ตอนที่ 32 หักหลัง รู้จักคนไม่จริง

ต๭นที่ 32 หักหลัง รู้จักคนไม่จริง เธอและกนกอรนิสัยเหมือนกัน ผ่านความทุกข์สุขมากด้วยกัน ดังนั้นเธอจึงดูแลเธอเป็นอย่างดี คิดไม่ถึงว่ามันจะมาถึงจุดนี้ สุมิตรพูดไม่ผิด เธอเป็นแค่คนที่รู้จักคนไม่จริง ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ทำให้จันวิภา เพื่อนสนิทที่คบกันมา 20 ปี อยู่ๆกลายเป็นคนแปลกหน้า “จันวิภา ฉันอธิบายให้เธอได้นะ มันไม่ใช่แบบนั้น!” กนกอรกัดปาก พยายามเสแสร้งต่อไป จันวิภาโกรธจริงๆแล้ว ตัดบทด้วยความโกรธทันที : “ อธิบาย? ยังคิดจะอธิบายอีกหรอ ที่เธอทำเมื่อกี้ฉันไม่เห็นไม่ได้ยินงั้นหรอ? กนกอรเธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันนะ เชื่อใจมาก ฉันมีอะไรก็อยากจะแบ่งให้เธอทั้งหมด คิดไม่ถึงเลยว่าเธอ.....กี่ปีมานี้เธอคิดว่าฉันจันวิภาโง่ ไร้เดียงสา หลอกง่ายใช่ไหม? เธอถึงพูดแบบนั้นออกมา!” จันวิภากัดฟันพูด อดทนต่อไปไม่ได้ น้ำตาไร้เสียงรินไหลออกมาราวกับสายฝน เดินทีกนกอรคิดจะอธิบายยังไงต่อไปดีหรือจะหลอกต่อไปยังไงดี แต่คาดไม่ถึงจันวิภาจะรู้ทุกอย่างหมดแล้ว ยังได้ยินทั้งหมดอีก ทันทีที่หน้ากากถูกกระฉาก เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชาแล้วตะโกนออกมาทันที : “ไม่ผิดหรอกจันวิทภา เหมือนที่เธอคิดทุกอย่าง ในสายตาฉันเธอมันแค่ปัญญาอ่อน หน้าโง่เท่านั้น!” หลังจากพูดประโยคแรกจบ กนกอรหยาบคลายมากยิ่งขึ้น เธอแคร์อะไรอีกแล้ว ชี้หน้าจันวิภาและเริ่มด่าขึ้นมา : “จันวิภา เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่ากี่ปีมานานี้เธอรู้สึกตลอดเวลาตัวเองเก่ง พวกเราต้องอยู่รอบๆเธอตลอดเหรอ? “ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลย!!!” จันวิภาตะโกนออกมา เธอไม่เคยคิดเลยว่าในสายตาของกนกอรเธอจะเป็นแบบนี้ เธอคิดมาตลอดว่ากนกอรคือเพื่อนที่ดีที่สุด ก็เหมือนครั้งนี้ที่ต้องการให้กนกอรพัก ต้องสละเกรียติของตัวเอง ถูกสุมิตรบังคับให้ทำเรื่องอย่างแต่กลับคิดไม่ถึง.... “นั้นเธอคิดไปเอง เธอไม่รู้หรอกพวกเราคิดยังไงกับเธอ คนที่ไม่ทีอะไรแบบเธอทำไมนราวิชญ์ถึงสนใจ ดูแล รอคอยมาตลอก แต่สุดท้ายกลับยอมทำผิดแต่งงานให้กับคนมีเงินอย่างสุมิตร? จันวิภาเธอตอบสิว่าทำไม? เธอรู้ไหมหลายปีมานี้ฉันอิจฉาเธอเกลียดเธอมาก?” กนกอรสะอื้นพร้อมตะคอกออกมา “เธอเกลียดฉัน? เธอมีสิทธิ์อะไรเกลียดฉัน?” จันวิภาหัวเราะรู้สึกเหยียดหยามมากกว่าตอนที่เธอเห็นกนกอรกับสุมิตรอยู่ด้วยกันซะอีก “ฉันมีสิทธิ์อะไรไปเกลียดเธอ? จันวิภาอย่าแกล้งโง่เลย ที่เป็นเพื่อนไม่กี่ปีมานี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอสามารถช่วยฉันได้ เธอคิดว่าฉันจริงใจงั้นเหรอ? อย่าให้ขำไปหน่อยเลย!” ใจของจันวิภาเหมือนถูกมีดกรีด : “ ดีฉันโง่....โง่เกินไป....ฉันรู้จักคนไม่ดีพอ....” “รู้จักคนไม่ดีพอ?” กนกอรหัวเราะอย่างเย็นชา: “จันวิภา อย่าพูดให้ตัวเองดูดีเลย ฉันขอบอกเลยนะฉันกนกอรทั้งสวยทั้งอายุน้อย แล้วของที่เธอมีสิทธ์จะมีแล้วฉันทำไมถึงจะไม่มี? ฉันมีจุดไหนด้อยกว่าเธอเหรอ? “เธอไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่อยากฟัง.....” จันวิภาเจ็บปวดมากเอามือปิดหู ไม่ฟังอีกต่อไป แต่กนกอรยังไม่หยุด พูดอย่างผู้ชนะ“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้? จันวิภา ฉันอิจฉาเธอ เธอมีทั้งนาราวิชญ์และสุมิตร ฉันกลับไม่มีอะไรเลย!” “เธอรู้ทำไมฉันถึงอยากจะอยู่ต่อ? อยากจะแยกสามีใช่ไหม? นั้นฉันไม่ได้คิดจะแย่งหรอก แต่เป็นเพราะเธอเอาสามีของเธอไม่อยู่ เรื่องนี้เธอมาโทษฉันเหรอ?” คำพูดของกนกอรยิ่งพูดยิ่งน่ารังเกียจ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ทำให้จันวิภาระเบิดออกมา จ้องมองด้วยความโกรธพร้อม ตะคอกออกมา“กนกอรเธอไม่รู้จักคำว่าละอายใจเหรอ?” “อายอะไรไม่อาย ไม่มีปัญญาเองยังมาโทษคนอื่นอีก จันวิภา เธอไม่รู้สึกที่พูดมามันมากเกินไปเหรอ? เธอไม่กี่ปีนี้แสร้งเป็นแม่พระ ไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรอ?” กนกอรหัวเราะ “ทำไม? กนกอร นี้ใช่เธอจริงเหรอ?” จันวิภาไม่อยากจะเชื่อ “อะห่ะ จันวิภา สมองเธอมีปัญหาเหรอ? ยังไม่เข้าใจอีก ฉันไม่ชอบเธอมาตั้งนานแล้ว!” กนกอรยิ้นเย็นชาขณะพูด: “กนกอร ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าเธอคิดว่าฉันเป็นพี่น้องจริงๆล่ะก็หย่ากับสุมิตรสิ เติมเต็มฉันให้ฉันแต่งกับสุมิตร เธอถึงจะเรียกว่าพี่น้องฉันจริงๆ ไม่งั้นความสัมพันธ์ของเราต่อจากนี้ถือว่าขาดกัน” “เธอ....กนกอร ทำไมถึงเป็นแบบนี้....” ทำไมถึงหน้าด้านขนาดนี้! จันวิภาโมโหสุดขีด “ว่าไง เธอไม่ยอมยกสุมิตรให้ฉันไหม?” กนกอรขมวดคิ้วพร้อมกับคิด และยิ้มเล็กๆจ้องมองจันวิภาพร้อมพูดขึ้น: “จันวิภา ฉันรู้เธอให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์พี่น้องใช่ไหม เธอลองคิดดูนะถ้าเธอยกสุมิตรให้ฉัน เธอยังเหลือนราวิชญ์อีก เขารักเธอมากเลยแล้วก็ถ้าเถอะหย่าแล้วละก็เธอก็อยู่ที่นี้ได้นะฉันต้อนรับเธอเสมอ!” จันวิภายังงงอยู่ ผ่านไปสักพักใหญ่ถึงจะเรียกสติกลับมาได้ เธอเงินหน้าขึ้นนัยน์ตาแสนเย็นชาจ้องไปที่กนกอร สำหรับเธอเธอไม่สนอะไรกนกอรอีกแล้ว “เรื่องของฉันเธอไม่ต้องยุ่งหรอก แล้วก็ฉันกับนราวิชญ์เธอก็ไม่ยุ่งด้วย!” จันวิภากัดฟันและพูดอย่างเย็นชา กนกอรตกใจ คิดไม่ถึงเลยว่าจันวิภาจะพูดแบบนี้เลยโกมาก พูดคิดอย่างเคียดแค้น : “จันวิภา นังสารเลวไร้ยางอาย เธอคอยดูแล้วกันสักวันฉันจะแย่งสุมิตรมาให้ได้!” พูดจบเธอก็เปิดประตูแล้วออกไปทันที จันวิภากัดปากและไม่พูดอะไรอีกตามองที่ประตู เธออยู่ในห้องตั้งนาน รู้สึกได้แค่มึนไปหมดหนาวเหน็บจนสั่นสะท้าน จันวิภานิ่งไปสักพัก ถึงจะมีสาวใช้เดินเข้ามาแล้วพูด: “นายหญิงกินข้าวแล้ว” “ฮะ?” จันวิภาตกใจ รีบพยักหน้า “เดี๋ยวฉันรีบลงไป” จัดการอารมณ์ของตัวเองสักพัก จันวิภาถึงจะตั้งสติได้แล้วเดินลงไปที่ห้องอาหาร แต่กลับมีเงา 2 คนอยู่คือ สุมิตรและกนกอร จันวิภาเห็นก็อยากจะหันตัวหนีไป แต่กลับคิด้นได้ว่า ที่โชคร้ายนี้คือบ้านของสุมิตร เธอเป็นถึงนายหญิงของบ้านนี้แล้วกนกอรล่ะเป็นอะไร? พอคิดได้แบบนี้จันวิภาก็กำหมัดรีบเดินลงไปทันที แต่คาดไม่ถึงกนกอรมองเห็นจันวิภาเดินลงไปมาก็หัวเราะขึ้น: “เอ่า จันวิภา เธอลงมาแล้วหรอ ฉันกำลังจะขึ้นไปเรียกเธอลงมากินข้าวเลย” ขณะพูดเธอก็เรียกจันวิภานั่งลง ราวกับเป็นเพื่อนสนิทอย่างงั้น เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ไม่ได้เกิด