ตอนที่ 41 สาวโง่ ไม่อนุญาตให้ร้อง

ต๭นที่ 41 สาวโง่ ไม่อนุญาตให้ร้อง “ฉันเป็นใคร?” สุมิตรยิ้มขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้โกรธ “ฉันเป็นสามีของเธอไงจันวิภา ทำไม? เมื่อกี้ยังกอดฉันซะแน่นเลยทำไมตอนนี้อยู่ทำเหมือนไม่รู้จักกันซะแล้ว?” จันวิภาเพิ่งนึกได้ว่าเธอถูกสุมิตรแกล้งให้แล้ว ก็ก้มหน้าลงไปทันที แต่..... จันวิภารู้ว่าสุมิตรมีอำนาจมาก แถมแข็งแกร่งด้วย เดิมเธอคิดว่าเขาเป็นแค่ประธานของบริษัทธรรมดาคนหนึ่ง แต่มีฝีมือพิเศษก็เท่านั้นเอง ตอนนี้พอคิดมาแล้ว สุมิตรอาจมีอำนาจไม่ใช่น้อยในกลุ่มมาเฟีย เขาคือคนของมาเฟีย คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ คนใส่สูทสีดำที่ยืนเป็นแถวทำความเคารพนั้น ทำให้จันวิภามั่นใจได้ทันที “ฉัน....สุมิตร...ฉันไม่คิดเลยว่าจะแต่งให้กับพวกมาเฟีย....ฉัน.....ไม่อยากจะมีความสัมพันธ์กับพวกมาเฟีย....” จันวิภาตัวสั่น กัดปากขณะพูด สุมิตรขมวดคิ้วขึ้นทันที สายตาแสนอันตรายของเขาจ้องไปที่จันวิภาสักครู่ แล้วก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา: “แต่ตอนนี้เธอแต่งแล้วนะ แล้วยังมีความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถเครียร์ได้กับกับฉันไปแล้ว จันวิภาฉันจะบอกเธอให้นะ ไม่ว่าจะเป็นทางมาเฟียหรือพรรคยุติธรรม ในเมื่อเธอแต่งงานกับฉันสุมิตรแล้ว ก็ถือว่าเธอคือผู้หญิงของสุมิตรแล้ว!” “…..” จันวิภาไม่พูดอะไรก้มหน้าไป สุมิตรเห็นเธอแบบนี้ ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยจะดี: “จันวิภา อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่ ฉันบอกเธอนะชีวิตนี้เธออย่าคิดจะหนีจากฉัน ในเมื่อฉันยังอยู่ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก!” จันวิภาตัวสั่นราวกับถูกความเย็นอันหนาวเหน็บกระทบ เสียงพูดของเขาหนาวเหน็บราวกับน้ำแข็งในนรก เย็นซะจนทำให้คนอดตัวสั่นไม่ได้ “ฉันรู้แล้ว....ฉัน....จะไม่....” หน้าของสุมิตรเย็นชาดูน่ากลัว จันวิภาไม่อยากจะก่อเรื่องอีก ยังไงวันนี้เขาก็มาช่วยเธอแล้ว สุมิตรหึไปหนึ่งที แล้วไม่พูดอะไรต่อ จันวิภาคิดถึงเรื่องที่เขาช่วยเธอเมื่อครู่นี้ เดินทีเธอคิดว่ายังไงเขาไม่มีทางมาช่วยเธอเด็ดขาดแต่คิดไม่ถึง..... คิดไปสักพัก จันวิภาก็พูดขึ้น: “ เอ่อ สุมิตร วันนี้.....คุณตังใจมาช่วยฉันหรอ? ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาแล้ว....” “เหอะ ฉันมาช่วยเธอก็แค่ไม่อยากให้เธอตาย เพื่อที่จะทำลายเธอให้หนักขึ้นไปอีก แล้วเธอล่ะ พูดเรื่องนี้ขึ้น มาบอกฉันเธอได้ ทำกับไอ้อ้วนนั้นหรือยังดีกว่า? เรื่องนี้ฉันรู้สึกแปลกใจมาก ฉันมาไวเกินไปหรือเปล่านะ?” สุมิตรมองไปที่จันวิภา พูดด้วยความยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้ม จันวิภาตกใจ ถูกสุมิตรจ้องจนตัวเธอขนลุก แต่ก็กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดเลยรีบอธิบายต่อ: “ไม่ได้ ฉันไม่ได้..” “จริงเหรอ?” สุมิตรถามกลับ น้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อ จริงๆแล้ววันนี้จันวิภาซาบซึ้งใจที่สุมิตรมาช่วย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้ แล้วก็ยังเหมือนจะไม่เชื่อเธออีก เลยกัดปากแล้วพูดขึ้น: “สุมิตร ฉันจะบอกคุณนะ ฉันไม่เคยทำอะไรหักหลังคุณเลย รบกวนเก็บความสงสัยของคุณเถอะ! แล้วก็นะ ถ้าคุณไม่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมเข้ามา ฉันจะโดนเรื่องที่อับอายขายขี้หน้าแบบนี้ได้ไง คุณอย่ามากเกินไปเลยนะ!” “อ่อเหรอ? อับอายจนโกรธงั้นเหรอ? หรือว่าโกรธที่ฉันมาไวไป ทำให้เธอไม่ได้พอใจ?” สุมิตรพูดด้วยความยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้มอีก “คุณ....” จันวิภาหมดอารมณ์ เธอรู้ได้เลยว่าคงคุยกับผู้ชายคนนี้ดีๆไม่ได้: “สุมิตร คุณนนี้มันมารร้าย!” “ฉันเหรอมารร้าย?” สุมิตรอดหัวเราะไม่ได้: “ถ้าเทียบกับที่เธอพูดไม่เต็มปากว่าไม่เคยหักหลังฉัน แต่กลับไม่ใช่หญิงพรหมจารี ฉันมันมารร้ายตรงไหน? จันวิภา เรื่องพวกนี้เธอมันสมควรได้รับแล้ว! นังสำส่อน!” จันวิภาโกรธจนกัดฟันแน่น: “ใช่ ฉันไม่ใช่หญิงพรหมจารี ก่อนจะแต่งงานฉันเสียมันไปแล้ว แต่ฉันจะบอกคุณนะสุมิตร ครั้งนั้นไม่ใช่ฉันอยาก ฉันถูกบังคับ ฉันไม่ใช่คนแบบที่คุณคิด แล้วนอกจากนี้ฉันยังไม่เคยทำเรื่องน่าละอายอะไรให้คุณสักเรื่อง!!!” หลังพูดจบ จันวิภาก็นั่งอีกฝั่งหนึ่ง ไกลจากสุมิตรไปอีกเล็กน้อย หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง กัดฟันแน่น เงยหน้าพยายามไม่ให้น้ำตาของตัวเองไหลลงมา สุมิตรไม่สนจันวิภาอีก เพียงแต่ยิ้มขึ้นเล็กน้อย แต่เพียงแค่รอยแสยะยิ้มรอยนั้นกลับเหมือนบังคับให้จันวิภาน้ำตาไหลออกได้สำเร็จ ทำไมเขาถึงไม่เชื่อเธอ ถ้าไม่มี....ไม่มีครั้งนั้นที่โรงแรมนั้นคงจะดี..... ทั้งสองก็ยังคงเงียบกันแบบนี้ต่อไป บรรยากาศในรถยิ่งอึดอัดขึ้น อึดอัดขึ้น แต่จันวิภากลับสงบจิตสงบตัวในสถานการณ์ที่เงียบสงบนี้ได้ ในเวลานั้น อยู่ๆสุมิตรก็ยื่นมืออกมากอดเข้าไปที่เอวของจังวิภา และดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา จันวิภาตกใจ หันตัวกลับไป ถูกสายตาของสุมิตรจับจ้องพอดี ในขณะนี้ในนัยน์ตาลึกๆของเขา มีอารมณ์ที่จันวิภาไม่เข้าใจอยู่ “ห้ามร้องไห้!” สุมิตรพูดขึ้น ในที่สุดเขาก็เปิดปากทำลายความเงียบไปแล้ว จันวิภาตึกตะลึง สักพักก็เข้าใจ ที่เธอหันหน้าออกไปร้องไห้นั้นถูกสุมิตรเห็นเข้าแล้ว พอคิดถึงจุดนี้ นัยน์ตาของเธอก็แดงขึ้นอีก สุมิตรไม่พูดต่อ ก้มหน้าลงไปใกล้ชิดกับจันวิภา พร้อมยื่นมือขึ้นไปจับที่หน้าของจันวิภา จันวิภาตกใจหนัก ถูกการกระทำของสุมิตรทำให้ตกใจจนหน้าแดงขึ้นมา ในใจเครียดไม่เป็นสุข “สุ....สุมิตร....” จันวิภาพูดอย่างเครียดขึ้น แล้วน้ำเสียงก็เปลี่ยนไปด้วย ในเวลานี้กลับได้ยินเสียงเปิดประตู คนขับยืนอยู่นอกรถแล้วพูดอย่างสุภาพขึ้น: “นายน้อยถึงบ้านแล้ว” จันวิภาตกตะลึง จึงได้สติกลับมา คิดถึงเรื่องเมื่อครู่ เธอก็เขินอายเป็นอย่างมาก รีบยื่นเท้าออกไปราวกับจะบินออกจากรถ แต่สุมิตรกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาลากจันวิภาไว้ สวมชุดคลุมให้เธอแล้วก็อุ้มเธอลงจากรถไป จันวิภาไม่รู้จะบรรยายว่าตอนนี้จิตใจของเธอเป็นยังไง เธอทำได้แค่จับชายแขนเสื้อของตันเองแน่นๆ ย่อมให้สุมิตรกอดไว้ สาวใช้ที่เดินมาต้อนรับข้างๆเห็นภาพนี้ ก็ปรากฏทันทีว่านายน้อยไม่ใช่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายหญิงคนนี้