ตอนที่ 37 ตอบโต้ กนกอรผู้ปราชัย

ต๭นที่ 37 ตอบโต้ กนกอรผู้ปราชัย จันวิภาหันหน้า จึงได้เห็นสุมิตร เธอตกตะลึงขึ้นมาทันที อ้าปากค้างแค่กลับไม่มีคำพูดใดลอยออกมา จากนั้นกนกอรที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นสุมิตร เธอจึงถลันเข้าไปหาทันที และเริ่มที่จะร้องไห้ฟูมฟายออกมา “นายสุมิตร คุณรู้มั้ยว่าพวกคนเมื่อกี้นี้น่ากลัวมากๆเลย ฉันกลัวจริงๆ......ยังดีที่ไม่เป็นอะไร ไม่งั้นละก็ ฮือๆๆ......” กนกอรพูดไปพลางร้องไห้ออกมา มือข้างหนึ่งของเธอดึงแขนเสื้อของสุมิตรเอาไว้ ส่วนอีกข้างหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับน้ำตา สุมิตรไม่ค่อยทีจะอดทนมากนัก เขาสะบัดเธอออกไป แล้วตะคอกอย่างโมโห “คนไร้ประโยชน์ ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าผม！” ทันใดนั้นสาวใช้พวกนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีแล้วรีบคุกเข้าลงกับพื้น กอดเขาและร้องขอความเมตตา แต่ทว่าสุมิตรก็เดินออกไปโดยที่แม้แต่หน้าก็ไม่หันกลับมามอง กนกอรตกตะลึง มองสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ในใจครุ่นคิด ฉันไม่ใช่ชาวใช้ ไม่ได้พูดถึงฉันแน่ๆ พูดจบ เธอจึงเดินตามสุมิตรไป สุมิตรเหลือบตามองจันวิภา เมื่อเห็นเธอยังคงสงบนิ่งอยู่ จิตใจก็ยุ่งเหยิงขึ้นมาเป็นอย่างยิ่ง ความคิดที่อยู่ในใจก็ได้พลั่งพลูออกมา จันวิภา ถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาวของนัชชาคงดี ถ้าเธอไม่สกปรกขนาดนั้นก็คงจะดี และถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงร่านแล้วล่ะก็...... เขาส่ายหัวอย่างรุนแรง สุมิตรฝืนตัวเองไม่ให้คิดเรื่องไร้สาระอีก …… หลังจากจันวิภากลับมาถึงห้อง ก็ได้ฝากข้อความถึงพัชรี เรื่องที่จะนัดเจอกันในคืนนี้ หลังจากอาบน้ำเสร็จ จึงได้เปลี่ยนชุดใหม่อีกครั้ง จากนั้นจึงเก็บของแล้วเตรียมตัวออกไป สุมิตรพึ่งจะออกมาจากห้องของตนเอง พึ่งจะเดินไปที่บันได ก็ได้เห็นจันวิภาที่พร้อมเดินทาง เหมือนจะออกไปข้างนอกอย่างไรอย่างนั้น ทำให้สุมิตรมีความแปลกใจอยู่เล็กน้อย เขาเดินไปข้างหน้า เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างดูถูก “เฮ้ จันวิภา ดึกดื่นอย่างนี้แล้วเธอจะไปไหน? คงไม่ได้ไปเล่นสนุกกับผู้ชายคนไหนอีกหรอกนะ? หืม?” จันวิภาใบหน้าขาวซีด ตกใจเป็นอย่างมาก และคิดว่าสุมิตรจะเข้าใจตนเองผิดอีก จึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็นทันที “แน่นอนว่าฉันจะต้องทำสิ่งที่ฉันทำได้ในช่วงสามวันนี้” พูดจบ เธอจึงหันตัวเดินจากไป สุมิตรนิ่งอึ้ง เมื่อได้ยินประโยคนี้ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาอย่างไม่มีเหตุผล จันวิภานัดเจอกับพัชรีที่จัตุรัสอันอยู่ไม่ไกลจากบ้าน เธอเห็นพัชรีแล้ว และดูเหมือนพัชรีก็เห็นเธอเช่นเดียวกัน ทั้งสองคนหาม้านั่งเพื่อที่จะได้นั่งคุยกัน จันวิภาพูดเกี่ยวกับเรื่องของกนกอรเมื่อไม่กี่วันนี้ให้พัชรีฟัง พูดคำพูดของกนกอรที่ได้พูดกับเธอ และการประชันหน้าเมื่อเร็วๆนี้ของตนเอง เมื่อพัชรีฟังจบ ความโกรธก็พุ่งพลันขึ้นมา “กนกอรทำเกินไปแล้ว！เธอช่วยเหลือมันทุกอย่างแต่มันกลับหักหลังเธอ แย่งสามีของเธอไปอีก สารเลวจริงๆ บัดสบจริงๆ！” พูดจบ พัชรีก็ด่าขึ้นมาลอยๆอยู่สองประโยค จึงจะระบายความโกรธแค้นออกมาได้บ้าง หลังจากนั้น เมื่อคิดถึงความรู้สึกของคนทั้งสามคน จึงได้ถอนหายใจยาวๆขึ้นมาอีกครั้ง จันวิภาก็รู้สึกทุกข์ระทมอยู่นิดหน่อย พัชรีตบไหล่เธอราวกับจะปลอบโยน แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมา “เอาน่าพัชรี อย่าโกรธไปเลย ไม่ต้องคิดมาก ฉันก็ไม่คิดมากแล้ว คนพันธุ์นี้ไม่คู่ควรที่จะโกรธหรอก！และที่ฉันออกมาหาเธอวันนี้ก็เพราะมีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยหน่อย เธอก็รู้ว่าฉันพูดกับสุ มิตรไปแล้วว่าจะหาหลักฐานให้เจอภายในสามวัน นี่มันก็ใกล้จะวันที่สามแล้ว” เมื่อพัชรีฟังคำพูดประโยคนี้ สีหน้าก็เผยออกมาให้เห็นถึงความวิตกกังวล เธอจึงรีบเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “จริงสิ พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่สามแล้วหนิ งั้นเธอจะทำไงล่ะ? เจ้าสารเลวกนกอรนั่นจะทักหา คนนั้นไปแล้วแน่นอน พวกเราจะทำไงดี?” จัรวิภายิ้มขึ้นมา เอ่ยปากพูดขึ้น “ฉันมีวิธี......” ต่อมา จันวิภาจึงพูดแผนของตนเองขึ้นมา เธอขอให้พัชรีช่วยพาแม่เลี้ยงของกนกอรมาหา และถือโอกาสที่จะทำความเข้าใจสถานการณ์ไปด้วยเลย หลังจากวางแผนเสร็จสิ้น จัรวิภาก็ได้กลับมาที่บาร์แห่งนั้นในวันนั้นอีกครั้ง แล้ว ชายคนนั้นยังคงปิดบัง แสร้งจำไม่ได้ว่าจันวิภาเป็นใคร แต่ทว่าจันวิภากลับยิ้มขึ้นมา เปิดประตูแล้วพูดโพล่งขึ้นมา “ฉันเป็นภรรยาของนายน้อยสุมิตร ฉันสามารถจ่ายให้นายได้สองเท่า ดังนั้นนายคิดดูให้ดีอีกที และอย่ามาคิดเล่นกับนายน้อยสุมิตร” เมื่อชายคนนั้นได้ยินชื่อของสุมิตร ในใจก็สั่นอยู่เล็กน้อย ตอนนั้นกนกอรพูดเอาไว้ว่าเมื่อตนเองได้กลายเป็นภรรยาของสุมิตรแล้วตนเองจะได้ประโยชน์ไปด้วย แต่คนที่นั่งอยู่ทางด้านหน้าตอนนี้เป็นภรรยาที่แท้จริงของนายน้อยสุมิตร！ เมื่อเห็นคนๆนั้นกำลังครุ่นคิด จันวิภาจึงพูดต่อไปว่า “ฉันรับปาก ว่าจะคุ้มครองนาย แต่ว่า ถ้านายยังยืนกรานอย่างนี้อยู่ละก็ อย่างนั้นวิธีการของสุมิตร นายก็น่าจะรู้นะ......ถึงผลที่ตามมา！” เมื่อชายคนนั้นได้ยิน ก็คิดถึงสุมิตรขึ้นมา หลังจากคิดละเอียดถี่ถ้วนดีแล้ว จึงรับปากทันที และยอมที่จะเป็นพยานให้แก่จันวิภา ขณะเดียวกัน เขาบอกกับจันวิภา พวกเขามีนิสัยชอบบันทึกเสียงในงานเอาไว้ วันนั้นที่กนกอรพูด เขาได้บันทึกไว้ทั้งหมด จันวิภาปลื้มปีติขึ้นมาทันที คิ้วที่ขมวดอยู่ตลอดในที่สุดก็ได้คลายลงบ้าง เมื่อทำการนัดเสร็จเสร็จ ในเช้าตรู่วันพรุ่งนี้ก็ได้เวลาที่จะไปเปิดโปงกลอุบายของกนกอร …… เช้าวันที่สามของช่วงเวลาสามวัน ตอนเช้าตรู่ จันวิภาเดินออกจากบ้าน จะรวบรวมหลักฐานที่นี่ได้อย่างไรล่ะ อีกด้านหนึ่ง กนกอรยังคงพูดต่อถึงคำพูดที่แย่ๆของจันวิภา “สุมิตร เมื่อคืนวานนี้ฉันได้ยินจันวิภาโทรหาผู้ชายด้วยแหละ น้ำเสียงออดอ้อนมาก ไม่แน่ว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะพาเธอออกไปก็ได้” สุมิตรกวาดสายตามองกนกอรอย่างเย็นยะเยือกอยู่วาบหนึ่ง แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา ณ ตอนนี้ ทันใดนั้นก็มีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งถลันเข้ามาที่ประตูแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหญิงกลับมาแล้ว！” สุมิตรเงยหน้าขึ้น มองไปที่ประตู จันวิภาพาผู้ชายเข้ามาจริงๆ กนกอรจ้องมองผู้ชายคนนั้นแล้วหวาดผวาอย่างถึงขีดสุด ชายคนนั้นคือคนที่วางแผนการร่วมกับเธอ จันวิภายืนอยู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไร เพียงแค่เห็นชายคนนั้นเดินมาด้านหน้า โค้งคำนับไปทางสุมิตร แล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “คุณชายสุมิตร วันนี้ผมมาเยี่ยมท่าน และรับคำไหว้วานของภรรยาท่าน ให้มาบอกความจริงเกี่ยวกับรูปที่ถ่ายออกมาในวันนั้นครับ” พูดจบ ชายคนนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองกรกอรอยู่แวบหนึ่ง กนกอรตกใจสะดุ้งโหยง หลังจากที่สุมิตรมองจันวิภาแล้ว จึงพยักหน้าไปทางชายผู้นั้น และส่งสัญญาณให้เขาพูดต่อไป ดังนั้นชายคนนั้นจึงพูดขึ้นด้วยความเคารพ “เป็นอย่างนี้ครับ วันนั้นที่จริงแล้วเป็นคุณหญิงกนกอรที่อยู่ข้างๆท่านคนนี้ขอให้ผมช่วย เธอพูดว่าให้ผมช่วยถ่ายภาพให้หน่อย หลังจากเรื่องสำเร็จแล้วผมจะได้รับค่าตอบแทนมหาศาล ดังนั้นผมเลยรับปาก” “ถ่ายรูปอะไร? พูดคำพูดของเธอออกมา” น้ำเสียงของสุมิตรช่างเย็นยะเยือก ไม่มีความอบอุ่นอยู่เลยแม้แต่น้อย จึงทำให้กนกอรกลัวเป็นอย่างยิ่ง ชายผู้นั้นจึงเล่าต่อไปว่า “คำพูดตอนนั้นของคุณหญิงกนกอรก็คือ ถ่ายรูปของจันวิภากับลังออดอ้อนกับพวกผู้ชายกลุ่มนั้น ถ่ายให้ดูเหมือนกับยั่วผู้ชายอยู่ก็พอแล้ว！” “แก.......แกพูดอะไร！แกใส่ร้ายฉัน！” จู่ๆกนกอรก็โกรธขึ้นมาทันที จะตกใจต่อไปไม่ได้แล้ว จึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วตะคอกไปทางผู้ชายคนนั้น พูดจบ เธอก็สะอึกสะอื้นไปหาสุมิตรอีกครั้ง “คุณชายสุมิตร คุณจะเชื่อคำพูดเหลวไหลของพวกเขาไม่ได้เด็ดขาดเลยนะคะ คนๆนี้ต้องรับเงินก้อนโตและผลประโยชน์มากมายมาจากจันวิภาแน่ๆ และมาที่นี่เพื่อทำร้ายฉันโดยเฉพาะ”