ตอนที่ 40 ถูกช่วยเอาไว้ วิธีการของสุมิตร

ต๭นที่ 40 ถูกช่วยเอาไว้ วิธีการของสุมิตร จันวิภาตกตะลึง ทันใดนั้นจึงโกรธขึ้นมาทันที “นายนี่น่าขยะแขยงจริงๆ！” “ผมน่าขยะแขยง?หึ！” ชายอ้วนหัวเราะ ทันใดนั้นจึงกวาดสายตามองจันวิภาตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาเปี่ยมไปด้วยความล่มหลง “ผมจะดูว่าคุณจะยังปากแข็งอย่างนี้อยู่อีกมั้ย！” จันวิภารู้สึกได้ถึงสายตาของชายอ้วนคนนั้น ทั่วทั้งตัวจึงสั่นเทา แม้จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะสกปรกโสมมขนาดนี้ จ้องมองชายคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม ในใจของจันวิภารู้สึกหงุดหงิด เธอรู้ดีว่าสุมิตรไม่มีทางที่จะมาช่วยตนเอง แต่ทว่าตอนนี้ เธอควรจะทำอย่างไงดี? หนี？！ จันวิภาครุ่นคิด เริ่มมองอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง และคิดเกี่ยวกับแผนการ จากนั้นชายคนนั้นราวกับจะมองแผนการของจันวิภาออก ดังนั้นจึงอ้าปากหัวเราะขึ้นมา “คุณอย่าคิดหนีไปเลย คนของผมล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว เลิกคิดไปได้เลย！” ทันใดนั้นจันวิภาจึงได้ตะลึงขึ้นมาเล็กน้อย ชายอ้วนคนนั้นถลึงตาจ้องมองเธอ แล้วเอ่ยปากพูดอย่างดูถูก “แต่ว่า ผมรู้สึกเศร้าแทนคุณจริงๆ ในฐานะที่เป็นภรรยาของสุมิตร คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่มาช่วยคุณ ตัวคุณเองไม่รู้สึกขมขื่นเลยหรอไง?” น้ำเสียงของเขาช่างดูเพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง ถึงอย่างไรเรื่องเช่นนี้ก็ยากที่จะพบเจอได้ แม้ว่าจันวิภาจะเข้าใจจิตใจของสุมิตร แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ในใจจึงยังมีความรู้สึกว่างเปล่าอยู่เล็กน้อย ขมวดคิ้วขึ้นมา จันวิภาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่นั่งครุ่นคิดอยู่บนเก้าอี้ แต่ทว่า ผ่านไปไม่นาน ทันใดนั้นเองจันวิภาก็ได้รู้สึกว่านี่มันไม่ได้การแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมา แต่กลับเห็นชายคนนั้นกำลังจ้องมองตนเองอย่างมีเลศนัย สายตานั่น...... “นาย......” จันวิภากระวนกระวายใจอยู่เล็กน้อย ชายอ้วนคนนั้นเอ่ยปากขึ้นอย่างลามก “เฮ้อ จันวิภา แม้ว่าผมจะเศร้าแทนคุณ แต่พอผมมองดูให้ดีๆแล้ว รูปร่างของคุณนี่ไม่เลวเลยจริงๆ อกนูนตูดงอน และใบหน้าที่อ่อนโยนนี่อีก......” เขาพูดไปพร้อมกับเริ่มเดินขึ้นมาข้างหน้า จ้องมองเรือนร่างที่เว้านูนของจันวิภาอย่าละเอียด กลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้น “ถ้าคุณมาติดตามผม ผมจะโกรธอย่างนี้ได้ที่ไหนกัน เอาอย่างนี้ ถ้าวันนี้คุณปรนนิบัติผม ผมก็จะไม่ฆ่าคุณ เป็นไงล่ะ?” “แก......ไร้ยางอาย！！！” จันวิภาโมโห ใบหน้ากลายเป็นสีแดงทันที ตกคอกพูดออกไปว่า “ไม่มีทาง ให้ฉันไปทำเรื่องสกปรกโสมมกับนาย ไม่มีทาง นอกจากฉันตาย！” เมื่อชายอ้วนคนนั้นฟังจบก็หัวเราะขึ้นมาทันที “ผมก็ไม่อยากทำอย่างนี้ แต่ก็เหมือนที่คุณพูด สุมิตรไม่มีทางมาช่วยคุณ งั้นคุณก็พูดมาว่าผมจะลำบากมัดคุณไว้ทำไม? ผมควรจะปรึกษากับร่างกายคุณสักหน่อยดีกว่า！” เขาพูดจบ ก็ไม่รีรออะไรอีก พุ่งตรงมาทางจันวิภา มือข้างหนึ่งจับเสื้อคลุมบนหน้าอกของจันวิภาเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างฉีกเสื้อเธอออกมา จันวิภาตกใจกลัวเป็นอย่างมาก มันใดนั้นจึงกรีดร้องออกมาแล้วดิ้นรนอย่าสุดแรง ในเวลานี้ ประตูเหล็กเก่าๆของโรงงานได้ถูกคนจากทางด้านนอกเปิดเข้ามา ชายอ้วนคนนั้นโกรธขึ้นมาทันที หันตัวกลับไปแล้วพูดด่า “ใครวะ ใครมาขัดจังหวะเรื่องดีๆของป๋า เชื่อไหมว่าป๋าจะลงโทษพวกแกทั้งหมด！” พอหันหน้ากลับไป กลับเห็น—สุมิตร ชายอ้วนคนนั้นลุกยืนขึ้นมาทันที หัวเราะแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “ที่แท้ก็เป็นคุณชายสุมิตรนี่เอง ผมรู้ว่ายังไงคุณก็ต้องมา ไม่งั้นเมียที่สวยๆอย่างนี้จะเป็นอย่างไงน้า ป๊าบๆ！” เสียงของเขาสิ้นสุดลง ทางด้านสุมิตรก็ได้ยิ้มออกมา แล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “ดูเหมือนว่าผมจะมาเร็วไป เลยยังไม่ได้รอให้พวกนายทำให้เสร็จก่อน” ใจของจันวิภาที่ถูกแขวนอยู่บนเส้นดาย ตอนที่จ้องมองสุมิตร ในที่สุดก็ล่วงหล่นลงมา ความหวังในใจของเธอพึ่งจะถูกจุดประกายขึ้นมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่า คำพูดที่เขาพูดออกมา จะไร้เยื่อใยขนาดนั้น และ หลังจากที่เขาพูดจบ ก็หันตัวกลับไป ดูท่าทางเช่นนั้นแล้ว ราวกับต้องการที่จะออกไป จันวิภากัดฟัน เธอไม่ต้องการที่จะก้มหัวขอความเมตตาจากเขา ดังนั้นจึงเอ่ยถามออกไปว่า “สุมิตร！ ทำไมนายถึงได้ไร้เยื่อใยขนาดนี้ เบิ่งตานายมองดูดีๆว่าฉันกำลังถูกคนข่มเหงอยู่มั้ย?” แต่ทางด้านสุมิตร กลับแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ดูท่าทางของเขาเหมือนกับจะยกเท้าขึ้นแล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว จันวิภาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทำได้เพียงพูดด้วยเสียงที่อ่อนนุ่มและเบาลง “สุมิตร รีบมาช่วยฉันหน่อยได้มั้ยคะ ขอร้องนายแล้ว ฉันขอร้องนายแล้ว......” เสียงของจันวิภาสิ้นสุดลง สุมิตรก็รีบเดินกลับมาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ เขารอ รอคำพูดนี้ของเธอ เมื่อจันวิภาเห็นเขาหันตัวเดินกลับมา จึงได้วางใจลง ต่อมา เธอยังไม่ได้ที่จะมีสติกลับคืนมา ก็ได้เห็นชายอ้วนคนนั้นล้มอยู่ข้างหน้าตนเอง และถูกยิงตาย！ จันวิภาเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มองเห็นปืนที่สุมิตรถือเอาไว้อยู่ในมือ ทั่วทั้งร่างกายจึงสั่นเทาขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนี้ ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น น่ากลัวจริงๆ ช่างน่ากลัวจริงๆ สุมิตรหันกลับไปมองจันวิภา ไม่สนใจความหวาดกลัวของเธอ เอ่ยปากพูดอย่างเยือกเย็น “จุดอ่อนของเธอคือปากแข็ง ต้องรับรักษาโดยเร็ว ไม่งั้นจะเป็นหายนะแน่ๆ！” พูดจบ สุมิตรก็ได้เดินไปข้างหน้า จันวิภายังไม่ได้ที่จะฟื้นคืนสติขึ้นมา เขาก็ได้ถอดเสื้อโค้ทแล้วสวมใส่ไปที่ร่างกายของเธอ จากนั้นจึงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินจากไป ในตอนนี้ ไม่รู้ว่าทำไม จันวิภาจึงรู้สึกส่าอ้อมกอดของสุมิตรนั้นช่างอบอุ่นเสียจริง ทำให้สบายใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่คนทั้งสองเดินออกจากประตูไป จันวิภาก็ได้พบว่า คนที่ล้มอยู่ข้างนอกประตู คนพวกนั้นได้ถูกเขายิงตายไปหมดแล้ว มันเหมือนกับวิธีการของสุมิตรเมื่อครู่นี้ คนที่น่ากลัวพวกนี้ คิดดูแล้วน่าจะเป็นลูกสมุนที่สุมิตรเลี้ยงมาด้วยตนเอง！ แต่ไหนแต่ไรมาจันวิภาก็ไม่เคยเห็นฉากเช่นนี้มาก่อน เธอถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง จึงรู้สึกคลื่นไส้อยู่นิดหน่อย จันวิภารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากจึงปิดตาลง และครุ่นคิดอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังรายงานอะไรบางอย่างให้กับสุมิตร ดังนั้น ด้วยความอยากรู้จันวิภาจึงลืมตาของเธอขึ้นมา ชะโงกหัวออกมาจากอ้อมแจนของสุมิตรเพื่อต้องการจะดูว่าเกิดอะไรขึ้น และก็เห็นได้ทันที ที่ด้านหน้าของเธอมีชายที่สวมใส่ชุดสูทสีดำยืนเรียงกันอยู่สองแถว สีหน้าเคร่งขรึม หันหน้าไปทางสุมิตร ด้วยความเคารพเป็นอย่างมาก ชายชุดดำคนหนึ่งที่เป็นหัวหน้าเอ่ยปากพูดขึ้น “รายงานครับบอส คนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดถูกจัดการแล้วเรียบร้อย และได้ตรวจสอบพื้นที่ทั้งหมดแล้ว ไม่พบปลาที่หลุดแหออกไปได้！” “ดี เก็บกวาดให้เรียบร้อย ทำความสะอาดด้วย！” สุมิตรกล่าว จากนั้นจึงอุ้มจันวิภาเดินตรงไปที่รถ คนขับรถออกรถ สุมิตรกับจันวิภานั่งอยู่ทางด้านหลัง เมื่อคิดถึงฉากเมื่อสักครู่นี้แล้ว จันวิภาจึงแอบมองสุมิตรโดยไม่รู้ตัว สุมิตรนิ่งไป ในใจรู้สึกแปลกประหลาดใจเล็กน้อย “เธอจะมองผมทำไม?” กัดริมฝีปาก จันวิภาเอ่ยถามอย่างไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย “สุมิตร นายเป็นใครกันแน่?”