ตอนที่ 33 หยกโบราณ ถูกกนกอรพบแล้ว

ต๭นที่ 33 หยกโบราณ ถูกกนกอรพบแล้ว จันวิภางุนงง มองที่กนกอร อ้าปากค้าง ในใจรู้สึกไม่ดีเธอเลยพูดขึ้น“สุมิตรฉันมาหาคุณมีเรื่องจะคุยด้วย!” พูดจบหันหลังเดินไปที่ห้องรับแขก สุมิตรมองจันวิภาก็ยิ้มขึ้นและเดินตามเธอไป เพิ่งถึงห้องรับแขก จันวิภาก็โมโหรีบหันหน้าไปหาสุมิตรแล้วถามขึ้น: “นี้มันหมายความว่ายังไงกัน? ทำไมกนกอรถึงยังอยู่บ้านอีกล่ะ?” พอสุมิตรได้ฟังก็แกล้วทำเป็นตกใจแล้วยิ้มออกมา : “ทำไม? ไม่ใช่เธอร้องไห้งอแงจะให้กนกอรอยู่หรอ? เธอลืมไปแล้วหรอตอนที่เธอปรนนิบัติฉันยังไง?” จันวิภาหน้าซีดทันที อายจนแทบแทรกแผนดิน เธอก็เข้าใจทันที เธอโดนกับดักของสุมิตรแล้ว กลัวว่าตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้คือแผนที่สมิตรวางไว้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จันวิภาก้มหน้าจิกนิ้วมือ กัดฟันพูดขึ้น: “ตอนนี้ฉันไม่เข้าใจเธอเลยทำไป....” “ไม่เข้าใจ?” สุมิตรยิ้ม: “เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเธอยังไม่เข้าใจ จันวิภา มันไม่มีอะไรน่าขำไปกว่านี้แล้ว” จันวิภาหน้าซีดเขียว ไม่น่าดูมาก สุมิตรมองไปที่เธอไม่พูดอะไรแล้วเดินไปที่ห้องอาหารทันที จันวิภาก็ไม่รู้จะทำยังไงต้องก้มหน้าเดินตามไป เพิ่งถึงห้องอาหารจันวิภาก็เห็นกนกอรยืนข้างๆ จัดเก้าอี้ให้สุมิตรแล้วนั่งข้างๆเขา ในใจจันวิภารู้สึกเจ็บปวด กัดฟันอีกแต่กลับไม่แสดงออกมา แล้วก็นั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมกับกินข้าวเงียบๆ แม้จะอยู่บนโต๊ะอาหาร กนกอรเหมือนจะตั้งใจตั้งข้าวให้สุมิตร น้ำเสียอ่อนโยนสุดๆ ทำเหมือนกับตัวเองแต่งงานมานานปี ทำให้จันวิภารู้สึกมึนจนไม่มีสติกับตัว ในตอนนั้นเองกนกอรก็รู้แล้วจันวิภาเป็นยังไง ยิ้มขึ้นและตักอาหารให้พร้อมพูดขึ้น : “จันวิภารีบกินเถอะ” จันวิภากัดฟัน ไม่มีอารมจะกินข้าว: “ขอโทษนะ ฉันไม่หิวไม่อยากิน” กนกอนก็ไออกมาหนึ่งที พูดอย่างไม่ไยดีขึ้น : “ฉันเข้าใจแล้วเธอรังเกียจอาหารที่ฉันตักให้ เลยไม่หิวใช่ไหมล่ะ” พูดจบ ก็น้ำตาไหลพูดขึ้น: “จันวิภา ทำไมเธอดูถูกฉันหรอ? ฉันทำอะไรผิดทำให้เธอเกลียดฉัน?” ไม่น่าเชื่อโลกนี้จะมีคนหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้!!! จันวิภาพอฟังคำนี้จบ โกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไง รีบตบโต๊ะแล้วพูดขึ้น: “เธอทำอะไรไว้ต้องให้ตัวระลึกสักรอบไหม? ฉันแค่ไม่หิวทำไมต้องมายุ่งมากมาย?” “โอเค เธอทำเหมือนตัวเธอสะอาดแต่ฉันสกปรกใช่ไหม? จันวิภาจะทำตัวสะอาดไปถึงไหน?” กนกอรจิกอีกฝั่ง จันวิภาเลยโกรธยิ่งกว่าเดิม เธอมองไปที่สุมิตร เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรออกมา เลยรู้สึกตัดใจหายใจหนึ่งที ไม่สนทนาต่อกัดฟันเดินขึ้นห้องไป แต่คิดไม่ถึงพอขึ้นห้องกลับเข้าห้องของตัวเองก็มีเสียงเคราะขึ้น เสียงนั้นเป็นของสาวใช้: “นายหญิง เปิดประตูที” จันวิภาตัวชาไปทั้งตัวพูดขึ้น: “เธอเข้ามาได้เลย” ใครจะรู้สาวใช้เข้ามาทำให้จันวิภาขมวดขิ้ว พูดขึ้นอย่างเรียบ: “นายหญิง ดิฉันเข้ามาเอาเสื้อผ้าของนายให้คุณกนกอรใส่!” สุมิตรอีกแล้ว จันวิภาอารมณ์ไม่ดี: “เธอเลือกเลยแล้วกัน” สาวใช้ไอเบาเบาหนึ่งที หน้าไม่แยแสจันวิภาแล้วเดินไป หยิบเสื้อผ้าไม่กี่ขึ้นก็พูดขึ้น: “บางคนก็นะ แม้แต่ผู้ชายยังเอาไม่อยู่ ไม่มีปัญญาสักนิด ไม่รู้จะมีชีวิตไปทำไม เปลืองอากาศ กินข้าวก็รู้สึกเปลือง!” จันวิภาตกใจกัดปาก คำพูดของสาวใช้เข้ามาวนอยู่ในใจของเธอ。 “เธอไม่ได้จะมาเอาเสื้อผ้าเหรอ? เอาเสร็จแล้วก็รีบไป!” จันวิภาหัวร้อนแล้ว พูดอย่างโมโห ใครจะรู้ว่าสาวใช้ยังเข้ามาซ้ำเติมอีก “เหอ แค่ฟังก็ไปไม่เป็น นั้นนายไม่ชอบคุณไม่ได้หรอกนะ ถ้าให้ฉันพูดละก็คนแบบคุณหญิงมีชีวิตต่อไปก็ไร้ค่าเปล่าๆ!” สาวใช้ยิ่งพูดยิ่งหยาบคลาย ทำให้จันวิภากำหมัดแน่น “เธอคิดให้ดีๆนะ ฉันไม่อยากจะย้ำอีกรอบห้องนี้คือห้องของนายญิง เธอคิดว่าตัวเธอเป็นอะไร? คิดถึงตำแหน่งจองตัวเองดี ที่นี้ไม่ใช่ที่ของเธอ! ตอนนี้ไสหัวไปได้แล้ว!” พอสาวใช้ฟังจบก็ตะลึง ปกติจันวิภามไม่เคยเป็นแบบนี้ ทำให้เธอตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรรีบห้องเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไป ในอีกมุมหนึ่ง หลังจากกินข้าว กนกอรเข้าไปห้องของสุมิตรกอดเขา ทำเสียงอ้อนพูดขึ้น: “สุมิตร ฉันชอบคุณจริงๆนะ คุณตอบ ฉันทีแต่งกับฉันได้ไหม?” สุมิตรอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว: “หุบปาก” กนกอรอ่อนแอ มองสุมิตรเหมือนจะไม่ชอบที่เธอพูดจึงไม่ดื้อที่จะปิดปากตัวเองนั่งข้างๆมองสุมิตรอย่างเงียบๆ สุมิตรไม่มองกนกอรสักนิดแล้วเดินไปห้องน้ำ กนกอรอยู่ในห้องไม่รู้จะทำอะไรหันซ้ายหันขวามองไปทั่ว เธอเริ่มคิดเรื่องชั่วๆขึ้นในใจคิดถ้าอยากให้สุมิตรยอมรับเธอ ต้องเปลี่ยนเป็นตัวเองเป็นแบบที่สุมิตรชอบ ในขณะนัน้เอง สายใช้ก็เคราะประตูเดินเข้ามา มองไปที่กนกอรยิ้มแล้วพูดขึ้น: “คุณกนกอร เสื้อผ้าที่คุณต้องการฉันเอามาให้แล้วค่ะ นายหญิงตอนแรกไม่ค่อยจะยอม ทำให้ฉันต้องสั่งสอนไปบ้างทำให้มาช้าไปหน่อย” กนกอรมองไปที่สาวใช้แล้วพูดขึ้น: “ขอบคุณนะ จันวิภาก็แบบนี้แหละ เธออย่างวางใจล่ะ” พูดจนเธอและสาวใช้ก็หัวเราะขึ้น สาวใช้พูดถึงจันวิภาสีหน้าก็น่ารังเกียจขึ้นมา: “นายหญิงน่าจะมีความอ่อนโยนของคุณสักครึ่งนะ ไม่งั้นไม่น่าเป็นแบบวันนี้ แต่เห็นแบบนี้ บางที่เธอาจจะเป็นนายหญิงได้ไม่นานแล้ว ไม่แน่อีกไม่นานดิฉันต้องเรียกคุณว่านายหญิงแล้ว” พอกนกอรได้ฟังในใจก็ดีใจสุดๆ แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงออกมา และพูดกับใช้อีกสักสองสามประโยคก็ให้ออกไป หลังจากสาวใช้ออกไป กนกอรก็มองไปรอบห้องของสุมิตรต่อ ทันใดนั้นก็มองเห็นของสีเขียวสะท้อนเข้าในตาของเธอ กนกอรรู้สึกคุ้นเคยมาก เลยหยิบขึ้นมาดู แท้จริงแล้วนั้นคือหยกโบราณและทำให้เธอตกใจเพราะกนกอรจำได้ว่าหยกนั้นเป็นของจันวิภา “นี้ไม่ใช่หยกของจันวิภาหรอ? สุมิตรเอามาทำอะไร?” กนกอรตกใจ หยิบขึ้นมาแล้วพูดกับตัวเองอยากจะรู้ว่า ปกติแล้วหยกชิ้นนี้สำหรับจันวิภาแล้วสำคัญกว่าชีวิตของเธออีกทำไมถึงมาอยู่กับสุมิตรที่นี้?