ตอนที่ 42 อาบน้ำร่วมกัน

ต๭นที่ 42 อาบน้ำร่วมกัน สุมิตรโอบจันวิภาพาเดินเข้าที่พัก ทันใดนั้นมีสาวใช้เดินเข้ามาถามขึ้น: “นายน้อย หน้าประตูมีคนมาหานายหญิงค่ะ” เสียงของสาวใช้เพิ่งจะจบลงคิ้วของสุมิตรก็ขมวดขึ้น สาวใช้รู้ทันทีว่าสุมิตรโกรธแล้ว รีบพูดต่อ: “เป็นคุณพัชรีค่ะ เธอบอกว่านัดกินข้าวกับนายหญิงในตอนเช้า แต่ไม่ได้เจอเลยเป็นห่วงเลยมาถามค่ะ” สุมิตรฟังจบก็ถอนหายใจเบาๆ โอนจันวิภาเข้าบ้านไปพร้อมกับให้พัชรีเข้ามา ขณะจันวิภาเงยหน้าขึ้นก็เห็นพัชรีวิ่งเข้ามาทันที “ให้ฉันดูหน่อยเธอเป็นยังไงบ้าง? จันวิภา เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ได้ยินว่าถูกลักพาตัว มันคือเรื่องจริงใช่ไหม?” พัชรีรีบเปิดปากถามขึ้น อยากจะตรวจว่าจันวิภามีเรื่องหรือไม่ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องเข้ามา.....ฉันไม่เป็นอะไร ฉันโอเคดี......” จันวิภาพูดขึ้น หน้าก็แดง ก่อนหน้านั้นเธอถูกไอ้อ้วนนั้นลักพาตัวกระซากเสื้อ ตอนนี้ข้างในชุดคลุมเสื้อเซิ้ตที่ใส่ยังสวมไม่เรียบร้อยดี พัชรีดูออกว่าความแปลกของจันวิภา ก็ไม่พยายามตื้อต่อ “คุณพัชรีรอก่อน! พวกเธอพาคุณพัชรีไปที่ห้องรับแขกก่อน ตอนนี้นายหญิงไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ผมพาเธอขึ้นเปลี่ยนชุดก่อน” สุมิตรพูดพร้อมกำชับสาวใช้ พัชรีเพิ่งรู้ว่าชุดของจันวิภาไม่เรียบร้อย รีบพูดอย่างเขินเขินขึ้น: “เอ่อ....จันวิภาถ้าวันนี้ไม่สะดวกล่ะก็งั้นเลื่อนเป็นวันอื่นแล้วกัน ฉันไปก่อนนะ” สุมิตรเม้มปาก รีบหยุดเธอ: “คุณพัชรีไม่ต้องคิดมาก ผมพาเขาไปเปลี่ยนเสื้อก็เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้คุณไปรอที่ห้องรับแขกก่อน เดี๋ยวผมให้สาวใช้ต้มชาให้คุณดื่ม” พูดจบสุมิตรก็โอบจันวิภาขึ้นข้างบนไป สุมิตรโอบจันวิภาเข้าห้องนอน แน่นอนว่าต้องการถอดเสื้อของเธออก จันวิภาตกใจรีบเอามือป้อง การกระทำแบบนี้ทำให้สุมิตรไม่พอใจหนิดหน่อย สำรวจร่างกายสุดร้อนแรงของจันวิภา มือของสุมิตรยังไม่คงไม่หยุด ถอดเสื้อของเธอต่อไป ในเวลาเดียวกันก็ยื่นมือค่อยๆพาจันวิภาเข้าสู่อ้อมอก จันวิภาถูกแรงดึงก็เซเข้าไปที่อ้อมอกของสุมิตรพอดี “คุณทำอะไร!” จันวิภาอายจนหน้าหูแดงไปหมด น้ำเสียงของเธออ่อนลง สุมิตรยิ้มอ่อนขึ้น: “ใจเธอคิดอะไรล่ะ ฉันก็ทำอย่างนั้น....” พูดจบสุมิตรก็รู้สึกดีใจขึ้น เตรียมกดเธอลง จันวิภาตกใจรีบดิ้นพูดเสียงดับ: “ไม่ได้ พัชรีรอฉันอยู่นะ!” สุมิตรตกใจจ้องจันวิภา สักพักรู้สึกเซ็งที่ตัวเองยื้อให้พัชรีอยู่ต่อ ได้แต่สบถเบาๆแล้วมองจันวิภาเปลี่ยนชุดแล้วออกไป ด้านล่างพัชรีกำลังนั่งอยู่บนโซฟากำลังละเมียดดื่มชาอยู่ ดูเหมือนไม่รีบร้อนยังไงอย่างงั้น มองเห็นจันวิภาเดินมา พัชรีเหมือนจะตกใจ รีบเล็กยิ้มน้อยพูดขึ้น: “ฉันคิดว่าต้องรอสัก 1 ชั่วโมงซะแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเธอจะไวอะไรขนาดนี้ ผ่านไปกี่นาทีก็เสร็จกันซะแล้ว?” ขณะพัชรีพูดดวงตาเป็นประกาย ยิ้มนิดๆมองไปที่จันวิภา จันวิภางงอยู่พักหนึ่งถึงจะเข้าใจพัชรีหมายถึงอะไร หน้าก็แดงขึ้น: “พัชรี อย่าพูดมากสิ นี้ห้องนั่งเล่นนะแถมข้างๆยังมีคนอีก...” “กลัวอะไร นี้บ้านของเธอ เธอและสามีอยู่บนเตียงปรนนิบัติกันและกันมันผิดอะไรล่ะ....” พัชรียังไม่ทันพูดจบ จันวิภาก็ปิดปากเธอเรียบร้อยรีบพาเธอออกจากคฤหาสน์ไปหาร้านอาหารใกล้นั่ง ในร้านอาหารจันวิภาและพัชรีหาที่นั่งแล้วก็สั่งอาหารเครื่องดื่มเรียบร้อย จันวิภาก็พูดขึ้น: “จริงๆแล้ววันนี้ฉันอยากจะขอบคุณเธอพัชรี คิดไม่ถึงเลยจะเจอเรียบแบบนี้ ดังนั้นขอใช้น้ำแทนเหล้าคารวะเธอสักแก้ว ขอบคุณมาก!” “เกรงใจเกินไปแล้ว พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วเรื่องของกนกอรนั้นมันก็จะเกินไปสักหน่อย! แต่เธอต้องจำไว้นะ ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันพัชรีไม่มีทำเรื่องไม่ดีให้เธอและจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกเธอแน่!”พัชรีและยิ้มอย่างห้าวหาญ ทั้งสองชนแก้วฉลอง สองคนคุยกันไปสักพัก พัชรีก็นึกถึงเรื่องที่โรงเรียนสอนการดนตรี A แล้วพูดขึ้น: “ใช่แล้วจันวิภา เดือนหน้าจะถึงแล้ว วันที่เราต้องไปเรียน หนังสือรับรองเธอน่าจะได้รับแล้วใช่ไหม?” พัชรีทักขึ้นจันวิภาถึงจะนึกขึ้นได้ พยักหน้าพูด: “เดือนก่อนฉันได้รับแล้ว” “ถ้างั้นเอาอย่างนี้ เธอรีบรายงานตัวเถอะ แบบนี้เดือนหน้าพวกเราก็จะได้เรียนกันอีกแล้ว?” พัชรีดูเหมือนจะตื่นเต้นสุดสุด จันวิภาพยักหน้า แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นไป สักพักก็ถอนหายใจพร้อมพูดขึ้น: “พัชรี ตอนนี้ฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันแต่งงานแล้ว ฉันไม่รู้สุมิตรจะให้ฉันไปเรียนไหม!” “โธ่ แค่ไปเรียนเอง ไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีสักหน่อย เขาจะไม่ให้ไปได้ไง? จันวิภา เธอคิดมากไปแล้วน่า!” พัชรียิ้มขณะพูด เธอไม่รู้ว่าสุมิตรกับจันวิภาเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสุมิตรจะไม่อนุญาตให้ไป จันวิภาครุ่นคิดอย่างรอบคอบ พยักหน้าแล้วพูดขึ้น: “ก็ใช่ คิดเล็กคิดน้อยไปทำไม ฉันจะพยายามคุยกับเขาแล้วกัน ฉันต้องไปเรียนให้ได้ ดนตรีคือความฝันข้องฉัน!” ทั้งสองก็คุยกันต่ออีกสักพัก แล้วก็พบว่าตอนนี้ก็ดึกแล้ว จันวิภาเลยพาพัชรีไปเรียกรถกลับบ้าน แล้วตัวเองก็กลับคฤหาสน์ไป จันวิภาเข้าไปที่ห้องนอน ด้านหนึ่งก็คิดถึงเรื่องที่จะรายงานตัวเรียนตามที่พัชรีพูด พอคิดถึงสุมิตรไม่ให้เธอไปเรียน ก็รู้สึกปวดหัวทันที จันวิภาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคิดไปสักพัก ยังไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เข้าไปห้องน้ำอาบน้ำเตรียมตัวนอน ด้านสุมิตร เขาหาจันวิภาไม่เจอ เลยถามสาวใช้ว่าเธอไปไหนแล้ว สาวใช้บอกสุมิตร จันวิภาออกไปกับพัชรีกลับมาแล้ว และก็เข้าห้องอาบน้ำไปแล้ว อยู่ในห้องน้ำเกือบจะ 1 ชั่วโมงแล้ว สุมิตรฟังถึงประโยคนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้น รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเข้าห้องนอนของจันวิภา กวางตามองไปที่เสื้อผ้าบนเตียง มองไปที่ห้องน้ำไปยังพูดอยู่ สุมิตรถึงจะวางใจพูดขึ้น: “พวกเธออกไปเถอะ ไม่ได้รับอนุญาต ใครก็ห้ามเข้ามา” สาวใช้คนนั้นได้ยินก็รีบออกจากห้องไป สุมิตรฟังเสียงน้ำที่ไหลซู่ซ่าดังออกมาจากห้องอาบน้ำ มุมปากก็แสยะยิ้มขึ้นรอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย แล้วก็ถอดเสื้อผ้าของเดียวเองเดินเข้าห้องอาบน้ำไป! อาบน้ำด้วยกัน? เหรอ!