ตอนที่48 อ้อนวอนเขา ให้ฉันยืมเงินหน่อยนะ

ต๭นที่48 อ้อนวอนเขา ให้ฉันยืมเงินหน่อยนะ สุมิตรเหลือบสายตามองเธออย่างไม่แยแส “นางร่าน เธอยังจะมีเรื่องอะไรอีก? ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปซะ！” จันวิภารู้สึกทุกข์ระทมจนไม่อาจที่จะเงยหน้าขึ้นมา ยกเท้าขึ้นมาเตรียมที่จะเดินออกไป ตอนที่มือของเธอสัมผัสกับลูกบิดประตูเพื่อเตรียมที่จะออกไป ทันใดนั้นเองจึงได้คิดอะไรขึ้นมาได้ หยุดเก้าลงทันที หันหน้ากลับมามองไปทางสุมิตร กัดริมฝีปาก จันวิภาเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างอ่อนแอ “สุมิตร ฉันยังมีอยู่เรื่องหนึ่งที่อยากจะพูดคุยกับนายหน่อย......” “พูด！” คำพูดของสุมิตรราวกับทองคำจึงไม่พูดอะไรให้มันมาก “ก็คือ......เกี่ยวกับการเข้าเรียนของฉัน......” จันวิภาเปิดปากพูด ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ก็เห็นสีหน้าของสุมิตรเปลี่ยนไปทันที และพูดออกมาอย่างเย้ยหยัน “ไม่ได้ ผมไม่อนุญาต เธออยู่นิ่งๆที่บ้านก็พอแล้ว ไปโรงเรียนเรียนสิ่งที่ไร้ประโยชน์พวกนั้นไปทำไม? ยิ่งกว่านั้นยังมีผู้ชายอยู่ในโรงเรียนเยอะแยะ ถ้าเธอไปโรงเรียน ไม่ใช่ว่าเธอจะต้องนอกใจซิ่?” “ฉันไม่ใช่คนแบบที่นายพูด ฉันจะไม่นอกใจแน่ๆ！” จันวิภาพูดอธิบายออกไปอย่างรีบร้อน “ดนตรีเป็นความฝันของฉันตั้งแต่เด็กจนโต ฉันไม่อยากจะทิ้งมันไป！” “เธอเป็นผู้หญิงอย่างนั้นใช่หรือไม่ ผมรู้มาตั้งแต่แรกแล้ว สรูปแล้ว ผมไม่อนุญาต！” สุมิตรหัวเราะ น้ำเสียงเยือกเย็นสุขุมเป็นอย่างมาก ไม่มีท่าทีจะพูดคุยด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว จันวิภากัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร สุมิตรโหดเหี้ยมขนาดนั้น และเธอก็ไม่อยากที่จะทิ้งดนตรีไป ทำอย่างไรดี? นั้น ไม่ต้องสนใจความเห็นของเขาก็สิ้นเรื่อง ！ เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงเอ่ยปากพูด “งั้นก็ดี นายให้ฉันยืมเงินหน่อยสิ......” บัตรธนาคารที่พ่อของเธอทิ้งไว้ให้ใช้ตอนเรียนได้ถูกอายัดไปเสียแล้ว และมิลิวัลย์ก็ไม่ให้เงินเธอ ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่ขอความช่วยเหลือจากสุมิตรเท่านั้น！ “เธอจะเอาเงินไปทำอะไร?” ดวงตาทั้งสองข้างของสุมิตรหลี่ลง สายตามองลึกจนไม่อาจหยั่งถึง จุดประสงค์ที่จันวิภาต้องการยืมเงิน เขาเดามันออก เพียงแค่ต้องการดูว่าเธอจะโกหกอย่างไร！ “ฉันต้องการเงิน......ฉัน......” จันวิภาเอ่ยปากพูด พูดคำว่าฉันอยู่ครึ่งค่อนวัน แต่กลับไม่สามารถพูดโกหกออกไปได้ สุดท้ายจึงได้โกรธขึ้นมา ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง ไม่สนใจอะไรทั้งสิน กัดฟันแล้วพูดขึ้นด้วยความโกรธ “สุมิตร ฉันอยากไปเรียน เรียนดนตรี ฉันไม่มีคนค่าสมัคร ดังนั้นเลยอยากจะยืมเงินนาย นายวางใจเถอะ ฉันจะหามาคืนนายแน่นอน！！！” “อ๋อ งั้นเธอพูดมาว่าทำไมผมถึงต้องให้เธอยืมเงินด้วย? เธอไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลวีระนนท์หรือไง? ทำไมยังต้องมายืมเงินผมอีก！” คิ้วของสุมิตรขมวดขึ้นมา แต่กลับอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก จันวิภาไม่ได้พยายามที่จะโกหกเพื่อหลวกลวงเขา นั่นทำให้เขาพึงพอใจเป็นอย่างมาก “แม่เลี้ยงของฉันแอบวางแผนอยู่ในเงามืด ทำให้เงินที่พ่อทิ้งไว้ให้ฉันถูกอายัดจนหมด ฉันในตอนนี้ไม่มีกนทาง สุมิตร นายให้ฉันยืมเงินสักหน่อยเถอะน่า ฉันจะหามาคืนนายแน่นอน！” จันวิภาเงยหน้าขึ้นมอง แล้วพูดออกไปอย่างร้อนรน แต่ทางด้านของสุมิตร กลับดูเหมือนไม่มีท่าทีตอบสนองอะไร ยังคงนิ่งเงียบอยู่ “นายเรียกตัวเองว่าเป็นคุณชายของบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์” จันวิภามองสุมิตรที่มีท่าทีเช่นนี้ จึงกัดริมฝีปากแล้วพูดขึ้นมาทันที “ผู้หญิงของตนเองมายืมเงิน แต่กลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน หึ！” ปากของสุมิตรกระตุกขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็น “เธออย่ามายั่วผม มันไม่มีประโยชน์หรอก！” เขาพูดจบ ก็เดินไปข้างหน้าจันวิภา ใช้นิ้วที่เรียวยาวบีบขากรรไกรล่างของเธอ แล้วกวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างชั่วร้าย “จันวิภา เธอรู้ดีนี่ว่าโสเภณีต้องทำอย่างไง ถึงจะมีชีวิตที่ดีได้ หืม?” พูดไปพลาง สุมิตรใช้แรงกดมือของเขาให้ลึกลงไปอีก ขากรรไกรล่างของจันวิภาก็ปวดขึ้นมาทันที เธอขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วพูดโต้ตอบ “ฉันพูดไปแล้ว ว่าฉันไม่ใช่！” ทันใดนั้นสุมิตรก็เดินเข้ามาข้างหน้า เอาริมฝีปากเข้าไปใกล้กับหน้าทางด้านข้างของจันวิภา กัดฟันแล้วพูดข้างหูของเธอ “เพราะว่าโสเภณีพอใจที่จะตอบสนองความใคร่ของผู้ชาย ถ้าอยากยืมเงินล่ะก็ ก็มาเอาใจผมสิ” สุมิตรพูดจบ ปากประกบไปที่ใบหูที่ขาวสะอาดของจันวิภา และดูดมันอย่างรุนแรง จันวิภาราวกับโดนไฟฟ้าช็อตก็มิปาน ทันใดนั้นเองหัวใจของเธอก็ได้เต้นเร็วขึ้น หายใจเร็วขึ้น “อื้อ......ไม่......” ณ ตอนนี้ สุมิตรสะบัดจันวิภาออกไป แล้พูดขึ้นมา “แต่ว่า ครั้งนี้มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ถ้าเธอไม่ร้องออกมา ผมก็จะไม่ยินยอม！” “นาย......นาย......” จันวิภาโกรธ แก้มแดงแจ๋ราวกับเลือดไหล เธอถลึงตาจ้องมองสุมิตรอย่างโหดเหี้ยมแล้วพูดขึ้น “นายเห็นฉันเป็นอะไร? ครั้งที่แล้วก็คือครั้งสุดท้ายแล้ว นายอย่าหวังว่าฉันจะสำเร็จความใคร่ให้นายอีก ไม่มีทาง！” “ใช่หรอ? ไม่มีทางหรอ?” สุมิตรยิ้มอย่างไม่แยแส “ผมคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงร่านที่เกิดมาเพื่อสำเร็จความใคร่ผู้ชายเสียอีก！” “นาย......นาย......” จันวิภาโกรธจนถึงขีดสุด เธอกัดฟันอย่างรุนแรง คำพูดดูถูกเหยียดหยามของสุมิตรที่พูดออกมา ทำให้เธอทนไม่ได้อีกต่อไป ทันใดนั้นเอง ดวงตาทั้งสองข้างจึงร้อนผ่าวขึ้นมา และน้ำตาก็ล่วงหล่นลงมาอยู่ต่อหน้าต่อตาเขา แม้ว่าสุมิตรจะมีความสุขที่ได้เห็นจันวิภาเจ็บปวดทุรนทุราย แต่เขาก็เหมือนกับผู้ชายทุกคน เมื่อเห็นผู้หญิงนั่งร้องจึงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา จึงตระโกนออกมาทันที “พอแล้ว เธอจะร้องไห้ทำไม?” ทันใดนั้นจันวิภาจึงเม้มริมฝีปาก แล้วดื้อรั้นไม่ทำให้น้ำตาของตนเองไหลลงมาอีกครั้ง สุมิตรไม่สบายใจมากยิ่งขึ้นไปอีก กวาดสายตามอง เหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือของจันวิภา ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรออกมา ถอดสร้อยข้อมือของเธออย่างอุกอาจ รีบเดินไปทางหน้าต่างทันที แล้วโยนมันลงไปในสระน้ำกลางสวน “สุมิตร นายทำอะไร?” จันวิภาตกตะลึง จึงตระโกนออกมาทันที นั่นเป็นสร้อยข้อมือที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้เธอ เป็นชุดเดียวกับหยกโบราณนั่น สุมิตรได้สติกลับมา จึงมองไปที่จันวิภาแล้วยิ้มอย่างไม่แยแส “เธอไม่ต้องร้องไห้แล้ว ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมง เธอหากำไรข้อมือเส้นนี้กลับมาได้ ฉันก็รับปากว่าจะช่วยเธอ！” เขาพูดจบ หันตัวแล้วเดินออกประตูไป “สารเลว！！！” จันวิภายืนอึ้งอยู่ที่เดิม จ้องมองดูแผ่นหลังของสุมิตร ร้องตระโกนออกมา ต่อมา เธอไม่กล้าที่จะเสียเวลาเพิ่มอีก จึงรีบวิ่งถลันลงไปยังชั้นล่าง แล้วเริ่มหาสร้อยข้อมือนั่น จันวิภามองเห็นสร้อยข้อมือถูกโยนตกลงไปที่สระน้ำกลางสวน ดังนั้นจึงเริ่มคิดที่จะหาบริเวณรอบสระน้ำก่อน หยิบสิ่งของขึ้นมาวัดระดับความลึกของน้ำ จันวิภาจึงพบว่า น้ำในสระนี้ลึกเป็นอย่างมาก อาจจะสูงเกินเธอ จึงกลืนน้ำลายลงทันที จะลงไปหรือว่าไม่ลงไปดีล่ะ? จันวิภามองย้อนกลับไป ก็ไม่เห็นแม้แต่สาวใช้ ตอนนี้มีเพียงแค่เธอคนเดียว ไม่มีใครที่จะสามารถมาช่วยเธอได้ และที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ......จันวิภาว่ายน้ำไม่เป็น！！！ เม้มริมฝีปากจนแน่น เมื่อจันวิภาคิดว่าตนเองจะต้องละทิ้งการเล่นดนตรี และจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของสุมิตรต่อไปอย่างตายทั้งเป็น เธอจะต้องบ้าขึ้นมาอย่างแน่นอน เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ จากนั้นก็ได้มีเสียงตู้ม เธอกระโดดลงไปในสระน้ำเสียแล้ว