已经是第一章了
ตอนที่44 งานเลี้ยง หายนะที่ไม่คาดคิด
ตนที่44 งานเลี้ยง หายนะที่ไม่คาดคิด
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน จันวิภาจึงได้ถูกสาวใช้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วพาลงไปที่ชั้นล่าง
เมื่อเห็นจันวิภาสวมชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ ส่วนเอวตัดรัดรูปเข้ามาอย่างเหมาะสมกับสัดส่วน ทำให้เรือนร่างที่สูงยาวของเธอเด่นสง่าขึ้นมา เสื้อผ้าตรงส่วนหน้าอกเป็นลวดลายที่ถูกออกแบบมาอย่างดีเยี่ยม มันถูกเย็บขึ้นอย่างประณีตแต่กลับใช้มือทำขึ้นมาล้วนๆ ส่วนเว้านูนที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนมาขึ้น ทำให้สรีระรูปร่างของเธอมีเสน่ห์น่าดึงดูด
แต่เดิมทีเรือนร่างของจันวิภาก็เลิศเลอเพอร์เฟคอยู่แล้ว ควบคู่กับชุดเดรสนี้ที่สร้างขึ้นมาพิเศษเพื่อเธอ ทุกรายละเอียดต่างก็ถูกจัดทำอย่างประณีต
สาวใช้ม้วนผมให้จันวิภาเสร็จเรียบร้อย เส้นผมสีดำห้อยย้อยลงมาจากทั้งสองข้างของหน้าผากดูเหมือนกับตกลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก ยิ่งทำให้จุกผมที่ม้วนไว้อยู่ทางด้านหลังมีความสง่างามและดูอิสระมากยิ่งขึ้นไปอีก
รวมกับจันวิภาที่เดิมทีก็ค่อนข้างสวยงามอยู่แล้ว ดังนั้นแม้จะเป็นแค่เพียงการแต่งหน้าที่บางเบา แต่มันก็เจิดจ้าเสียจนทำให้ดวงตาของผู้คนเบิกกว้างได้！
สุมิตรจ้องมองจันวิภาที่อยู่ทางด้านหน้า ค่อนข้างประหลาดใจอยู่เล็กน้อย นัยน์ตาทั้งสองเปี่ยมไปด้วยความงุนงงที่ซ่อนเร้นอยู่ ผู้หญิงคนนี้......ปกติแล้วจะไม่แต่งตัว แต่พอแต่งตัวแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะงดงามเช่นนี้ งามเสียจนน่าตกตะลึง！
เมื่อเห็นสายตาของสุมิตร จันวิภาจึงยิ้มขึ้นมาแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “ฉันใส่แล้วดูดีขนาดนั้นเลยหรอ? สวยล่ะสิ? แล้ว พวกเราจะไปไหนกัน?”
คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะงดงามเช่นนี้ เมื่อคิดว่าเธอชอบยั่วยวนคนอื่น และเมื่อคิดว่าคืนแรกของเธอไม่ใช่ตนเองแล้ว สุมิตรจึงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที สีหน้าเย็นลงอย่างฉับพลัน ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ซ่านลงในหัวใจ เขาไม่สนใจจันวิภา เปล่งเสียงหึอยู่ในลำคอแล้วเดินจากไป
เมื่อเห็นสุมิตรมีท่าทีเช่นนี้อีก จันวิภาจึงทำได้เพียงแค่แลบลิ้นออกมา แล้วย่ำรองเท้าส้นสูงที่สูงสิบเซนติเมตรเดินตามไป
สาวใช้ที่อยู่ข้างๆเห็นท้องฟ้าด้านนอกราวกับจะอึมครึมขึ้นมาเล็กน้อย จึงหยิบเสื้อคลุมออกมาไว้หนึ่งชุด แล้วส่งให้กับจันวิภา
จันวิถารีบร้อน จึงไม่ได้รับมันเอาไว้
เดินมาจนถึงหน้าประตูรถ ก็มีคนเปิดประตูรถให้จันวิภา จันวิภาเหลือบมองเข้าไปข้างในอย่างไม่รู้ตัว ก็ได้เห็นสุมิตรกำลังหลับตาอยู่ ท่าทีราวกับกำลังพักผ่อนหรือนอนหลับอยู่
หยุดนิ่งไปชั่วขณะ จันวิภาเห็นสีของท้องฟ้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ดังนั้นจึงคิดขึ้นมาได้ หันตัววิ่งกลับเข้าไปในบ้าน หยิบเสื้อคลุมที่สาวใช้เหล่านั้นส่งให้กับเธอ จากนั้นจึงคิดที่จะสวมใส่ให้สุมิตร
กลับมาข้างในรถ จันวิภามองดูสุมิตร ตอนที่กำลังสวมใส่ให้เขาอย่างระมัดระวังอยู่นั้น เขากลับลืมตาขึ้นมาอย่างฉับพลัน จับแขนของจันวิภาเอาไว้ แล้วพูดอย่างเยือกเย็น “เธอคิดจะทำอะไร?”
จันวิภาถูกสุมิตรจับเสียจนตกใจ จึงรีบส่ายหัวออกไปแล้วพูดอธิบาย “เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไร ฉันแค่เห็นท้องฟ้าด้านนอกมันอึมครึม อากาศใกล้จะเปลี่ยนแปลงแล้ว ฉันกลัวว่านายจะนอนหนาว！”
น้ำเสียงของจันวิภาช่างดูไร้เดียงสาเป็นอย่างยิ่ง แต่นั่นกลับทำให้นัยน์ตาของสุมิตรดุร้ายยิ่งขึ้น “ผมไม่สนว่าเธอจะทำอะไร แต่ไม่ต้องทำ และอย่ามาสนใจให้มาก”
น้ำเสียงของสุมิตรหม่นหมองเป็นอย่างมาก เขาจ้องมองจันวิภา แต่ทว่าในใจกับบอกตนเองไม่หยุดหย่อน “เธอเป็นลูกสาวของผู้หญิงคนนั้น” เธอเป็นโสเภณีที่ไม่บริสุทธิ์เนี่ย！
จันวิภาถูกคำพูดของสุมิตรตอกหน้าหงายไป ได้ยินคำเตือนที่ไม่อาจให้อภัยได้ของเขา จึงเม้มปาก นั่งลงข้างๆแล้วไม่พูดอะไรออกมาอีก
จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต ชายคนนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง เธอเพียงแค่อยากที่จะดูแลเขาสักหน่อยก็เท่านั้นเอง แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้เขารังเกียจขนาดนั้น น่าหัวเราะจริงๆ ให้เขาแข็งตายไปเลยแล้วกัน หึ！
รถกำลังขับเคลื่อนอยู่ เสื้อโค้ทที่ถูกจันวิภาหยิบมาอยู่ในมือสุมิตรตลอด เพียงเวลาแค่ไม่นาน ตัวของจันวิถาจึงรู้สึกหนาวขึ้นมาเสียเล็กน้อย
ทันใดนั้นจันวิภาก็ได้จามขึ้นมาครั้งหนึ่ง สุมิตรขมวดคิ้ว จึงจะสนใจเธอ
สุมิตรส่งคืนเสื้อโค้ทให้เธอ แล้วเอ่ยปากพูดอย่างเย้ยหยัน “เรียนรู้ที่จะดูแลตัวเองก่อน จากนั้นค่อยพิจารณาว่าจะดูแลคนอื่นอย่างไงเถอะ！”
จันวิภาเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไร ทั้งสองนิ่งเงียบอยู่ตลอดทางจนถึงโรงแรมที่จัดงานเลี้ยง
โรงแรมแห่งใหญ่นี้ตกแต่งได้อย่างหรูหราโอ่อ่า ห้องโถงที่สวยงามและประตูบานใหญ่สีทองต่างก็ช่วยเติมเต็มซึ่งกันและกัน และภายในห้องโถงได้ถูกปูไว้ด้วยพรมสีแดงขนาดใหญ่ ความนุ่มนวลของพรมผืนนั้นไม่ได้แพ้พรมที่อยู่ในบ้านวีระนนท์เลย
จันวิภากวาดสายตามองเฟอร์นิเจอร์ที่อยู่รอบๆ เครื่องตกแต่งทุกชิ้นที่อยู่ในนี้ต่างก็มีมูลค่ามหาศาลทั้งสิ้น
แต่ทว่าสุมิตรกลับแสดงความเย้ยหยันต่อพฤติกรรมของจันวิภาเป็นอย่างยิ่ง เขาพูดออกมาอย่างเย็นชา “เดินไป พวกเรามาสายแล้ว รีบเข้าไปเถอะ！”
พูดจบ จึงได้ให้จันวิภาเกาะแขนของตนเองเอาไว้ แล้วคนทั้งสองจึงเดินเข้าไปในสถานที่จัดงานด้วยกัน
ในงานเลี้ยงมีผู้คนเดิมผ่านไปผ่านมาอยู่มากมาย มีหลายคนที่รู้จักและทักทายกับสุมิตร เขาก็พยักหน้าตอบรับอยู่หน่อยๆ แต่เห็นได้ชัดว่าจันวิภาที่อยู่ข้างๆกลับระวัดระวังตัวเล็กน้อย
สุมิตรหยุดนิ่ง แล้วพูดกับเธอ “เธอไปดูรอบๆก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวผมจะมาหา” พูดจบ ก็ได้ปล่อยมือของจันวิภาไป
จันวิภาจึงทำได้แค่เดินไปมาอยู่ในงานเลี้ยงคนเดียว นอกจากกินอาหารแล้วก็ไม่มีอะไรทำ
จ้องมองผู้คนรอบข้างที่หัวเราะกันอย่างครึกครื้น เธอสวมร้องเท้าส้นสูงไว้อยู่นาน จึงรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อย ดังนั้นจึงอยากจะหาที่นั่งพักสักหน่อย แต่ทว่าบริเวณโดยรอบต่างก็ได้ถูกวางแก้วเหล้าเอาไว้จนหมด จันวิภามองอยู่นานแต่ก็หาที่นั่งพักไม่ได้
ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง จันวิภาทำได้เพียงแค่ถอยหลังเข้ามุมห้อง พิงกำแพง แล้วถ่วงไว้ชั่วคราว
ณ ตอนนี้ ทันใดนั้นก็ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมาจากที่ไม่ไกลนัก
ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดเดรสสีแดงแจ๋ เรือนร่างสวมใส่เครื่องประดับแพรวพราว ท่าทางดูเหมือนจะร่ำรวยอยู่เล็กน้อย การแต่งหน้าก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีรสนิยมเสียเท่าไหร่
ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่จันวิภา มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็ได้พบว่าผู้หญิงคนนี้งามเสียจนน่าตกตะลึง สวยมากกว่าตนเอง ทันใดนั้นจึงเกิดความอิจฉาขึ้นมาทันที และเอ่ยปากพูดอย่างไม่พอใจ “เธอเข้าใจกฎของงานเลี้ยงนี้หรือเปล่า ที่นี่เป็นสถานที่ที่จะให้เธอพิงหรือไง?”
จันวิภาตกตะลึง แปลกประหลาดใจขึ้นมาทันที เธอเพียงแค่พังอยู่ที่มุมห้องก็เท่านั้นเอง ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้? ！
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาจันวิภาเป็นคนที่ไม่อยากมีปัญหาเกิดขึ้น เธอเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นอยู่แวบหนึ่ง หลังจากหัวเราะแล้วพูดขอโทษ เธอก็หันตัวแล้วเตรียมที่จะออกไป
แต่ทว่าผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ยอมปล่อยวาง เธอก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รีบร้อนแล้วขวางทางจันวิภาเอาไว้ “ทำไม? พึ่งพูดแค่ประโยคเดียวก็จะไปแล้ว ทนฟังไม่ได้หรือไง? ฉันคนนี้พูดอย่างตรงไปตรงมา แต่เธอนี่กลับเป็นผู้หญิงเจ้าอารมณ์ซะจริง！”
จันวิภาถึงกับพูดไม่ออก รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่เอ่ยคำขอโทษอีกครั้ง แล้วเตรียมที่จะเดินจากไป
“ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ เธอจะรีบไปไหนอีก? ไม่มีมารยาทจริงๆ ผู้หญิงอย่างเธอนี่ มาเพื่อล่อผู้ชายสินะ? พูดก็พูดไป วันนี้สวมชุดอย่างนี้ คิดจะเกี่ยวผู้ชายไปกี่คนกันล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นกรอกตามองจันวิภา เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามเป็นอย่างยิ่ง
คำพูดของเขาเข้าหูอย่างแรง และเสียงที่พูดก็ดัง ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างก็หันมามองทางด้านของจันวิภาทันที
已经是最新一章了
加载中
