คอนที่ 38 ร้ายแรง อย่าขัดขืนผม

ค๭นที่ 38 ร้ายแรง อย่าขัดขืนผม ยังคงไม่ยอมรับจริงๆ！ จันวิภายิ้มอย่างเยือกเย็น พยักหน้าไปทางผู้ชายคนนั้น ชายคนนั้นรับรู้ จึงได้เอาฮาร์ดดิสก์ที่ถืออยู่ในมือออกมา แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ผมทำงานอย่างนี้มาหลายปีแล้ว ดังนั้นจึงมีนิสัยชอบอัดเสียงเอาไว้ คุณหญิงกนกอรต้องการที่จะฟังคำพูดของตัวเองไหมครับ?” กนกอรกลัวเสียจนร้องไห้ออกมาไม่มีเสียง “เปิดไฟล์เสียงออกมาฟัง” สุมิตรพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น โดยไม่เหลียวมองกนกอรแม้แต่นิดเดียว ต่อมา ชายคนนั้นจึงนำฮาร์ดดิสก์ที่อยู่ในมือใส่เข้าไปในคอมพิวเตอร์ เพียงไม่นานเสียงที่บันทึกในวันนั้นก็ได้เด้งขึ้นมา --เพียงแค่นายช่วยฉันกำจัดยัยสารเลวจันวิภาได้ รอจนฉันได้เป็นภรรยาของคุณชายสุมิตร ฉันจะให้ค่าตอบแทนแก่นายอย่างคาดไม่ถึงเชียวแหละ --โอเค พวกเรายินดีที่จะร่วมมือด้วย เมื่อกนกอรฟังเสียงของตนเองที่ดังออกมาจากคอมพิวเตอร์ ก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป ไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ เวลานี้ ในที่สุดสุมิตรก็หันหน้ามา จ้องมองไปทางเธออย่างเยือกเย็น นัยน์ตาเย็นเฉียบ น้ำตาไหลหยดลงมา กนกอรรีบร้องไห้วิงวอนสุมิตร “คุณฟังฉันอธิบายก่อน จริงๆแล้วเรื่องนี้มันไม่ใช่แบบนี้ ฉันไม่ได้ทำผิด พวกมันใส่ร้ายฉัน......สุมิตร คุณจะต้องเชื่อนะว่าฉันรักคุณจริงๆ ฉันขอร้องให้คุณเชื่อใจฉันจะได้ไหม?” ดวงตาทั้งสองของกนกอรแฝงไว้ด้วยน้ำตา ราวกับดอกไม้ที่เปียกฝน ผู้หญิงคนนี้จนถึงตอนนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังเสแสร้งอยู่อีก！ สุมิตรเย็นชาจนถึงที่สุด เมื่อกนกอรเห็นเขาไม่มีท่าทีตอบสนองอะไร จึงหันตัวกลับไปทันที แล้วตะคอกใส่จันวิภา “จันวิภา ฉันกับสุมิตรรักกัน ความรักของพวกเราได้ถูกทดสอบขึ้นแล้ว ดังนั้นโปรดอย่ามาทำร้ายพวกเราอีกเลยจะได้ไหม?” “......” จันวิภาจุกจนพูดไม่ออก หลังจากที่สุมิตรได้ยินคำพูดของกนกอร จึงแหงนหน้าขึ้นมาอย่างประหลาดใจ จ้องมองจันวิภา เขาอยากที่จะรู้จริงๆว่า ผู้หญิงคนนี้จะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างไร จากนั้น ในเวลานี้ ได้มีคนสองคนเดินเข้ามาจากประตูทางด้านนอก ทุกคนจ้องมองคนที่เดินผ่านมา กนกอรคิดไม่ถึงเลยว่าคนๆนั้นที่เดินเข้ามาจะเป็นพัชรีกับแม่เลี้ยงของเธอ กนกอรตกตะลึง ไม่มีสติอยู่นาน จันวิภาเดินไปข้างหน้า แล้วพูดกับแม่เลี้ยงของกนกอรอย่างละมุนละม่อม “คุณป้าคะ คำพูดของกนกอรเมื่อครู่นี้ท่านก็คงได้ยินชัดแล้ว ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเธออาศัยอยู่กับพวกเราที่นี่อย่างอยู่ดีกินดีเลย！” ทันใดนั้นสีหน้าแม่เลี้ยงของกนกอรก็ได้เปลี่ยนไปทันที เดินมาข้างหน้า แล้วตบเข้าไปที่หน้าของกนกอรอย่างรุนแรง จากนั้นจึงด่าขึ้นมาชุดใหญ่ “แกไอ้ลูกอกตัญญู แก่นี่ทำให้ฉันขายหน้าจริงๆไหน！แกพูดมาสิ จันวิภาดีกับแกขนาดไหน ให้แกอาศัยอยู่ที่นี่ แต่แกกลับทำเรื่องอย่างนี้หรอ? คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะแย่งสามีของคนอื่น แล้วยังจะมาพูดอย่างนั้นอีก แก่นี่อับอายขายขี้หน้าบ้างไหม?” ไม่มีใครช่วยกนกอรเลย แม่เลี้ยงของกนกอรมีนิสัยที่ชอบใช้ความรุนแรง หลังจากที่ดึงเธอเข้ามาตบหน้าแล้ว จึงพูดกับจันวิภาที่อยู่ข้างๆว่า “จันวิภา ครั้งนี้ป้าต้องขอโทษหนูจริงๆนะ กลับไปป้าจะจัดการกับกนกอรเอง หนูไม่ต้องกังวลนะ！” เมื่อจันวิภาได้ยินดังนั้น จึงพยักหน้า แล้วเอ่ยปากพูดแนะนำขึ้น “คุณป้าคะ ท่านไมต้องกังวล หนูไม่เป็นไรแล้ว แต่อยากที่จะเตือนท่านหน่อย การพนันนั้นไม่ได้ดีไปเสียทั้งหมด หลังจากนี้หวังว่าคุณป้าจะไม่เล่นพนันอีกนะคะ” แม่เลี้ยงของกนกอรพยักหน้า ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นจึงดึงกนกอรแล้วลากเธอออกมา จากนั้น หลังจากจันวิภาก็เดินออกไปส่งพัชรีกับชายคนที่มาเป็นพยานให้เธอเรียบร้อย จึงถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วเดินกลับไปที่ห้องรับแขก ขณะนี้ สุมิตรนั่งอยู่ในห้องรับแขกโดยไม่พูดอะไรสักคำ จ้องเขม็งมองจันวิภา การแสดงออกบนใบหน้าเหมือนกับกำลังหัวเราะอยู่ จันวิภาที่ถูกเขาจ้องมองจึงมีความอึดอัดอยู่เล็กน้อย หลังจากมองไปที่สุมิตรอีกครั้ง จึงเอ่ยปากพูดขึ้น “นายอยากจะพูดอะไร?” สุมิตรส่ายหัว “ปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ? เธอนี่ใจอ่อนเสียจริง?” จันวิภางุนงง ทันใดนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าที่เขาพูดหมายถึงกนกอร ดังนั้นจึงพูดตอบไปว่า “ช่างมัน ตราบใดที่นายไม่ต้องการให้ฉันพิสูจน์อะไรอีก และไม่จับฉันอีกก็พอแล้ว！” “ผมจับเธอไม่ได้?” เสียงของสุมิตรเย็นยะเยือก อารมณ์บนใบหน้าเปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขายิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้ายและมีเสน่ห์ พูดออกมาว่า “แต่เธอเป็นภรรยาของผม แน่นอนว่าผมอยากจะจับตรงไหนก็จับได้！” สุมิตรพูดจบ จึงยื่นมือออกมาทันที ดึงจันวิภาเข้าสู่อ้อมกอด แล้วยื่นมือออกไปหยิกแก้มของเธอเอาไว้ จันวิภาตกใจเป็นอย่างมาก ตัวสั่นเทาขึ้นมาทันที “นาย.....นายจะทำอะไร?” เมื่อสาวใช้ที่อยู่โดยรอบเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็ได้ทยอยเดินออกจากห้องไปอย่างรู้ตัว พึงพอใจมากกับท่าทีของจันวิภา สุมิตรยิ้มอย่างชั่วร้ายขึ้นมา โน้มตัวลง แล้วจูบไปที่ริมฝีปากของจันวิภา...... “อุ๊บ......อื้อ......” หัวใจของจันวิภาระเบิดขึ้นมาทันที เธอขมวดคิ้วขึ้นมา และเริ่มที่จะออกแรงดิ้นรนอย่างหนักหน่วง “อย่าขัดขืนผม！” เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเธอ สุมิตรจึงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา น้ำเสียงแข็งกร้าว หลังจากนั้น จันวิภากลับฉวยโอกาสจากช่องว่างนี้ แฉลบตัวหลบออกมาจากอ้อมแขนของเขา แล้วรีบบึ่งตรงขึ้นไปชั้นบนโดยที่ไม่หันหน้ากลับมามอง จากนั้นจึงปิดประตูห้องอย่างดังสะท้าน สีหน้าของสุมิตรอึมครึมขึ้นมาจนถึงขีดสุด ยัยผู้หญิงคนนี้......คาดไม่ถึงเลยว่าเธอ......จะกล้าปฏิเสธเขาขนาดนี้！ …… หลังจากกลับมาถึงห้อง จันวิภาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สุมิตรคนนี้ อารมณ์วิปริตแปรปรวนเสียจริง！แต่ว่าก็ยังดี ที่เรื่องราวต่างๆได้ถูกแก้ไขแล้ว ต้องขอบคุณพัชรี เมื่อคิดถึงตรงนี้ จันวิภาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความออกไป “พัชรี สองวันมานี้ลำบากเธอมากเลย ถ้าพรุ่งนี้ว่างละก็ ให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอนะ” เพียงไม่นานก็ได้รับข้อความตอบกลับของพัชรี เธอตอบรับปากอย่างรวดเร็ว ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้นัดเวลาและสถานที่เพื่อที่จะกินข้าวกัน หลังจากวางแผนทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว จันวิภาจึงได้มองดูเวลา นี่มันก็ดึกมาแล้ว ดังนั้นเลยเตรียมตัวที่จะขึ้นเตียงนอน แต่ทำอย่างไรเธอก็นอนไม่หลับ นึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันมานี้ ในสมองได้ปรากฏภาพของกนกอรตอนนี้กับเมื่อก่อนที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ในใจจึงรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย แต่ทว่า เรื่องนี้ ทำให้จันวิภาเข้าใจขึ้นมาทันที ว่าตนเองไม่ได้เข้าใจกับคนที่อยู่รอบข้างตัวเองมากนัก เช่น กนกอร เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน หรือแม้กระทั่งเป็นผู้หญิงที่เชื่อฟังเหมือนกับที่จันวิภาคิด อีกตัวอย่างหนึ่งคือ สุมิตร...... เธอมักจะรู้สึกว่าสุมิตรเป็นคนที่วิปริตอย่างสมบูรณ์แบบ มักจะคิดอยู่เสมอว่าเขาปฏิบัติต่อทุกคนเหมือนดั่งปีศาจ แต่ทว่า กลับไม่ใช่ เขาก็มีด้านที่อ่อนโยนและสุภาพ แม้ว่าเขาจะเย็นชา แต่กลับสุภาพต่อคนอื่น และดูน่านับถือมาก ช่างแตกต่างกับที่เธอคิดอย่างสิ้นเชิง คิดถึงตรงนี้ ก็พบว่าตนเองมองคนไม่ออกไปเสียทั้งหมด......คิดอย่างนี้วนไปวนมาตลอดทั้งคืน จึงเป็นเรื่องยากที่จะหลับ