ตอนที่ 49 ผมจะรอคอยการโต้ตอบของเธอ

ต๭นที่ 49 ผมจะรอคอยการโต้ตอบของเธอ ยืนอยู่ในสระน้ำ จันวิภาถึงกับตกใจเมื่อพบว่าน้ำในสระนี้ท่วมถึงแค่หน้าอกของตนเองเท่านั้นเอง ยังถือว่าดี จึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันที “สุมิตร นายอย่าคิดนะว่าเรื่องแค่นี้จะเป็นอุปสรรคต่อฉัน ฉันจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้！” พูดจบ จันวิภาจึงเริ่มค่อยๆเคลื่อนที่ในน้ำอย่างช้าๆ หาสร้อยข้อมือ แต่ทันใดนั้นเอง เท้าก็ได้ลื่นไถล จึงสูญเสียการทรงตัวอย่างฉับพลัน ที่แท้เธอกำลังเดินเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดในสระน้ำ “อุ๊บ......ช่วยด้วย......” จันวิภาอุทานขึ้นมาทันที น้ำในสระไกลทะลักเข้าสู่ปากและจมูกของเธอทันที ทำให้เธอยากลำบากยิ่งขึ้นไปอีก ดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย ในสมองของจันวิภาแวบหน้าของพ่อบังเกิดเกล้าขึ้นมาทันที “พ่อ......” น้ำในสระทะลักเข้าสู่ปากของเธอ ดวงตาทั้งสองของจันวิภาเริ่มมืดลง แล้วจมลงสู่ก้นสระ...... ในเวลานี้ สุมิตรที่ยืนซ่อนตัวอยู่ตลอดอย่างไม่แยแสในที่ที่ไม่ห่างไกลมากนัก ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา เขาไม่รู้เลยว่าจันวิภาว่ายน้ำไม่เป็น เพียงแค่อยากจะเห็นเธอจนหรอกเหมือนกับไก่ที่อยู่ในหม้อ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่สระน้ำกลับคืนสู่ความเงียบสงบ สุมิตรจึงผวาใจอยู่เล็กน้อย ภายในใจแน่นขึ้นมา “มันยากนักหรือไงที่จะไม่เกิดเรื่อง?” หัวใจยิ่งเต้นเร็วขึ้นอีก ไม่รู้ทำไม สุมิตรถึงรู้สึกหวาดกลัว เขารีบที่จะก้าวเท้าไปทางสระน้ำอย่างรวดเร็ว จ้องมองดูน้ำในสระก็ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นจึงไม่คิดอะไรให้มากความ แล้วรีบประโดลงไปในสระทันที！ จันวิภา ผู้หญิงเซ่อซ่าคนนี้ การล้างแค้นของเขายังไม่ถึงจุดจบ เขาไม่ยอมให้เธอตายแน่！！！ เพียงไม่นาน สุมิตรก็ได้ลาดจันวิภาที่ตกอยู่ที่ก้นสระน้ำขึ้นมา จ้องมองร่างกายที่เปียกชุ่มอยู่ข้างฝั่ง เสื้อผ้าที่เปียกจนแนบชิดติดกับเรือนร่างของจันวิภานั้นทำให้ดูสง่างามน่าและหลงใหลเป็นอย่างมาก เขาจึงรู้สึกกระหายอยู่ในลำคอ แต่ทว่าในเวลานี้จันวิภากลับยังคงสลบไสลอยู่ ตบไปที่ใบหน้าของเธอ หลังยากยืนยันว่าเธอไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิต สุมิตรจึงขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วอยากจะอุ้มเธอกลับเข้าไปในบ้าน แต่ทว่าตอนนี้ จันวิภาที่กำลังสลบอยู่นั้นเริ่มเอ่ยปากพูดขึ้นมาเบาๆ “แม่......” แม่？！ สุมิตรตกตะลึง สีหน้าหม่นหมอง จากนั้นจึงยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ย ผู้หญิงคนนี้ยังจะนึกถึงแม่บังเกิดเกล้าที่เป็นเหมือนกับโสเภณีนั่นอยู่อีก......เมื่อคิดเช่นนี้ สุมิตรคลายมือของเขาออก ทิ้งเธอไว้ และไม่คิดที่จะอุ้มเธอกลับเข้าไปในบ้านอีก “อ่อก......เจ็บ......แค่กๆ......” จันวิภาล้มลงอย่างอย่างเจ็บปวด ไอขึ้นมา และแสดงออกถึงความเจ็บปวด สุมิตรเหลือบมองจันวิภา ไม่แยแสความเจ็บปวดของเธอ หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นและหันตัวเดินไป จันวิภาหมดสติอยู่บนฝั่ง รู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วทั้งตัว และไม่มีใครที่จะมาช่วยเธอเลย ท้ายที่สุด เธอจึงถูกความหนาวเหน็บปลุกให้ตื่น มือทั้งสองโอบกอดตัวเอง จันวิภาลืมตาขึ้นมาด้วยความสับสน ทันใดนั้นจึงนั่งหมอบลงไปอยู่ที่ข้างสระน้ำร่างกายสั่นเทา ฟันกระทบกันเสียจนมีเสียงดังแกร๊กๆ มองไปรอบๆ จันวิภาคิดถึงเรื่องที่ตนเองจมน้ำ แต่กลับไม่รู้ตัวตนเองถูกใครช่วยชีวิตขึ้นมาจากในน้ำ เมื่อคิดเช่นนี้ จันวิภาจึงนึกถึงเรื่องสร้อยข้อมือขึ้นมาทันที ดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เวลาที่ตกลงกับสุมิตรได้ผ่านพ้นไปแล้ว พนันของเขา เธอทำมันไม่สำเร็จ ค่าเล่าเรียนนั่น......ดูเหมือนว่าจะเอามาไม่ได้เสียแล้ว...... คิดถึงตรงนี้ จันวิภาคุกเข่าอยู่ริมสระน้ำ หงุดหงิดเป็นที่สุด เธอรู้สึกทุกข์ระทมเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีใครช่วยเธอ เธอไม่รู้จะไปทางไหนดีและก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ก้มศีรษะลง จันวิภาร้องไห้ออกมา ร้องไห้อย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองจันวิภาจากด้านหลัง สุมิตรจ้องมองดูอย่างเยือกเย็น และยิ้มที่มุมปากอย่างไม่แยแส ผู้หญิงสกปรกคนนี้เหมือนกับแม่ของเธอจริงๆ มันเป็นเพียงแค่การเล่นละครที่เลวทรามต่ำช้าก็เท่านั้นเอง แต่ทว่า แม้ว่าในใจจะคิดเช่นนั้น แต่สุมิตรกลับเดินมายังข้างๆของจันวิภา ยินอยู่ข้างหลังเธอ รู้สึกเหมือนมีเงาคนกำลังปกคลุมอยู่ ดวงตาของจันวิภาที่แดงแจ๋หันกลับไปมอง พอเห็นสุมิตร จึงหันหน้ากลับมาทันที แล้วปาดน้ำตา ดื้อดึงที่จะไม่ยอมให้เขาเห็นความอ่อนแอของตัวเอง “เป็นไร? แพ้พนันหรอ?” สุมิตรหรี่ตาลง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน จันวิภากัดฟันพูดขึ้นมาทันที “แม้ว่าจะไม่ต้องพึ่งนาย ฉันก็จะไปเข้าเรียน นายทำใจให้สบายเถอะ！” “นี่เธอ......” สุมิตรถูกจันวิภายั่วโมโหได้สำเร็จ เขาพูดขึ้นมาอย่างโกรธแค้น “จันวิภา ผมจะบอกเธอนะ ถ้าเธอยอมแพ้ผมล่ะก็ ชีวิตอาจจะดีขึ้นมาหน่อย” จันวิภาลุกขึ้นยืนทันที “ฉันไม่ยอมก้มหัวให้นายแน่นอน นายมันหัวใจตายด้าน！” เธอพูดจบ ก็เตรียมที่จะหันตัวเดินจากไป “เธอเป็นผู้หญิงของผม ถ้าผมไม่อนุญาต คิดว่าจะเดินออกไปได้งั้นหรอ?” สุมิตรโกรธยิ่งขึ้นไปอีก เขายื่นมือออกไปดึงจันวิภากลับมา แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าจะกลับกลายเป็นฉีกเสื้อผ้าของเธอแทน เสื้อผ้าได้ถูกฉีกออกเป็นชิ้นใหญ่ทันที เผยออกมาให้เห็นไหล่ที่ขาวจั๊วะและเย้ายวน จันวิภาตกใจในทันที รีบใช้มือปิดหน้าอกของตนเองเอาไว้อย่างรวดเร็ว และตระโกนขึ้นมา “สุมิตร นายนี่มันสารเลวจริงๆ ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้ากระต่ายกระวนกระวายมันก็กัดคนได้！” พอสุมิตรได้ยิน จึงยิ้มขึ้นมาทันที “ใช่หรอ? งั้นเธอลองกัดดูสักหน่อยสิ? ฉันจะรอคอยการตอบโต้ของเธอ！” “นาย......” จันวิภาโกรธเสียจนตัวสั่น แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว ไม่รู้ว่าเพราะความดื้อดึงของจันวิภาหรือเปล่า ถึงทำให้สุมิตรเปลี่ยนใจ เขาหยิบบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋า โยนไปทางด้านหน้าของเธอ แต่กลับพูดเยาะเย้ยอย่างอดไม่ได้ “ไม่ว่าจะอย่างไง เธอก็เป็นผู้หญิงของผม ผมไม่สามารถให้เธอออกไปขายตัวเพื่อเงินได้ มันทำให้ผมขายหน้า！” พูดจบ เขาก็หันตัวแล้วเดินจากไป จันวิภายืนงุนงงอยู่ที่เดิม มองไปยังแผ่นหลังของสุมิตรที่ทั้งสูงตรงและเรียวยาวค่อยๆไกลออกไปจากนั้นจึงได้สติขึ้นมา มองไปที่บัตรเครดิตที่อยู่บนพื้นอยู่นาน ในที่สุดจันวิภาก็กัดฟันแล้วหยิบมันขึ้นมา จับมันเอาไว้อยู่ในมือ แล้วพูดกับตนเอง “นี่ถือเป็นการยอมแพ้หรอ......นับ......ไม่นับ......ไม่ ไม่นับ จันวิภา เธอเพียงแค่อดทนอยู่ชั่วคราวเท่านั้น......” ความอดทนชั่วคราว มักจะมีวันหนึ่ง ที่ความอัปยศเหล่านี้ จะต้องส่งคืนกลับไปหาสุมิตรทั้งหมด！ คิดเช่นนี้ เพื่อปลอบใจตนเอง จันวิภาชูกำปั้นของเขาขึ้นมาเพื่อให้กำลังใจตนเอง จากนั้นจึงเก็บบัตรเครดิตเข้ากระเป๋า