ทำไมฉันถึงเป็นผู้หญิงสำส่อนล่ะ? ฉันมีอะไรที่เทียบกับนังจันวิภาสารเลวนั้นไม่ได้? สุมิตรคุณแต่งกับฉันเถอะนะ?” เสียงของต่ำของเธอแทบจะวินวอน แต่สุมิตรกลับดูเหมือนจะไม่สนใจการวินวอนนั้น มุมปากมีแต่รอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ยิ้ม อยู่ๆพริบตาเขาก็ผละออกจากกนกอร ยืนขึ้นแล้วใส่เสื้อผ้า กนกอรสงสัย จ้องตาเขม่ง“นายน้อยสุมิตรเป็นอะไรไป เพราะฉันทำให้คุณไม่ดีเหรอ? ฉันผิดไปแล้วให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ ฉันจะทำให้คุณฟินสุดๆเลย!” ขณะพูดเธอก็คลานเข้ามา อยากจะเข้าใกล้สุมิตร มือของเธอเพิ่งสัมผัสเสื้อของสุมิตรกลับถูกผลักลงจากเตียง กนกอรตกใจ ยังไม่ทันได้ทำอะไร สุมิตรก็เดินไปเปิดผ้าม่าน หลังผ้าม่านนั้นมีจันวิภาที่ถูกมัดอยู่นั้นเอง กนกอรตกใจใหญ่รีบลุกขึ้นยืนพร้อมเอามือปิดปากตัวเอง สุมิตรเดินไปคลายเชือกให้จันวิภา จันวิภาเงินหน้าขึ้นนัยน์ตาเย็นชามองไปที่กนกอร ขณะนั้นเธอไม่รู้จะหาคำใดมาพูด สุมิตรมองที่จันวิภาแต่ไม่หันไปมองกนกอรและหัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมพูดขึ้น : “ ความรู้สึกของเธอทั้งสองพี่น้องนี้มันดีจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้ฉันคงไม่คิดจะไม่รบกวนพี่น้องพวกเธอแล้วนะ” คำพูดว่า‘พี่น้อง’ของสุมิตรแค่ 2 คำ น้ำเสียงดูถูกอย่างสุดขีด จันวิภากัดปาก ไม่สนใจสุมิตร หลังจากสุมิตรจากไป กนกอรก็รีบใส่เสื้อผ้า จันวิภานิ่ง ไม่อยากจะพูดอะไร ท้ายที่สุดจันวิภาก็มาถึงขีดสุดทนไม่ไว้ ตะโกนออกมาพร้อมเดินไปข้างหน้าถามขึ้น : “ทำไม?”